Biljonairs & Baby's 02(33)

‘Kom naar huis,’ drong Maxie aan.

‘Dat zal ik doen. Binnenkort.’

‘Nu.’

‘Nee,’ zei Jenna hoofdschuddend, terwijl ze haar benen over de rand van het bed zwaaide en rechtop ging zitten. ‘Ik moet met hem praten.’

‘Heb je niet alles wat er gezegd moest worden al gezegd?’

Waarschijnlijk wel, dacht Jenna. Uiteindelijk zou ze hem niet vertellen dat ze van hem hield. En was dat niet het enige stukje informatie dat hij nog niet had gekregen? Had ze niet datgene waarvoor ze hierheen was gekomen, al gedaan? Had ze haar doel en méér niet al bereikt?

‘Maxie…’

Haar zuster zuchtte weer, en Jenna kon bijna horen dat ze haar ogen omhoog rolde.

‘Ik wil niet dat jij je weer laat kwetsen,’ zei Maxie uiteindelijk. ‘Hij is niet de juiste man voor je, Jenna, en diep in je hart weet je dat heel goed. Je vraagt er alleen maar om weer een klap in je gezicht te krijgen.’

Het feit dat haar zuster gelijk had, veranderde niets. Jenna wist dat ze niet weg kon gaan voordat ze weer met Nick had gesproken. Ze moest weten wat de afgelopen nacht voor hem had betekend, áls die al iets had betekend. Op de een of andere manier zou ze zichzelf moeten bewijzen dat er geen toekomst voor hen was weggelegd. Het was de enige manier waarop ze ooit in staat zou zijn los te laten en een leven voor zichzelf en haar kinderen op te bouwen.

‘Als ik weer gekwetst mocht worden, kom ik er wel weer bovenop.’ Haar stem werd vaster toen ze vervolgde: ‘Ik stel het op prijs dat je je zorgen maakt over mij, Maxie, maar ik moet dit zelf oplossen. Dus bel ik je wel als ik onderweg ben naar huis. Weet je zeker dat je nog een paar dagen voor de jongens kunt zorgen?’

Het bleef een poos stil voordat haar zuster zei: ‘Ja. We redden ons wel.’

‘Hoe zit het met je werk?’ Maxie werkte thuis. Dat was een geweldige meevaller voor Jenna, omdat ze de baby’s naar het huis van Maxie kon brengen als ze snel een oppas nodig had. Zoals nu.

‘Ik werk tijdens de dutjes van de baby’s. Het lukt wel. Maak je daar maar geen zorgen over.’

‘Goed. Dank je.’

‘Jenna. Wees alsjeblieft voorzichtig. Goed?’

De deur van de suite ging open en er kwam een dienstmeisje binnen. Zodra ze Jenna zag, maakte ze een verontschuldigend gebaar en begon zich weer terug te trekken.

‘Nee, wacht. Het is in orde, u kunt nu binnenkomen.’ Tegen haar zuster zei ze: ‘Het dienstmeisje is hier. Ik moet nu ophangen. Ik bel je zo snel mogelijk. En geef de jongens een kus van me. Goed?’

Toen Jenna had opgehangen kon ze niet zeggen of ze zich beter of slechter voelde. Het was fijn om te weten dat met haar zoons alles goed was, maar Maxies woorden bleven door haar hoofd spelen. Het was waar dat haar zuster bevooroordeeld was als het om welgestelde mannen ging, maar ze had óók gelijk. Jenna was er kapot van geweest dat Nick had een jaar geleden aan de kant had gezet.

Ze had echter het akelige vermoeden dat de pijn van het verlies deze keer veel en veel erger zou zijn.



Nick had zichzelf nooit als een lafaard beschouwd.

Hij had zich naar de financiële top gewerkt. Hij had een heel imperium opgebouwd, terwijl hij niets anders had bezeten dan lef en een droom. Hij had een wereld gecreëerd die alles was wat hij ooit had willen hebben.

En toch… was hij een paar uur geleden het bed uit geglipt en had hij Jenna alleen slapend in zijn kamer achtergelaten, omdat hij niet met haar wilde praten.

‘Vrouwen willen de volgende ochtend altijd praten,’ mompelde hij. Leunend over de reling op de boeg van het Splendor Deck liet hij zijn blik over de kustlijn van Acapulco dwalen. ‘Ze moeten altijd alles wat je de vorige avond hebt gezegd en gedaan, analyseren en ontleden.’

Maar er viel niets te analyseren, hield hij zichzelf voor. Hij had haar gehad, precies volgens zijn plan, en nu kon hij haar vergeten, ook precies volgens zijn plan.

Natuurlijk raakte zijn lichaam gespannen en trok zijn maag samen bij die gedachte, maar dat hinderde niet. Wat belangrijk was, was dat hij Jenna onder hem, over hem en om hem heen had gehad. Nu kon hij haar volledig loslaten. Geen gekwelde dromen meer. Niet meer te pas en te onpas aan haar denken.

Het was afgelopen.

Boos keek hij naar de surfers die zich door de golven lieten meevoeren naar de kust, terwijl de toeristen op het strand op badlakens lagen te bakken tot ze vuurrood waren. Felgekleurde, gestreepte parasols stonden hier en daar in het zand en in het wit geklede obers liepen tussen de menigte door om tropische drankjes te brengen.

Maar als het nu afgelopen was, waarom dacht hij dan in vredesnaam nog steeds aan haar?

Omdat de nacht met haar in niets had geleken op wat hij had meegemaakt sinds de laatste keer dat ze bij elkaar waren geweest, gaf hij tegenover zichzelf toe. Nick was geen monnik. En aangezien hij vrijgezel was, vond hij het geen probleem om te genieten met zoveel vrouwen als hij wilde. Geen enkele vrouw had echter ooit de uitwerking op hem gehad die Jenna had.