Zwart Goud 03(31)

‘We zijn gewoon nieuwsgierig,’ zei haar moeder sussend. ‘We zien je nauwelijks meer, en dan ben je opeens zo veranderd. Soms heb ik het gevoel dat ik je helemaal niet meer ken.’

Waarschijnlijk was het te veel gevraagd om te verwachten dat haar familie haar een complimentje over haar uiterlijk zou geven, of dat haar keuzes zouden worden gerespecteerd. Alles wat met haar te maken had, werd direct negatief geïnterpreteerd. Het leek wel of haar familie het als een persoonlijke belediging zag dat ze zich los van hen ontplooide.

‘Ik vind dat je er geweldig uitziet,’ zei Cyan, Richards vrouw, opeens.

Jane zond haar een dankbare glimlach.

‘Kijk toch eens,’ zei Cyan tegen de rest van de familie. ‘Dat kapsel staat haar geweldig, en dat pakje is heel geraffineerd. De make-up vergroot haar ogen en benadrukt de vorm van haar gezicht.’

Aangezien Cyan in de mode werkte en betaald werd om adviezen op dat gebied te geven, betekenden haar complimenten veel voor Jane.

‘Ik vind je er ook mooi uitzien,’ deed de rustige Sara, Wills vrouw, een duit in het zakje. Als -onderwijzeres en enige in het gezelschap die niet academisch geschoold was, sneeuwde ze vaak onder in de familiegesprekken. Ze werd door iedereen als een geliefd meubelstuk beschouwd, maar niemand nam haar erg serieus.

Jane wist maar al te goed hoe moeilijk het was om je staande te houden te midden van al haar ambitieuze, op macht beluste familieleden. Zijzelf had dat het grootste deel van haar leven tevergeefs geprobeerd, maar ze bezat er niet de juiste mentaliteit, het killer instinct, voor.

‘Ik geloof niet dat iemand van ons zegt dat Jane er niet mooi uitziet,’ zei haar vader. ‘We zijn alleen bezorgd.’

‘Zit je soms in de een of andere crisis?’ Vragend keek

Richard haar aan.

‘Nee. Kunnen jullie er nu alsjeblieft over ophouden?’

‘Je hoeft niet meteen zo te snauwen,’ viel Mary haar gepikeerd aan.

Met moeite onderdrukte Jane de neiging om keihard aan het haar van haar zus te trekken. Ze waren hier om haar-verjaardag te vieren, verdorie, maar niemand had haar zelfs nog maar gefeliciteerd.

Een ober kwam hun bestelling opnemen.

Jane bestelde lasagne en een martini.

Daarna ging het gesprek over de familiepraktijk, waar Jane niet meer werkte en waar ze niets over te zeggen had. Normaal gesproken zou het haar geërgerd hebben dat niemand haar bij het gesprek betrok, maar nu was ze allang blij dat het niet meer over haar uiterlijk ging.

Ze bestelde een tweede martini toen de salades op tafel werden gezet, en vervolgens een derde toen het hoofdgerecht werd geserveerd. Dat betekende dat ze straks een taxi naar huis zou moeten nemen, maar dat kon haar niets schelen.

Ongelukkig prikte ze in haar eten, en ze probeerde het zich niet aan te trekken dat niemand van plan leek haar verjaardag te vieren. Haar hele familie was het vergeten. Zodra die over de eerste schok van haar uiterlijk heen waren, bestond ze als vanouds niet meer. En denk maar niet dat ze iets over haar werk vroegen.

Ze besloot weg te gaan, zodra de borden werden weggehaald en niet op een dessert of koffie te wachten.

Net toen ze wilde aankondigen dat ze ging, hoorde ze achter zich een stem.

‘Jane?’

Bij het horen van Jordans stem wilde ze niets liever dan door de vloer zakken. Het etentje dat tot nu toe moeilijk en deprimerend was geweest, veranderde nu een regelrechte nachtmerrie.

Ze draaide zich om, hopend dat ze zich vergiste, en dat het iemand was wiens stem alleen maar op die van Jordan leek.

Even dacht ze dat dat ook echt zo was. De man die achter haar stond, droeg namelijk een gebleekte spijkerbroek, leren laarzen en een zwart overhemd met half opgerolde mouwen.

‘Ik dacht al dat jij het was.’

‘Jordan.’ Ze sprong overeind. Dit kon niet waar zijn. Het was haar eerste undercoveropdracht, haar hele familie zat erbij, en nu was het slechts een kwestie van tijd, of Jordan zou weten wie ze was. En dat niet alleen... haar familie zou te weten komen dat ze niet langer als advocaat werkte. ‘Wat doe jij hier?’

‘Ik zat met een vriend aan de bar. We wilden net weggaan, toen ik jou hier meende te zien zitten.’ Hij zond haar een lach die haar hart ogenblikkelijk weer op hol deed slaan. ‘Wat is de wereld toch klein.’

Niet zo klein als hij deed voorkomen. Ze vermoedde dat zijn aanwezigheid hier verre van toevallig was. Natuurlijk had ze gehoopt dat-hij zou bijten en haar opnieuw zou proberen te versieren, maar niet waar haar hele familie bij was.

‘Stel ons eens aan je vriend voor, Jane,’ zei haar vader.

Het drong tot haar door dat iedereen aan tafel haar kant op keek. Opeens was ze blijkbaar weer interessant, dankzij Jordan. ‘Dit is Jordan Everett. Jordan, dit is mijn familie.’

Hij schudde iedereen de hand. Ze hoopte maar dat hij direct daarna zou vertrekken.