Hoofdstuk 1
Het leek wel of de straten van het stadje aan de Franse Rivièra werden bevolkt door louter mooie mensen, maar Rafael da Souza had slechts oog voor één van hen. Vanaf zijn eerste ontmoeting met topmodel Leila Santiago in Londen was dat nooit meer anders geweest, en in de vijf jaar dat ze nu waren getrouwd was zijn verlangen naar haar er geen moment minder op geworden. Zodra ze in de buurt kwam, stonden al zijn zinnen op scherp.
Al voor hun huwelijk waren ze het erover eens geweest dat ze met een gezin nog even wilden wachten. Allebei hadden ze het belangrijk gevonden zich eerst op hun carrière te storten en een beetje van het leven, en van elkaar, te genieten.
Dat hadden ze ook gedaan.
Nou ja, zo ongeveer…
Met gefronste wenkbrauwen bedacht Rafael dat de keren dat Leila en hij dit afgelopen jaar samen waren geweest, te tellen waren op de vingers van één hand. Dat was de prijs die ze moesten betalen voor het succes in hun werk, dat hen in verschillende richtingen had gedreven.
Leila was in hoog tempo twee keer de wereld rond gevlogen, en had op de cover van zo ongeveer ieder glossy tijdschrift gestaan.
Rafael had zijn tijd moeten verdelen tussen de film waarvoor hij de functie van technisch adviseur vervulde, en de hypermoderne mobiele telefoon die hij had ontworpen en die de concurrentie ver vooruit was.
Eén weekend samen hadden ze weten te regelen, op Aruba, na een fotoshoot van Leila daar. En dat was omgevlogen zonder dat Rafael de tijd had gekregen met haar te praten over zijn wens een gezin te stichten.
‘Daarover hebben we het wel tijdens het filmfestival in Frankrijk,’ had ze beloofd, een zinderend spoor van kussen over zijn buik trekkend. Vervolgens had ze iedere gedachte aan een gezin uit zijn hoofd verdreven met de meest hartstochtelijke seks die ze ooit samen hadden gehad. Zo, versmolten met haar, had hij zich eindelijk weer compleet gevoeld. De hele nacht hadden ze de liefde bedreven, tot haar weigering een fotoshoot te verzetten om hem te vergezellen naar de bruiloft van zijn broer Nathaniel abrupt een einde aan de idylle had gemaakt.
Hij was zo boos en gekwetst geweest dat hij met een kortaf: ‘Prima, dan zie ik je wel weer in Frankrijk,’ was vertrokken.
Nu hadden ze dan een hele week samen in Frankrijk, en hij was vast van plan het niet bij praten over een gezin te laten. De dagen zouden zijn gevuld met promotieactiviteiten en dergelijke, maar de nachten waren helemaal voor hen. De gedachte kinderen te krijgen met Leila, met haar een echte thuisbasis te stichten, bezorgde hem een warm gevoel in zijn hart.
Zelf had hij dat nooit echt gekend, zo’n veilige basis. Zijn moeder had beslist van hem gehouden, maar ze had altijd op zijn minst twee banen gehad om hen te kunnen onderhouden. Als kind had hij haar amper gezien. En de kleine flat in Wolfestone was dan misschien de plek waar hij was opgegroeid, het was ook een plek gevuld met pijnlijke en verstikkende herinneringen. Pas toen hij was verhuisd naar Londen had hij zich echt vrij gevoeld.
Nadat hij met Leila was getrouwd, hadden ze een luxe penthouse in Rio gekocht, ver weg van zijn donkere verleden. En hoewel dat dus nu hun huis was, miste Rafael er nog steeds de energie en de warmte van een hecht gezin. Uiteindelijk zou hij zijn kinderen willen zien spelen in de enorme tuin van zijn casa op het platteland: een basis voor herinneringen waarop ze de rest van hun leven zouden kunnen teren. Een plaats waar ze zich veilig zouden voelen. Een plaats gevuld met liefde. Alles wat zijn vader hém had ontzegd.
Leila wist hoeveel dit voor hem betekende, en ze had zijn droom van een gezin altijd gedeeld. Met een beetje geluk zouden ze die droom nu snel kunnen realiseren.
Gretig gleed zijn blik over Leila, die op dat moment op hem af kwam lopen, een blik als verzengende vlammen die aan kurkdroog hout likten. Zo ging het altijd als ze samen waren: altijd weer dat allesoverweldigende verlangen dat hem onmiddellijk in zijn greep had.
En zijn hart… Zijn hart werd warm van emoties die zijn verbeelding bijna te boven gingen. Hij durfde zijn blik niet af te wenden, of zelfs maar met zijn ogen te knipperen, bang dat hij het allemaal maar droomde.
Ze was beeldschoon. En ze was zijn vrouw. Zíjn vrouw.
Onder een spervuur van flitslichten schreed ze over de Boulevard de la Croisette, de beroemde, stralende glimlach op haar gezicht. Hij wist dat haar blik op niemand in het bijzonder was gericht, en dat die glimlach was bedoeld voor haar toegewijde schare fans.
Ze hield van de camera, en de camera hield van haar. Logisch. Ze was immers een vleesgeworden fantasie? De gedroomde bedpartner van iedere man, de vrouw die iedere vrouw zou willen zijn.
Perfectie was het woord. Verleidelijke perfectie.
Glanzende, nonchalant opgestoken krullen omlijstten een gezicht dat sinds haar dertiende zo ongeveer ieder tijdschrift had gesierd. Het springerige meisje van destijds was inmiddels uitgegroeid tot een sensuele vrouw, die er alles aan had gedaan een getraind lichaam nog aantrekkelijker te maken dan weelderige rondingen.