Witte Engel(44)

'Laat dat "op de een of andere manier" er maar uit. '

'Wat bedoel je daarmee? Weet jij wat er tussen ons aan de hand is? Als dat zo is, vertel het me dan. Alsjeblieft. Want ik kan er niet tegen -' Ze wendde even haar hoofd af. Toen haalde ze diep adem. 'Zaterdag ben ik met Sara naar het honkbal geweest, net zoals Bobby had gewild. En weet je wat ze tegen me zei?' Toen ze zich weer naar hem omdraaide, glinsterden haar ogen van de tranen die ze tevergeefs probeerde binnen te houden. 'Ze wilde weten of je nu vaker bij ons langs zou komen. Waarom zou ze dat zeggen, Jon?'

'Dat weet ik niet. ' Hij liep bij haar weg, maar ze achtervolgde hem.

'Ze zei dat jij dat tegen haar had gezegd. Is dat zo?'

'Dat zou kunnen, maar -'

Ze pakte hem beet. 'Kijk me aan, Jon. ' Ze wachtte tot hun blikken elkaar ontmoetten. 'Sara weet het. Toen ik haar in de ogen keek -' Ze zweeg en beet op haar lippen. 'Zij voelt de pijn die je met je meedraagt, Jon. Ze wil dat die weggaat, maar ze weet dat zij niet degene is die daarvoor kan zorgen. De vergissing die ze maakt, is dat ze denkt dat die pijn alleen maar voortkomt uit jouw schuldgevoelens jegens Andy. '

'Dat is ook zo. '

'O ja, dat weet ik maar al te goed. Maar ik weet ook dat Andy er maar voor een deel debet aan is. '

'Ik weet niet wat je bedoelt. '

Wanhoop overviel haar. 'O, lieve hemel, Jon, wat moet ik met je aan?'

Stilte, behalve het gesuis van de machines waarin de kloon van de Witte Engel elke minuut groter werd.

'Oké, ' zei ze, 'ik zal je iets vertellen wat ik mezelf bezworen heb nooit te vertellen. Maar het kan me niet meer schelen. Sinds Bobby werd vermoord, heb ik -' Ze zweeg, en zag er volkomen hulpeloos uit. 'Jon, de avond voordat ik zou trouwen, zat ik alleen in mijn appartement en huilde. ' Ze schudde hem door elkaar. 'Ik dacht alleen maar aan jou en ik huilde, begrijp je me?' Haar prachtige grijze ogen bestudeerden zijn gezicht. 'Ik hoopte, stom genoeg, dat de telefoon zou gaan, dat jij zou bellen en - Het enige dat ik wilde - het enige dat ik nodig had - was een woord van jou. Een teken, wat dan ook, dat dit niet was wat jij wou. '

'Het was mijn zaak niet, Cass. '

Ze sloeg hem, een felle klap op zijn wang. 'Het was puur jouw zaak. ' Toen legde ze zachtjes haar hand op de rode plek. 'Lieve vijand, begrijp je het dan nog steeds niet? Is het zo moeilijk om mij te vertellen hoe je je voelt?'

'Het is altijd al moeilijk voor me geweest, en toen ontmoette je Bobby - en toen werd het onmogelijk. '

'Waarom?'

'Daarom. ' Hij wendde zijn blik af, maar keek haar toen weer aan. 'Omdat ik nooit heb begrepen wat het was - dat wat er tussen ons was -tot het te laat was. '

Cassandra boog haar hoofd en liet het tegen zijn borst rusten. 'Jon, wat is er nu echt gebeurd, die zomerdag nadat we gezwommen hadden? We lagen naakt, als onschuldige tieners, naast elkaar. Jij was in slaap gevallen. Ik rolde op mijn buik... '

Het duurde heel lang voor Christopher haar antwoord gaf. 'Ik sliep niet; ik deed maar alsof. Ik keek hoe jij je lichaam opende en jezelf aanraakte. Ik keek hoe je klaarkwam. ' Zijn stem was niet meer dan een fluistering. 'Het was zo verbazingwekkend om je zo te zien overgeleverd, zo - er was niets anders dan je naakte lichaam en het zonlicht, de wind die door de bomen ruiste en die geelwitte vlinder die van bloem naar bloem vloog. Je leek zo - zo krachtig, zo onaanraakbaar, zo anders dan de Cassandra die ik kende, en toch ook weer zo heel erg als zij. Op dat moment wilde ik -' Zijn stem klonk zo gespannen dat hij bijna niet kon praten. 'Ik wilde alles; jou, het zonlicht, de wind door de acacia's, zelfs de vlinder, die zo plotseling weer verdwenen was. En -' Hij zweeg, niet in staat om verder te gaan.

'En -?' drong ze aan.

'Ik wil dit niet zeggen, Cass. Bobby -'

'Bobby is dood, Jon. '

'Maar dat is het nu juist. Hij -'

'Ik heb van hem gehouden, op mijn manier. Maar toen hij dood was, merkte ik dat ik alleen maar aan jou dacht. Ik werd zo verteerd door schuld dat ik het allemaal verdrong, maar het laat zich niet wegdrukken. Dus vertel me nu maar wat je daarnet wilde zeggen, want als er iets is wat ik begrijp als het over jou en mij en Bobby gaat, is het dat het allemaal om schuld draait. '

'Cass -'

'Ik laat je niet gaan voordat je het gezegd hebt. '

'O, mijn God, ' zei hij, terwijl hij zijn gezicht in haar hals drukte. 'Jij en het zonlicht en de wind in de acacia's en die verdomde vlinder, die inmiddels in ik weet niet wat voor hemel zit... ik wil het nog steeds allemaal. '

Hij voelde hoe ze begon te snikken, eindelijk, Cass, de vrouw van staal die altijd in alles beter wilde zijn dan hij.

'Weet je wel, ' fluisterde ze, terwijl ze hem dicht tegen zich aan hield, 'hoelang ik op die woorden heb moeten wachten?'

-----

T. E. Lawrence had geschreven: 'Ons excuus voor ons te ver doorgevoerde eigenbelang was oorlog'. Voor de Witte Engel. die voor een elektronicawinkel staat en naar het grote, blauw flikkerende oog van een tv-toestel kijkt, is het alsof zijn leven de oorlog is die Lawrence zo fascineerde. 'Er zat altijd bloed aan onze handen: we hadden er patent op. Met de smart van dit grootse leven moest de smart om het straffen meedogenloos zijn. Als er reden dan wel verlangen was om te straffen, schreven we onze les met geweer of zweep onmiddellijk in het weerloze vlees van de martelaar, waarmee de zaak was afgedaan'.