Hoofdstuk 1
Sunny Archer overwoog serieus om haar naam te laten veranderen.
‘Kom op, Sunny,’ zei haar oom Nathaniel. ‘Laten we de stad in gaan en kijken of we weer iets van die legendarische zonnigheid in je humeur kunnen terugtoveren.’
De stad in, dacht ze. In Virgin River, een stadje dat amper zeshonderd zielen telde? ‘Ach, ik denk dat ik dat maar even oversla…’
‘Kom op, zonnestraaltje, je moet een beetje flexibel zijn. Optimistisch! Je kunt je wonden niet eeuwig blijven likken.’
Misschien was het lief of misschien zelfs wel schattig wanneer iemand zei: ‘Sunny is vandaag niet zo zonnig’ als je vier of vijf jaar was, maar dat was ze niet meer.
Vandaag was het eenendertig december, en ze was naar Virgin River gekomen om een paar rustige dagen door te brengen met haar oom Nate en zijn verloofde Annie. Om te ontsnappen aan het feit dat haar hart niet wilde helen. En alsof dat nog niet erg genoeg was, was ze op de koop toe ook nog hard en koud geworden.
Ze keek op haar horloge. Vier uur. Precies een jaar geleden was ze druk in de weer geweest met haar kapsel en haar make-up en had ze zich daarna gehuld in de trouwjurk van Vera Wang – blozend, opgewonden en zich er volslagen onbewust van dat haar verloofde Glen totaal de kluts was kwijtgeraakt en zich gereed maakte om de benen te nemen.
‘Ik ben niet echt in de stemming voor een oudejaarsfeestje, Nate,’ zei ze.
‘Ach, liefje. Ik kan de gedachte niet verdragen dat je hier in je eentje blijft piekeren en je ellendig voelt.’
Ze voelde zich ellendig omdat ze voor het altaar in de steek was gelaten, legde ze in gedachten uit. Hoe werd ze dan geacht zich te voelen?
‘Nate,’ zei Annie zacht, ‘dit is misschien de verkeerde avond om aan te dringen op een feestje…’
‘Dat meen je niet,’ zei Sunny op sarcastische toon, zich heel goed realiserend dat ze nooit zo geïrriteerd en sarcastisch was geweest voordat ze de in de steek gelaten bruid was geworden. ‘Hoor eens, jongens, gaan jullie nu maar. Ga feestvieren als een stel rocksterren! Eerlijk gezegd heb ik zelf ook plannen.’
‘Echt waar?’ vroegen ze allebei hoopvol.
‘Ja. Ik ga op ceremoniële wijze de kalender van het afgelopen jaar verbranden. Waarschijnlijk zou ik alle kalenders van de afgelopen drie jaar in de fik moeten steken – zoveel tijd en energie heb ik namelijk in die smeerlap gestoken.’
Even waren Nate en Annie met stomheid geslagen. Toen Nate zich had hersteld, zei hij echter: ‘Goed, dat is dan geregeld. Wij blijven thuis en helpen bij die ceremoniële verbranding. Daarna bakken we popcorn, spelen Monopoly, maken een lijstje met goede voornemens en verwelkomen het nieuwe jaar in de hoop dat het ons meer goeds zal brengen dan het afgelopen jaar.’
Dat was de reden waarom Sunny, die allesbehalve geneigd was zich aan te passen, op oudejaarsavond terechtkwam op het feest in Jack’s Bar – want ze kon het niet over haar hart verkrijgen haar oom en die lieve, grappige Annie te dwingen thuis te blijven en toe te kijken terwijl zij pruilde en kniesde.
In Sunny’s familie was het traditie om terug te keren naar de stallen van Jensen als je behoefte had aan rust en herstel. Sunny en haar nichtjes hadden talloze zomers doorgebracht in de schuren, stallen en weiden en op de ruiterpaden. Rijdend, spelend, de schone lucht inhalerend en genietend van de vrijheid. Het was het voorstel van Sunny’s moeder geweest dat Sunny na de kerstdagen naar Virgin River zou reizen voor een geestelijke opkikker. Sunny’s moeder was een van de drie oudere zussen van Nate. Sunny’s grootvader, die dierenarts was geweest, was de oorspronkelijke eigenaar van de stallen en de kliniek. Nu was oom Nate de dierenarts en genoot haar grootvader van zijn pensioen in Arizona.
Sunny was vijfentwintig en enig kind. Ze had een nichtje, dat even oud was als zij – Mary, die er wel in was geslaagd haar bruidegom naar het altaar te slepen. Omdat oom Nate slechts tien jaar ouder was dan Sunny en haar nichtje, waren de beide meisjes hopeloos verliefd op hem geweest. Nate, die was opgegroeid met drie oudere zussen, was echter van mening geweest dat hij was vervloekt, omdat hij slechts werd omringd door vrouwen.
Na zijn dertigste was hij wat vaderlijker geworden, geduldig en zelfs een tikje beschermend. Hij had een jaar geleden ook in de kerk gezeten, net zoals alle anderen wachtend op de bruidegom, zodat de ceremonie kon beginnen.
Het afgelopen jaar was in een triest waas aan Sunny voorbijgegaan. Haar carrière als fotografe had kort voor haar voorgenomen huwelijk een vliegende start gemaakt – het gevolg van een combinatie van een geweldige website en mond tot mond reclame. In plaats van een pauze te nemen na haar persoonlijke tragedie, was ze direct weer aan de slag gegaan. Ze had immers afspraken staan voor opnames. De enige ellende was dat ze zich had gespecialiseerd in reportages van verlovingen, bruiloften, verjaardagen, zwangerschappen en baby’s – vijf fases in het leven van twee verliefde mensen die de moeite waard waren om vast te leggen voor het nageslacht. Haar werk en haar emotionele welbevinden leden eronder. Ze kon zich nauwelijks concentreren – of omdat ze niet kon slapen, of omdat ze zo doodmoe was dat ze zichzelf amper uit haar bed kon slepen – maar toch deed ze haar uiterste best. De enige grote verandering die ze aanbracht in haar leven was een verhuizing. Ze verliet het huis dat ze met Glen had gedeeld en trok weer in bij haar ouders, met het voornemen zelf een huis te kopen zodra ze zich dat kon veroorloven. Omdat ze haar werkruimte toch al in het souterrain van haar ouderlijk huis had, was het niet eens zo’n grote aanpassing.