Wei Zhi(57)

                April is er vaak bij als Merel oefent. Zij speelt dan in haar eentje de andere rollen. Bovendien vinden ze het leuk om samen aan Lori en Merels moeder te laten zien wat Merel aan nieuwe scènes en liedjes geleerd heeft. Na een poosje kent April ze ook allemaal.

                Bij haar vader thuis moet Merel wel alleen oefenen, maar als het even kan, stelt ze dat uit tot ze weer bij haar moeder is. Af en toe leidt dat tot paniek: dan vergeet ze dat ze helemaal niet meer naar haar andere huis gaat vóór ze de tekst moet kennen. Wat ook wel eens gebeurt, is dat April ineens helemaal geen zin meer heeft of plotseling is verdwenen terwijl Merel wel op haar rekent.

                ‘Ik ben er niet!’ roep ze dan door een dichte deur. Of ze is er écht niet.

                Merel klaagt bij Aprils moeder. ‘Dat is toch flauw. Ze had gezegd dat ze thuis zou zijn.’

                ‘Ja, dat snap ik,’ zucht Lori, ‘maar ze is zoals elke puber een beetje onvoorspelbaar.’

                ‘Ik word nooit een puber!’ verzekert Merel haar.

                Gelukkig is Marijn altijd bereid in te vallen en de ‘rol’ van April over te nemen.

                Als ze wel met April oefent, kan Merel het niet laten aldoor omhoog te kijken naar de poster van Carlo Brandenburg. Ze moet ervan zuchten.

                ‘Vind je hem leuk?’ vraagt April. ‘Is heel normaal hoor, op jouw leeftijd.’

                ‘Mag ik hem hebben?’ vraagt Merel in een opwelling.

                ‘Wie? Carlo? Daar ga ik niet over.’

                ‘Nee, de poster!’

                April schudt haar hoofd. ‘Het is míjn poster.’

                ‘Waar kan je die kopen?’

                ‘Ik weet niet. Hij zat bij een tijdschrift.’

                ‘Dan wil ik ook een abonnement.’

                ‘Maar daarmee heb je nog geen poster van Carlo.’ April schudt haar hoofd. ‘Kom af en toe maar op mijn kamer zitten zwijmelen.’



                Er is ineens veel minder tijd voor Marijn en de andere vriendinnen. En een eind met Joep lopen kan ook niet meer zo vaak. Maar het is niet erg: de repetities zijn leuk en ze leert er nieuwe vriendinnen kennen. Al wordt ze er ook wel eens moe van, ze geniet!

                Als november al een tijdje bezig is, en het al wat gewoner wordt om naar het theater te reizen en te repeteren, komt er een moment dat het toch gaat kriebelen in Merels lijf. Kostas en Froukje hebben haar al een paar keer tot de orde moeten roepen en één keer heeft Froukje haar apart genomen. ‘Merel, als jij tijdens een repetitie telkens zit te draaien, hebben andere kinderen daar last van. En geluidjes maken tussendoor leidt ook af, net als dat gewiebel met je been. En doe je mondje eens op slot, kun je dat?’

                Op een dag neemt ze drop mee, van die laurierdropjes waar je een zwarte tong van krijgt. Ze is heel gul in het uitdelen. Dat moet wel stiekem gebeuren, want er mag niet gesnoept worden. En ook het kauwen moet zo onopvallend mogelijk.

                Met drop in hun mond kunnen ze niet voluit zingen, dus het klinkt niet zo goed als anders. Bij Robijn loopt een druppel zwart speeksel uit een mondhoek en Fimme slist ineens een beetje. Hun monden gaan ook niet zo wijd open als anders en nadat Froukje er wat van zegt, gebeurt dat nóg niet. Froukje fronst haar wenkbrauwen en gaat steeds chagrijniger kijken.

                Aan het eind van het lied geeft Merel een teken. Ze steken allemaal hun tong uit. Die zijn stuk voor stuk zwart.