Wei Zhi(56)
Merel gaapt. ‘Ja! Jij?’
‘Tuurlijk!’
‘Wat vind je ervan?’
‘Het is een grappig verhaal, een zielig verhaal én het is om boos van te worden, zo stom als die meiden doen!’
Merel is het helemaal met hem eens. Daarna bespreken ze hun rollen. Zo zijn ze snel bij het theater. Merel heeft echt zin in een nieuwe dag!
Die verloopt in grote lijnen zoals gisteren: zingen en dansen en dan de scènes oefenen. De rollen worden om de beurt door de beide casts gespeeld. Eerst spelen ze met het script in de hand, en Merel schrijft alle aanwijzingen van Kostas nauwkeurig op: ‘Rechts het toneel af, hier dichter bij Lisa gaan staan, dit moet ik verontwaardigd zeggen.’ Ook wat met de hele groep besproken wordt, schrijft ze erbij: ‘Luider praten! Groter bewegen! Lachen! Niet met je rug naar het publiek gaan staan!’
Kostas en Froukje spelen de verschillende volwassen rollen. Kostas is inderdaad streng. Merel kan het niet laten toch af en toe een opmerking te maken, maar dat mag niet. En er is al helemaal geen ruimte om te dollen en gek te doen, de eerste dag niet en de dagen erop ook niet. Je moet serieus aan het werk! En het rare is: ze vindt het niet eens erg! Wat er gebeurt, is zó belangrijk, dat niets haar kan afleiden van het zingen, dansen en spelen, zodat ze zich voor honderd procent kan inzetten.
Eigenlijk is het heel prettig dat er elke minuut van de dag gezegd wordt wat ze moet doen en hoe ze dat moet doen. Het blijft lekker rustig in haar hoofd, en ze krijgt geen kriebel. En zo is er ook genoeg plek in haar kop om alles wat ze leert te onthouden.
De laatste repetitie die nog in de herfstvakantie valt, is het fotodag. Ineens zijn er allemaal mensen die hen aankleden en hun haar doen, en moeten ze poseren. Er worden foto’s gemaakt voor de publiciteit. Kostas legt het uit: ‘Straks bij de voorstelling komt er een boekje over de musical met het verhaal, de namen van de producent en wie de tekst heeft geschreven en wie de muziek heeft gemaakt, en van de volwassen acteurs, en ook veel foto’s. De namen en foto’s van de kindercast komen op een los vel, en dat wordt dan voor de voorstelling in het programmaboekje gedaan.’
Merel steekt haar hand op. ‘Wie zijn dat eigenlijk, de volwassen acteurs?’
‘Ja! Wie spelen die rollen?’ willen ook anderen weten. ‘En wanneer komen die meespelen?’
De meeste namen kent Merel wel. Maar één ervan bezorgt haar een kloppend hart: Carlo Brandenburg! Sinds ze hem op Aprils kamer heeft zien hangen, hoopt ze heel erg dat hij meedoet! Ook April zal het leuk vinden, denkt ze onmiddellijk. Met de volwassenen repeteren doen ze pas helemaal op het laatst, vertelt Kostas, vlak voor de eerste voorstelling.
Merel heeft er zo’n zin in! Ze straalt ervan. Ze heeft de breedste glimlach van de hele groep, ziet ze later op de foto’s.
De L van Leuk
En dan begint school weer. Merel is zo vol van de musical, dat ze er dágen over praat. Iedereen moet uitgebreid horen wat ze daar beleeft en hoe leuk het is.
Een drukke periode breekt aan. Ze repeteren door de week elke woensdagmiddag én de dinsdag of donderdag van vier tot acht plus de zaterdag óf de zondag. Dat is veel, maar ook leuk, natuurlijk. De eerste voorstelling is al half december!
Elke repetitie leren ze nieuwe stukken dans en nieuwe scènes. Ze herhalen ‘oude’ scènes, met zang en bewegingen erbij, en de liedjes repeteren ze tussendoor. Ze krijgen elke keer huiswerk op: de liedjes oefenen, een bepaalde scène uit het hoofd leren. Zo gek, maar het gaat echt bijna vanzelf. Zo anders dan op school! Dát huiswerk vergeet ze regelmatig, dít huiswerk doet ze altijd!