Waarheen De Storm Ons Voert(150)

Zwart is de kleur van mijn minnaars haar

Zijn blik is soms zo wonderlijk klaar

De zuiverste ogen en de heerlijkste handen

Ik houd van hem. laat onze liefde branden.

Hij bleef daar staan en sloeg haar gade, terwijl zij haar zijden huid inzeepte. Zij hief eerst het ene slanke been uit het water om het behoorlijk te wassen en daarna het andere, terwijl hij stond te luisteren naar het opgewekte, ritmische geluid van haar stem. Na een poosje voelde hij de begeerte weer bij hem opkomen en zacht deed hij de deur dicht. Hij draaide zich om en leunde tegen de deurpost. In gedachten wreef hij zich in zijn handen, overgelukkig door het niet verwachte succes van zijn plannen.

Heel duidelijk stonden hem haar zwoele glimlachjes voor de geest, het verrassende ten toon spreiden van haar borsten, de felle kus en het ogenblik, juist voor de storm losbarstte, toen zij haar lichaam tegen het zijne gedrukt had op de meest uitdagende manier.

‘Het moet liefde en overgave geweest zijn, die ik in haar ogen gezien heb en die ik tegen mij aanvoelde vanmiddag,’ dacht hij. ‘Nog even aandringen en zij zal zich vannacht zeker aan mij geven.’

Hij lachte zacht bij zichzelf. ‘We zullen dat goeie, ouwe bed laten kraken bij ons spel zoals het nog nooit gekraakt heeft. Oh, vannacht… vannacht zal ik haar weer nemen en dan hoef ik niet langer meer monnik te spelen. Dan zal ik mijn lusten botvieren tussen haar dijen en het genot kennen weer herboren te worden.’

Met hernieuwde levenslust kleedde hij zich aan en betrapte zich erop, dat hij stukjes zong uit het liedje, dat zij zo juist gezongen had. Met veerkrachtige stap verliet hij het vertrek en hield zich met allerlei klusjes bezig, totdat het feestelijk uur die avond bijna aangebroken was.





Heather ontwaakte uit haar middagslaapje en voelde zich helemaal opgeknapt. Een poosje bleef zij doodstil liggen en luisterde in de snel invallende schemering naar de geluiden in het huis. Toen zij aan de namiddag dacht, voelde zij Brandon’s armen nog om haar heen, zijn warme lippen op de hare en de volle lengte van hun lichamen dicht tegen elkaar. Haar polsslag ging sneller en zij wist dat zij binnenkort dit grote bed samen zouden delen.

Zij rekte zich erop uit en schreeuwde het haast uit van de pijn, want het kwam haar voor dat iedere spier in haar lichaam stijf was. Zij veroorzaakten een ondraaglijke pijn. Zij had zich niet gerealiseerd dat de ongewone beweging van het paardrijden haar zo zouden toetakelen. Zij kon zich nauwelijks bewegen. Voorzichtig schoof zij naar de rand van het bed, stond op en wreef haar mishandelde billen. Haar langzame bewegingen door de kamer maakten dat Mary met Beau binnenkwam. Toen de baby weer in zijn wieg lag, verzorgde het jonge meisje haar meesteres. Zij wreef een verkoelende zalf op haar pijnlijke spieren en op het toegetakelde achterwerk en hielp Heather bij het kleden voor het diner. Een koele, witte japon werd klaargelegd en het parelsnoer, dat Heather tegenwoordig heel vaak droeg, deed Mary om haar hals. Ondanks het feit dat Heather zich beroerd voelde, zag zij er aanbiddelijk en zeer verleidelijk uit, toen de parels zedig neerdaalden tussen haar borsten, die bekoorlijk boven de lage hals van de japon uitkwamen.

Langzaam en voorzichtig slaagde Heather erin de trap af te lopen en de salon te betreden. Jeffhield midden in zijn zin op, toen hij zag hoe pijnlijk zij liep.

Brandon draaide zich om om haar met een glimlach te verwelkomen. Zijn opgewekte gezicht veranderde als bij toverslag, toen zij besluiteloos voor hem stond en zijn begroeting met een verontschuldigend gemompel beantwoordde.

‘Ik ben bang dat ik vanmiddag teveel van mezelf geëist heb, Brandon.’

Hij lachte zacht en betuigde haar zijn medeleven. De volle betekenis van haar woorden drong niet tot hem door, maar later op de avond bereikte zijn teleurstelling haar hoogtepunt. Hij hield haar langzame, pijnlijke bewegingen in de gaten en hoorde haar af en toe kreunen. Zij liet zich in een stoel bij de tafel zakken en schoof met een pijnlijk gezicht heen en weer, totdat Hatti haar een kussentje bracht, waarop zij kon gaan zitten. Na het eten was zij zo stijf, dat zij nauwelijks op kon staan. Brandon pakte haar arm en hielp haar uit de stoel. Terwijl hij dat deed maakte het zien van de glinsterende parels tussen haar zwellende borsten zijn teleurstelling alleen nog maar groter.

De avond was nog jong, toen zij de aandacht van haar zwager trok doordat zij moeite had van de sofa overeind te komen. Zij had haast tranen in haar ogen. toen zij Jeff aankeek.

‘Jeff, je moet het me echt niet kwalijk nemen,’ klaagde zij. ‘Ik ben bang. dat ik geen aangenaam gezelschap geweest ben vanavond. Daarom zou ik me nu willen terugtrekken.’

Hij boog en klapte zijn hakken tegen elkaar. ‘Je schoonheid is steeds verfrissend gezelschap, madam. Het spijt me dat je nu al wilt gaan, maar ik kan het heel goed begrijpen. Tot morgen dan, lieve zus.’