Voor altijd de baas(35)

Misschien werkte het dan ook wel bij een man die tegen zijn wil verlangde naar een vrouw. Hij stootte een vreugdeloos lachje uit. Waar was een streng knoflook als je er eentje nodig had? En hoe moest hij in vredesnaam deze dag doorkomen?

Aan de andere kant van het appartement kon hij de douche horen lopen. Geen koude. Een warme. En Emily stond onder die douche. Naakt…

De krant, dat zou hem afleiden.

Niet dus, constateerde hij even later; het kon wel Chinees zijn.

Tegen de tijd dat Emily weer beneden kwam, stond hij voor het raam, met zijn rug angstvallig naar haar toe.

Emily’s adem stokte even toen ze hem zag. Zoals hij daar stond, met zijn handen losjes in de achterzakken van zijn spijkerbroek, was hij pure mannelijkheid. Zelfverzekerd, een tikkeltje gevaarlijk ook.

Daarnet, onder de douche, had ze aan hem gedacht. Er zat geen slot op de deur van haar kamer, of op de badkamerdeur. Met gesloten ogen had ze zich voorgesteld dat Jake, een naakte Jake, bij haar onder de douche stapte. Haar in zijn armen trok, terwijl zijn mond…

Ze moest een geluidje hebben geproduceerd, want Jake draaide zich ineens naar haar om.

‘Klaar?’

Omdat ze haar stem niet vertrouwde, haalde ze eerst haar jack uit de gangkast. ‘Ja,’ zei ze toen. ‘Ik ben klaar. Wat staat er op de agenda? Nieuwe kleren? Een nieuw kapsel? Jij mag het zeggen, ik lever mezelf helemaal aan jou over.’

Hij klemde zijn kaken op elkaar tot het pijn deed. Alleen voor vandaag. Zodat hij haar klaar kon stomen voor een andere man.

Wat was dat voor waanzin?

Zinnige waanzin, hield hij zichzelf voor. Nadat hij zijn jack van de stoel had gegrist, volgde hij Emily naar buiten.



Sneeuw deed iets geks met Manhattan.

Op werkdagen zorgde het voor chaos, vertraging van bus en metro, plus trottoirs vol grijze smurrie waar je doorheen moest waden.

In het weekend was dat niet anders… alleen scheen het dan niemand te deren. De witte vlokken gaven de stad dan iets sprookjesachtigs. Mensen glimlachten soms zowaar tegen elkaar in het voorbijgaan.

Jake glimlachte niet.

Er viel ook niets te glimlachen. Omringd door spiegels, zat hij op een zeer ongemakkelijk object van chroom en leer dat blijkbaar een stoel moest voorstellen. Van het geblèr dat hier voor muziek moest doorgaan, werd hij ook al niet vrolijker. Wie wel?

Dit, de kapper, was hun laatste stop voor vandaag. De eerste was Saks geweest, waar een verkoopster het vuur uit de sloffen had gelopen om van alles en nog wat aan te dragen zodat Emily het kon passen.

‘Uw vriendin is zo beeldig,’ had de vrouw doorlopend gekweeld. Aanvankelijk had hij dat, grijnzend als een idioot, volmondig beaamd. Tot het, de zesde keer dat het mens het zei, ineens tot hem was doorgedrongen dat Emily zijn vriendin helemaal niet was. Ze was zijn assistente, die hij klaarstoomde voor een andere man.

Ergens tussen haar flat en de modeshow, was hem dat kennelijk ontschoten, al had hij geen flauw benul hoe dat had kunnen gebeuren.

Ineens had hij er geen lol meer in gehad. Dat was hem kennelijk aan te zien ook, want er werd daarna niet meer gekweeld, en Emily had hem af en toe ook heel onderzoekend aangekeken. Toen ze Saks had verlaten, in een zachtroze jurk van kasjmier, op zwarte laarzen met hoge hakken, plus een zwarte jas met ceintuur die er zacht als fluweel uitzag, had ze gezegd dat als hij er genoeg van had, zij het best vond om het verder voor gezien te houden.

Hij had willen zeggen dat ze er mooi uitzag, in haar nieuwe kleren, met haar nieuwe mascara en haar nieuwe lipgloss die precies bij de tint van haar jurk paste. In plaats daarvan had hij nors gezegd dat hij, nu hij hieraan was begonnen, het ook zou afmaken.

Zo was hij in deze salon beland, omringd door spiegels die allemaal een dodelijk gefrustreerde man lieten zien. Dat was toch van de gekke? Dit was zíjn idee geweest, deze make-over, en het was een doorslaand succes: Emily zag er beeldschoon uit. Voor hij bij Saks ineens in een grauwend beest was veranderd, had ze er ook beslist lol in gehad.

Fijn, tenminste iemand was hier blij mee. Met een vuile blik keek Jake naar zichzelf. Al zijn spiegelbeelden keken vuil terug. Verdorie, hij had zich vanmorgen moeten scheren. Met die stoppelbaard leek hij net een ontsnapte bijlmoordenaar. Dat schenen andere mensen ook te vinden, want de stoelen naast hem bleven opvallend leeg, ook al was het bomvol in de salon. Maar goed ook. Op een of andere malloot die een gezellig praatje wilde maken, zat hij nu al helemaal niet te wachten. Hij was in een pestbui, en dat mocht iedereen weten.

Emily, daarentegen, had het prima naar haar zin.

Net als Eric, de kapper, trouwens, die een en al glimlach was, terwijl hij vaardig zijn schaar en kam hanteerde. Het tweetal voerde een geanimeerd gesprek, waarbij nu eens de een, dan weer de ander in de lach schoot.

Chagrijnig perste Jake zijn lippen op elkaar. Wat viel er hier in vredesnaam te lachen? Die prutser kon maar beter niet te veel van die sexy krullen afknippen.