Vierspel(50)

Ik blijf stokstijf staan als ik de uitdrukking op zijn gezicht zie, want die is op zijn zachtst gezegd ernstig.

‘Is alles goed?’ vraag ik.

‘Lorna is hier geweest.’

‘Lorna?’

‘Ze zei dat ze me iets te vertellen had. Ik denk dat ze het jammer vond dat jij er niet was om het aan te horen.’

‘Wat dan?’ vraag ik. ‘Wat had ze jou te zeggen?’ Ik heb natuurlijk wel een idee wat dat zou kunnen zijn, maar met Lorna weet je het momenteel niet zeker. Dan schenkt me een flauwe glimlach. ‘Ze wilde mij wijsmaken dat jij haar hebt gezegd dat Alex jou de liefde heeft verklaard. Dat hij een paar maanden geleden heeft geprobeerd om je te versieren, vlak voor hij haar mee uit vroeg.’

Hij kijkt me aan en hij wil dat ik nu zeg dat het niet waar is. Dat kan ik niet.

‘Dan… dat is ook zo…’ zeg ik met tegenzin.

Dan kijkt zo verbouwereerd dat ik naar hem toe moet lopen om mijn armen om hem heen te slaan. ‘Alex…?’ zegt hij, en hij trekt zich terug.

Ik knik. ‘Hij was dronken, hij wist niet wat hij zei. Ik wilde het je best vertellen, maar ik dacht dat het door de drank kwam, en dat hij zich er wel heel slecht onder zou voelen als hij weer nuchter was. Ik wilde gewoon geen problemen tussen jullie. Ik dacht dat het maar het beste was voor iedereen als we zouden doen of het niet was gebeurd.’

‘Alleen, je vond het wel van belang om het aan Lorna te vertellen? Zij zegt dat je haar hebt gezegd dat Alex nooit echt verliefd op haar kon zijn, omdat hij al verliefd op jou was.’

Hij heeft gelijk. Dat heb ik letterlijk tegen Lorna gezegd, en ik ga daarover niet liegen tegen Dan, maar misschien kan ik hem wel tegen de hele waarheid beschermen.

‘Dat heb ik inderdaad tegen haar gezegd, vrees ik. Ik was kwaad. Ze was gruwelijk tegen mij geweest op het werk, en ik denk dat ik gewoon doorsloeg. Ik wilde haar kwetsen.’ Bij het uitspreken van die woorden weet ik al dat ze heel zielig en weinig overtuigend klinken.

‘Weet je wat het is,’ zegt hij, ‘ik voel me nu nogal dom. Alsof jullie met z’n allen een geheim hadden en ik de enige was die niet wist dat mijn beste vriend met mijn vrouw naar bed wilde.’

‘Het spijt me, Dan. Ik dacht dat het juist goed was om het je niet te vertellen. Ik wilde je niet kwetsen.’

Hij neemt een ferme slok uit zijn glas. ‘Wil je me dan nu vertellen wat er precies is gebeurd? En spaar me niet. Laat me zelf maar bepalen wat ik wel en niet aankan, oké?’

‘Oké,’ zeg ik, en ik vertel hem het hele verhaal van wat er die avond is gebeurd. Ik laat niets weg, zelfs niet dat Alex me vroeg om bij Dan weg te gaan. Als ik dat vertel komt er een uitdrukking op Dans gezicht die ik nog nooit heb gezien. Het is deels woede, deels intens verdriet. Ik aarzel en leg mijn hand op zijn arm.

‘Ga door,’ zegt hij. ‘Wat gebeurde er toen?’

Ik ben blij dat ik honderd procent eerlijk kan zijn over mijn reactie op Alex’ voorstel. Ik vertel Dan woordelijk wat ik heb gezegd, voor zover ik het me nog herinner.

De opluchting die ik even over zijn gezicht zie glijden, verraadt dat hij als de dood was dat ik er misschien ook nog op in was gegaan, en dat er echt iets was gebeurd tussen Alex en mij. Het was niet eens bij me opgekomen dat hij dat zou kunnen denken. Dat hij hier de hele avond heeft zitten piekeren over hoe zijn beste vriend en zijn vrouw hem hebben bedrogen.

Ik stel hem nog maar een keer gerust met de ondubbelzinnige aard van mijn afwijzing. ‘Nog geen seconde. Nog niet de allerkleinste fractie van een seconde.’

Ik leg mijn hand op zijn knie en hij pakt hem in een van de zijne. ‘Nou, dat is tenminste iets,’ zegt hij. ‘En hoe heeft hij daarop gereageerd?’

‘Ik zei toch, hij was dronken, en ik denk dat hij het gevoel had dat hij voor paal stond. Weet je niet meer? Je vroeg je de volgende ochtend nog af waar hij was gebleven.’

Dan knikt en kijkt me dan recht in de ogen. ‘En dat was het? Verder is er niks meer gebeurd?’

Ik zou de rest nu voor me kunnen houden. Dat was ik immers van plan, en achteraf had ik me er waarschijnlijk aan moeten houden.

Maar Dan ziet mijn aarzeling en zegt: ‘De waarheid graag, Rebecca. Alsjeblieft,’ en het dringt als een bliksemflits tot me door dat mijn loyaliteit bij hem hoort te liggen en nergens anders.

‘Nee…’ begin ik aarzelend. ‘Er is nog iets gebeurd. Hij belde me de volgende dag en vroeg of ik mee ging lunchen zodat we het erover konden hebben.’ Ik zwijg even en zie dat Dan wit wegtrekt.

‘Dus toen was hij broodnuchter?’ zegt hij, en ik knik. ‘Ik geloof het wel. Ik moest er wel heen, want aan de telefoon praten kon niet, met Lorna erbij. Bovendien moest ik zeker weten dat mijn boodschap luid en duidelijk was overgekomen. Dat begrijp je toch wel, hè?’