Judith Visser – Uitstappen
Mijn ouders zouden het niet begrijpen. Niemand zou het begrijpen. Geen van allen zouden ze in staat zijn om zich te verplaatsen in mij, om te begrijpen dat dit was wat ik nodig had, waar ik naar smachtte. Overmand door hun eigen verdriet zouden ze niet zien dat dit voor mij de verlossing was. Maar ik moest dit doen, ik kon het voelen. En waarom maakte iedereen zich nou altijd zo druk om zelfdoding? Die reactie was het toppunt van hypocrisie. Een groot deel van de mensheid was op dagelijkse basis bezig zelfmoord te plegen, alleen dan in vertraagde vorm. Daar hoorde je niemand over, dan was het ineens wel acceptabel. Het stond nota bene in niet te missen waarschuwingen aangegeven op de pakjes shag en sigaretten: ROKEN IS DODELIJK. Roken was pure zelfmoord, maar in langzame vorm en daarom was die methode oké. Om het in één keer te doen, er maar meteen vanaf te zijn, dat kon niet! Dat mocht niet! Dat was laf, egoïstisch en iets wat je alleen deed als je geen enkele andere uitweg meer zag. Om gewoon zomaar te beslissen de stekker uit je jonge, gezonde lichaam te trekken, dat was ondenkbaar. Een taboe. We moesten dat lichaam immers eerst langdurig en stelselmatig vergiftigen, het laten aftakelen om uiteindelijk als een terminaal zieke patiënt, een schim van wie je ooit was, te sterven. We leefden in een wereld waar dankzij abortus en genetische manipulatie voortdurend met leven werd gefutseld, maar het beëindigen van je eigen leven, dat leidde tot gefrons. Want iemand die dat wilde had psychische hulp nodig. Alsof het volstrekt onmogelijk was om je te realiseren simpelweg ‘klaar’ te zijn hier, toe aan de volgende fase. Gereed om eruit te stappen.
Maar het maakte me niet uit wat anderen ervan dachten: ik ging ermee stoppen en niets zou mij daarvan weerhouden. Ik wilde mijn ogen sluiten en ze nooit meer opendoen. Ik zou vredig wegzweven in een oneindige wereld van leegte en gewichtloosheid. Vrij zijn.
Ik was vijfentwintig, een kwart eeuw.
Een prachtige leeftijd om er een punt achter te zetten.
==
Vanmorgen had ik het besloten. De gedachte had zonder aanleiding in mijn hoofd gezeten, meteen zo sterk verstrengeld met mijn hersenen dat ik bijna nergens anders aan kon denken. Kalm had ik de rest van mijn ontbijt opgegeten, en het vastberaden gevoel dat dit was wat ik moest doen, nam toe. De laatste keer dat ik me zo zeker over iets had gevoeld, was toen Mark me vorig jaar had gevraagd of ik bij hem wilde intrekken.
Ik slikte en even schoof er een schaduw over mijn hart bij het beeld van Mark, hoe hij er tijdens mijn begrafenis bij zou zitten, verloren, verslagen. Mijn ogen vulden zich met tranen terwijl ik in mijn hoofd de muziek hoorde die zou worden gedraaid. Maar ik haalde diep adem en rechtte mijn schouders. Mark zou er wel overheen komen. Iedereen zou er overheen komen. Mark zou een nieuwe vriendin vinden, opnieuw gelukkig worden.
Het was allemaal voorbestemd.
==
Terwijl ik mij aankleedde, staarde ik naar Marks kleding in de kast. Binnenkort zouden mijn eigen kleren weg zijn hier, besefte ik, geschonken aan een liefdadigheidsinstelling. Het was een vreemd idee. Ik staarde naar het bed waar we vannacht nog samen in geslapen hadden. Hoelang zou het duren voordat Mark daar met een andere vrouw zou liggen? Weer prikten mijn ogen, maar vastberaden knipperde ik de tranen weg. Ik móést dit doen.
Vanmorgen was Mark net als altijd naar zijn werk vertrokken, en hij zou pas vanavond thuiskomen. Hij wist niet beter dan dat ook ik op mijn werk was, maar ik had meteen na het ontbijt de telefoon gepakt en mijn baas gebeld om te zeggen dat ik vandaag niet zou komen. Voordat hij kans had gekregen om naar de reden te vragen, had ik al opgehangen. Met rustige, beheerste bewegingen had ik mijn dienblad terug naar de keuken gebracht en de tv, die nog steeds het ochtendjournaal uitzond, uitgezet. De donkere waas die over me heen was gekomen had prettig aangevoeld, alsof het richting aan mijn leven gaf.
Inmiddels wist ik ook al hoe ik het zou doen. Toen Laverne afgelopen zomer op vakantie naar Frankrijk was gegaan, had ze mij de extra sleutel van haar appartement gegeven. Als beste vriendin was het mijn taak om in haar afwezigheid haar kat eten te geven, had ze me plechtig medegedeeld, en glimlachend had ik de sleutel van haar aangenomen. Na haar vakantie was de sleutel hier in de la blijven liggen en nu kwam hij goed van pas.