Hoofdstuk 1
Het vertrek was donker. Pikdonker. De man die Shade Wilder heette, was echter aan het donker gewend. Af en toe gaf hij er zelfs de voorkeur aan. Het was niet altijd nodig om te kunnen zien. Zijn vingers waren competent, zijn geestesoog werkte voor twee.
Er waren momenten, zelfs wanneer hij niet aan het werk was, dat hij in een donkere kamer zat terwijl zijn geest beelden vormde. Hij was evenzeer gesteld op duisternis, schaduwen, als hij gesteld was op licht. Het hoorde allemaal bij het leven, en het leven – de beelden van het leven – vormde zijn beroep.
Hij zag het leven niet altijd zoals andere mensen het zagen. Zo nu en dan was het schriller, kouder dan men op het eerste gezicht zou zeggen, en zo nu en dan was het zachter, mooier dan de drukke wereld zich wel realiseerde. Hij zag het op zijn eigen manier.
Nu, in de van zachte jazzmuziek vervulde doka, was Shade bezig met zijn handen en zijn geest. Zorgvuldigheid en timing – belangrijk voor ieder aspect van zijn werk. Behoedzaam opende hij de cassette en spoelde de onontwikkelde film om de spiraal, die hij in de tank stopte, waarna hij de deksel dichtschoof en de tijdklok instelde. Toen drukte hij op een knopje; een rood licht verspreidde zich in de doka.
Shade vond ontwikkelen zeker even spannend als het fotograferen zelf. Het werk in de doka vereiste een precisie die hij in zijn leven ook hanteerde, en zijn creativiteit kon hij kwijt in het maken van de afdrukken, in het experimenteren. Het waren beide zaken waaraan hij behoefte had. Wat hij zag – wat hij voelde van wat hij zag – kon als het ware exact worden vertaald, of subtiel gesuggereerd. Boven alles had hij echter behoefte aan de voldoening die dit geheel eigenhandig creëren hem schonk. Hij werkte altijd in zijn eentje.
Shades ogen waren donker, evenals zijn haar, dat een tikje aan de lange kant was. Zijn gezicht was gebronsd en hoekig. Zijn scherpe neus stond een tikje scheef – het resultaat van een van de risico’s van het vak. Niet iedereen vond het prettig om te worden gefotografeerd. Een Cambodjaanse soldaat had Shades neus gebroken, maar Shade had wel een indrukwekkende foto gemaakt van de rampzalige chaos in Phnom Penn.
Zelfs nu, jaren nadat hij voor het laatst als oorlogscorrespondent voor International View had gewerkt, was Shades lange lichaam nog even soepel en pezig. Zijn werk was niet zo gruwelijk meer als het was geweest in Libanon, in Laos, in Midden-Amerika, maar er was niet veel aan zijn leefpatroon veranderd. Hij maakte lange uren; soms wachtte hij eindeloos op het juiste moment om een plaatje te schieten, en soms had hij binnen een paar minuten een heel rolletje vol geschoten. Hij mocht dan in zijn houding iets afstandelijks en agressiefs hebben, juist die karaktertrekken hadden hem op de been gehouden tijdens het vastleggen van de gruwelen van de diverse oorlogen.
De onderscheidingen die Shade had gekregen, de bedragen die hij nu eiste voor zijn foto’s – dat waren zaken die totaal ondergeschikt bleven aan zijn werk. Als niemand hem een cent zou hebben gegeven of erkenning had getoond voor zijn werk, zou hij nog in zijn doka hebben gezeten om foto’s te ontwikkelen. Hoewel hij beroemd, succesvol en rijk was, had hij geen assistent en hij werkte nog steeds in dezelfde doka die hij tien jaar eerder had ingericht.
Toen Shade de negatieven te drogen hing, had hij al een vastomlijnd idee welke hij zou afdrukken. Niet dat hij van plan was dat nu te doen. Op dit moment had hij zin in een biertje, en hij wilde wat nadenken ook.
Hij liep rechtstreeks naar de keuken, waar hij een flesje uit de ijskast pakte. Hij maakte het open en mikte de dop in de pedaalemmer, die door de werkster die een keer per week kwam, van een plastic zak was voorzien. De keuken, die iets gestileerds had doordat hij geheel zwart-wit was gehouden, was brandschoon.
Shade nam een ferme teug bier, stak een sigaret op en installeerde zich op een stoel aan de keukentafel. In gadachte staarde hij uit het raam. Het bood uitzicht over een tamelijk grauw gedeelte van Los Angeles. Zelfs het diffuse licht van de invallende schemer kon aan die aanblik niets veranderen. Hij had naar een eleganter gedeelte van de stad kunnen verhuizen, maar hij prefereerde dit appartement met het sombere uitzicht – hij was geen man voor glamour en glitter.
Bryan Mitchell... die had zich daarin gespecialiseerd.
Shade kon niet ontkennen dat haar portretten van rijke, beroemde en mooie mensen goed waren – zelfs uitstekend in hun soort. Er zat een zeker mededogen in haar foto’s, een tikje humor, een zweem van sensualiteit. Maar zíjn genre was het niet. Zij mikte op cultuur, hij op het echte leven.
Haar werk voor Celebrity was hoogst vakkundig. Op haar foto’s bezaten de groten der aarde iets menselijks, iets bereikbaars. Sinds ze op freelance basis was gaan werken, waren de sterren en sterrenmakers naar haar toe gekomen. Ze had een reputatie opgebouwd die haar zelf bij de jetset had ingedeeld.