Verbroken(59)

                ‘Sinds wanneer ben je zo nobel?’

                Ze antwoordde niet, maar bij de gedachte aan Tommy Braham die in zijn cel met haar inktpatroon in zijn polsen zat te zagen, voelde ze zich verre van nobel. Hoe had ze het toch voor elkaar gekregen om in zo korte tijd zoveel te verknallen?

                Frank drong aan. ‘Kent dat vriendje je eigenlijk wel, Lena? Ik bedoel, kent hij je echt?’ Zijn lippen plooiden zich tot een glimlach. ‘Denk eens aan al die dingen die je me in de loop van de jaren hebt verteld. Al die patrouillewagens waar we samen in hebben gezeten. Al die late en vroege diensten na Jeffreys dood.’ Hij ontblootte zijn gele tanden. ‘Je bent een corrupte smeris, Lee. Denk je dat je vriendje je dat zal vergeven?’

                ‘Ik ben niet corrupt.’ Lena was talloze keren tot de grens gegaan, maar die had ze nooit overschreden. ‘Ik ben goed in mijn werk, en dat weet jij ook.’

                ‘Is dat zo?’ vroeg hij smalend. ‘Brad is neergestoken terwijl jij uit je neus stond te vreten. Je hebt net zo lang op een achterlijke jongen van negentien ingepraat tot hij zich van kant maakte. In de cel ernaast heb ik een getuige die alles zegt wat ik wil zolang ik hem maar naar zijn vrouw laat teruggaan.’

                Lena’s hart stond stil.

                ‘Denk je dat ik mijn pensioen laat schieten, dat ik mijn wapen en mijn penning inlever, alleen omdat jij plotseling een geweten hebt gekregen?’ Hij lachte rauw. ‘Eén ding, dame: het laatste wat je wilt, is dat ik ga rondvertellen wat ik over jou weet, want tegen de tijd dat ik klaar ben, mag je blij zijn als je aan de goede kant van een celdeur zit.’

                ‘Dat doe je me niet aan.’

                ‘Je loopt met je slechte reputatie rond te paraderen alsof je heel wat bent. Heeft Jeffrey je daar niet altijd voor gewaarschuwd? Je hebt te veel schepen achter je verbrand. Je hebt te veel mensen in de stad een mes in de rug gestoken.’

                ‘Bek houden, Frank.’

                ‘Het mooie aan een slechte reputatie is dat mensen zo ongeveer alles geloven wat er over je gezegd wordt.’ Hij zat nog steeds op zijn hurken. ‘De chef was nog met moord weggekomen, omdat niemand dacht dat hij tot iets slechts in staat was. Denk je dat de mensen dat ook van jou vinden? Denk je dat ze op je karakter vertrouwen?’

                ‘Je kunt niks bewijzen en dat weet je best.’

                ‘Moet ik dan iets bewijzen?’ Weer verscheen die glimlach, waarbij hij zijn tanden ontblootte. ‘Ik heb mijn hele leven in Grant County gewoond. De mensen kennen me. Ze vertrouwen me, ze geloven wat ik ze vertel. En als ik zeg dat jij een corrupte smeris bent...’ Hij haalde zijn schouders op.

                Lena’s keel zat zo dichtgeschroefd dat ze niet kon slikken.

                ‘Misschien vraag ik onze Jared wel of hij een biertje met me wil drinken,’ vervolgde Frank. ‘Wedden dat Sara Linton hem graag het achterste van haar tong laat zien? Wat vind je daarvan? Als die twee eens gezellig over jou gaan zitten kletsen?’ Lena keek hem vol haat aan. Frank keek woedend terug met zijn waterige ogen. ‘Vergeet niet dat ik een hufter ben, dame. En ik zou er maar niet van uitgaan dat ik jou niet laat creperen om mijn eigen huid te redden.’

                Ze wist dat hij het meende. Ze wist dat zijn dreigement even reëel en gevaarlijk was als een tikkende tijdbom.

                Frank pakte zijn flacon. Hij schroefde met zorg de dop eraf en nam een grote slok.

                ‘Wat wil je dat ik doe?’ fluisterde ze.

                Frank glimlachte, en ze had het gevoel alsof ze stront was dat hij van zijn schoenzolen veegde. ‘Dat je je aan de feiten houdt. Tommy heeft bekend dat hij Allison heeft vermoord. Hij heeft Brad neergestoken. De rest doet er niet toe.’ Weer haalde hij zijn schouders op. ‘Als jij je aan mijn regels houdt tot we dit alles achter de rug hebben, laat ik jou misschien naar Macon vertrekken zodat je bij je vriendje kunt zijn.’