Verbroken(58)

                Lena’s hoofd ging met een ruk omhoog. ‘Ik heb hem niks aangedaan.’

                ‘We weten allebei dat dat niet waar is.’

                Het was alsof er een mes in haar lichaam werd gestoken. ‘Wat ben jij een hufter. Weet je dat?’

                ‘Ja, en jij bent niks beter.’

                Lena voelde een steek in haar hand. Ze had het plastic omhulsel van de inktpatroon zo stevig vastgeklemd dat het in haar huid sneed. Ze probeerde het open te peuteren, maar haar nagels waren te kort. Uiteindelijk beet ze het karton open en trok het los van het plastic.

                ‘Hoe hard is die bekentenis?’ wilde Frank weten.

                Ze probeerde de nieuwe patroon in haar pen te duwen. ‘Tommy heeft alles toegegeven. Hij heeft het op papier gezet.’

                ‘Dat zou ik dan maar van de daken tetteren, want anders procedeert zijn pappie net zo lang tot je geen nagel meer hebt om je gat te krabben.’

                Ze snoof. ‘Waar is hij op uit? Een vijftien jaar oude Celica en een hypotheek van tachtigduizend dollar op een huis dat zestigduizend waard is? Hij kan de sleutels meteen krijgen.’

                ‘Je raakt je penning kwijt.’

                ‘Misschien maar goed ook.’ Ze liet de pen voor wat die was. Ze liet alles voor wat het was. Vier jaar terug zou Lena alles op alles hebben gezet om de zaak in de doofpot te stoppen. Nu wilde ze alleen nog de waarheid vertellen en haar leven weer oppakken. ‘Dit verandert niets, Frank. Tommy viel onder mijn verantwoordelijkheid. Ik accepteer de gevolgen. Maar dat moet jij ook doen.’

                ‘Zo hoeft het niet te gaan.’

                Ze keek hem aan en vroeg zich af waar die plotselinge verandering op sloeg. ‘Hoe bedoel je?’

                ‘Tommy heeft dat meisje vermoord. Denk je dat ook maar iemand zich druk maakt om een of andere achterlijke moordenaar die in een cel zijn polsen heeft doorgesneden?’ Frank veegde met zijn hand over zijn mond. ‘Hij heeft dat meisje vermoord, Lee. Hij heeft haar in haar nek gestoken alsof hij een dier afmaakte. En dat alles omdat ze hem niet aan zijn gerief liet komen.’

                Lena sloot haar ogen. Ze was zo moe dat ze niet meer kon denken. Frank had gelijk. Niemand zou zich druk maken om de dood van Tommy. Maar dat betekende nog niet dat er niks mis was. Dat veranderde niets aan wat er die dag in de garage was gebeurd of aan Brads verwondingen.

                ‘Je drankzucht is volledig uit de hand gelopen,’ zei ze. ‘Ik heb verzwegen dat Brad niet geschikt is voor dit werk. Misschien haalt hij het, maar anders betekent het dat ik door te zwijgen zijn dood op mijn geweten heb. Ik weet het niet. Ik wil er niet bij zijn als hetzelfde met jou gebeurt. Je bent niet in staat om te werken. Je zou niet achter het stuur van een auto mogen zitten, laat staan een wapen mogen dragen.’

                Frank hurkte voor haar neer. ‘Je zou veel meer kunnen verliezen dan alleen je penning, Lena. Denk daar eens over na.’

                ‘Ik hoef nergens over na te denken. Ik heb mijn besluit genomen.’

                ‘En als ik nou eens naar Gavin Wayne ga en hem over dat jonge vriendje van je vertel?’

                ‘Zorg eerst maar eens dat je niet naar whisky stinkt.’

                ‘We weten allebei hoe ik je het leven zuur kan maken.’

                ‘Jared begrijpt heus wel dat ik me heb vergist,’ zei Lena. ‘En dan weet hij ook dat ik de gevolgen heb aanvaard.’