Vanuit Het Graf(74)

Na hun gesprek in haar moeders garage wilde ze liever niet zo vaak aan haar huurder denken. Er was echter iets belangrijks gebeurd in die paar ogenblikken, iets imposanters dan de vorige nacht. Hij had haar de emotionele steun geboden die ze al zo lang nodig had, en dat was een krachtig liefdesbrouwsel.

Een prettige bijkomstigheid was dat haar gedachten aan hem aangenamer waren dan haar gedachten aan het open huis dat had plaatsgevonden. De meeste bezoekers hadden eerder belangstelling voor het feit dat Ellis Purcell in dit huis had gewoond en in de achtertuin ervan was gestorven, dan dat ze oprecht een bod deden. Een vrouw had zelfs gebazeld dat hij voor eeuwig vervloekt was en dat zijn geest ongetwijfeld generaties lang in het huis zou rondspoken.

De grofheid van die vrouw was al moeilijk te verdragen geweest, maar met name Annette had Madison bijna tot waanzin gedreven. Haar moeder had bij iedere gelegenheid Ellis verdedigd en gedweept met Caleb, die zo aardig was geweest om het gras te maaien en het hek te repareren toen ze er toch waren.

Annette had erop gestaan iets te drinken voor hem te halen, hoewel hij had gezegd dat gewoon water prima was. Ze had hem de cake opgedrongen die hij niet had willen hebben. Nadat hij binnen was gekomen van het werk in de tuin, had ze hem laten plaatsnemen in hun gemakkelijkste stoel en hem de hele stapel fotoalbums van Madison als baby laten doorworstelen.

'Kijk toch eens, wat een schattige baby ze was,' had haar moeder herhaaldelijk gekweeld.

Madison had haar ogen ten hemel geslagen, en Caleb had stom zitten grinniken bij haar ergernis.

'Je mag dan het gras bij mijn moeder hebben gemaaid en mijn babyfoto's hebben doorstaan, maar denk maar niet dat ik daardoor van gedachten verander,' merkte ze op toen ze de grote weg op reden.

Hij trok een wenkbrauw op. 'Heb ik de eerste helft van dit gesprek misschien gemist? Ik heb geen idee waar het over gaat.'

'Ik heb het erover dat ik niet weer met je naar bed zal gaan.'

Zijn lach klonk diep. 'Zo te horen, kun je aan niets anders denken.'

Haar gezicht begon te gloeien. Hij had gelijk. Ze was volkomen door hem verblind. 'Dit is voor het eerst sinds de garage dat ik eraan denk.'

Zijn glimlach liet weten dat hij wist dat ze jokte, maar hij ging er niet verder op in.

Snel veranderde ze van onderwerp, voordat hij zich zou bedenken. 'Heb je Johnny nog gezien toen je achter bezig was?'

'Geen spoor... maar ik heb wel de politie gebeld over de mogelijkheid dat een van je broers misschien een link vormt met de moorden.'

Meteen spanden de spieren in haar nek en schouders zich. 'Heb je ze dan ook over de doos verteld?'

'Nee, ik heb ene inspecteur Gibbons gesproken, en hem gezegd dat je verdenkingen koestert vanwege het gedrag van Tye en Johnny.'

Ze grimaste toen ze de naam herkende. 'Die Gibbons was ook een van de inspecteurs die aan het onderzoek naar mijn vader werkten. Wat had hij erop te zeggen?'

Caleb kneep zacht in haar hand. 'Dat ze zowel Johnny als Tye al hadden laten nagaan en dat ze van de lijst van verdachten waren afgevoerd.'

'Alleen omdat ze ervan overtuigd waren dat mijn vader de dader was!'

'Niet meer - nu niet meer. Niet nu die andere vrouw gewurgd is.'

Madison miste de warmte van Calebs hand toen hij deze weer om het stuur legde. 'Dus hoef ik me nergens zorgen over te maken?'

'Dat zeiden ze.'

'Maar wie kan dan de inhoud uit de doos hebben gehaald?'

Hij leek over die vraag na te denken. 'We kunnen ons beter geen zorgen meer maken over die spullen tot we ze terugvinden, denk je ook niet? Misschien kun je je moeder er morgen met een smoesje toe brengen haar huis uit te gaan, zodat ik eens rond kan snuffelen?'

'Ik weet het niet, maar ik zal het proberen.'

Hij zette de radio op een andere zender, waarna hij met zijn elleboog door het openstaande raampje leunde. 'Ik had vandaag gehoopt op een kans om onder het huis te kijken, maar je arme moeder gooide roet in het eten. Ze kon wel wat afleiding gebruiken na al die vreemden die haar privacy kwamen verstoren.'

Verrast keek Madison naar hem. Hij had Annette niet overdreven gevonden, zoals ze had verwacht. Hij had haar gezien als een onzekere vrouw en had geprobeerd haar wat te helpen. 'Heb je je daarom door haar laten strikken?' vroeg ze.

Hij haalde zijn schouders op. 'Ik vond het wel leuk, die babyfoto's van je.'

Opeens voelde ze zich schuldig dat ze zelf niet meer begrip voor haar moeder had opgebracht. 'Ik had geduldiger met haar moeten zijn. Het viel voor haar natuurlijk niet mee om zich in haar eigen huis bloot te stellen aan al die nieuwsgierige mensen. Dat heeft ze al tien jaar lang moeten doorstaan.'

'Jij kunt het weten,' merkte hij op. 'Jij woonde daar ook.'

'Dat was waarschijnlijk ook de reden waarom ze het huis niet eerder wilde verkopen. Een leven in je vertrouwde omgeving, ook al is het niet echt aangenaam, is misschien gemakkelijker dan het risico van het onbekende te nemen.'