Vanuit Het Graf(72)

'Volgens mij hebben ze behalve mijn vader niemand als verdachte beschouwd.'

'Er moet een reden voor zijn dat ze steeds weer bij hem uitkwamen.'

Ze voelde dat Caleb probeerde begripvol te zijn, maar ze had ook de indruk dat hij niet onbevooroordeeld naar haar luisterde. 'De vondst van die voorwerpen is het enige scenario dat ik kan bedenken waardoor mijn vader zoiets... definitiefs zou doen,' zei ze. 'Hij zou bijvoorbeeld nooit zomaar mijn moeder in de steek laten. Ze waren heel innig met elkaar, en ze was erg afhankelijk van hem. Hij leefde om voor haar te zorgen. Het laatste wat hij nog deed, was de oude wagen verkopen die hij restaureerde, zodat hij genoeg geld omhanden had. En... Hij hield van mij en van Brianna. Hij zou niet iets hebben willen doen wat ons ook pijn deed.'

'Madison, je zoekt redenen om een voor jou heel pijnlijke waarheid te verklaren. Dat is een natuurlijke reactie, en ik begrijp wel hoe je je voelt, maar...'

'Nee!' In een smekend gebaar greep ze zijn armen. 'Denk eens na, Caleb. Zou jij kunnen leven met de wetenschap dat je zoon door jou, doordat je hem vroeger had verwaarloosd, zo'n gewetenloos monster was geworden dat hij elf vrouwen heeft verkracht en vermoord?'

Hij deed zijn mond open voor een reactie, maar vlug legde ze een vinger op zijn lippen. 'Zeg nog niets,' zei ze. 'Mijn vader was geen moordenaar. Dat moet je geloven.'

Nog nooit eerder had Madison iemand gevraagd haar te geloven. Opeens vond ze het echter ontzettend belangrijk dat althans iémand haar intuïtie vertrouwde - en dat die iemand Caleb was. Misschien omdat Danny er nooit aan had getwijfeld dat haar vader inderdaad de schuldige was, zoals de politie zei. Hij had haar soms in bescherming genomen, vooral in het begin. Later was hij voornamelijk geërgerd vanwege de ongemakken die het onderzoek voor hem meebracht. Hij had echter nooit haar gevoelens in de kwestie op waarde geschat, nooit de overtuiging gehad dat zij haar vader toch het beste kende.

'Hij was geen moordenaar,' herhaalde ze.

De lucht tussen hen leek te knetteren door de intensiteit van haar emoties. Ze zou hem willen vragen te voelen wat zij voelde, maar ze weigerde nog meer te zeggen. Waarschijnlijk verlangde ze al te veel.

Hij hief haar kin omhoog en keek in haar ogen, zijn uitdrukking sceptisch.

Ze verwachtte al dat hij net als de rest zou zeggen dat ze de waarheid gewoon niet wilde zien. Toen veranderde er echter iets.

'Hoe kun je dat zo zeker weten,' vroeg hij, 'terwijl alles wat ontdekt is, op het tegendeel wijst?'

Haar hartslag was nu in haar vingertoppen te voelen. 'Net zoals ik het zeker zou weten als het om jou ging. Als ze jou van zo'n afschuwelijke misdaad zouden beschuldigen, zou ik weten dat je het niet gedaan had. Ik zou het voelen.'

Dat miste zijn uitwerking niet. Het deed iets smeulen in zijn ogen. Hij neeg zijn hoofd en streek zacht met zijn lippen over die van haar.

Ze deed haar ogen dicht, liet zich onderdompelen in de kracht van de armen om haar heen en zijn sterke borstkas tegen zich aan.

Caleb had niet gezegd dat hij nu opeens dacht dat haar vader onschuldig was, maar ze wist dat hij nu aan haar kant stond. Dat was al heel wat meer dan Danny ooit voor haar had gedaan. Caleb leek in haar te geloven, net zoals zij in hem geloofde.

'Als ik niet uitkijk, kost je me nog mijn uitzicht op de baai,' mompelde hij. Hij kuste haar mondhoek en daarna het plekje achter haar oor en haar hals.

'De huur is bij mij echt niet hoog,' fluisterde ze.

'En het eten is lekker,' voegde hij er zelf aan toe.

'Als ik kook.'

'Er zijn nog meer voordelen.' Zijn hand kroop onder haar jack.

Ze hield haar adem in. 'Dit kan niet, weet je nog? Ik ben nog niet aan een relatie toe,' zei ze.

De warmte van zijn hand kwam door haar dunne blouse en kanten beha heen. Aaiend met zijn duim begon hij cirkels te trekken over de stof boven haar tepel.

Opeens wist ze niet meer goed waarom ze er eigenlijk nog niet aan toe was.

'Als we het eens rustig aan deden?' vroeg hij.

'Wat?' vroeg ze, hun gesprek verwarrend met de lichamelijke gevoelens die alle energie uit haar lichaam naar het middelpunt trokken.

'Wat je maar wilt,' antwoordde hij met een lome glimlach.



Caleb wilde Madison niet graag loslaten, maar hij wilde nog minder graag dat Johnny of wie dan ook hen betrapte. Ook wilde hij niet verdergaan in de garage waar haar vader zich van het leven had beroofd. Het was niet zijn bedoeling geweest seksuele avances te maken. Hij had haar slechts willen troosten.

'We moesten het hier maar eens opruimen. Dan kunnen we je moeder daarna laten weten dat we er zijn,' merkte hij op.

Madison kwam niet in beweging. 'Caleb, ik heb een dochtertje van zes en een ex-man die vast altijd zijn best zal blijven doen om mij het leven zuur te maken.'

Hij trok een wenkbrauw op, zich afvragend waarom ze dit zei. 'Oké...'

'Verder heb ik een emotioneel zwakke en tamelijk afhankelijke moeder die verder niemand heeft en soms erg moeilijk kan doen.'