Tess Gerritsen(42)

‘Wat voor deze kinderen dubbel zo belangrijk is,’ zei Maura.

‘Zoals ik dus al zei,’ vervolgde dr. Welliver, ‘ziet het ernaar uit dat Teddy nu al aan zijn nieuwe omgeving begint te wennen. Hij is zelfs al begonnen vriendschappen te sluiten.’

‘Wat is dan het probleem?’ vroeg Jane.

‘Gisteren merkte ik tijdens onze sessie dat hij zich van zijn ouders veel dingen niet herinnert – of zich niet wenst te herinneren.’

‘U weet dat er een reden is waarom hij zich de nacht waarin ze zijn gestorven, niet kan herinneren.’

‘Ik weet dat ze op hun zeiljacht voor de kust van Saint Thomas zijn vermoord en dat er een explosie was waardoor Teddy het bewustzijn heeft verloren. Ik vraag me echter af of die explosie de enige verklaring is voor de hiaten in zijn geheugen. Als ik hem naar zijn ouders en zusjes vraag, vertoont hij ontwijkend gedrag. Hij komt met smoesjes. Dat hij honger heeft of naar de wc moet. Soms praat hij in de tegenwoordige tijd als hij het over hen heeft. Ik heb de indruk dat hij het verlies van zijn familie niet wil erkennen.’

‘Hij was twaalf toen het gebeurde,’ zei Maura. ‘Dat is nog vrij jong.’

‘Maar er zijn inmiddels twee jaren verstreken. Dat zou voldoende tijd moeten zijn om het verlies te verwerken, net zoals de andere kinderen hier dat hebben gedaan. Nee, met Teddy hebben we nog veel werk voor de boeg. Om te beginnen moeten we hem helpen uit deze ontkenningsfase te komen. Hij moet leren accepteren dat zijn ouders en zusjes er niet meer zijn.’ Ze keek Jane aan. ‘Ik ben blij dat u hem hierheen hebt gebracht, mevrouw Rizzoli. Ik hoop dat hij mag blijven.’

‘Het was een noodmaatregel en ik ga er niet over waar hij uiteindelijk kan of mag blijven.’

‘Gisteravond heeft de raad van bestuur van Evensong unaniem besloten Teddy te accepteren. Hij mag hier op kosten van de school blijven. Zou u dat aan de betrokken instanties willen doorgeven? We willen die graag van dienst zijn.’

‘En u kunt mij van dienst zijn door me iets meer te vertellen over die twee andere kinderen. Claire Ward en Will Yablonski,’ zei Jane.

Welliver stond op om de inmiddels getrokken kruidenthee in te schenken. Ze gaf haar bezoekers ieder een kopje, ging weer zitten en deed drie lepeltjes suiker in haar eigen kopje. ‘Dat is een nogal precaire kwestie,’ zei ze. ‘Het gaat om vertrouwelijke informatie.’

‘Ik zit ook met een precaire kwestie,’ zei Jane. ‘Namelijk hoe ik ervoor kan zorgen dat Teddy niet wordt vermoord.’

‘Waarom denkt u dat er verband bestaat tussen deze drie kinderen?’

Het was Maura die antwoord gaf. ‘Vanwege de bijna griezelige toevalligheden. Daarom heb ik Jane gebeld. Er zijn te veel overeenkomsten. Drie gezinnen worden in hetzelfde jaar vermoord. Zelfs in dezelfde week. Twee jaar later worden er nieuwe aanslagen gepleegd op de overlevende kinderen. Ook ditmaal gebeurt dat binnen een zeer kort tijdsbestek.’

‘Ik ben het met u eens dat het eigenaardig is.’

‘Het is niet alleen eigenaardig,’ zei Jane.

‘Toch moet het toeval zijn.’

Jane leunde naar voren en keek dr. Welliver diep in de ogen. ‘Hoe kunt u de mogelijkheid dat er verband tussen deze families bestaat zo resoluut van de hand wijzen?’

‘Omdat die families op heel verschillende plaatsen zijn vermoord. De Clocks op hun zeilboot in de Bahama’s. Claire’s ouders in Londen.’

‘En de ouders van Will?’

‘De Yablonski’s zijn omgekomen toen hun privévliegtuig in Maryland neerstortte.’

Jane fronste. ‘Ik dacht dat de Yablonski’s ook vermoord wa ren. Dit klinkt als een ongeluk.’

Dr. Welliver keek even opzij, naar de glazen deur van de torenomgang, waarachter mistflarden door de wind uiteen werden geblazen. ‘Ik heb u al te veel verteld. Dit zijn mijn patiënten. Ze vertrouwen erop dat hun geheimen bij mij veilig zijn. Ik dien me te houden aan de regels van de vertrouwensrelatie tussen arts en patiënt.’

Jane zei: ‘Ik hoef de telefoon maar te pakken en de autoriteiten bellen om die gegevens te krijgen, maar het is veel eenvoudiger als u het me gewoon vertelt. Was het een ongeluk, ja of nee?’

Dr. Welliver dacht nog even na en zei toen: ‘Nee, het was geen ongeluk. De NATIONAL TRANSPORT SAFETY BOARD is tot de conclusie gekomen dat er sprake was van sabotage. Maar nogmaals, er kan geen verband zijn met de andere twee families. De enige overeenkomst is dat ze allemaal zijn vermoord.’

‘Neem me niet kwalijk dat ik het zeg,’ zei Jane, ‘maar het is mijn taak dergelijke conclusies te trekken, niet de uwe. Misschien zal uiteindelijk blijken dat het inderdaad toeval is, maar voor mijn onderzoek moet ik ervan uitgaan dat er opzet in het spel was. Want als ik iets over het hoofd zie, zitten we straks misschien met drie dode kinderen.’