Tachtig dagen rood(81)

Je zou een speld kunnen horen vallen.

Op een teken van de oudere vrouw die het evenement eerder had geregisseerd, schakelden de matrozen aan weerszijden de grote lichten uit.

Dominik nam een lange diepe teug van zijn mineraalwater; hij wist dat een deel van de beelden van vanavond voor eeuwig op het scherm achter in zijn brein gebrand zou blijven. Het vurige schouwspel van de samengesmolten geslachtsdelen van Luba en de danser riep bij hem een hartstochtelijk gevoel op, dat hij altijd ervoer als hij zich in Summer bevond, de manier waarop haar lichaam op hem reageerde, hoe perfect hun verlangens op elkaar waren afgestemd, de innerlijke duisternis van beiden die zich vermengde op het kruispunt van de ziel. Hij realiseerde zich echt wel dat ze beiden een aaneenschakeling van onvolkomenheden waren, in tegenstelling tot Luba, die met haar serene perfectie iets onwerkelijks had. Maar ze vulden elkaar aan; voelden samen als een geheel.

De limousine bracht hen weer terug, elk naar hun eigen hotel in Barcelona. De mediterrane volle maan stond hoog boven de zee terwijl de auto over de verlaten snelweg langs de kust raasde.

‘Dat was prachtig,’ zei Dominik tegen Luba.

‘Het wordt goed betaald,’ antwoordde ze.

‘Dat kan ik me voorstellen. Was hij je vaste… danspartner?’

‘Er zijn er meerdere. Het hangt af van de boekingen. Het vereist een nogal… gespecialiseerde vakkundigheid,’ zei ze.

‘Hij zag er Zuid-Amerikaans uit, maar misschien kwam dat ook wel omdat het een tango was. Wie is hij?’

‘Ik ken zijn naam niet. Daar bemoei ik me nooit mee.’ Ze draaide zich van hem af, richtte haar ogen op de duisternis buiten.

‘Echt niet?’





‘Wat heeft het voor zin? Ik stel mezelf beschikbaar, de danser geeft leiding, ik volg hem. Dat is alles.’ Ze draaide zich weer naar hem toe. ‘Luister eens, Dominik.’

‘Wat?’

‘Je moet me beloven dat je me nooit in een van je boeken zult beschrijven. Oké?’

Dominik aarzelde. De hele rit had hij erover nagedacht hoe hij het subtiele en tegelijk zondige schouwspel in woorden zou kunnen vatten. Het was erg verleidelijk.

Luba zag hoe hij aarzelde.

‘Beloof het me,’ herhaalde ze.

‘Oké,’ stemde Dominik toe in haar eis.

Een ongemakkelijke stilte bleef tussen hen in hangen terwijl de limousine de buitenwijken van de stad had bereikt en sprongsgewijs opschoot, van verkeerslicht naar verkeerslicht.

‘Dit is hoe ik Viggo heb leren kennen,’ zei Luba ineens. ‘Ik deed mee aan een andere live seksshow. Met een andere partner. Een Oekraïner, net als ik. Het was in Amsterdam.’

‘En jullie zijn… vrienden geworden?’

‘Ja, Viggo vroeg me daarna om bij hem te blijven. Hij zei dat hij mooie dingen verzamelde en dat ik de kroon op zijn domein zou zijn. Dat is een suffe manier om een vrouw te verleiden, maar hij was rijk, charismatisch, grappig en ik wilde wel eens iets anders dan het dansleven.’

‘Dus je bent hem naar Londen gevolgd?’

‘Ja, hij heeft zelfs een privéjet afgehuurd voor de terugvlucht. Hij houdt ervan om me te verwennen, en zichzelf natuurlijk. Maar vanbinnen is hij een goede vent. En een spannende minnaar.’

‘Is dat hoe je mannen beoordeelt – naar hoe spannend ze zijn?’

‘Waarom niet?’ Ze glimlachte, haar speelsheid verdrong de vermoeidheid die veroorzaakt was door haar recente optreden.

‘Maar je hebt besloten om weer terug te gaan naar het dansen?’

‘Ik verveelde me,’ zei ze. ‘Moet er overigens per se een reden zijn? Ik kan doen wat ik wil. Viggo en ik zijn niet getrouwd, het is een vriendschap tussen gelijken. Hij is geen jaloers type.’

‘Ik snap het,’ knikte Dominik. ‘Vertel me eens wat meer over zijn verzamelingen?’

De grote trots van Viggo Franck was de verzameling muziekinstrumenten die hij vergaard had. Hij bezat twee elektrische gitaren die ooit van Jimi Hendrix waren geweest, een akoestische Spaanse gitaar die naar zeggen door John Lennon was gebruikt, een gedeukte trompet van Satchmo, een echte Paganini-viool en nog een arsenaal andere zeldzame instrumenten die van beroemde musici waren geweest, zowel uit de klassieke als uit de rockwereld. Nog niet tevreden met die schatkamer, hamsterde hij ook verscheidene schetsen van Picasso, een originele vroege Warhol, een Hirst, en diverse waardevolle litho’s die in beperkte oplagen waren verschenen. Daarnaast had hij nog een volledige collectie eerste drukken van F. Scott Fitzgerald, William Faulkner en Hemingway. Allemaal compleet met stofomslag, en sommige zelfs met handtekening.

De verzameling was verdeeld over diverse ruimten met klimaatregeling in zijn enorme herenhuis in Belsize Park.

‘Fascinerend,’ merkte Dominik op. ‘Heeft hij de meer waardevolle stukken niet ergens anders opgeslagen?’