Tachtig dagen rood(32)

‘Dominik?’

‘Ja, wat is er?’ Zijn blik schoot razendsnel omhoog.

‘Sorry dat ik je stoor, maar er is iets gebeurd.’

Hij schoof zijn stoel achteruit. ‘Wat is er?’

‘Ik ben net gebeld,’ zei Lauralynn. ‘Mijn broer…’

‘De soldaat?’

Zijn maag trok samen. Na de verhalen over de viool de dag ervoor was hij overal op voorbereid. Maar uiteindelijk hadden Lauralynn en haar familie niets met de Angelique te maken, dus dit moest puur toeval zijn.

‘Ja, hij is gewond. Het is niet ernstig. Misschien raakt hij een vinger kwijt, maar ze hebben zijn hand gered. Een bom langs de kant van de weg in Afghanistan.’

‘Ik vind het zo erg voor je.’ Dominik stond op en liep naar haar toe.

‘Een van mijn tantes belde. Ze is bij hem, in het veteranenziekenhuis in Virginia, waar ze hem gerepatrieerd hebben. Ik heb hem maar kort gesproken, terwijl zij bij zijn bed zat. Hij klonk opgewekt.’

‘Dat is vast een opluchting.’

‘Ja.’ Lauralynn kwam verder de kamer in en leunde tegen het bureau. ‘Ik denk dat het goed is dat ik een tijdje naar Amerika ga. Hij is mijn enige directe familie.’

‘Dat begrijp ik volkomen. Kan ik iets voor je doen?’

‘Nee, niet echt. Ik heb voor morgen een vlucht geboekt. De terugreis heb ik nog niet vastgelegd. Misschien blijf ik een paar weken weg.’

‘Je kunt terugkomen wanneer je wilt. Ik laat niemand in jouw slaapkamer, dat beloof ik.’ Hij deed een poging om te glimlachen.

‘Ik heb een vroege vlucht vanaf Heathrow. Zou jij me willen wegbrengen?’ vroeg Lauralynn.

‘Natuurlijk. Dat is wel het minste wat ik voor je kan doen.’

‘Dank je, je bent een echte vriend. Ik vind nog wel een manier om je terug te betalen… Niet in de vorm van geld, natuurlijk.’ Haar ogen twinkelden, met onverholen ondeugendheid.

‘Daar twijfel ik niet aan.’

Ze boog zich voorover en kuste hem op de wang.

‘Nu moet ik de stad in om wat van mijn repetities af te zeggen en kijken of de andere kwartetleden het zolang zonder mij redden. We hebben geen optredens gepland staan, dus het zou geen probleem moeten zijn.’

‘We zullen allemaal uitkijken naar je terugkeer,’ zei Dominik en hij bedacht hoe eenzaam het weer in huis zou zijn.

Hij keek er niet bepaald naar uit.

5

Een mes snijdt aan twee kanten

het leek alsof iedereen in de kamer mijn geheim kende; zowel Viggo, Fran als Chris. En misschien was dat ook wel zo, als Luba het tenminste verteld had. Ze ontweek mijn blik en danste door. Ze kwam pas tot stilstand toen de spotverlichting werd gedimd en de fontein en Luba zelf in duisternis waren gehuld.

‘Wauw,’ zei Fran. ‘Misschien ben ik toch niet zo hetero als ik dacht. Dat was behoorlijk geil.’

Ik wachtte tot Viggo iets zou zeggen en mij zou vragen of ik ook een of andere voordracht wilde geven. Hij stond echter met zijn rug naar ons toe bewerkelijke cocktails te maken aan een bar die vrijwel de hele lengte van de ruimte besloeg.

‘Chris,’ vroeg ik, ‘heb jij mijn viool gezien? Hebben de crewleden hem meegenomen?’

‘Ja, ik herinner me dat een van de roadies hem in het busje gedaan heeft. Zij gaan voorzichtiger om met instrumenten dan met kinderen. Hij ligt vast met al onze andere apparatuur in de studio. Maak je geen zorgen.’

‘Het voelt zo vreemd om hem niet bij me te hebben. Zo kaal. Alsof ik blote voeten in mijn schoenen heb.’

‘Wil ik je net uitmaken voor dramakoningin, kom je met zó’n vergelijking op de proppen!’ plaagde Chris.

‘En dan te bedenken dat ik hem thuis had kunnen laten.’

Ik begon me eenzaam te voelen zonder het gezelschap van de Bailly. Ik kreeg een beetje een onbehouwen gevoel als ik op de elektrische viool speelde, in tegenstelling tot de Bailly. De klank was bijna mechanisch, zonder enige warmte. Misschien moest ik Susan bellen om te vragen of ze een paar optredens in Londen voor me kon inplannen. Ik kon niet eeuwig onder mijn niveau blijven werken.

‘We hadden gepland dat je op je eigen viool zou spelen, daarom had ik je gevraagd hem mee te nemen. Maar dat was een slecht idee, omdat het geluid volledig verloren was gegaan in de mix. Daarom speelde je nu op de elektrische viool. Je hebt het alsnog geweldig gedaan. Je zou vaker met ons moeten spelen.’

‘Tja, dan blijf ik in elk geval bezig.’

Ik keek naar Fran, die op een zwarte chaise longue met klauwvormige poten en een armleuning in de vorm van een panterkop lag. Ze was diep in gesprek met Dagur, de drummer van The Holy Criminals, die tegenover haar zat. Hij was niet zo populair bij de vrouwelijke fans als Viggo, maar hij had iets wereldwijs over zich en een intense blik waarmee hij mijn zus leek te hebben betoverd.