Spanning en champagne(8)

‘Ja, alleen heeft die stomme bijensteek nu zo’n beetje mijn kansen verpest om in het team te komen. En nee, ik heb mezelf geen bijensteek bezorgd omdat het me zo fijn lijkt als jij met je neus boven op de binnenkant van mijn dijbeen zit.’

O, lieve help. Hij klapte zijn mond dicht en onderdrukte met moeite een grijns. Zijn huisbazin had meer vuur dan hij had aangenomen. Hij liep dichter naar haar toe en bekeek haar nog eens goed. De transformatie was groot, maar hij zag iets van onzekerheid in haar uitdrukking toen hij opzettelijk in haar persoonlijke ruimte ging staan. Zo wereldwijs als ze zich voordeed, was ze niet. Toch keek ze hem recht aan en weigerde het oogcontact te verbreken. Haar roekeloze lef prikkelde hem. Als ze haar klauwtjes zo graag wilde scherpen, zou hij het spel wel meespelen. Hij was eigenlijk wel benieuwd hoe ver ze durfde te gaan voor het haar te veel werd. Niet heel ver waarschijnlijk.

‘Zijn er echt cheerleaders die net doen alsof ze geblesseerd zijn, omdat ze jou willen zien?’ vroeg ze ongelovig.

Een beetje beschaamd schraapte hij zijn keel. Hij besefte dat hij had geklonken als een enorm arrogante zak. ‘Dat is een paar keer gebeurd, ja.’ Meer dan een paar keer, maar goed.

Roxie giechelde, verheugd ineens toen ze haar huurder een snelle blik op haar outfit zag werpen. In ieder geval had ze vandaag een van haar doelen bereikt. Misschien kwam het door het bijengif in haar lichaam of misschien werd ze vergiftigd door zijn nabijheid, maar ze kon de verleiding niet weerstaan hem te plagen. Hij was zo ongelooflijk arrogant. ‘Goh, je zou denken dat die cheerleaders wel een betere vangst kunnen doen hier met al die gespierde jonge rugbyspelers in de buurt.’

Er flikkerde iets in zijn donkere blik. ‘Misschien geven sommigen van hen de voorkeur aan mijn kwalificaties.’

Met bonzend hart ademde ze rustig door om haar stem koel te kunnen houden. ‘Ik denk toch dat de meesten de voorkeur geven aan de status en het hoge inkomen van de echte sterren.’

Hij glimlachte sluw. ‘Misschien heb ik wel andere pluspunten.’

Zijn uiterlijk zeker. Daar had hij wel gelijk in. Hij was zo knap dat verschillende spiergroepen ervan samentrokken, vooral die in haar onderlichaam. ‘Nou, over mij hoef je je geen zorgen te maken, je bent mijn type niet,’ zei ze uitdagend en geamuseerd tegelijk.

‘Nee?’

Dat hij haar terug zou plagen, had ze niet verwacht. Ze verstijfde even, maar herstelde zich snel. ‘Zeker niet. Je bent te arrogant.’ Veel te arrogant.

Met een ondeugende glimlach leunde hij dichter naar haar toe. ‘Veel vrouwen houden juist van arrogantie. Van zelfvertrouwen.’

‘Er zijn ook veel vrouwen die van foute mannen houden. Ik ben niet zoals de meeste vrouwen.’

‘Dat is waar.’ Ineens fronste hij. ‘Roxanna, waarom ben je hier?’

‘Om auditie te doen,’ kirde ze, om de plagende stemming erin te houden. ‘En het is Roxie.’ Het was zo leuk om te flirten. Eigenlijk was het ook heel makkelijk, omdat ze zijn reactie kon zien, de glinstering in zijn ogen. Ook voelde ze de aantrekkingskracht. Die was abnormaal sterk.

‘Gisteren zei je Roxanna.’ Hij kwam nog dichterbij staan en zijn stem ging omlaag.

‘Gisteren overviel je me,’ zei ze heel zacht, het oogcontact bewarend. De spieren in haar onderbuik spanden zich verder aan.

Zijn blik gleed over haar gezicht, haar ogen en lippen, ging toen omlaag naar haar borsten. ‘Dus nu ben je Roxie.’

‘Ja.’ Uitdagend gooide ze haar haar naar achteren en deed haar kin omhoog. ‘Het is altijd Roxie geweest.’ Vanbinnen in ieder geval, en ze zag dat Roxie effect op hem had. Zo onschuldig was ze nou ook weer niet. Ze had een tijdje een vriend gehad. Een vriend die haar in de steek had gelaten toen ze hem het hardst nodig had, maar ze herkende begeerte als ze het zag, en ze zag het nu in de ogen van Gabe. Ja, haar metamorfose was iedere cent waard geweest. Wat blond in haar haar, wat volume in haar beha, en ineens had ze zijn aandacht. Niet te geloven dat mannen zo oppervlakkig konden zijn, maar op dit moment kon haar dat niets schelen. Ze koesterde zich in de hitte van zijn blik. Het was bedwelmend.

Heel langzaam schudde hij zijn hoofd. ‘Nou, Roxie, dan zal ik er maar eens even naar kijken.’

Waarnaar kijken? O ja, de bijensteek. Ze keek naar de bult op haar dij en zuchtte. Het leek erop dat de pret voorbij was.

‘Ik wil je op het bed.’

Ze schrok, tot ze opkeek en aan zijn uitgestreken gezicht zag dat hij haar plaagde. Toen ze op het smalle bed tegen de muur ging zitten en hij de rode gezwollen huid op haar dij zag, fronste hij echter zijn voorhoofd.

‘Goh, je bent dus echt allergisch.’

‘Natuurlijk,’ bromde ze. Alsof ze dat zou verzinnen om gezellig te gaan doen met de teamarts. Hij vond zichzelf echt heel wat. ‘Het doet behoorlijk veel pijn.’