Slaap(83)

Het ruikt naar natte wol en de vloer is donker van het vuile water. Een bouwvakker zit met een beslagen plastic zak om zijn voet op een bankje.

Joona wacht tot Irma Goodwin de kamer uit komt en loopt door de gang met haar mee naar een andere behandelkamer.

‘Het is de derde keer in drie maanden dat ze hier is,’ zegt Irma.

‘Je moet haar in contact brengen met de vrouwenopvang,’ zegt Joona ernstig.

‘Heb ik al gedaan. Maar wat helpt dat?’

‘Het helpt,’ zegt Joona koppig.

‘Wat kan ik voor je doen?’ vraagt ze en ze blijft bij de deur staan.

‘Ik wil graag weten hoe het verloop van de veteranenziekte eruitziet vo...’

‘Hij komt er weer bovenop,’ valt ze hem in de rede en ze doet de deur open.

‘Ja, maar als hij niet behandeld was,’ zegt Joona.

‘Hoe bedoel je?’ vraagt ze en ze kijkt in zijn grijze ogen.

‘We zoeken naar zijn zus,’ legt Joona uit. ‘En het is heel waarschijnlijk dat ze tegelijk met Mikael besmet is...’

‘Dan is het ernstig,’ zegt Irma.

‘Hoe ernstig?’

‘Zonder behandeling... het hangt natuurlijk van haar algehele gezondheidstoestand en dergelijke af, maar waarschijnlijk heeft ze inmiddels hoge koorts.’

‘En morgen?’

‘Dan hoest ze en heeft ze al moeite met de ademhaling... het is niet te zeggen wanneer precies, maar op een gegeven moment, vermoedelijk tegen het eind van de week, loopt ze het risico van hersenbeschadiging en... je weet toch dat de veteranenziekte dodelijk is?’





105


Haar zorgen over wat er in het dagverblijf is gebeurd zijn de volgende ochtend nog groter. Saga heeft geen trek, en zit tot de lunch alleen maar op haar bed.

In gedachten blijft ze de mislukking herkauwen.

In plaats van vertrouwen te scheppen, heeft ze opnieuw een conflict veroorzaakt. Ze heeft een andere patiënt mishandeld en Jurek Walter kreeg de schuld.

Hij moet haar haten en hij zal zeker proberen wraak te nemen voor wat hem is aangedaan.

Ze is niet uitgesproken bang, aangezien het veiligheidsniveau op de afdeling zo hoog is.

Maar ze moet op haar hoede zijn.

Alert, zonder angst te tonen.

Als de deur zoemt en het slot klikt, staat ze op en loopt ze direct het dagverblijf in, zonder gedachten toe te laten. De tv staat al aan en op het scherm zitten drie mensen in een gezellige studio over oranjerieën te praten.

Ze is de eerste en stapt meteen de loopband op.

Haar benen voelen log, haar vingertoppen verdoofd en bij elke stap die ze zet trillen de plastic bladeren van de palm.

Bernie zit te schreeuwen in zijn kamer, maar verstomt vrij snel weer.

Iemand heeft het bloed op de vloer opgedweild.

Plotseling gaat Jureks deur open. Een schaduw kondigt zijn entree aan. Saga dwingt zichzelf niet naar hem te kijken. Met langzame passen loopt hij recht door de kamer naar de loopband toe.

Saga zet het apparaat stil, stapt eraf en doet een pas opzij om hem erlangs te laten. Ze vangt een glimp op van zwarte wonden op zijn lippen en de asgrauwe huid van zijn gezicht. Zwaar stapt hij de loopband op, maar blijft daar stilstaan.

‘Jij hebt de schuld gekregen voor wat ik heb gedaan,’ zegt ze.

‘Denk je dat?’ vraagt hij zonder haar aan te kijken.

Als hij het apparaat aanzet, ziet ze dat zijn handen trillen. Het zoevende en ruisende geluid klinkt weer. Het hele apparaat dreunt bij elke stap die hij zet. Ze voelt de vibraties in de vloer. De palm met de microfoon zwaait en verplaatst zich bij elke bons een stukje dichter naar de loopband.

‘Waarom heb je hem niet afgemaakt?’ vraagt hij met een zijdelingse blik op haar.

‘Omdat ik dat niet wilde,’ antwoordt ze eerlijk.

Ze kijkt in zijn lichte ogen en voelt het bloed door haar lichaam jagen als ze zich scherp bewust wordt van het feit dat ze direct contact met Jurek Walter heeft.

‘Het zou interessant zijn geweest je dat te zien doen,’ zegt hij zacht.

Ze voelt dat hij haar met ongeveinsde nieuwsgierigheid opneemt. Misschien zou ze op de bank moeten gaan zitten, maar ze besluit nog even te blijven staan.

‘Jij bent hier, waarschijnlijk heb je mensen gedood,’ zegt hij.

‘Ja, ik heb gedood,’ antwoordt ze na een tijdje.

‘Dat is onvermijdelijk,’ knikt hij.

‘Ik wil het er niet over hebben,’ mompelt Saga.

‘Het is niet goed of slecht om te doden,’ gaat Jurek rustig verder. ‘Maar de eerste keren is het eigenaardig... alsof je iets eet waarvan je niet dacht dat het eetbaar was.’

Plotseling herinnert Saga zich de keer dat ze een ander mens doodde. Zijn bloed spatte met ritmische schokjes tegen de stam van een berk. Hoewel het niet nodig was, vuurde ze nog een keer en ze zag de kogel door haar vizier nog geen centimeter boven het eerste gat inslaan.

‘Ik deed alleen wat ik moest doen,’ fluistert ze.