Siciliaanse verovering(28)
‘Ik weet niet.’
‘Ik kan ook wel op de vloer gaan liggen. Op jouw jas.’
‘Nee.’
‘Ik zal er makkelijker liggen dan jij.’
‘Nee.’
‘Je bent er koppig en meer macho dan goed voor je is.’
‘Vind je me macho?’ Hij klonk geamuseerd, wat een geweldige vooruitgang was ten opzichte van zijn bijna wanhopige toon eerder, of de vlakke stem waarop hij excuses had gemaakt.
‘Toe, Salvatore. Jij bent zo macho dat je het in een potje kunt stoppen en in de handel kunt brengen. Je bent niet alleen een kop groter dan de meeste Siciliaanse mannen, maar hebt bovendien meer spieren dan een magnaat nodig heeft.’ De herinnering aan de manier waarop hij ze eerder had laten rollen, benam haar nog steeds de adem. ‘Je bent getraind om te vechten als commando en je bent zowat de belichaming van het woord viriel. Alles bij elkaar genoeg om een vrouw te laten bezwijmen.’
De enige manier waarop ze gewaarschuwd werd dat hij bewoog, was het ritselende geluid van stof over stof. Toen lag hij naast haar op het matras, zijn gezicht zo dicht bij het hare dat ze zijn adem over haar huid voelde strijken.
‘Ik ben de belichaming van het woord viriel?’
Misschien was het stom geweest dat te bekennen, maar ze kon het nu nog moeilijk ontkennen. ‘Ja.’
‘Maar daar wil je het bed niet mee delen?’
‘Ik heb je er toch niet uit geschopt? Je bent er zelf uit gegaan omdat je bang was dat je me zou verleiden.’
‘Dus je erkent dat ik dat zou kunnen?’
‘Ik erken helemaal niets. Het zijn je eigen zorgen die je midden in de nacht op de harde vloer hebben laten belanden.’
‘Zorgen. Angst. Ik lijk wel een oud wijf.’
Een zenuwachtige grinnik ontsnapte haar. ‘Ik dacht het toch niet.’
Zijn lippen streken langs haar wang. ‘Misschien wil je wel verleid worden,’ fluisterde hij, en de woorden gingen als een liefkozing langs haar huid.
Warm gloeide het op in haar binnenste, en ze vervloekte de duisternis, die de elektriciteit van zijn aanraking nog meer leek te intensiveren. ‘N-Nee.’
Zijn lippen speelden met de hare, en ze leek er niet in te slagen voldoende zelfbescherming op te brengen om hem te laten ophouden. ‘Je verlangt naar me, cara, geef het maar toe.’
Haar enige verdediging lag in de waarheid. ‘Natuurlijk doe ik dat. Welke warmbloedige vrouw zou dat niet doen? Wat denk je dat ik je allemaal heb zitten vertellen? Alleen wil mijn lichaam niet altijd wat het beste is voor mijn hart en mijn gemoedsrust.’
Zijn warme sterke hand belandde op haar middel. ‘Maar deze keer wel. Vertrouw me, Elisa, ik zal je niet opnieuw kwetsen.’
Hoe kon hij dat voorkomen? Hij hield niet van haar, en dat was kwetsend, merkwaardig genoeg, want zij hield niet langer van hem. Hoe kon ze dat nog, na alles wat hij had gedaan? Ze moest haar genot op dezelfde manier zien te verwezenlijken als hij, zonder al die emotionele rompslomp. Maar ze wist dat zij dat niet kon, waarschijnlijk met geen enkele man, en zeker niet met hem. Ze begreep alleen niet waarom dat zo was.
Ze ademde zijn geur in, en het plotse besef verblindde haar als een bliksemflits door de duistere kluis: ze hield nog steeds van hem. Ondanks zijn afwijzing zou ze altíjd van hem houden.
Néé. Ze had gedacht dat haar gevoelens waren afgestorven. Veilig begraven onder een berg van verdriet zodat ze nooit meer iets van pijn zou voelen. Ze wilde helemaal niet van hem houden!
Zijn mond onderzocht het hoekje van haar lippen, zijn tong schoot tevoorschijn om haar te proeven, en trok toen weer terug.
‘Toe, dolcezza, gun jezelf dat genoegen.’
De schok van wat ze zich realiseerde vloeide samen met de fysieke opwinding die bezit van haar nam in het absolute duister. En de klank van zijn veelbelovende woorden maakte dat haar verstand verder dienst weigerde. Ze draaide haar hoofd en zocht op de tast met haar lippen de zijne, snakkend naar meer dan die vluchtige aanraking.
Hoofdstuk 7
Begerige lippen sloten zich op de hare.
Verlangen, hunkering en liefde smolten samen en wekten een allesoverheersende pijn, die zowel lichamelijk als emotioneel was. Diep in haar binnenste snakte ze ernaar door hem gevuld te worden. Verward registreerde ze het verlangen in zijn stem en de spanning in zijn aanraking die zijn verlangen duidelijk maakte.
Een jaar geleden had ze gejuicht om dit verlangen dat zoveel meer was dan fysieke hunkering, maar nu joeg dit haar alleen maar angst aan. Ze wist welke pijn lag te sluimeren achter de bevrediging van haar zinnen. Toch was de angst voor de diepte van het gevoel dat zijn kus in haar wekte niet sterk genoeg om de hunkering van haar lichaam en hart te smoren.
Haar mond genoot van de smaak van haar minnaar, die haar zo lang onthouden was, en haar lichaam kronkelde zich tegen hem aan in wellustige overgave. Hij gromde en greep haar met beide handen beet. Ze drukte zich tegen zijn naakte torso en woelde met haar vingers in het korte krulhaar en streelde zijn kabels van spieren.