Hoofdstuk 1
‘Bent u Charlotte Wareham, de projectmanager van Kentham Brothers?’
Verbaasd keek Charlotte – Charley voor familie en vrienden – op van haar laptop, waarna ze prompt haar ogen moest samenknijpen tegen de felle Italiaanse voorjaarszon.
Het overleg met de twee ambtenaren die namens de gemeente verantwoordelijk waren voor de restauratie van de bijna vijfhonderd jaar oude tuin, was behoorlijk uitgelopen. Nadat ze in een plaatselijk eetcafé snel een sandwich en een kop heerlijke cappuccino had genomen, was ze vlug weer aan de slag gegaan met haar project. De verwilderde siertuin moest tenslotte af zijn voor de heropening, die werd gehouden op de dag dat hij vijfhonderd jaar bestond.
Wie was trouwens de man die uit het niets was opgedoemd en nu zo hoog boven haar uittorende? Ze wist zeker dat ze hem nog niet eerder had ontmoet.
‘En wat doen die wanstaltige misbaksels hier?’ vroeg hij op boze toon, terwijl hij geïrriteerd gebaarde naar de goedkope urnen en betonnen replica’s van beelden die ze had laten opsturen om aan de klant te laten zien.
Hij had haar van haar stuk gebracht. Niet door zijn woede, dacht ze dromerig, maar doordat hij zoveel macht en gezag uitstraalde. Ongetwijfeld voelde elke vrouw in zijn nabijheid een hevige sensatie in haar lichaam. Deze man stak onmiskenbaar met kop en schouders boven zijn geslachtsgenoten uit. Hij was een man die sterke zoons zou hebben, die stuk voor stuk het evenbeeld van hun vader zouden zijn. Hij was een man die de vrouwen voor het uitkiezen had en zo’n geweldige minnaar was dat ze hem nooit meer zouden kunnen vergeten.
Had ze soms te lang in de zon gezeten, vroeg ze zich geschrokken af. Normaal gesproken had ze nooit van dit soort vergezochte gedachten. Vastberaden vermande ze zich, waarna ze haar laptop naast zich neerzette en opstond van het kunststenen bankje om haar ondervrager te woord te staan.
De nauwelijks verhulde woede van de lange donkerharige man deed haar denken aan een vulkaan die op het punt stond om uit te barsten. De vergelijking leidde haar echter nauwelijks af van wat haar zintuigen haar al hadden verteld: hij was een bijzonder aantrekkelijke man met zijn olijfkleurige huid en de sterke, typisch mannelijke lijnen van zijn gezicht. Zijn arrogante, zelfverzekerde houding wees erop dat hij van een lange reeks aristocratische voorouders afstamde.
Toen hij haar op zijn beurt doordringend aankeek met zijn grijze ogen – alsof hij op zoek was naar haar zwakke plekken – probeerde ze haar blik af te wenden, maar om de een of andere reden bleef ze naar zijn mond staren. Hoewel ze geschokt was door haar eigen gedrag, was ze niet in staat om er iets aan te doen. Er gingen alarmbellen af in haar hoofd, maar het was al te laat: als een donderslag bij heldere hemel trok er een hevige ongewenste vlaag van begeerte door haar hele lichaam. Al haar zenuwuiteinden tintelden, en haar mond werd kurkdroog. Onbewust bevochtigde ze haar lippen, alsof ze zich voorbereidde op de kus van haar minnaar.
Met een ondoorgrondelijke blik in zijn samengeknepen ogen sloeg hij haar gade. Ongetwijfeld voelde hij slechts minachting voor haar vanwege haar zwakte, want een man zoals hij zou zich nooit met een schok realiseren dat hij zich afvroeg hoe het zou zijn om haar mond tegen de zijne te voelen. Met trillende vingers zette ze haar zonnebril op om te verbergen wat zijn nabijheid met haar deed – niet dat dat nog veel zin had, omdat hij dat allang had gezien. De geringschattende uitdrukking op zijn gezicht sprak boekdelen.
Niet alleen haar wangen hadden een vuurrode kleur gekregen, maar haar hele lichaam leek te branden van schaamte. Machteloos probeerde ze een logische oorzaak te vinden voor haar gedrag. Dit was de eerste keer in haar leven dat ze zó op een man reageerde – en dan ook nog eens op déze man! Het kwam vast door alle druk en stress die ze de laatste tijd had gevoeld. Hoe moest ze deze ongebruikelijke en ronduit gevaarlijke reactie anders verklaren?
Haar zintuigen lieten zich echter niet zo eenvoudig het zwijgen opleggen. De kunstenares in haar bekeek de pure rauwe mannelijke kracht van zijn lichaam, dat gehuld was in een duur uitziend antracietkleurig maatpak. Daaronder ging hetzelfde soort torso schuil dat de inspiratiebron had gevormd voor de middeleeuwse kunstenaars waar Florence zo om bekendstond.
Plotseling drong het tot haar door dat hij nog steeds op een antwoord stond te wachten. Om zich een houding te geven stak ze haar kleine puntige kin uitdagend naar voren en zei: ‘Ik werk inderdaad voor Kentham Brothers.’ Ze moest haar best doen om een huivering te onderdrukken toen ze om zich heen keek naar de rommelig uitgestalde verzameling bloembakken en beelden, die er door zijn afkeer nog goedkoper leken uit te zien. ‘Deze “wanstaltige misbaksels” passen bij de inhoud en het budget van dit project.’