Hoofdstuk 1
Rafael De Luca had zijn hand op Maggies achterste gelegd. Voor de zoveelste keer.
In haar stamcafé in Barringer’s Pass zou ze hem al lang een klap hebben verkocht en tegen hem gezegd hebben dat hij op moest hoepelen.
Maar ze zat in The Aerie, een chique club in een skiresort op Two Bears Mountain, waar mensen naartoe kwamen om gezien te worden, vooral als ze rijk of beroemd waren.
En Rafael De Luca was dat allebei. Het management zou het niet leuk vinden als ze een gast kwaad maakte, en aangezien haar zus Zoe bij dat management hoorde nam Maggie genoegen met een welgemikte trap van haar hoge hak op zijn tenen.
Hij trok zijn hand weg. “Au! Verrek, schatje, kijk uit waar je loopt.”
“Dat deed ik.” Ze leunde naar hem toe, zodat de journalist bij de bar haar niet zou horen. “Tijd om met iemand anders te gaan spelen.”
Rafael grijnsde. “Nadat ik je een uur lang getrakteerd heb? Ik denk het niet, schatje.” Hij liet zijn arm om haar middel glijden en trok haar tegen zich aan.
Ze verstijfde, maar ze had het zien aankomen. Ze had hem meteen al moeten afwijzen nadat hij met zijn meest verleidelijk blik op haar af was geslenterd. ‘Ik sta er altijd op om eerst kennis te maken met de mooiste vrouw’, was zijn zelfverzekerde openingszin geweest. ‘Ik heet Rafe. Jij?’
Ze had het leuk gevonden om een uurtje te dollen met Rafael en de andere sterren uit zijn realitysoap, maar ze had toch liever mannen met een beetje diepgang. Een uur met Rafe en de cast van Trust Fund Brats was genoeg, zeker na de handtastelijkheden.
Met Zoe in gedachten wist Maggie zich te beheersen en gaf ze de dronken idioot geen dreun. “Blijf met je poten van mijn lijf voor ik je pijn doe”, siste ze.
Tot haar verbazing liet hij haar los. Hij gromde lachend als een tijger. “Vurige Maggie.”
Ze deed snel een stap naar achteren. “Luister, Rafe, het was gezellig, maar ik ga nog een beetje socializen.”
“Goed idee, dat was ik ook van plan.” Hij pakte een lok van haar roodblonde haren. “Ik heb gehoord dat roodharigen heet zijn.”
“Heetgebákerd, ja.” Ze bevestigde het cliché niet graag, maar hij dreef haar tot het uiterste. Ze wendde zich tot de man naast haar. Hij had armen als boomstammen en hing al de hele avond rond bij Rafael De Luca alsof hij zijn bodyguard was. “Zin om me even te helpen?”
De man nipte van zijn glas - niet zijn eerste - en keek haar ongeïnteresseerd aan. “Nee.”
Rafe grijnsde zelfgenoegzaam. “Schatje, wees redelijk. Ik kan je leven veranderen. Zie je die journalist daar van The Hollywood Scene? Eén seintje van mij en je foto is in het hele land te zien. Morgen zul je meer klanten hebben in dat winkeltje van je dan ooit tevoren. Mijn naam doet wonderen.” Hij liet zijn hand naar haar decolleté glijden.
Ze sloeg zijn hand weg. “Mijn winkel draait prima. En als je nu niet uit de weg gaat, krijgt je paparazzovriendje pas echt een leuke foto.”
“Je moet echt leren een kans te herkennen als die je in de schoot geworpen wordt. Zeker zo’n gróte kans is.” Hij knipoogde. “Ik had gedacht dat de zusjes Larkin daar alles van wisten.”
Maggie verstijfde.
Zijn glimlach werd scherper. “De mensen praten graag, schatje. Maar maak je geen zorgen. Ik kan ervoor zorgen dat je populairder wordt dan ooit.” Hij liet zijn hand naar haar borst glijden. “Ik weet precies wat je wilt.”
Maggie was óp van de zenuwen.
Cal zette zijn glas met een klap neer. Rafe De Luca had haar net wéér aangeraakt. Dit zou niet goed aflopen.
Hij had de roodharige al gezien nog voordat Rafael De Luca zijn pijlen op haar richtte. Ze was het soort vrouw dat alle blikken naar zich toe trok. Haar heldere lach werkte aanstekelijk. Ze was een afleiding die hij niet kon gebruiken. Maar gelukkig had De Luca haar in het vizier gekregen, zodat hij hen gemakkelijk allebei in het oog kon houden.
Cal moest het haar wel nageven, na een paar minuten bij De Luca was haar charmante glimlach stijver geworden. Maar ze had lang genoeg bij De Luca gezeten om hem het gevoel te geven dat ze van hem was. Het was overduidelijk dat ze dat niet leuk vond. Ze zag er ook niet uit als iemand die voor roem of rijkdom kroop. De Luca had daar niet veel ervaring mee, dus die zou het niet merken. Maar Cal wel, en over dertig seconden zou de hele club het zien, inclusief de journalisten die rond De Luca zwermden als vliegen om een hoop koeienstront.
Cal wilde zeker niet de aandacht op zichzelf vestigen, maar hij kon niet werkeloos toezien terwijl wéér een vrouw het slachtoffer werd. Ze wist niet wat haar te wachten stond.
Hij baande zich snel een weg door de menigte rond de bar.
“Hé, uitkijken!” Er werd iets gemorst en iemand vloekte. Cal mompelde een verontschuldiging, maar bleef niet staan. Een man greep zijn arm beet, maar Cal trok zich los. Hij vloekte binnensmonds, omdat hij niet op tijd zou zijn. Zes meter verder kneep Maggie haar ijzige ogen vastberaden tot spleetjes. Een kind had het zelfs kunnen zien, maar misschien was De Luca te dronken om het te merken.