Schaduwland(86)

Hij schudt zijn hoofd, al zien zijn ogen er al een heel klein beetje minder donker uit. Zie ik daar zelfs een klein beetje opluchting?

En dan wéét ik het. Dat ene sprankje hoop zorgt ervoor dat ik niet meer zo angstig ben. Hij vindt het dus ook niet leuk. Ik ben niet de enige die een deadline wil vaststellen.

‘Tot het einde van het jaar,’ zegt hij met opeengeklemde kaken. Hij probeert nobel en galant te zijn, maar draaft wel enorm door. ‘Dan heb je voldoende tijd.’

Maar nee, zo gemakkelijk krijgt hij zijn zin niet. ‘Morgenavond. Ik weet zeker dat ik tegen die tijd mijn besluit wel kan nemen.’

Ook hij geeft zich niet zo snel gewonnen. Hij wil niet eens onderhandelen! ‘Ever, we hebben ons hele leven nog voor ons als je inderdaad voor mij kiest. Geloof me, er is geen haast bij.’

Ik zucht diep. ‘Het einde van de week, dan.’ Ik knik en voel een brok in mijn keel. Hoe houd ik dat een hele week vol?

‘Het einde van de zomer,’ verbetert hij me en zijn blik vertelt me dat de discussie gesloten is.

Ik kan geen woord uitbrengen. Al vanaf het moment dat we samen zijn, heb ik me verheugd op deze zomer – drie maanden vol plezier in de heerlijk warme zon van Laguna Beach. Die drie maanden worden nu plotseling de saaiste, eenzaamste periode ooit.

Ik draai me om. Protesteren heeft geen nut. Hij steekt zijn hand naar me uit om samen terug te gaan naar huis, maar ik negeer hem.

Als hij zo graag wil dat ik mijn eigen koers vaar, dan begin ik daar nu mee. Ik verlaat de galerie en loop de straat op. Zo loop ik langs Amsterdam, Parijs, Londen en New England zonder om te kijken.





Tweeëndertig

Zodra ik de hoek om ben, zet ik het op een lopen. Mijn voeten bewegen vliegensvlug, alsof ik Damen, de galerie en alles in één keer achter me kan laten. De keien onder mijn voeten gaan over in stoeptegels en worden dan gras. Ik ren langs alle veel bezochte plekken in Zomerland en ben vastberaden er eentje te maken helemaal voor mezelf – eentje waar Damen niet in kan.

En zo klim ik naar de bovenste zitplaatsen van de houten tribune van mijn oude school, met het scorebord waarop heel groot staat: GO BEARS! Ik ga helemaal rechts in de hoek zitten, op de plek waar ik ooit mijn eerste (en meteen laatste!) sigaret heb opgestoken, waar ik mijn ex-vriendje Brandon voor het eerst gezoend heb en waar ik het ooit voor het zeggen had, samen met mijn (toen) beste vriendin Rachel. We zaten hier wat te giechelen en te flirten in onze cheerleaderpakjes zonder enig besef hoe ingewikkeld het leven kan zijn.

Ik steun mijn voeten op de bank voor me en leg mijn hoofd op mijn knieën. Ik probeer me groot te houden terwijl de huilbui losbarst en mijn schouders schokken. Ik begrijp niet wat er is gebeurd. Sniffend in een stapeltje gemanifesteerde tissues kijk ik met gezwollen ogen naar het sportveld. Spelers zonder naam en gezicht zijn bezig met hun training terwijl hun vriendinnetjes roddelen en hun haar over hun schouder gooien en flirten vanaf de zijlijn. Ik hoopte dat dit bekende, alledaagse tafereel zou helpen me wat beter te voelen, maar dat is niet zo. Ik laat alles weer verdwijnen.

Dit is mijn leventje niet meer. Niet langer mijn lot.

Damen is mijn toekomst. Daar twijfel ik geen moment aan.

Ja, ik word elke keer nerveus en prikkelbaar als Jude in de buurt is. Er hangt ook echt wel iets in de lucht als we samen zijn, maar het betekent niets. Dat wil niet zeggen dat hij De Ware is. Het komt allemaal gewoon door ons verleden en het is niet meer dan een onbewuste of onderbewuste herkenning. Dat is alles.

Hij speelde een rol in mijn verleden, maar dat betekent toch niet dat hij voor de toekomst even belangrijk is? Hij is nu toevallig mijn baas, maar ik had het zomerbaantje nooit gezocht als Sabine me niet had gedwongen. Dan kan ik er toch niks aan doen? Het is allemaal een enorm toeval, een raar, hardnekkig iets uit mijn verleden dat buiten mijn schuld om steeds terugkeert. Ik bedoel, ik ben toch niet zelf op zoek gegaan, zeker?

Of wel?

Diep in mijn hart weet ik de waarheid, maar ik ben nieuwsgierig wat we ooit voor elkaar betekend hebben.

Ben ik echt zomaar uit een meer gekomen zonder me te schamen dat ik naakt was? Of heeft hij zijn fantasie gebruikt bij het maken van dat schilderij?

Maar die vragen leiden weer tot een hele serie andere vragen die ik liever laat rusten. Dingen als: ben ik dan niet al die eeuwen een maagd gebleven, zoals ik dacht? Ben ik dan wel ooit naar bed gegaan met Jude, maar niet met Damen? En zo ja, verklaart dat dan waarom ik me elke keer zo verlegen en zenuwachtig voel bij hem?

Ik staar naar het lege veld voor me en verander het in het Colosseum in Rome, daarna de piramides van Gizeh en de Akropolis in Athene. De Grote Bazaar van Istanbul komt voorbij, gevolgd door het Sydney Opera House, het San Marcoplein in Venetië en de Medina in Marrakech. Ik kijk toe hoe het landschap kolkt en draait en verandert in alle plekken die ik ooit graag wil bezoeken.