Schaduwjury(29)

Aanvankelijk stond dat idee Kelly niet aan. Als de firma de zaak behandelde op basis van een onkostenvergoeding en een veroordeling zou weten los te krijgen, zou het uitgekeerde bedrag in ieder geval haar in rekening te brengen uren vergoeden. Maar pro Deozaken gingen helemaal buiten de normale uren om.

'Als we de zaak tegen een onkostenvergoeding aannemen,' zei Lloyd, 'zullen de media ons afschilderen als een stelletje aasgieren dat wil profiteren van wapengeweld. Als we de zaak pro Deo aannemen, zullen we bejubeld worden als principiële advocaten die voor hervormingen zijn.'

'Maar dan moeten we misschien wel een miljoen dollar neertellen,' protesteerde iemand.

Lloyd maakte een gebaar naar Kelly. 'We krijgen het knapste gezicht van de firma in allerlei talkshows op de tv - neem me niet kwalijk, Kelly. Hoeveel, denk je, dat we kwijt zullen zijn om zoveel publiciteit te kopen?'

Kelly bloosde een beetje. Ze was niet bang voor publiciteit, maar was liever wel wat meer dan alleen maar het visitekaartje van de firma. 'Ik denk dat dat een vergissing is,' zei ze. 'Deze zaak zou kunnen leiden tot andere zaken zoals deze. Het zou kunnen uitgroeien tot een zeer lucratieve praktijk.'

Dit idee bracht een zorgelijke trek op de gezichten van de twee partners die tegen de zaak gestemd hadden, 'B&W is een firma die zakelijke belangen behartigt,' zei de een. 'Geen firma die het persoonlijk letsel van een eiser behartigt. Persoonlijk wil ik niet bekendstaan als een advocatenkantoor dat de oorlog verklaart aan het Tweede amendement.'

John Lloyd nam zijn bril af en sprak met de deftige stem van een staatshoofd: 'Dat zijn gegronde bezwaren, maar ik stel niet voor dat we de oorlog verklaren aan het Tweede amendement. We nemen een zaak op ons, proberen er zo veel mogelijk publiciteit uit te slaan, en keren dan weer terug naar onze eigenlijke werkzaamheden.'

Het was wel niet helemaal een klinkende steunbetuiging, maar Kelly wilde niets liever dan het vertrek verlaten met haar zaak recht overeind. Ook al zou ze er dan moeite mee hebben om aan de eis te voldoen van de in rekening te brengen uren en het behandelen van de zaak, in zekere zin deed dat er niet toe. Als ze zou winnen, zou haar reputatie stijgen en zou haar tekort aan in rekening te brengen uren er niet toe doen. Als ze zou verliezen, zouden alle in rekening te brengen uren van de hele wereld haar niet kunnen redden.

Hoe meer ze erover nadacht, hoe meer het idee om de zaak pro Deo te doen haar aanstond. Lloyd had gelijk. De liberale pers zou Kelly afschilderen als de koene ridder die het strijdperk binnenreed om het wapengeweld terug te dringen. Haar firma kon de volgende zaak weer nemen tegen een onkostenvergoeding.

'Jullie willen echt dat ik dit pro Deo ga doen?' vroeg ze. Haar toon maakte duidelijk dat ze een groot offer zou brengen om de firma ter wille te zijn.

'Ik ben bang van wel,' zei John Lloyd.

'Oké dan,' zei Kelly, een glimlach onderdrukkend.





15




Twee weken later diende een loopjongen van B&W bij het gerechtshof van Virginia Beach een aanklacht in. Kort daarop volgde een persbericht. Bij het indienen van de aanklacht moest Kelly alleen algemene beschuldigingen indienen, maar ze was veel verder gegaan. Bij de schriftelijke aanklacht voerde ze allerlei feiten aan over de MD-11, en over de manier waarop Peninsula Arms de zwarte markt in New York, Philadelphia, Baltimore en Washington bevoorraadde.

Gelukkig voor Kelly waren alle vier de steden belangrijke mediamarkten.

Een week eerder had B&W een externe PR-firma in de arm genomen om op de dag na het indienen van de aanklacht, tijdens de meest gerenommeerde ochtendshows, interviews te regelen. En terwijl de aanklacht door de klerk bij het gerechtshof van Virginia Beach werd afgestempeld, zat Kelly in een vliegtuig van Washington naar New York. Ze was zenuwachtig, maar ze had van de lobbyisten van B&W geleerd dat een zaak opbouwen voor een derde uit deskundigheid en voor twee derde uit marketing bestond. Bovendien was dit een geweldige kans om de publieke opinie te beïnvloeden, inclusief de potentiële juryleden in Virginia Beach. Ze zou in de camera's kijken en net doen of ze met een paar vrienden tijdens een etentje in gesprek was. Dat moest toch niet zo moeilijk zijn.

Op dinsdagavond werd Kelly op het vliegveld opgewacht door PR-consulent Jeff Chapman en de chauffeur van een limo die een bordje omhoog hield met haar naam erop. Op weg naar het hotel lichtte Jeff haar in over alle interviews die hij voor de volgende dag geregeld had, en over het soort vragen dat ze kon verwachten. Jeff was een lange man, makkelijk in de omgang en zelfverzekerd. Zijn informatie kalmeerde Kelly. Hij scheen alle interviewers persoonlijk te kennen en hij verzekerde haar ervan dat de interviews prettig zouden verlopen.

'Ze zullen wel een paar moeilijke vragen stellen, want dat wordt nu eenmaal van ze verwacht. Maar denk eraan dat ze je in stilte toejuichen. Mocht je over een vraag struikelen, dan stellen ze je daarna een makkelijke vraag, zodat je sterk kunt eindigen.'