1
‘Als iemand tien jaar geleden had voorspeld dat ik dit werk ging doen, zou je dat niet hebben geloofd, toch?’ vroeg Anastasia terwijl ze het bandje van haar kanten beha rechttrok. Ze stapelde een massa blonde kunstkrullen boven op haar hoofd voordat ze ze precies op de juiste manier om haar slanke schouders liet vallen. ‘Ik bedoel, modellenwerk? Het is niet iets wat je loopbaanadviseur doorgaans aanbeveelt, toch?’
Ik keek even op vanuit de belachelijk pijnlijke geknielde houding waarin ik al vijftien minuten zat en wierp een dodelijke blik op het domme blondje.
‘Nou, nee.’ Ik wiebelde van de ene kant naar de andere om de pijnscheuten in mijn knieschijven niet te voelen. ‘Maar eerlijk gezegd, als iemand mij had verteld dat ik het grootste deel van mijn leven zou doorbrengen met het maskeren van tandafdrukken op jouw billen, had ik “model” nog eerder geloofd.’
‘Ja, sorry hoor.’ Ze duwde haar borsten goed terwijl ik de neiging onderdrukte om met een Ruby Woo-lipstick ‘sloerie’ op haar billen te schrijven. ‘Die nieuwe gast is een beetje kinky. Ik denk dat ik het voortaan maar bij één vriendje hou. Ik bedoel, het is misschien wel doodsaai, maar ik denk dat ik het beter kan houden bij een man die niet van die maffe dingen doet, weet je wel. Godzijdank dat die fotoshoot niet vorige week was – je had de striemen van het touw op mijn polsen nooit weg kunnen werken…’
Ik blies uit en sloot me af voor Anastasia’s Midden-Atlantisch-Oost-Europees-via-Essex aangeleerde lijzige manier van praten, en concentreerde me op het werk waar ik mee bezig was. Als ik ergens goed in was, was het in me concentreren op het werk waar ik mee bezig was. ‘Oorklep’-Rachel Summers, begenadigd visagiste en koningin van de oostindische doofheid. Het was een van die beroepen die super-de-luxe en verschrikkelijk opwindend klonken, maar in werkelijkheid kwam het leven van een visagiste erop neer dat je heel vroeg je bed uit moest, urenlang bezig was om een ander mooi te maken en daarna heel laat naar huis ging. Wat een glamoureus bestaan.
Maar er kwam wel een volledige work-out bij kijken. Mijn spullen wogen ruim twaalf kilo en als ik die de metro in en uit sjouwde, stond dat ongeveer gelijk aan elke week joggen. En de kans bestond dat je af en toe een beroemdheid ontmoette, maar het enige wat dat betekende was dat je ook de gevolgen mocht verhullen van zulke ranzige seksuele bezigheden dat je nooit meer naar Coronation Street kon kijken. Er was niet één soapster die geen maffe afwijking had. Gelukkig zat ik de meeste dagen opgesloten in een studio in het exotische Parsons Green, waar ik van de vroege ochtend tot de late avond lichaamsdelen bepoederde. Het leidde er niet echt toe dat ik thuis valse wimpers opplakte en mezelf opdofte voor een avondje uit met de beroemdheden wier schouders ik de hele dag had lopen poederen. Eigenlijk leidde het er vooral toe dat ik thuis een bad liet vollopen en lekker onderuitging terwijl mijn vriend Simon tv-keek.
Ik zou nooit iets met een kok willen, dacht ik terwijl ik de laatste laag bodyfoundation met een spons opbracht. Al was het de beste kok van de hele wereld, als hij thuiskwam zou hij geen zin meer hebben om mij ook nog eens een smaakvol zevengangenmenu voor te zetten. Je mocht je dan waarschijnlijk al gelukkig prijzen als je ravioli uit blik op toast kreeg. Maar zelfs dat had ik niet in huis, bedacht ik ongelukkig. Het was vrijdag, dus morgen was het zaterdag, en zaterdag was boodschappendag. Het was voor mij pas echt weekend als ik mijn bloeddruk aan een rondje Sainsbury’s had onderworpen. Helaas betekende dat meestal dat er op vrijdagavond niet meer op het menu stond dan een armzalige laagcalorische maaltijd die ik nog overhad van mijn laatste dieet, of een pizza. Wat verklaarde waarom ik nu en dan die kant-en-klaarmaaltijden moest halen.
‘Raquel, je bent altijd zo stil,’ zei Ana hard, terwijl ze haar rug kromde om te zien waar ik mee bezig was. ‘Waar denk je aan?’
‘Nergens aan,’ loog ik, en ik stapte naar achteren om een kritische blik te werpen op haar inmiddels smetteloze perzikbillen. Geen spoor meer van haar erotische uitspattingen; maar goed ook, want dit was een fotoshoot voor een multiverpakking onderbroekjes voor het grote publiek. Ik wist niet zeker of mijn moeder een pakje met vijf onderbroeken zou kopen dat wannabe-popsterren verleidde om hun tanden in je billen te zetten. Of misschien toch wel: zij en pap waren slot van rekening al twintig jaar gescheiden, dus het was al een hele tijd geleden dat iemand met haar had lopen dollen. Hoopte ik. Jakkie.
‘Het is klaar.’ Ik wapperde voor de laatste keer met de bronskwast. ‘Ga maar.’
Ana klapte in haar handen en nestelde zich genietend op de plek waar ze het gelukkigst was: voor de camera. Achter de bewuste camera riep fotograaf Dan bemoedigende woorden en hij flitste erop los terwijl Ana zich langs alle hoeken van de nepslaapkamer liet sturen met een enthousiasme dat haar waarschijnlijk onlangs een tandafdruk in haar bil had bezorgd. Het zag er allemaal best indrukwekkend uit. Ik stopte mijn lange blonde haar achter mijn oren en deed mijn best om niet jaloers te zijn. Het was al een tijdje geleden dat ik alle hoeken van de slaapkamer had gezien.