Politie(122)
De patiënt trok zijn T-shirt omhoog.
Van zijn borst staarde een stom, schreeuwend gezicht naar Ståle Aune.
Het gezicht van een duivel.
‘Brand los,’ zei Harry en hij drukte de telefoon tegen zijn oor terwijl hij het tweede kopje espresso leegdronk.
‘De steekzaag heeft de vingerafdrukken van Valentin Gjertsen,’ zei Bjørn Holm. ‘En het snijvlak op het zaagblad klopt, het is hetzelfde zaagblad dat werd gebruikt in Bergslia.’
‘Dus Valentin Gjertsen was de zager,’ zei Harry.
‘Daar ziet het naar uit,’ zei Bjørn Holm. ‘Wat me verbaast is dat Valentin Gjertsen thuis een moordwapen verstopt in plaats van het weg te gooien.’
‘Hij was van plan het weer te gebruiken,’ zei Harry.
Harry voelde zijn mobieltje even trillen. Een sms. Hij keek op de display. De afzender was S, Ståle Aune dus. Harry las. Las nog een keer.
valentin is hier sos
‘Bjørn, stuur een surveillancewagen naar het kantoor van Ståle in de Sporveisgate. Valentin is daar.’
‘Hallo? Harry? Hallo?’
Maar Harry was al begonnen met rennen.
Hoofdstuk 31
‘Het is altijd een beetje kinky om ontmaskerd te worden,’ zei de patiënt. ‘Maar soms is het erger om degene te zijn die ontmaskert.’
‘Wat ontmaskeren?’ zei Ståle en hij slikte. ‘Dat is een tatoeage, en wat dan nog? Dat is toch geen misdaad? Heel veel mensen…’ Hij knikte naar het duivelsgezicht. ‘… hebben er zo eentje.’
‘Is dat zo?’ zei de patiënt terwijl hij zijn T-shirt naar beneden trok. ‘Zag je er daarom uit alsof je een hartaanval kreeg toen je hem zag?’
‘Ik begrijp niet waar je het over hebt,’ zei Ståle Aune met een geknepen stem. ‘Zullen we verdergaan over je vader?’
De patiënt lachte luid. ‘Weet je wat, Aune? Toen ik hier de eerste keer kwam, wist ik niet of ik trots of teleurgesteld moest zijn over het feit dat je me niet meer herkende.’
‘Je herkende?’
‘We hebben elkaar eerder ontmoet. Ik was aangeklaagd voor een aanranding en jij hebt me opgezocht om te kijken of ik toerekeningsvatbaar was. Jij zult wel honderden van die zaken hebben gehad. Nou ja, je hebt drie kwartier met me gesproken. Toch hoopte ik op de een of andere manier een grotere indruk op je te hebben gemaakt.’
Ståle staarde hem aan. Had hij de man die voor hem zat psychologisch onderzocht? Het was onmogelijk hen allemaal te onthouden, maar toch, hij onthield op zijn minst de gezichten.
Ståle nam hem op. Twee kleine littekens onder zijn kin. Uiteraard. Hij had aangenomen dat het slechts om een facelift ging, maar Beate had immers gezegd dat Valentin Gjertsen een flinke plastisch-chirurgische ingreep moest hebben ondergaan.
‘Maar op mij heb je wel indruk gemaakt, Aune. Je begreep me. Je liet je niet afschrikken door de details, je ging gewoon door met uithoren. Vroeg naar de juiste zaken. Naar de slechte zaken. Als een masseur die precies weet waar de knoop zit. Jij vond de pijn, Aune. En daarom ben ik teruggekomen. Ik hoopte dat je die weer terug kon vinden. Kun je dat? Of ben je de vonk kwijtgeraakt, Aune?’
Ståle schraapte zijn keel: ‘Dat kan ik niet als je me voorliegt, Paul.’ Hij sprak zijn naam uit met de gewenste lange o.
‘O, maar ik lieg niet, Aune. Alleen over het werk en mijn vrouw. Al het andere is waar. Tja, en de naam. Verder…’
‘Pink Floyd? Het meisje?’
De man voor hem spreidde zijn armen en lachte.
‘En waarom vertel je me dit nu, Paul?’ Pool.
‘Je hoeft me niet meer zo te noemen. Je kunt Valentin zeggen, als je wilt.’
‘Val-hoe?’
De patiënt lachte even. ‘Het spijt me, maar je bent een slechte acteur, Aune. Je weet heel goed wie ik ben. Je wist het op het moment dat je de tatoeage in de ruit weerspiegeld zag.’
‘En hoe zou ik daar iets van moeten weten?’
‘Omdat ik de man ben naar wie jullie op zoek zijn. Valentin Gjertsen.’
‘Jullie? Op zoek?’
‘Je vergeet dat ik hier zat en het gesprek tussen jou en die smeris kon horen over die krabbels van Valentin Gjertsen op de ruit van een tram. Ik klaagde en heb het consult toen gratis gekregen, herinner je je dat nog?’
Ståle sloot zijn ogen een paar seconden. Sloot alles af. Vertelde zichzelf dat Harry zo hier zou zijn, hij kon onmogelijk ver weg zijn.
‘Dat was trouwens de reden dat ik op de fiets naar onze afspraken kwam in plaats van met de tram,’ zei Valentin Gjertsen. ‘Ik ging ervan uit dat de tram werd bewaakt.’
‘Maar je bleef komen.’
Valentin haalde zijn schouders op en stak een hand in zijn rugzak. ‘Het is bijna onmogelijk je te identificeren als je fietst met een helm en zonnebril op, toch? En jij had immers niets door. Jij had besloten dat ik Paul Stavnes was, basta. En ik had deze consulten nodig, Aune. Ik vind het echt erg dat ze nu voorbij zijn.’