Onbewaakt ogenblik(211)

                 Nu richtte hij zijn aandacht op Kate. ‘Je hebt me een vraag gesteld. Waarom dit allemaal, na zo’n lange tijd? Ik zal het je vertellen. Dit heeft net zomin iets te maken met John Bruno als met Clyde Ritter.’ Hij richtte zijn pistool op Kate. ‘Acht jaar geleden was het me om je vader begonnen. Deze keer gaat het om jou, mijn lieve Kate.’

                 Hijgend en met haar wangen nat van de tranen zei ze: ‘Om mij?’

                 Morse lachte. ‘Jij bent echt dom, hè? Net als je vader.’ En met zijn blik weer op King gericht zei hij: ‘Regina heeft me afgewezen omdat ze niet van me hield. Ze had geen behoefte meer aan mijn inspiratie. Dat was slechts ten dele waar. Ik denk dat ze wél van me hield, maar dat ze het nadat Arnold was gestorven niet meer kon opbrengen om op de bühne te staan. Ze was niet in staat om opnieuw mijn ster te worden omdat er iemand anders was die haar méér nodig had.’ Hij keek weer naar Kate. ‘Dat was jij. Je moeder kon jóú niet in de steek laten. Jij had haar nodig, zei ze tegen mij. Jij was alles voor haar. En wat was een carrière op Broadway vergeleken daarmee nou eigenlijk waard? Dat was echt een enorme dreun voor mijn ego.’

                 ‘Dat komt omdat iemand als jij niet begrijpt wat echte liefde is,’ zei King. ‘En hoe kun je Kate dat nou kwalijk nemen? Die heeft daar toch nooit iets van geweten?’

                 ‘Ik kan haar alles kwalijk nemen wat ik maar wil!’ krijste Morse, en plotseling lag er een moordlustige blik in zijn ogen. ‘En toen Regina met die Jorst wilde trouwen, was Kate daar ook nog eens helemaal vóór. Ja, ik had mijn spionnen. Ze wilde iemand die op haar vader leek. Dat alleen is al voldoende om haar dood te rechtvaardigen. Maar er is méér. Ik heb je loopbaan gevolgd, Kate, en je bent al net zo geworden als die ellendige vader van je, met al dat zielige geprotesteer en gedemonstreer, al dat stomme wereldverbeteraarsgedoe. Het was net een déjà vu. Ik had Arnold gedood, maar hij was weer tot leven gekomen, net als de hydra.’ Zijn pupillen vernauwden zich terwijl hij naar de jonge vrouw stond te kijken en wat rustiger zei hij: ‘Je vader heeft mijn leven te gronde gericht door de vrouw die ik nodig had, de vrouw die ik verdíénde, van me weg te houden. En na zijn dood heb jij zijn werk voortgezet. Als jij er niet was geweest, dan was Regina nu mijn vrouw geweest.’

                 ‘Ik kan niet geloven dat mijn moeder ooit van iemand als jij had kunnen houden,’ zei Kate uitdagend. ‘Je bent verachtelijk. Ongelooflijk dat ik jou ooit heb vertrouwd.’

                 ‘Nou, ik ben zelf ook geen slecht acteur, Kate, en je was ook zó goedgelovig. Toen Bruno bekendmaakte dat hij zich kandidaat stelde voor de presidentsverkiezingen dacht ik onmiddellijk aan jou. Wat een mazzel! De man die destijds een vervolging tegen jouw vader had ingesteld voor een misdrijf dat ik had laten plegen met de bedoeling om jouw vader daarvoor te laten opdraaien, stelde zich kandidaat voor hetzelfde ambt als de man die destijds door je vader was neergeschoten. Het was perfect. Het idee om de hele aanslag in scène te zetten kwam onmiddellijk bij me op. Dus ben ik naar jou toe gestapt, heb dat verdrietige verhaal over die arme vader van je opgehangen en jij geloofde het allemaal.’

                 Kate wilde naar hem toe gaan, maar King hield haar tegen.

                 ‘Je zei dat je hun vriend was geweest!’ riep ze. ‘Je zei dat je mijn vader had geholpen toen hij was opgepakt wegens moord en dat John Bruno mijn vader te gronde had gericht.’ En tegen King: ‘Hij heeft me allemaal krantenknipsels gegeven. Hij zei dat hij mijn ouders had gekend. Hij zei dat hij die dag in het Fairmount was geweest en dat je mijn vader helemaal niet had hoeven doodschieten, dat hij het pistool al neerlegde toen je schoot. Hij zei dat je eigenlijk een moordenaar was.’ En tegen Morse: ‘Allemaal leugens.’

                 ‘Natuurlijk,’ zei Morse hoofdschuddend. ‘Dat hoorde bij het scenario.’