Niet alles is liefde(63)

‘O.’ Hij liet zijn blik naar haar buik glijden. ‘Ben je daar bezorgd over?’

‘Nee.’ Ze legde een hand op haar buik alsof ze zich wilde beschermen tegen de sensuele blik in zijn ogen. Als er één man was die een vrouw zwanger kon maken door alleen naar haar te kijken, dan was het Sebastian Vaughan. ‘Tot vandaag was ik dat in elk geval niet. Nu ben ik een beetje in de war.’

‘Ik zou me daar maar geen zorgen over maken als ik jou was.’ Hij keek naar haar gezicht. ‘Je bent nog jong en mooi en je vindt vast iemand die een baby’tje met je wil maken.’

Hij had gezegd dat ze mooi was en om de een of andere stomme reden werd ze daar licht door in haar hoofd en voelde ze zich een beetje warm en verward. Het raakte het kleine meisje binnen in haar dat eraan gewend was hem achterna te lopen. Ze dwong zichzelf om niet meer naar hem maar naar de hapjes te kijken. Ze was naar de keuken gekomen om iets te doen. Maar wat?

‘En als dat niet gebeurt, kun je altijd nog een kind adopteren of een spermadonor zoeken.’

Ze pakte het zilveren blad en liep naar de gootsteen. ‘Nee. Sommige vrouwen vinden dat misschien geen punt, maar ik wil een vader voor mijn kind. Een fulltime vader.’ Het praten over sperma en donors deed haar denken aan het maken van baby’s op de ouderwetse manier. En dat deed haar denken aan Sebastian die met alleen een handdoek rond zijn middel voor haar stond. ‘Ik wil meer dan één kind en ik wil een echtgenoot die ze helpt opvoeden.’ Ze trok de afvalbak onder de gootsteen vandaan. ‘Ik weet zeker dat je beseft hoe belangrijk een vader in het leven van een jongen is.’

‘Dat besef ik inderdaad, maar jij weet ook dat het leven niet perfect is. Je weet dat zelfs met de beste intenties vijftig procent van alle huwelijken eindigt in een scheiding.’

Doordat ze aan hem dacht met die handdoek om, dacht ze ook aan hem zonder handdoek om. ‘Maar de andere vijftig procent gaat níét scheiden,’ zei ze zonder na te denken bij wat ze deed toen ze de hors-d’oeuvres weggooide. Terwijl ze toekeek hoe ze in de afvalbak gleden, wist ze weer dat ze naar de keuken was gekomen om ze op te warmen, niet om ze weg te gooien.

‘Jij wilt het sprookje.’

‘Ik wil een kans.’ Verdomme. Ze was uren bezig geweest met de paddenstoelrolletjes. Een fractie van een seconde dacht ze erover om ze uit het afval te halen. Dit was Sebastians schuld. Hij leek de lucht uit de kamer te zuigen en haar hersenen zonder zuurstof achter te laten. Ze duwde de afvalbak onder de gootsteen en deed de deur dicht. Wat nu?

‘Geloof je echt in “en ze leefden nog lang en gelukkig”?’

Clare draaide zich om en keek naar hem. Hij leek niet te spotten, maar gewoon nieuwsgierig te zijn. Geloofde ze dat? Ondanks alles? ‘Ja,’ antwoordde ze naar waarheid. Misschien geloofde ze niet langer in de perfecte liefde, of liefde op het eerste gezicht, maar ze geloofde nog steeds in duurzame liefde. ‘Ik geloof dat twee mensen gelukkig met elkaar kunnen zijn en samen een fantastisch leven kunnen hebben.’ Ze zette het blad op het aanrecht naast een blad met boterbabbelaars in de vorm van kleine kerstbomen. Ze stopte er een in haar mond en leunde met haar billen tegen het aanrecht. Ze had alle hors-d’oeuvres gemaakt en ze was ze nu al kwijt. Ze keek naar haar rode teennagels terwijl ze zich herinnerde dat er wat vis in haar moeders vriezer lag, maar daar kon ze niets mee doen.

‘Voor onze ouders gold dat niet.’

Ze keek op naar Sebastian. Hij had zich naar haar toe gedraaid en had zijn armen over elkaar geslagen.

‘Dat is waar, maar mijn moeder en jouw vader zijn om de verkeerde redenen getrouwd. Die van mij omdat ze dacht dat ze een charmante rokkenjager kon veranderen, en die van jou omdat… tja, omdat…’

‘… mijn moeder zwanger was,’ maakte hij de zin voor haar af. ‘En we weten hoe dat is afgelopen. Het was een ramp. Ze hebben elkaar het leven zuur gemaakt.’

‘Zo hoeft het niet te zijn.’

‘Hoe hou je dat tegen? Harten en bloemen en grandioze verklaringen van eeuwige liefde? Wil je beweren dat je daar echt in gelooft?’

Ze haalde haar schouders op. ‘Ik wil gewoon iemand die net zo eerlijk en gepassioneerd van mij houdt als ik van hem.’ Ze zette zich af van het aanrecht en liep naar de koelkast. Ze trok de vriezer open en zag schepijs, een paar stukken kip en de forel die Leo aan Joyce had gegeven toen hij met Sebastian had gevist. Ze deed de vriezer weer dicht en vroeg: ‘En jij?’ Ze was het zat om over zichzelf te praten. ‘Wil jij kinderen?’

‘De laatste tijd denk ik dat ik het leuk zou vinden om op een dag een kind te hebben.’ Clare keek naar hem en deed de koelkast open. Hij nam een slok wijn en voegde eraan toe: ‘Maar een vrouw is een ander verhaal. Ik heb moeite om mezelf getrouwd te zien.’