Nacht in Parijs(13)
Ze zocht verder naar meer informatie over zijn privéleven. In 1974 was Guy Lavillier getrouwd met Isabelle Marquet, die hij op de universiteit had leren kennen. In datzelfde jaar werd hun eerste kind geboren. Een zoon. Maxime. Twee jaar later kwam er een dochtertje. Romy. Maxime Lavillier werkte momenteel als financieel jurist voor het IMF in New York. Romy Lavillier had een toneelopleiding gevolgd, maar over wat voor werk ze nu deed was niets te vinden. Guy Lavillier en Isabelle waren nog steeds bij elkaar. Op een foto van verleden jaar poseerde het echtpaar op de rode loper voor een galavoorstelling ten behoeve van de slachtoffers van de aardbeving in Haïti. Guy Lavillier in smoking. Opeens zag Chantal ook welke acteur Naomi had bedoeld. Yves Montand. Lavillier had dezelfde slaapkamerblik als de zanger/filmster/ladykiller, zacht en dwingend tegelijk, de soort blik waarvoor vrouwen in katzwijm vallen. Sommige vrouwen althans. Ze bestudeerde de foto verder. Isabelle Lavillier was een half hoofd kleiner dan haar man, had een grijs pagekapsel en een smal gezicht met fijne gelaatstrekken. Ze droeg een spetterende kardinaalrode avondjurk met blote schouders en om haar nek hing een sieraad dat blonk in het flitslicht van de fotografen. Terwijl haar echtgenoot recht in de lens keek, hield ze haar blik een beetje afgewend, alsof ze zich ongemakkelijk voelde onder de aandacht. Zou ze weten dat haar man haar bedroog? Natuurlijk. Waarschijnlijk was ze doodsbenauwd dat iemand haar om commentaar zou vragen over het zoveelste slippertje van haar man.
‘Poes…’
De kater was weer thuis. Met kopstootjes en klaaglijk miauwen maakte hij duidelijk dat hij honger had en dat baas in actie moest komen. Chantal stond op en vulde de bakjes in de keuken aan. Eén droog, één nat. Nadat ze voor zichzelf nog een dubbele espresso had gemaakt, ging ze verder met lezen.
Guy Lavilliers politieke loopbaan was halverwege de jaren tachtig begonnen. Eerst als gemeenteraadslid in Saint-Denis en, al snel daarna, als wethouder. Vanaf 1999 was hij burgemeester. In datzelfde jaar werd hij gedeputeerde voor het departement Seine-Saint-Denis. Aanvankelijk namens de gaullistische RPR, later voor de union Mouvement Populaire. Hij gold als een vertrouweling van de huidige president. Tot twee jaar geleden. Vanwege alle ophef over illegale stortingen in de partijkas en de wijze waarop de leiding van de UMP de zaak vervolgens in de doofpot probeerde te stoppen, had hij de partij de rug toegekeerd en was een eenmansfractie begonnen. Guy Lavilliers vertrek uit de regeringspartij en zijn aanval op de heersende elite, de vriendjespolitiek en klassenjustitie hadden hem veel sympathie opgeleverd. Hij verwoordde wat veel kiezers vonden: politici waren zakkenvullers, draaikonten en leugenaars. Een jaar later had hij La Nouvelle France opgericht, een beweging waarvan hij het enige lid was, en die een agenda voerde van meer veiligheid, meer werk, meer lik-op-stukbeleid van politie en justitie, minder buitenlanders, minder Europa en andere thema’s die aansluiten bij de onderbuikgevoelens van veel mensen. Nationale bekendheid kreeg Guy Lavillier verleden jaar juli, toen in Saint-Denis een Roma-zigeunerkamp door de politie met de grond gelijk werd gemaakt. Bij de daarna uitgebroken onlusten was Radi Bezun, een zeventienjarige Roma, getroffen door een verdwaalde politiekogel en overleden. Guy Lavillier had het politieoptreden verdedigd door te zeggen dat Radi Bezun een provocateur en straatterrorist was. In plaats van op dat moment met stenen naar de politie te gooien, had de jongen maar op school moeten zitten om een vak te leren, zodat hij later in zijn eigen levensonderhoud zou kunnen voorzien en een fatsoenlijke woning zou kunnen betalen. Lavilliers uitspraak had de gemoederen in Saint-Denis en daarbuiten flink verhit. Zeker nadat hij te gast was geweest in diverse talkshows waar hij weigerde zijn standpunt af te zwakken. Het had tot bedreigingen geleid en Guy Lavillier had een tijdlang politiebescherming genoten. De dood van Radi Bezun was onderzocht door het Openbaar Ministerie. En ook de politie had een intern onderzoek gelast. De conclusie was dat de politieman die het fatale schot gelost had, uit noodweer had gehandeld omdat Radi Bezun een pistool richtte op een van zijn collega’s. Het pistool van Radi Bezun was nooit gevonden. Om de politie alle schuld in de schoenen te schuiven zou een van de Roma het in het tumult hebben verdonkeremaand. Of de affaire voor de politie nog een staartje had gehad, stond niet in het artikel. Chantal kon zich niet herinneren er iets over gelezen te hebben. Waarschijnlijk was het dossier allang gesloten. Ze maakte een aantekening om later nog eens naar de zaak te kijken. Later. Ze liet haar blik gaan over de tekst die in het kader naast het artikel was geplaatst en waar de belangrijkste nevenfuncties van Guy Lavillier werden opgesomd. Niets waaruit bleek dat hij iets met kunst te maken had. Laat staan dat hij een kenner was.