Krijgsraad(100)

Verschillende raketten landen in het verste benzinedepot. Andere zuigen zich vast aan gigantische stapels munitie en werkplaatsen op het terrein van kamp drie. Over vijf uur zullen ze met onvoorstelbare kracht exploderen.

Razendsnel vernietigen we de lanceerinrichtingen en rakethouders. De Ouwe drukt een witte knop in op de langwerpige ontstekingsdoos. Ogenblikkelijk horen we er een borrelend, pruttelend geluid uitkomen. Een bittere mist bijt in onze kelen en verhemelten, als het brandende zuur in de dunne glazen buisjes in de doos vrijkomt en condensatoren, spoelen en weerstanden begint te verbranden. Binnen enkele seconden wordt het wonder van vernuft grondig verwoest, een apparaat zoals geen enkel ander leger tot zijn beschikking heeft. De vreemd uitziende antennes die op matrasveren lijken knippen we in kleine stukjes, die we over een groot oppervlak verstrooien.

'Nu die Lewis-bommen,' fluistert de stem van de Ouwe over de radio. 'Jullie hebben één uur de tijd. Geen seconde langer!'

Een voor een rennen we de brede, druk bereden weg over die naar de verste uithoeken van dit gigantische benzine- en munitiedepot voert. De lucht trilt van het geronk van motoren en hese, keelachtige commando's schallen door de nacht.

Verschillende keren komen we zo dicht langs een Russische schildwacht dat we de man heel duidelijk horen ademen.

'Ruik je die benzine?' vraagt Porta fluisterend. 'Wat een lustoord voor een pyromaan!'

'Iwan Stinkanovitsj zal van angst in zijn broek schijten,' gromt Tiny diep vanuit zijn maag.

Bijna botsen we tegen het zes meter hoge prikkeldraadhek rondom het kamp op. Tiny haalt zijn draadkniptang voor de dag.

'Laten we hopen dat er geen stroom op staat,' zegt hij onder het doorknippen van de eerste draad.

'Dan weet je meteen hoe het op de elektrische stoel is,' antwoordt Porta droogjes.

'Niet zeiken,' gromt Tiny, die het draad doorknipt alsof het katoen is. Hij beschikt over bovenmenselijke kracht.

'Jezus,' roept Porta zacht, als we omringd zijn door grote stapels benzinevaten. 'Ik wist niet dat er zoveel benzine op de wereld was!' Hij tikt tegen een paar vaten. 'Tenslotte willen we geen stapels lege vaten opblazen, niet waar?'

Tiny heeft zijn aansteker gevuld en staat op het punt een sigaret op te steken.

'Jij moet wel door een lamme aap in je reet zijn gebeten!' kankert Porta tegen hem. 'We gaan allemaal naar de duivel als jij hier vonkjes begint rond te strooien!'

Gespannen tot in iedere vezel van ons lichaam sluipen we langzaam rond langs de gigantische bergen vaten en kisten. Als we diep in het kamp zijn doorgedrongen slaan we linksaf en bereiken een brede verbindingsweg, die zich in de verte uitstrekt.

Porta blijft zo plotseling staan dat ik tegen hem opbots.

'Iwan!' fluistert hij bijna onhoorbaar.

Als op commando trekken we de wurgkoorden uit onze zakken.

Twee Russische soldaten in overjassen die tot hun enkels reiken komen op ons af, luid met elkaar in gesprek.

'Job twojemadj, lacht een van hen luid.

Ongeduldig draait Tiny zijn hoofd om en brengt zijn wurgkoord omhoog. Porta steekt een waarschuwende hand op: het is beter ze te laten lopen.

Zodra we de hoek om zijn maken we de eerste Lewis-bom klaar. De ontsteking stellen we in op vier uur. Onbekommerd bijt Tiny de glazen buisjes door en spuugt de scherven in de sneeuw alsof het sigarettepeuken zijn. Als een ervan ontijdig openbarst betekent dat een zekere dood. Het krachtige zuur zou zich van zijn tong door zijn hele lichaam vreten. Tiny beseft het gevaar niet. Onophoudelijk blijft hij glassplinters uitspugen en spoelt zijn tong schoon met wodka.

'Heilige maagd,' roept hij als we naar de reusachtige granaatbergen staren. 'En Adolf wil ons nog wel wijsmaken dat Iwans tong op zijn reet hangt! Duitsland heeft nog nooit zulke hoeveelheden kruit bezeten!'

'Voorzichtig,' waarschuwt Porta als we de kleefbommen bevestigen. 'Verbuig in godsnaam die verdomde pen niet! Als dit zootje de lucht ingaat terwijl wij hier binnen rondhangen zullen we met zo'n knal op de Potsdamer Platz terechtkomen, dat we nooit meer voor een vluggertje "Der gebogene Hund" kunnen binnenstappen!'

'Ssst,' sist Tiny opgewonden, terwijl hij zich dicht tegen de stapel granaten aandrukt. 'Iwan!'

'Kalm aan,' zegt Porta. 'We pakken ze alleen als het niet anders kan!'

Met krakende laarzen lopen twee schildwachten naar ons toe. Ze praten met elkaar in een dialect dat we niet kunnen volgen. 'Mongoolse aapmensen,' fluistert Porta, het wurgkoord uit zijn zak wippend.

De vreemde frontspanning begint langs mijn ruggegraat omhoog te kruipen. Ik verstevig mijn greep op het houten handvat van het koord en zoek met mijn linkerhand naar mijn gevechtsmes.

Uit een smalle doorgang komt een derde soldaat opduiken, die de beide anderen wegens roken een uitbrander begint te geven. Een meter of vijf, zes van ons vandaan blijven ze staan en beginnen te ruziën. Woest maaien ze met hun armen en schreeuwen nijdig naar elkaar.