Hoofdstuk 1
‘Wie is de vader van je kind, Laura?’
Met haar zes maanden oude baby op haar heup had Laura Parker haar blik net nog trots en blij door de twee eeuwen oude boerenhoeve van haar familie laten gaan. Het versierde huis was vol buren en vrienden die naar de huwelijksreceptie van haar zus waren gekomen. Nu duwde ze haar bril met het zwarte montuur omhoog en keek ze haar jongere zus mistroostig aan. Wie is de vader van je kind? Die vraag werd haar tegenwoordig nog maar zelden gesteld, omdat iedereen inmiddels wel wist dat ze altijd weigerde te antwoorden. Ze had gehoopt dat het schandaal eindelijk overgewaaid zou zijn.
‘Ga je het ooit vertellen?’ Becky zag er ongelukkig uit onder haar sluier. Met haar negentien jaar was ze een bruid vol romantische ideeën over goed en kwaad. ‘Robby heeft recht op een vader.’
Terwijl Laura de pijn in haar hart de baas probeerde te worden, kuste ze de donkere donshaartjes van haar zoon. ‘Hier hebben we het al over gehad,’ zei ze zacht.
‘Wie is het?’ riep haar zus. ‘Schaam je je voor hem? Waarom zeg je het niet gewoon?’
‘Becky!’ Nerveus wierp Laura een blik op de gasten om hen heen. ‘Ik heb het al eerder gezegd. Ik weet niet…’ Ze haalde diep adem. ‘Ik weet niet wie de vader is.’
Met tranen in haar ogen staarde Becky haar aan. ‘Je liegt. Het bestaat niet dat je daar met verschillende mannen naar bed bent geweest. Jij was juist degene die me op het hart drukte op de ware te wachten.’
De mensen die het dichtst bij hen stonden, deden niet meer alsof ze met elkaar stonden te praten, maar luisterden openlijk mee. Alle vertrekken in de hoeve krioelden van familieleden en vrienden die over de krakende vloeren liepen en gesprekken voerden onder de lage plafonds. Langs de wanden zaten buren op klapstoeltjes met papieren bordjes vol eten op schoot, waarschijnlijk ook met gespitste oren. Laura drukte haar baby dichter tegen zich aan. ‘Becky, alsjeblieft,’ fluisterde ze.
‘Hij heeft je in de steek gelaten!’
‘Becky,’ klonk plotseling hun moeders stem achter hen. ‘Ik geloof niet dat je oudtante Gertrude al gezien hebt. Ze is speciaal uit Engeland overgekomen. Kom je haar even begroeten?’ Glimlachend reikte Ruth Parker naar haar kleinzoon. ‘Ze zal Robby vast ook graag willen zien.’
‘Dank je,’ mompelde Laura tegen haar moeder. Ruth knipoogde lief lachend en verdween met haar jongste dochter en kleinzoon. Verstikt door liefde keek Laura hen na. Ruth droeg haar mooie zondagse jurk en koraalrode lippenstift, maar haar haren waren grijs en ze liep een beetje krom. Het afgelopen jaar had zelfs bij haar sterke moeder zijn sporen nagelaten.
Bedrukt bleef Laura alleen achter in de bomvolle kamer. Ruim een jaar geleden was ze zwanger naar haar geboortedorp in het noorden van New Hampshire teruggekeerd, zonder werk en zonder antwoorden. Ze dacht dat het schandaal inmiddels wel overgewaaid was, maar zou haar familie er ooit helemaal overheen komen? Zou zijzelf er ooit overheen komen?
Drie weken nadat ze uit Rio de Janeiro was vertrokken, had ze tot haar schrik ontdekt dat ze zwanger was. Haar overbezorgde vader had per se de naam van de man in kwestie willen weten. Laura was echter bang geweest dat hij achter Gabriel Santos aan zou gaan met een ultimatum, of erger, een geweer. Daarom had ze gelogen dat ze geen idee had wie de vader was. Ze had haar tijd in Rio beschreven als één lange, wilde nacht, terwijl ze in werkelijkheid in haar hele leven slechts één minnaar had gehad. Voor één enkele nacht ook nog eens. Een nacht om te koesteren…
‘Ik heb je nodig, Laura,’ had hij gezegd. Ze voelde nog steeds de heftige omhelzing van haar baas, die haar in één beweging tegen zijn bureau duwde, stapels papieren opzij schoof en de computer op de grond smeet. Na meer dan een jaar voelde ze nog steeds zijn opgewonden lichaam tegen het hare, zijn lippen op haar hals, zijn ruwe hete kussen op haar huid. De herinnering aan de meedogenloze manier waarop Gabriel Santos haar had ontmaagd, drong nog elke nacht haar dromen binnen. En de herinnering aan de gevolgen ervan had een gapend gat in haar hart achtergelaten. De ochtend nadat hij haar had verleid, had ze hem huilend verteld dat ze geen andere keus had dan ontslag te nemen. Hij had slechts zijn schouders opgehaald. ‘Succes,’ had hij gezegd. ‘Ik hoop dat je vindt wat je zoekt.’ Dat was alles geweest, nadat ze vijf jaar vol liefde en toewijding voor hem had gewerkt.
Ze had van haar knappe stoere baas gehouden, zonder enige hoop. Het was nu vijftien maanden geleden sinds ze Gabriel voor het laatst had gezien, maar ze kon zijn gezicht niet vergeten, hoezeer ze ook haar best deed. Hoe kon dat ook, als ze elke dag diezelfde donkere ogen in het gezichtje van haar kind zag?