Hoofdstuk 1
De lange, hete zomer wordt nu nog heter…
“Die Richard Simmons is echt een lekker ding.”
Wát? René LeDeux legde het kitpistool neer waarmee hij de scheuren dichtte in de gevel van zijn huis, dat hij aan het verbouwen was. Verbaasd keek hij naar zijn oudtante Louise Rivard, uit wier mond die opmerking gekomen was. Tante Lulu, zoals ze genoemd werd, lag in een hangmat en leek zich prima op haar gemak te voelen.
Zelf had hij alleen een korte broek aan, een gereedschapsriem en schoenen met stalen neuzen, maar toch had hij het warm, aangezien dit de warmste zomer ooit was in Louisiana. Met zijn onderarm veegde hij het zweet van zijn voorhoofd en vervolgens zei hij: “Tante Lulu! Richard Simmons is geen lekker ding. Dat zal iedereen met me eens zijn.”
“Nou, ik niet. Allemachtig! Als hij dat sportbroekje aanheeft, smelt ik helemaal.”
Dat vond hij niet zo’n aantrekkelijke gedachte, zijn oudtante van negenenzeventig met op hol geslagen hormonen. Maar haar plotselinge liefde voor de fitnessgoeroe verklaarde wel haar outfit: een roze haarband om haar witte krullen, een rood tanktopje met een opzichtige opdruk, een paars wielrennersbroekje en witte sportschoenen. Ze was een mager, gerimpeld vrouwtje van één meter vijftig, en zo ongeveer de laatste persoon op aarde die hoefde te sporten. Dat ze een genezeres was, maar ook een beetje getikt, dat waren René en zijn broers inmiddels wel gewend.
Hij was dol op het oude dametje. Net als iedereen.
Toen hij op haar af liep, stootte hij zijn scheenbeen tegen de grote houten kist midden op de veranda. “Au, au, au!” riep hij al hinkend, al had hij het liefst grovere taal gebruikt.
“Ik zei toch dat je die uitzetkist binnen moest zetten?” vroeg tante Lulu, die opkeek om te zien waarom hij zo’n kabaal maakte. “Je wilt toch niet dat hij straks onder de regen of de vogelpoep zit?”
Eigenlijk was het binnen al niet veel beter dan buiten. Het dak en het skelet van het huis stonden er, maar waar de ruiten moesten komen zaten alleen nog horren. Vanbinnen was het één grote ruimte met een bovenverdieping die nog niet af was, op de badkamer na. Die was inmiddels in gebruik, dankzij een regenton. De koelkast en het fornuis werden aangedreven door een generator. Afgezien van een kaarttafeltje, twee klapstoeltjes, een boekenkast en een bed met een klamboe stond er nog geen meubilair. Zo zag hij het graag. Totdat het huis af was, was het voldoende.
Maar nu was er natuurlijk nog een uitzetkist aan zijn meubilair toegevoegd. En het beeldje van Judas Thaddeüs in de voortuin, ook een cadeau van tante Lulu. Judas Thaddeüs was de beschermheilige van de hopeloze gevallen. René was niet gek; zijn oudtante probeerde hem iets duidelijk te maken met haar cadeaus.
“Tante, moet je eens horen. Mijn leven staat momenteel op zijn kop. Ik heb ontslag genomen en ben zwaar overspannen. Waag het eens zelfs maar te overwégen me aan een vrouw te koppelen. Ik ben niet op zoek naar een echtgenote.”
Telkens als zijn oudtante vond dat een van haar neefjes in het huwelijksbootje moest stappen, ging ze hen overladen met cadeaus. Geborduurde kussenslopen, bruidsquilts, zelfs kanten onderleggertjes. Ze wist van geen ophouden als ze iemand wilde koppelen.
En ditmaal was hij de klos.
Zonder acht op hem te slaan, ratelde tante Lulu door over Richard Simmons. “Charmaine gaat proberen kaartjes te regelen als Richard komt optreden in New Orleans - of Dickie, zoals ik hem graag noem.”
Dickie? Mon Dieu!
“Misschien mag ik zelfs wel meedoen aan een van zijn televisieprogramma’s.”
Dat zou ze toch nooit doen… hoopte hij. Jeetje, dat zou ze toch niet echt doen?
Charmaine was zijn halfzus en al net zo’n leeghoofd als zijn oudtante. Het vooruitzicht dat tante Lulu rek- en strekoefeningen zou doen op televisie was beangstigend. Maar een tijdje terug hadden zij en Charmaine ook al meegedaan aan een buikdanswedstrijd. Helemaal uitgesloten was het dus niet.
“Misschien kun je wel met ons mee naar de opnames. Daar kun je vast een leuk meisje ontmoeten, zodat ik je niet hoef te koppelen.”
Ja, dat klonk als het ideale afspraakje. “Waag het niet me aan iemand te koppelen.”
“En van Charmaine krijg ik zijn nieuwe dvd, Zweten met oudjes, voor mijn verjaardag in september. Moet ze er voor jou soms ook een bestellen?”
“Nee, ik hoef geen fitness-dvd. Trouwens, ik dacht dat Charmaine een groot feest voor je wilde organiseren, bij wijze van cadeau.”
“Mag ik soms geen twee cadeautjes krijgen? Jeetje!” Ze keek hem sluw aan. “Eigenlijk hoop ik op drie cadeaus.”
Eerst begreep hij haar niet, maar vervolgens hief hij afwerend zijn handen op. “Nee, nee, nee! Ik ga me niet aan een vrouw binden, bij wijze van verjaardagscadeau. Zal ik je weer meenemen naar de renbaan, net als vorig jaar?”