Hoofdstuk 1
“Gétver!” Dakota’s tas belandde met een klap op de grond en ze sloeg wild naar het spinnenweb waar ze doorheen was gelopen toen ze het huisje binnenkwam. “Ga weg, ga weg, ga wég!” Onder het slaken van ijselijke kreten rukte ze aan het web dat aan haar haren kleefde en daarna veegde ze panisch over haar armen. “O! O!” Ze voelde overal gekriebel en wrong zich in allerlei bochten. In haar verbeelding zag ze een heel leger babyspinnetjes over haar lichaam kruipen.
“Oké, oké, rustig nou”, mopperde ze tegen zichzelf, en ze haalde een paar keer diep adem. Na een poosje werd haar hartslag weer wat normaler, maar toen voelde ze iets kietelen, alsof er iets tussen haar schouderbladen kroop. “O hemel!” Ze kromp in elkaar en schoof haar hand onder haar shirt, maar ze kon nét niet bij het gekriebel.
Ze mompelde iets lelijks, kromde haar rug en boog zo ver achterover dat het bijna circusact-waardig was. Toen ook dat geen soelaas bood, trok ze in een laatste wanhoopspoging haar shirt uit, liet de mouw een paar keer kletsend neerkomen op haar rug, en inderdaad vloog er even later een grote zwarte spin door de lucht. “Ik wíst het wel! Oké, waar ben je gebleven?” Huiverend spiedde ze de hardhouten vloer af.
De gordijnen waren dicht, dus de kamer was in een schemerduister gehuld, er viel alleen een streepje daglicht door de voordeur naar binnen. “Aha! Daar ben je!” Met het T-shirt nerveus in haar handen geklemd sloop Dakota naar voren, met de bedoeling de spin onder haar slipper te vermorzelen. Ze had zelfs al één voet opgetild en zag eruit alsof ze een karatehouding aan het demonstreren was. Ze slikte en keek kwaad naar de spin. In gedachten hoorde ze al de vochtige plof waarmee de spin uit elkaar zou barsten, en haar voet bleef in de lucht hangen. “Vooruit!” fluisterde ze fel, maar ze kon zichzelf er niet toe zetten om de daad bij het woord te voegen.
Dakota concentreerde zich en probeerde uit alle macht een moordenaarsinstinct in zich naar boven te halen. “Oké, daar gaat-ie dan”, murmelde ze met opeengeklemde tanden, en ze zette zich schrap voor het beëindigen van een spinnenleven.
“Alles in orde hier?” vroeg een zware stem vanuit het niets.
Dakota keek geschrokken om. Ze liet haar T-shirt vallen, verloor haar evenwicht en toen ze wankelend een stap naar achteren deed, verpletterde ze de spin met een hoorbaar gekraak. Haar ogen werden groot toen ze de lange gestalte in de deuropening zag staan. “O hemel… gétver!”
Ze schopte de slipper met de spinneningewanden aan de zool uit en tuurde knipperend naar de gigantische man op de drempel. Nou ja, zo gigantisch was hij niet, misschien één meter vijfentachtig of iets langer, maar voor Dakota, die zelf één meter zestig was - en dat alleen als ze haar haren had getoupeerd - leek hij enorm. Zijn donkere haar hing bijna tot op zijn schouders en de stoppels van zijn baard wierpen een net zo donkere schaduw over zijn wilskrachtige kin. Een zwart T-shirt spande om zijn gespierde borstkas en de korte mouwen leken te krap voor de machtige bovenarmen die er onderuit puilden. Een gebleekte spijkerbroek, die bij de knieën scheuren vertoonde, omsloot zijn stevige dijen. Jéétje.
“Waarom gilde u zo?”
“Eh…” Dakota haalde diep adem en begon net te denken dat ze wel heel overdreven op zijn komst had gereageerd, toen haar oog viel - o mijn hémel - op de bijl in zijn hand. Ze hapte naar lucht en deinsde achteruit. Het was al een hele tijd geleden dat ze voor het laatst in Pine Hollow Lake was geweest, en misschien was er intussen wel het een en ander veranderd.
“Hé, ik doe niks, hoor”, verzekerde hij haar met zijn zware stem, die nu enigszins beledigd klonk.
Ja, dat zeggen moordenaars natuurlijk altijd, dacht Dakota. Ze vroeg zich af of ze langs hem heen kon glippen om de benen te nemen. Ze kreeg plotseling het gevoel dat ze in een slechte horrorfilm terecht was gekomen. “Ik ben een kei in karate”, blufte ze, in de hoop dat hij haar eenbenige pose en haar gegil abusievelijk voor oefeningen uit die gevechtssport had aangezien. Niet erg waarschijnlijk, maar ze kon het allicht proberen. “Dus blijf uit de buurt!” Dakota trok snel haar andere slipper uit en hield die boven haar hoofd alsof het een samuraizwaard was.
Ja, dat had ze gedacht. De spin had ze er nog wel mee dood kunnen maken, maar met dat dunne rubberzooltje kwam ze natuurlijk niet ver tegen de man in de deuropening. Maar Dakota wist dat je met uiterlijk vertoon een heel eind kwam, dus zwaaide ze zo vervaarlijk mogelijk met haar wapen en voegde ze er met dreigend samengeknepen ogen aan toe: “Ik méén het!”
“O, echt?”