Getuige(58)

Jack was niet thuis op de avond dat Vicky in het trappenhuis stond en bij Elin aanbelde.

Elin had niet geweten wat ze moest doen. Ze herinnert zich hoe ze in de hal met haar rug tegen de muur gedrukt stond en het meisje had horen aanbellen en nog eens aanbellen terwijl ze haar naam fluisterde.

Uiteindelijk was Vicky gaan huilen en had ze de brievenbus opengedaan.

‘Mag ik alsjeblieft terugkomen? Ik wil bij jou zijn. Alsjeblieft Elin, doe open... ik zal lief zijn. Alsjeblieft, alsjeblieft...’

Toen Jack en Elin hun verplichting hadden opgezegd, had de sociaal werker hen gewaarschuwd.

‘Jullie mogen niet tegen Vicky zeggen waarom jullie het niet meer aankunnen.’

‘Waarom niet?’ vroeg Elin.

‘Omdat het kind dan de schuld op zich zal nemen,’ had de sociaal werker uitgelegd. ‘Ze zal het gevoel krijgen dat het haar fout is dat jullie het niet aankunnen.’

Dus had Elin muisstil in de hal gestaan en na wat wel een eeuwigheid leek Vicky’s voetstappen horen wegsterven in het trappenhuis.





63


Elin staat voor de enorme badkamerspiegel en kijkt zichzelf in de ogen. Het indirecte licht veroorzaakt fonkelende reflecties over de hele iris. Ze heeft twee valiumpjes ingenomen en een glas riesling uit de Alsace ingeschonken.

In de grote woonkamer staat de jonge fotograaf Nassim Dubois van het Franse Vogue zijn uitrusting uit te pakken en de belichting voor te bereiden. Het interview is vorige week al gehouden toen Elin in de Provence was voor een liefdadigheidsveiling. Ze heeft haar complete Franse kunstverzameling en het Jean Nouvel-huis in Nice verkocht om een garantiefonds op te richten voor microkrediet aan vrouwen in Noord-Afrika.

Ze loopt weg van de spiegel, pakt de telefoon en toetst het nummer van Jack om te vertellen dat de auto van Vicky bij Indal in de rivier is gevonden. Ze laat de telefoon overgaan, hoewel Jacks advocaat te kennen heeft gegeven dat al het contact over Vicky via het advocatenkantoor dient te verlopen.

Het kan haar niet schelen dat Jacks stem vermoeid klinkt. Ze is niet meer verliefd op hem, maar soms moet ze zijn stem gewoon horen.

Misschien vertelt ze hem alleen maar dat ze zijn Basquiat heeft verkocht op de liefdadigheidsveiling. Maar voordat hij opneemt bedenkt ze zich en hangt op.

Elin gaat de badkamer uit, laat een hand over de muur glijden als steun, loopt door de woonkamer naar de openslaande glazen deuren.

Als ze het grote terras op stapt met een traagheid die je als sensueel zou kunnen zien, fluit Nassim tevreden.

‘Je bent fantastisch,’ zegt hij glimlachend.

Ze weet dat de koperkleurige jurk met smalle bandjes haar goed staat. Om haar hals draagt ze een platte ketting van gehamerd witgoud die, net als haar oorbellen, reflecties op haar kin en lange hals werpen.

Hij wil dat ze met haar rug naar de balustrade gaat staan met een enorme witte sjaal van Ralph Lauren om haar schouders. Ze laat hem wapperen in de wind, ziet dat de uitwaaierende stof zich vult als een zeil en mooi opbolt.

Hij gebruikt geen belichtingsmeter maar plaatst een zilveren reflectiescherm onder een bepaalde hoek zodat haar gezicht in licht baadt.

Hij fotografeert haar heel intensief met een telelens, komt dan dichterbij, gaat in zijn strakke spijkerbroek op zijn knieën zitten en neemt een serie foto’s met een ouderwetse polaroidcamera.

Ze ziet het zweet op Nassims voorhoofd parelen. Hij blijft haar complimentjes geven, maar zijn aandacht is elders, bij de compositie en het licht.

‘Gevaarlijk, sexy,’ mompelt hij.

‘Vind je?’ antwoordt ze glimlachend.

Hij stopt even, kijkt haar aan, knikt en glimlacht breed en verlegen.

‘Maar vooral sexy.’

‘Je bent een schat,’ antwoordt ze.

Elin draagt geen beha en de wind bezorgt haar kippenvel. Haar harde tepels zijn door de jurk heen te zien. Ze betrapt zichzelf erop dat ze hoopt dat Nassim het zal zien en beseft dat ze beneveld begint te raken.

Hij gaat vlak onder haar liggen met een oude Hasselblad-camera en vraagt haar naar voren te buigen en haar lippen te tuiten alsof ze gekust wil worden.

‘Une petite pomme,’ zegt hij.

Ze glimlachen naar elkaar en ze voelt zich opeens blij, vrolijk bijna over het geflirt.

Ze ziet zijn borstkas duidelijk door het dunne, strakke t-shirt. Het schiet uit zijn spijkerbroek en onthult een platte buik.

Ze tuit haar lippen een beetje en hij fotografeert, mompelt dat ze de beste is, een topmodel, dan laat hij de camera op zijn borst zakken en kijkt naar haar op.

‘Ik zou nog uren door kunnen gaan,’ zegt hij en het klinkt oprecht.

‘Maar ik zie dat je het koud hebt.’

‘We gaan naar binnen en nemen een whisky,’ knikt ze.





64


Binnen heeft Ingrid het vuur in de grote tegelkachel aangestoken. Ze gaan op de bank zitten, drinken maltwhisky en praten over het interview, over microkrediet dat tegenwoordig zo belangrijk is voor veel vrouwen omdat het hen de mogelijkheid biedt hun levenssituatie te veranderen.