Getuige(57)

De afgelopen dagen durfde ze ook niet naar het nieuws te luisteren of de kranten te lezen. Ze heeft een slaappil moeten innemen om om tien uur in te kunnen slapen en om drie uur nog eentje, om door te kunnen slapen.

‘Heb jij er iets over gehoord?’ herhaalt ze zwakjes.

Robert krabt zich onder zijn korte haar.

‘Elin, ik wil echt dat je je geen zorgen maakt.’

‘Dat doe ik niet, maar het...’

‘Niemand gaat je hierin betrekken.’

‘Het kan geen kwaad om te weten wat er gebeurt,’ zegt ze nonchalant.

‘Je hebt er niets mee te maken,’ houdt hij stug vol.

Ze heeft haar mimiek weer onder controle en glimlacht ongekunsteld en koel naar hem.

‘Moet ik boos op je worden?’

Hij schudt zijn hoofd en trekt het t-shirt weer over zijn buik.

‘Ik heb onderweg hierheen het laatste stukje van het nieuws op de radio gehoord, maar ik weet niet of het klopt,’ antwoordt hij. ‘Ze schijnen de gestolen auto teruggevonden te hebben, in een rivier... en ze gaan geloof ik zoeken met duikers.’

Elin wendt haar gezicht snel weer af. Haar lippen trillen en haar hart bonst alsof het zal barsten.

‘Dat klinkt niet goed,’ zegt ze toonloos.

‘Zal ik de tv aanzetten?’

‘Nee, dat hoeft niet,’ fluistert ze.

‘Het zou natuurlijk vreselijk zijn als ze verdronken blijken te zijn.’

‘Doe niet zo arrogant,’ zegt Elin.

Ze moet slikken. Het doet pijn in haar keel, ze kucht zachtjes en kijkt omlaag in haar handpalmen.





62


Elin kan zich op elk moment de dag waarop Vicky bij haar kwam wonen voor de geest halen. Het meisje stond in de hal met een gesloten gezicht en geel verkleurde bloeduitstortingen op haar armen. Zodra ze Vicky zag, wist Elin dat dit de dochter was naar wie ze had verlangd. Ze was zich er niet bewust van geweest dat ze over een dochter had gefantaseerd, maar toen ze Vicky zag, besefte ze hoe graag ze een kind had gewild.

Vicky was speciaal op haar eigen manier, precies zoals het moest zijn.

In het begin kwam het meisje ’s nachts naar haar bed toe rennen. Ze bleef abrupt staan, staarde Elin aan en maakte rechtsomkeert. Misschien dacht ze dat ze haar echte moeder zou vinden om tegenaan te kruipen, of misschien kreeg ze ter plekke spijt, wilde ze niet laten merken dat ze bang was of wilde ze niet het risico lopen te worden afgewezen.

Elin herinnert zich de trippelende kindervoetjes die weer verdwenen over de parketvloer nog heel goed.

Soms wilde Vicky bij Jack op schoot zitten om naar een kinderprogramma te kijken, maar nooit bij haar.

Vicky vertrouwde haar niet, durfde dat niet, maar Elin merkte dat ze vaak heimelijk naar haar keek.

Kleine Vicky, het stille meisje dat alleen speelde als ze zeker wist dat niemand haar zag. Die haar kerstcadeautjes niet durfde open te maken omdat ze het niet vertrouwde dat die prachtige pakjes echt voor haar waren. Vicky die terugdeinsde voor elke knuffel.

Elin had een wit hamstertje voor haar gekocht in een grote, leuke kooi met trappetjes en lange tunnels van rood plastic. In de kerstvakantie zorgde Vicky voor het beestje, maar voordat de school weer begon was de hamster spoorloos verdwenen. Vicky bleek hem te hebben vrijgelaten in een park vlak bij school. Toen Jack haar uitlegde dat het beestje het misschien niet zou redden in de kou, rende ze naar haar kamer en sloeg de deur hard dicht, wel tien keer. ’s Nachts dronk ze een fles bourgogne leeg en kotste de hele sauna onder. Diezelfde week pikte ze twee briljanten ringen die Elin van haar oma had geërfd. Ze weigerde te vertellen wat ze ermee gedaan had en Elin heeft de ringen nooit meer teruggezien.

Elin wist dat Jack het zat begon te worden. Hij zei dat hun leven te gecompliceerd was om geborgenheid te bieden aan een kind dat zoveel nodig had. Hij trok zich terug, hield zich afzijdig en voelde zich niet langer betrokken bij het lastige kind.

Ze begreep dat ze hem kwijt aan het raken was.

Toen de instanties een nieuwe poging deden om Vicky terug te plaatsen bij haar echte moeder, had Elin het gevoel dat Jack en zij echt een pauze nodig hadden om elkaar terug te vinden. Vicky nam zelfs de mobiele telefoon niet aan die Elin had gekocht zodat ze contact konden houden.

Toen Jack en Elin laat hadden getafeld in de Operakällaren en voor het eerst sinds maanden een hele nacht hadden kunnen vrijen en slapen, zei hij de volgende ochtend dat hij bij haar weg zou gaan als ze geen nee zei tegen een voortzetting van de regeling met Vicky.

Elin liet hem de begeleider bellen om te zeggen dat ze niet langer beschikbaar waren als pleeggezin, dat ze het niet meer aankonden.

Vicky en haar moeder namen de benen uit de open opvang in Västerås en verstopten zich in een speelhuisje. Haar moeder begon Vicky ’s nachts alleen te laten en toen ze twee dagen niet was komen opdagen, reisde Vicky op eigen houtje naar Stockholm.