Getuige(145)

Elin probeert het geluid van haar hijgende ademhaling te dempen.

Daniel staat met de bijl in zijn hand, hij staart de donkere kamer in en drukt dan op de knop van de plafondlamp.

Er klinkt een klik, maar er gebeurt niets. Het blijft donker.





169


Elin staat verborgen in het donker en houdt de pook met beide handen vast. Ze trilt van de adrenaline in haar bloed, maar voelt zich opmerkelijk sterk.

Daniel ademt zwaar en loopt heel voorzichtig de kamer in.

Ze kan hem niet zien, maar het glas kraakt onder zijn schoenen.

Plotseling klinkt er een klik en een elektrisch gezoem, gevolgd door een tikkend geluid. Licht sijpelt naar binnen door de vele gaatjes in de lamellen. Daniel staat bij de deur en wacht tot de luxaflex omhoog is en licht van buiten de kamer vult.

Er is geen enkele plek waar Elin zich kan verbergen.

Hij staart haar aan en ze loopt achteruit met de pook op hem gericht.

Daniel heeft de bijl in zijn rechterhand, kijkt ernaar en komt dan dichterbij.

Ze haalt naar hem uit, maar hij ontwijkt de klap. Ze ademt hijgend en richt de pook weer op hem. Een felle pijn in haar voet als ze op een glasscherf trapt, maar ze laat Daniel niet los met haar blik.

De bijl schommelt in zijn hand.

Ze haalt nogmaals uit, maar hij ontwijkt haar weer.

Zijn blik is onpeilbaar.

Plotseling maakt hij een snelle beweging met de bijl. Onverwacht en hard. De brede kant van het blad raakt de pook. Er klinkt een doffe dreun als metaal tegen metaal slaat. De pook beweegt zo heftig dat hij uit haar hand vliegt en op de grond klettert.

Ze kan zich niet meer verdedigen, beweegt zich achterwaarts en beseft met een soort verbazing dat het er slecht voor haar uitziet. Angst stroomt door haar lichaam en maakt haar opvallend gesloten, afstandelijk.

Daniel komt achter haar aan.

Ze kijkt in zijn ogen, hij kijkt terug, maar niets lijkt nog enige weerklank in zijn innerlijk te vinden.

Ten slotte staat ze met haar rug naar het grote raam toe. Achter haar vormt de gladde betonnen gevel een afgrond van drieënhalve verdieping naar een terras met tuinmeubels en een barbecue.

Elins voeten bloeden en op de lichte, houten vloer zijn rode, uitgeveegde sporen zichtbaar.

Ze kan niet meer, blijft stil staan en bedenkt dat ze met hem moet onderhandelen, hem iets moet beloven, moet laten praten.

Daniel ademt zwaarder, neemt haar heel even op, likt langs zijn lippen en doet dan snel de paar laatste passen in haar richting, zwaait met de bijl en slaat toe. Instinctief trekt ze haar hoofd weg. De bijl hakt recht in het raam. Ze voelt het dikke glas achter haar rug trillen als de ruit barst. Daniel heft de bijl nogmaals, maar voordat hij kan slaan leunt Elin achterover. Ze zet haar hele gewicht tegen het grote raam en voelt het meegeven. Haar maag trekt zich samen. Ze valt achterover door de lucht, omringd door glas en glinsterende scherven. Elin Frank sluit haar ogen en merkt het niet eens als ze tegen de grond slaat.

Daniel steunt met een hand tegen het raamkozijn en kijkt naar beneden. Er glijden nog steeds glassplinters van de vensterbank. Daar in de diepte ligt Elin. Er is overal glas. Een constante stroom van donker bloed loopt uit haar hoofd over de terrastegels.

Daniels ademhaling wordt rustiger. Zijn overhemd kleeft tegen zijn rug.

Het uitzicht vanaf de bovenverdieping is overweldigend. De top van de Tyskhuvudet doemt heel dichtbij op en de hut op de Åreskutan is in herfstnevel gehuld. Vanuit Åre komt plotseling het blauwe zwaailicht van politiewagens en ambulances omhoog, maar de weg naar Tegefors ligt er verlaten bij.





170


Op het moment dat Flora de naam van haar broer noemde, had Joona alles onmiddellijk doorzien. Hij toetste Anja’s nummer al in toen hij door de hal van Torkels huis liep en ze nam op terwijl hij door de tuin rende. Toen hij in de auto stapte, kon ze bevestigen dat Daniel Grim de jongen was die door de houtbaron van landgoed Rånne was geadopteerd.

Hij was de Daniel over wie Flora had verteld.

Daniel Grim was de jongen die zesendertig jaar geleden in Delsbo in het bijzijn van Flora een klein meisje had gedood.

In de auto toetste Joona het nummer van Elin Frank in – Daniel was met haar en Vicky meegegaan naar Duved.

Terwijl hij wachtte tot Elin opnam, besefte hij waarom Elisabet afweerverwondingen aan de verkeerde kant van haar handen had.

Ze had ze voor haar gezicht gehouden.

Daniel laat geen getuigen na – niemand mag zien wat hij doet.

Na Elin te hebben gewaarschuwd, alarmeerde hij de rijkscommandocentrale en vroeg om politieversterking en ambulances voor Duved. De helikopters waren ingezet in Kiruna en dus niet beschikbaar, en het zou de hulpdiensten minstens een halfuur kosten om het huis te bereiken.

Joona had geen enkele kans daar zelf op tijd te zijn, het was meer dan driehonderd kilometer van Delsbo naar Duved.

Hij sloeg het portier dicht en startte de motor toen zijn chef Carlos Eliasson belde om te vragen op welke grond hij Daniel Grim opeens verdacht.