Getuige(134)

Ze kijkt over haar schouder, houdt afstand van de donkere bomen, hoort snelle passen achter zich maar loopt met Vicky de tuin uit. Pas op de grindweg draait ze zich om en ziet dat Caroline hen achternakomt met een grote plastic tas in haar hand.

‘Ik kon Tuula niet vinden,’ zegt ze.

‘In elk geval bedankt,’ zegt Elin.

Vicky pakt de tas aan en kijkt erin.

‘Het meeste zit erin, ook al wilden Lu Chu en Almira pokeren om je oorbellen,’ zegt Caroline.

Als Elin en Vicky wegrijden in de grote zwarte auto, staat Caroline hen met een bedroefd gezicht na te kijken.





155


Elin ziet het licht van Daniels auto op de e14 de hele tijd in haar achteruitkijkspiegel. Op een enkele vrachtwagen na is er geen verkeer, maar toch duurt het drie uur voor ze het skigebied bereiken. In het donker langs de flanken van de bergen zijn stilgelegde sleepliften en de hoge palen van de grote cabinebaan van Åre zichtbaar. Zes kilometer voor Duved slaan ze een weg in die de bergen in gaat. Blaadjes en stof dwarrelen in het schijnsel van de koplampen. De smalle grindweg voert schuin de Tegefjäll op.

Ze minderen snelheid en draaien tussen twee hekpalen door de weg naar Tegefors af en rijden het laatste stukje omhoog naar een groot, modernistisch huis. Het is opgetrokken in gegoten beton, met terrassen in rechte lijnen en enorme raampartijen die schuilgaan achter neergelaten aluminium luxaflex.

Ze rijden een garage in waar plaats is voor vijf auto’s. Er staat al een kleine blauwe Mazda. Daniel helpt Elin met het dragen van de koffers. In het huis branden al een paar lampen en Elin loopt recht op een knop af en drukt erop. Het begint te zoemen en de luxaflex klikt als de lamellen opengaan. Het licht van de parkeerplaats sijpelt plotseling door de honderden gaatjes naar binnen en ratelend wordt de metalen luxaflex opgerold.

‘Het is net een kluis,’ zegt Elin.

Even later is het weer stil en achter de enorme ramen tekent zich een imposante bergwereld af. Kleine glimpjes licht van andere huizen zijn als zwevende lichtpuntjes in het donker te zien.

‘Wauw,’ zegt Vicky zacht als ze naar buiten kijkt.

‘Herinner je je Jack nog, met wie ik getrouwd was?’ vraagt Elin en ze gaat naast haar staan. ‘Hij heeft dit bergverblijf gebouwd. Of gebouwd... hij heeft het niet zelf gebouwd, maar... hij zei dat hij een bunker met uitzicht wilde.’

Een oudere vrouw met een groen schort voor komt van de bovenverdieping naar beneden.

‘Hallo Bella, het spijt me dat het zo laat is geworden,’ zegt Elin en ze omhelst haar.

‘Beter laat dan nooit,’ zegt de vrouw glimlachend en ze vertelt dat ze in alle kamers de bedden heeft opgemaakt.

‘Fijn, bedankt.’

‘Ik wist niet of jullie onderweg boodschappen zouden doen, dus heb ik maar het een en ander ingeslagen. Dan kunnen jullie in elk geval een paar dagen vooruit.’

Bella maakt een vuur in de grote open haard en dan loopt Elin met haar mee naar de garage en wenst haar welterusten. Als de deuren zich achter de blauwe auto hebben gesloten, keert ze terug. Daniel is begonnen met koken en Vicky zit op de bank te huilen. Elin loopt snel naar haar toe en gaat op haar knieën voor haar zitten.

‘Vicky, wat is er? Waarom ben je verdrietig?’

Het meisje staat op en loopt naar een van de badkamers en sluit zichzelf op. Elin gaat vlug terug naar Daniel.

‘Vicky heeft zich opgesloten in de badkamer,’ zegt ze.

‘Wil je dat ik met haar praat?’

‘Vlug, schiet op!’

Daniel loopt met haar mee naar de badkamerdeur, klopt en maant Vicky open te doen.

‘Geen afgesloten deuren,’ zegt hij. ‘Dat weet je toch nog wel?’

Het duurt maar een paar seconden voordat Vicky met vochtige ogen naar buiten komt en weer op de bank gaat zitten. Daniel wisselt een blik met Elin en gaat dan naast het meisje zitten.

‘Je was ook verdrietig toen je voor het eerst op de Birgittagården kwam,’ zegt hij na een poosje.

‘Ik weet het... terwijl ik eigenlijk blij had moeten zijn,’ antwoordt ze zonder hem aan te kijken.

‘Op een plek aankomen... is ook de eerste stap om die te verlaten,’ zegt hij.

Vicky slikt hard, krijgt weer tranen in haar ogen en laat haar stem dalen zodat Elin haar niet kan horen.

‘Ik ben een moordenaar.’

‘Ik wil niet dat je dat zegt als je er niet honderd procent zeker van bent dat het waar is,’ zegt hij rustig. ‘En ik hoor aan je stem dat je twijfelt.’





156


Flora laat dampend heet water in de emmer lopen en hoewel ze de lucht van rubberen handschoenen verafschuwt, trekt ze die toch aan. Het schoonmaakmiddel bederft de helderheid van het water en lost op in een groengrijze wolk. Een geur van reinheid verspreidt zich door het kleine appartement. Koele lucht stroomt door de open ramen naar binnen, de zon schijnt en de vogels kwetteren.