Getuige(130)

‘Kennen,’ herhaalt Daniel vragend. ‘Nee, dat...’

Hij zwijgt en Vicky begint aan een korst op haar arm te peuteren.

‘Is er een psycholoog of maatschappelijk werker die haar beter kent dan jij?’

‘Nee,’ fluistert Daniel.

‘Niet?’

‘Nee, tja... het is moeilijk af te meten, maar ik denk dat ik vaker met haar heb gepraat dan wie dan ook.’

‘Is jullie laatste gesprek lang geleden?’

‘Nee.’

‘Klopt het dat je elke week, tot ze wegliep, een uur cognitieve therapie met haar had?’ vraagt Johannes.

‘Ja... en ik was ook betrokken bij haar All Day Lifestyle-training.’

‘Dat is een begin om terug te keren naar een normaal leven in de maatschappij,’ legt Johannes de rechter uit.

‘Een grote stap,’ bevestigt Daniel.

Johannes denkt na, kijkt Daniel een poosje aan en zegt dan ernstig: ‘Nu ga ik je een moeilijke vraag stellen.’

‘Oké.’

‘Er wordt gezegd dat veel van het technisch onderzoek erop wijst dat Vicky Bennet betrokken was bij de moord op je vrouw.’

Daniel knikt bijna onmerkbaar en een bedrukte stemming daalt neer op de aanwezigen in de eenvoudige vergaderzaal.

Elin probeert Daniels blik te duiden, maar hij kijkt niet naar haar. Vicky’s ogen zijn rooddoorlopen, alsof ze probeert haar tranen terug te dringen.

Johannes staat roerloos met een onveranderlijk kalm gezicht en laat Daniel niet los met zijn blik.

‘Jij bent de maatschappelijk werker van Vicky Bennet,’ zegt hij. ‘Geloof jij dat zíj jouw vrouw heeft vermoord?’

Daniel Grim recht zijn rug, zijn lippen zien heel bleek, en als hij zijn tranen probeert weg te vegen trillen zijn handen zo erg dat zijn bril scheef komt te staan.

‘Ik heb niet met collega’s gesproken. Daar was ik niet toe in staat,’ zegt hij met zwakke stem. ‘Maar mijn inschatting is... ik kan gewoon niet geloven dat Vicky Bennet zoiets zou hebben gedaan.’

‘Hoe maak je die inschatting?’

‘Vicky reageerde goed op zowel de therapie als de medicatie,’ vervolgt hij. ‘Maar vooral, je leert mensen toch kennen als... Ze heeft geen gewelddadige fantasieën en ze is niet gewelddadig, niet op die manier.’

‘Dank je wel,’ zegt Johannes rustig.





151


Na de lunchpauze neemt iedereen weer plaats in de zittingszaal. Johannes komt als laatste binnen. Hij houdt zijn telefoon in zijn hand. De rechter wacht tot het stil is en geeft dan een samenvatting van het eerste deel van de zitting.

‘De officier van justitie heeft de graad van verdenking laten zakken tot de een na laagste voor beide moorden, maar eist nog steeds dat de verdachte in hechtenis wordt genomen op plausibele gronden voor vervolging wegens ontvoering.’

‘Inderdaad, we kunnen er toch niet omheen dat Vicky Bennet Dante Abrahamsson heeft ontvoerd en dat ze het jongetje ruim een week van zijn vrijheid heeft beroofd,’ zegt Susanne Öst verbeten.

‘Eén ding alleen,’ zegt Johannes Grünewald.

‘Ja?’ vraagt de rechter.

De deur gaat open en Joona Linna komt binnen. Zijn gezicht is ernstig, zijn blonde, golvende haar staat alle kanten op. Een vrouw en een jongetje met een bril komen achter hem aan, maar blijven net over de drempel staan.

‘Joona Linna,’ stelt Johannes hem voor.

‘Is me bekend,’ zegt de rechter en hij leunt geïnteresseerd naar voren.

‘Dit zijn de mannetjes waarover ik je heb verteld,’ zegt Joona tegen het jongetje dat zich achter de benen van de vrouw heeft verscholen.

‘Ze lijken helemaal niet op trollen,’ fluistert hij met een lachje.

‘Vind je van niet? Kijk eens naar hem,’ zegt Joona en hij wijst naar de rechter.

Het jongetje schudt lachend zijn hoofd.

‘Zeg Dante en zijn moeder eens gedag,’ maant Joona de aanwezigen.

Iedereen zegt hallo en als Dante Vicky in de gaten krijgt zwaait hij voorzichtig. Ze zwaait terug en glimlacht hartverscheurend. De officier van justitie sluit haar ogen even en probeert langzaam te ademen.

‘Je zwaait naar Vicky – maar is ze niet gemeen?’ vraagt Joona.

‘Gemeen?’

‘Ik dacht ze heel gemeen was?’ zegt Joona.

‘Ik mocht paardjerijden op haar rug en kreeg al haar Hubba Bubba.’

‘Maar je wilde toch terug naar je mama?’

‘Dat kon niet,’ antwoordt hij zacht.

‘Waarom kon dat niet?’

Dante haalt zijn schouders op.

‘Vertel maar wat je thuis hebt verteld,’ zegt Pia tegen hem.

‘Wat dan?’ fluistert hij.

‘Dat ze heeft gebeld,’ helpt ze hem.

‘Ze heeft gebeld,’ zegt Dante.

‘Zeg het tegen Joona,’ knikt Pia.

‘Vicky heeft gebeld maar ze mocht niet terugkomen,’ zegt Dante tegen Joona.