Hoofdstuk 1
Ze verwachtten dat hij door de mand zou vallen.
Nathaniel Wolfe, het enfant terrible van Hollywood dat het middelpunt vormde van de erotische fantasieën van miljoenen vrouwen, stond alleen in de coulissen van het beroemde theater in Londen te luisteren naar het opgewonden geroezemoes van het publiek.
Hij wist dat het publiek ruwweg in twee kampen kon worden verdeeld. Vrouwen die waren gekomen om te zien of zijn uiterlijk de belofte van het grote scherm waarmaakte, en mannen die waren gekomen om te zien of hij echt kon acteren.
Vanaf het moment dat bekend was gemaakt dat hij de hoofdrol zou spelen in een moderne uitvoering van Richard II van Shakespeare, hadden ze hem op de korrel genomen.
Ze dachten dat hij het niet kon. Ze dachten dat de vele prijzen, alle lof en het grote succes allemaal het resultaat was van vernuftig camerawerk en een knap koppie. Ze dachten dat hij geen talent had.
Er verscheen een cynisch glimlachje om zijn mond.
Hij zou hun vooroordelen in één keer wegnemen. Morgenochtend zou niemand nog aan zijn talent twijfelen. In plaats van KAN DE GROTE BOZE WOLF ECHT ACTEREN? zouden de krantenkoppen luiden: DE GROTE BOZE WOLF SNOERT CRITICI DE MOND MET UITMUNTENDE ACTEERPRESTATIE. Hij zou hen een acteerprestatie laten zien met een bezieling die niemand ooit eerder in het theater had aanschouwd.
De regisseur stond op een afstandje in de coulissen, en ze keken elkaar even kort aan. Het was een stormachtige samenwerking geweest. Nathaniel had erop gestaan de rol te spelen zoals hij dat wilde, en de regisseur was het daar helemaal niet mee eens geweest. Uiteindelijk was hun samenwerking magisch gebleken en hadden ze samen een resultaat bereikt waar mensen het nog lang over zouden hebben.
Toen het moment naderbij kwam, sloot Nathaniel zijn ogen en sloot de wereld buiten. Dit was het ritueel dat hij altijd volgde. Binnen een paar seconden bestond Nathaniel Wolfe niet meer.
Hij was Richard, de koning van Engeland.
Zo ging hij te werk. Hij veranderde zijn rol in realiteit. Hij speelde geen rol, hij werd het personage dat hij moest verbeelden.
Op negenjarige leeftijd was hij erachter gekomen dat hij in de huid van iemand anders kon kruipen en zich zo kon verstoppen. Het was een manier geweest om aan de duisternis te ontsnappen die zijn leven had bepaald. Hij kon iedereen worden die hij wilde zijn. Een ridder, een drakendoder, een vampier, een superheld. Wanhopig had hij zichzelf de kracht en macht gegeven om terug te vechten. Om de mensen van wie hij hield te beschermen. Toneelspelen was begonnen als een manier om te vluchten en was al snel een vermomming geworden. En zo leefde hij nu; alleen, vermomd, zonder van iemand anders afhankelijk te zijn.
Hij vond het niet moeilijk om iemand anders te zijn.
Hij vond het moeilijk om Nathaniel Wolfe te zijn.
‘Die jurk maakt je niet dik.’ Katie trok het korset nog wat strakker. ‘Die kleur is erg flatterend. Ik vind dat je er geweldig uitziet. En trouwens, je bent de hertogin van Gloucester. Het is de bedoeling dat je eruitziet als een…’ Ze onderbrak zichzelf toen de actrice haar een waarschuwende blik toewierp. ‘Als een staatsvrouw,’ vervolgde ze. ‘Je moet er gewichtig uitzien.’
‘Dus je vindt dat ik er dik en óúd uitzie?’
‘Nee! Ik heb dit kostuum met zorg voor je uitgekozen.’ Omdat ze besefte hoe dat kon worden opgevat, zette Katie zich schrap voor nog meer opmerkingen. ‘Je speelt de rol van een treurende weduwe, dus het is niet de bedoeling dat je er kleurig en vrolijk uitziet.’
‘Probeer je me nu te vertellen hoe ik moet acteren?’
‘Nee. Ik zeg je alleen maar dat je er perfect uitziet. Probeer je alsjeblieft te ontspannen.’
‘Hoe kan ik me ontspannen als ik met Nathaniel Wolfe op het toneel sta? Hij is sarcastisch, hatelijk, humeurig… Gisteren, toen ik dat ene kleine foutje maakte –’
‘Hij keek alleen maar naar je,’ zei Katie sussend om haar gerust te stellen. ‘Hij zei helemaal niets.’
‘Je weet niet wat iemand met zijn ogen allemaal kan overbrengen. Vooral als die ogen van Nathaniel Wolfe zijn. Als hij naar je kijkt, lijkt het wel alsof je door een laser wordt geraakt.’ Geagiteerd wuifde de vrouw met haar hand in de richting van de deur. ‘Ga weg. Ik wil met mensen samenzijn die mijn temperament begrijpen.’
Chagrijnig en prikkelbaar? ‘Ik moet je jurk nog dichtritsen.’ Katie merkte dat haar handen trilden. ‘Luister, we zijn allemaal gespannen –’
‘Waarom zou jíj in vredesnaam gespannen zijn?’
‘Nou…’ Heel even kwam Katie in de verleiding om haar te vertellen over de afspraak die ze had met een van de beste kostuumontwerpers van Engeland, en hoeveel daar vanaf hing. Ze flapte er bijna uit dat haar schulden zo angstaanjagend hoog waren dat ze ’s nachts in haar hoofd spreadsheets aan het maken was om een manier te vinden om alles af te betalen. Maar als alles morgen goed ging, dan zou dat veranderen. Dit was haar grote kans.