1 TWEE VOOR ONDERWEG
Shelby en Miles stapten lachend de Verkondiger uit. Toen ze tevoorschijn kwamen, kleefden de donkere ranken nog aan de klep van Miles’ blauwe honkbalpet van de Dodgers en aan Shelby’s warrige paardenstaart.
Shelby was doodmoe – ze had het gevoel dat ze vier sessies Vinyasayoga achter elkaar had gedaan –, maar in elk geval hadden Miles en zij weer vaste grond onder de voeten. Thuis. Eindelijk.
Het was koud, de lucht was lichtgrijs. Miles ging met zijn hoge schouders voor haar staan om haar uit de felle wind te houden die aan het witte T-shirt trok dat hij al aanhad sinds ze op Thanksgiving uit de achtertuin van Luce’ ouders waren weggegaan.
Eeuwen geleden.
‘Nee, ik méén het!’ zei Shelby. ‘Waarom is het voor jou nou zo moeilijk te geloven dat lippenbalsem prioriteit nummer één voor mij is?’ Ze ging met een vinger over haar lip en deinsde heel overdreven achteruit. ‘Ze lijken wel van schuurpapier!’
‘Je bent niet goed wijs.’ Miles snoof, maar zijn ogen volgden Shelby’s vinger, die voorzichtig over haar onderlip ging. ‘Lippenbalsem… dus dát heb jij in de Verkondigers gemist?’
‘En mijn podcasts,’ zei Shelby, terwijl ze knerpend door een hoop dode grijze bladeren liep. ‘En mijn zonnegroeten op het strand…’
Ze hadden heel lang sprongsgewijs door de Verkondigers gereisd: van de cel in de Bastille, waar ze een spookachtige gevangene hadden ontmoet die niet wilde vertellen hoe hij heette, een bloederig Chinees slagveld op en er meteen weer vanaf, waar ze helemaal niemand hadden herkend, en, pas nog, naar Jeruzalem, waar ze eindelijk Daniël gevonden hadden, die op zoek was naar Luce. Alleen was Daniël zichzelf niet geweest. Hij zat – letterlijk – vast aan een of andere spookachtige versie van zichzelf uit het verleden. En het was hem niet gelukt zich daarvan te bevrijden.
Shelby moest, of ze nu wilde of niet, de hele tijd denken aan de keer dat Miles en Daniël met de sterrenschoten hadden geschermd, aan hoe Daniëls twee lichamen – dat uit het heden en dat uit het verleden – van elkaar los waren getrokken nadat Miles de pijl in de borst van de engel had geschoten.
Er gebeurden doodenge dingen in de Verkondigers; Shelby was blij dat die nu verleden tijd waren. Nu was het alleen nog maar te hopen dat ze op de weg terug naar hun kamer niet in dit bos zouden verdwalen… Shelby keek in westelijke richting – dat hoopte ze althans – en ging Miles voor door het onbekende deel van het bos. ‘De Kustschool zou deze kant op moeten zijn.’
De terugkeer was bitterzoet.
Miles en zij waren met een missie de Verkondiger in gegaan; ze waren er in de achtertuin van de ouders van Luce in gesprongen, nadat Luce eerst zelf verdwenen was. Ze waren achter haar aan gegaan om haar terug te halen, tuurlijk – Miles zei dat je niet zomaar in een Verkondiger moest springen –, maar ook gewoon om te kijken of het wel goed met haar ging. Het maakte Shelby en Miles niets uit wat Luce betekende voor de engelen en de demonen die strijd om haar leverden. Voor hen was ze gewoon een vriendin.
Op hun jacht waren ze haar echter steeds misgelopen. Shelby was er stapelgek van geworden. Ze waren van de ene bizarre halte naar de volgende gegaan, en weer verder, maar ze hadden Luce nergens gevonden.
Miles en zij hadden een paar keer ruzie gehad over welke kant ze op moesten en hoe ze er moesten komen, en dat terwijl Shelby het vreselijk vond om ruzie met Miles te maken. Dat was net alsof je met een jong hondje ruziemaakte. De waarheid was natuurlijk dat ze eigenlijk allebei geen idee hadden waar ze mee bezig waren.
Maar in Jeruzalem was er iets leuks gebeurd: ze hadden eindelijk goed met z’n drieën – Shelby, Miles en Daniël – kunnen opschieten. Toen ze Daniëls zegen hadden (sommige mensen zouden het eerder een bevel noemen), waren Shelby en Miles eindelijk weer terug naar huis gegaan. Ergens zat het Shelby niet helemaal lekker dat ze Luce in de steek liet, maar aan de andere kant (de kant die vertrouwen had in Daniël) wilde ze ook maar wat graag terug naar haar eigen tijdperk en woonplaats.
Ze hadden het gevoel dat ze heel lang hadden gereisd, maar ja, hoe zat dat met de tijd in een Verkondiger? Geen idee. Waren er, als ze terugkwamen, misschien maar een paar seconden verstreken, of zouden er hele jaren voorbij zijn gegaan?
‘Zodra ik weer terug ben op de Kustschool,’ zei Miles, ‘neem ik meteen een heerlijke, lange warme douche.’
‘O, goed idee.’ Shelby pakte een pluk van haar dikke blonde paardenstaart en rook er eens aan. ‘Lekker die Verkondigersstank uit mijn haar wassen. Als dat überhaupt kán.’
‘Weet je wat?’ Miles boog zich naar haar toe en ging wat zachter praten, ook al was er verder niemand te bekennen. Vreemd dat de Verkondiger hen zo ver van het schoolterrein had afgezet. ‘Misschien kunnen we vanavond even de eetzaal in sneaken en wat van die knapperige koekjes pikken…’