Engel!

Hoofdstuk 1





De engel was wild vannacht…





Angel Sabato aarzelde aan de rand van de dansvloer. Hij stond te trillen in zijn dure laarzen, terwijl hij naar de roodharige vrouw keek die zich uitleefde op Wild Thing. Ze danste niet bepaald slecht voor een ex-non.

Vreemd genoeg was hij juist zo gespannen als een wild dier. Zijn handen waren klam en zijn hart bonsde in zijn keel. Vanavond moest het gebeuren. Het was nu of nooit.

Eigenlijk was het belachelijk. Hij was vierendertig en had al zoveel vrouwen versierd dat hij bekendstond als een ladykiller. Verlegenheid was een woord dat hij niet kende. Hij was zelfs een keer uit de kleren gegaan voor de Playgirl.

Op dat moment kreeg de roodharige vrouw hem in de gaten. Ze grijnsde en wenkte hem.

Maar hij wilde iets heel anders met haar doen dan dansen.

Ze zei iets tegen haar danspartner. Hij was een van de gebroeders Leduc en eerstejaars aan de universiteit.

De vrouw liet de student achter en danste sensueel naar Angel toe. Grace hield zijn blik gevangen met haar schitterende groene ogen. Ze strekte haar armen naar hem uit en wenkte hem met haar vingers. Hij wist meteen dat ze aangeschoten was of zin had om hem te plagen.

Angel was voor geen van beide in de stemming.

“Hé, ouwe zeerover”, zei ze zwoel tegen hem.

Het piratenbal in Houma, Louisiana, was bijna afgelopen. Het was georganiseerd door Jinx, Inc., een archeologisch onderzoeksbedrijf dat onlangs de goudschat van Jean Lafitte had opgegraven. Om dat te vieren liep iedereen in van die gekke piratenkostuums.

Angel en Grace hadden de afgelopen weken gewerkt aan het piratenproject van Jinx, Inc. Voor die tijd waren ze allebei professionele pokerspelers geweest. En dáárvoor was Grace non geweest. Angel had bij de marine gezeten en in de bouw gewerkt. En dáárvoor… Van alles en nog wat.

Ze danste nu om hem heen in het uitdagende kostuum van een taveernedeerne. Zelf droeg hij een lang overhemd met een rode sjerp. Hij liep nog net niet voor joker, vond hij.

Toen hij niet reageerde op haar verleidelijke bewegingen, pakte ze hem bij de arm om hem de dansvloer op te trekken. Hij was met zijn één meter vijfentachtig zeker twintig centimeter langer en net zoveel kilo’s zwaarder dan Grace, en ze kreeg hem niet van zijn plaats.

Met haar handen in haar zij keek ze hem vuil aan. “Kom mee en dans met me, hete piraat.

Hij grijnsde. “Wie zegt dat ik heet ben?”

“Jij bent altijd heet.”

“Hoe weet je dat?”

“Dat zie ik aan de vrouwen die regelmatig uit je slaapkamer komen. Ze hebben altijd een bevredigde glimlach om hun mond. En dat gaat al zo zo lang ik je ken. Het is een wonder dat je geen secretaresse hebt om al die afspraakjes bij te houden.”

“Goh, is dat je opgevallen?”

“Probeer me niet af te leiden. Ik wil dansen.”

“Ben je aangeschoten?” vroeg hij lachend.

“Een beetje”, gaf ze toe met sensueel getuite lippen.

Gelukkig zette de dj een ander muziekje op. Mariah Carey zong smekend: “Touch my body.”

Angel kwam eindelijk in beweging. Hij sloeg haar armen om zijn nek, en legde zijn handen net boven haar billen. Hij had veel zin om iemand te strelen, maar niet Mariah Carey. Hij wilde Grace aanraken.

Hij duwde zijn neus in haar haren en zei: “Ik vlieg morgen terug naar Jersey. Daarom moet ik met je praten.” Hij snoof de geur op van haar shampoo, die naar appels rook. Of waren het perziken? In ieder geval was het iets fruitigs.

“Hmm-hmm”, zei ze. “Ik luister.” Ze luisterde helemaal niet, maar legde haar gezicht tegen zijn hals en drukte haar buik tegen het kruis van zijn strakke piratenbroek.

Hij droeg een soort XXL-legging. Om de een of andere onverklaarbare reden dacht hij dat zijn vrienden in Newark dat een geweldige grap zouden vinden. Goeie genade! zei hij in zichzelf. Heb ik me het verbeeld of likte ze net aan mijn oorlel?

Het bloed zakte meteen uit zijn hoofd naar het middelpunt van het universum. Zijn kruis, dus. Angel dacht even dat hij door zijn benen zou zakken.

“Niet hier”, bracht hij met moeite uit. “Laten we naar buiten gaan. Of nee, laten we naar je hotelkamer gaan.”

“Daar slaap ik niet meer. Ik logeer voorlopig bij tante Lulu.” Grace liet haar hoofd een stukje achterover zakken en keek hem onderzoekend aan. “Je klinkt serieus.”

“Dat ben ik ook, schatje.” Wist ze wel dat haar buik tegen zijn erectie drukte, als ze haar rug zo strekte? Dat was ook behoorlijk serieus.

“Je mag me naar haar huisje brengen. Ik ga even tegen tante Lulu zeggen dat we weggaan.”

“Dus je woont bij die gekke Cajun-tante?” vroeg hij. Met zijn arm om haar schouders liepen ze naar de andere kant van de zaal. Daar stond tante Lulu te praten met een kerel in een geklede jas en een driepuntige steek op zijn hoofd. Hij had gelukkig geen legging aan. Louise Rivard, beter bekend als tante Lulu, was de raarste vrouw die hij ooit had ontmoet. Ze was echter een bekende natuurgenezeres. Grace had besloten in de leer te gaan bij het vreemde mens. Ze ging altijd van het ene uiterste naar het andere. Ze had het leven in een klooster opgegeven om pokerspeelster te worden. Nu gaf ze haar werk als schatgraver op om natuurgenezeres te worden. Angel vroeg zich af wat haar volgende passie zou zijn. Het maakte hem niet uit, zolang hij maar met haar mee mocht op avontuur.

“Je moet niet zeggen dat ze gek is.” Grace sloeg hem grijnzend op zijn borst. “Ook al is ze hartstikke gestoord.”

“Grace… Angel… Ik hoop dat jullie een leuke avond hebben gehad.” Tante Lulu was verkleed als een oude piratenvrouw en dat was behoorlijk afschrikwekkend om te zien. Ze was per slot van rekening al tweeënnegentig. Lulu keek hen wantrouwig aan toen Grace zei dat ze met Angel wegging. Grace had niet in de gaten dat tante Lulu vooral naar zijn arm om haar schouder keek. Angel zag de blik in de ogen van tante Lulu echter veranderen. Zij is een rasechte koppelaarster, dacht hij.

“Hebben jullie die volle maan gezien?” vroeg ze suggestief. “Zo mooi! Misschien kan ze vannacht een kikker in een prins veranderen.”

“Wat?” vroeg Grace verbaasd.

“Welkom in de wondere wereld van tante Lulu”, mompelde Angel, en hij grijnsde naar het oude mensje.

“Heb je al een kist voor je uitzet?” vroeg tante Lulu aan Angel voordat ze wegliepen. Ze had er een gewoonte van gemaakt voor iedere man in haar familie zo’n kist te maken, net voor hij werd geraakt door de pijl van Cupido.

Ha! dacht hij triomfantelijk. Tante Lulu weet nog niet dat ik die pijl al lang weer uit mijn hart heb gehaald.

“Zeg, wat wilde je met me bespreken?” vroeg Grace toen ze naast Angel in zijn auto zat. Hij had hem geparkeerd voor het huisje van tante Lulu. Ze leek ineens niet meer zo aangeschoten.

Het licht van de volle maan viel op haar gezicht. Angel kon zien dat ze zich zorgen maakte. Om hem.

“Ik wil dat je met me meegaat, lieverd”, zei hij. Zo, nu had hij open kaart gespeeld.

Ze fronste haar wenkbrauwen. “Naar je hotelkamer?”

“Nee. Nou ja, dat zou ook geweldig zijn, maar dat bedoel ik niet. Ik wil dat je morgen met me meegaat naar de oostkust. Ga met me mee naar Duitsland, voor het volgende project met het Jinx-team. Ik wil graag dat je bij me blijft.”

“Ik begrijp het niet. Je weet toch ik ben gestopt met schat graven? Het was voor mij echt iets eenmaligs. Ik heb je al uitgelegd waarom ik hier blijf.” Ze kwam dichterbij en legde per ongeluk haar hand op zijn dij.

Dat was een grote vergissing.

Hij pakte haar bij haar middel en zette haar op zijn schoot. Haar hoofd rustte tegen zijn elleboog. “Dit gaat niet over schat graven, geneeskrachtige kruidendrankjes maken of wat voor baan dan ook. Dit gaat over óns.” Hij boog zich naar haar toe, kuste haar zacht op de lippen en fluisterde: “Ik hou van je, Grace.”

Ze kon zich met moeite omhoog wurmen tot ze recht op zijn schoot zat. “Ik hou ook van jou, schatje. Je bent mijn beste vriend.”

“Dat bedoel ik niet! Ik ben verliefd op je, Grace. Al een hele tijd.”

Hij had er niet op gerekend dat er zo’n akelige stilte zou volgen op zijn liefdesverklaring.

“Dat meen je toch niet? Je neemt me zeker in de maling? Ga je me nu een nonnenmop vertellen?” Om hem te straffen beet ze zachtjes in zijn onderlip.

Angel trok zijn hoofd terug, maar hij liet haar niet los. Hij had Grace inderdaad vaak geplaagd met haar verleden als non, al had ze niet lang in het klooster gezeten. “Ik meen het, Grace.”

Ze staarde hem lange tijd zwijgend aan. Toen zei ze: “Dit heeft met seks te maken. Je hebt hier zo lang zonder vrouw gezeten dat je ontwenningsverschijnselen hebt. Je wilt met me naar bed.” Ze keek hem uitdagend aan.

“Nee! Ik bedoel, ja… Maar dit is anders. Ik wil niet met je naar bed alleen voor de seks. Ik wil de líéfde met je bedrijven. En dat is niet het enige wat ik wil. Kom mee”, zei hij. Hij deed het portier open en trok haar uit de auto. Als ik het maar niet verknal, dacht hij een beetje paniekerig. “Laten we een stukje gaan wandelen.”

“Je laat me schrikken, Angel.”

“Ik laat mezelf ook schrikken”, zei hij binnensmonds. Hij pakte haar hand vast en nam haar mee naar de veranda aan de achterkant van tante Lulu’s huisje. Het keek uit over de moerassige zijrivier. Toen ze bij de reling stonden, kuste hij haar hand.

“O, wat ben jij een gladde jongen.”

“Je moest eens weten hoe glad.” Ineens schoot er een gedachte door zijn hoofd. Hij vroeg: “Zou je met me naar bed willen? Zomaar?” Hij knipte met zijn vingers. “Als een soort uitbreiding van onze vriendschap?”

“Dat weet ik niet. Misschien wel.”

Angel was verontwaardigd en geïntrigeerd tegelijk.

Grace dacht nog even na en zei toen: “Waarschijnlijk niet. Zelfs niet als ik aangeschoten ben. We zijn al te lang goede vrienden. Dat wil ik niet op het spel zetten.”

Angel schudde zijn hoofd. “Niet meer.”

“Wat bedoel je?”

“Ik bedoel dat vriendschap niet meer genoeg is. Heb jij het dan niet gevoeld, de afgelopen weken hier in Louisiana? Die LeDeux zijn stapelgek, maar ze hebben wel een hechte familieband. Ze doen alles voor elkaar. En je kunt zien dat die stellen echt gek op elkaar zijn. Kijk eens naar Luc en Sylvie, naar Remy en Rachel. En naar René en Val, Rusty en Charmaine en John en Celine. Wat zij met elkaar hebben wil ik ook.”

“Gek?”

“Ja, ze zijn gek op elkaar. En dat is niet het enige wat ik wil.”

“Wil je een eigen gezin?” vroeg ze, en ze slaakte een merkwaardig droevige zucht.

“Bingo! Ik wil mijn leven delen met een vrouw. En een huis. Een echt thuis, geen luxe appartement. En ik wil kinderen.”

Hoe meer hij zei, hoe meer Grace verstijfde. Ze begon op haar duimnagel te bijten. Dat deed ze altijd als ze zenuwachtig was. Ze probeerde het al jaren af te leren. Angel voelde haar ontglippen, maar hij wist niet hoe hij haar aan zich kon binden.

“Wij worden nooit familie van elkaar”, zei ze, en ze trok haar hand los. Snel ging ze aan de andere kant van de veranda staan.

Angel liep achter haar aan. “Wij kunnen ons eigen gezin stichten, Grace. Dat doen mensen die van elkaar houden.”

“Waar komt dit ineens vandaan?” vroeg ze met een schelle stem. “Je hebt het nog nooit over liefde gehad.”

“Ik voel het al een hele tijd, maar ik had het lef niet om erover te beginnen.”

“Jij? Het lef niet?”

Hij knikte. “Maar nu moest ik wel iets zeggen. Het volgende project van Jinx duurt zeker een paar maanden, misschien wel een jaar. We zijn op zoek naar die legendarische Amber Room die de nazi’s zouden hebben ontmanteld en verborgen. Dit is het meest ambitieuze project van Jinx tot nu toe en ik wil dat je bij me blijft. Als mijn vrouw. Zou het niet geweldig zijn om onze huwelijksreis in Europa door te brengen?” Zijn hart bonsde zo hard dat hij dacht dat het uit elkaar zou knallen. Diep vanbinnen was hij bang dat hij vocht voor een verloren zaak. Hoe was het mogelijk dat hij haar signalen verkeerd had begrepen?

“Dit is waanzin. Je hebt me zelfs nog nooit gekust. Niet op die manier… Je kunt iemand niet ten huwelijk vragen als je haar niet eens echt hebt gekust.”

Daarop had hij gewacht. “Ik dacht dat je het nooit zou vragen.”

Hij grijnsde en boog langzaam zijn hoofd naar haar toe.

Grace raakte in paniek en stamelde: “Dat bedoelde ik niet. O jee, wat doe je nu?”

“Ik ga je echt kussen.”

Voor ze met haar ogen kon knipperen had hij haar met haar rug tegen de houten wand van het huisje gedrukt. Hij liet zijn handen naar haar billen glijden en trok haar omhoog. Toen drukte hij met zijn knieën haar dijen van elkaar en drukte hij zijn buik tegen haar buik, zodat ze niet naar beneden kon glijden. Hij liet zijn handen in haar haren glijden en kuste haar met alle passie die hij zo lang had moeten onderdrukken.

Het had een zachte, stimulerende kus moeten zijn. Een kus waaruit sprak dat ze al lang vrienden waren, maar dat hij echt van haar was gaan houden. Een kus waarmee hij haar wilde vragen of ze ook van hem hield.

Maar zijn lichamelijke begeerte werd ineens zo groot dat zijn kus iets heel anders vertelde. Dat hij enorm naar haar verlangde en dat hij geen seconde meer kon wachten. Dat hij haar nú wilde!

Toen hoorden ze een hard geluid achter zich.

“Wat was dát?” vroeg Angel, terwijl hij zijn hoofd omdraaide.

“Een alligator, denk ik. Het is waarschijnlijk Useless, het huisdier van Remy. Hij is niet gevaarlijk.”

Een alligator zo dichtbij? Niet gevaarlijk? Angel drukte zijn voorhoofd tegen het hare en ze waren allebei buiten adem.

“Zo wil ik niet voor het eerst de liefde met je bedrijven. Kom mee naar mijn hotelkamer, dan kunnen we rustig praten.”

Grace probeerde te lachen, maar het geluid bleef in haar keel steken. “Volgens mij hebben we al genoeg gepraat.” Ze kroop onder zijn arm door en deed een stap opzij.

Angel voelde onmiddellijk de spanning stijgen en het was geen prettig gevoel. Hij had toenadering gezocht en ze had hem afgeweerd.

“Angel, ik ga niet met je trouwen en geen gezin met je stichten. Dat moet je uit je hoofd zetten.”

“Waarom?”

“Omdat ik niet verliefd op je ben.”

Angel had veel ervaring met pokeren. Als ze echt iets probeerde te verbergen, zou hij haar doorzien. Hij wilde graag geloven dat ze loog, maar hij voelde dat ze eerlijk was geweest. Hoe was het mogelijk dat hij haar gedrag zo verkeerd had geïnterpreteerd? “Dat meen je niet, Grace.” Alsjeblieft, zeg dat je het niet meent! dacht hij smekend.

“Angel! Hou toch op. Ik heb je zien overgeven toen je dronken was. We zijn de beste vrienden, maar geen geliefden.”

Hij haalde zijn schouders op. “Ik ben ook tampons voor je gaan kopen toen je ze niet bij je had. Dat heeft mij niet weerhouden.”

“Ik heb gezien hoe je je teennagels knipte in de keuken.”

Hij grijnsde. “Jij hebt grappige tenen. Je kleine teentjes zijn krom.”

“En je zei dat je mijn tenen schattig vond.”

“Dat is ook zo. Krom en schattig.”

Angel had het gevoel dat hij niets opschoot. Langzaam deed hij een stap naar haar toe.

Grace stak ze haar hand op om hem tegen te houden. “Je bent de beste vriend die ik ooit heb gehad, maar dát voel ik niet voor je. Ik wist echt niet dat je…”

“Toen je me kuste…”, zei hij, en hij gebaarde naar de plek waar ze hadden gestaan. “Je kus zei iets heel anders.”

Nu sprongen de tranen in haar ogen. “Seksuele aantrekkingskracht veroorzaakt door te veel sterke drank.”

“Dat geloof ik niet.”

“Je zult wel moeten. Bovendien zijn er dingen gebeurd in mijn leven… Dingen die je niet van me wilt weten.”

“Ach, ik heb ook gekke dingen gedaan in het verleden. Wat dan nog?” Hij keek haar even aan. “Wat voor dingen?”

“Dat zeg ik niet. Je moet van me aannemen dat ik er goede redenen voor heb om geen gezin te stichten. Maar je zult altijd mijn beste vriend blijven.”

“Als je me afwijst, kan ik geen gewone vriend van je blijven!”

“O Angel.”

“Ik ga morgen weg, Grace. Ga je met me mee of niet?”

Ze schudde haar hoofd, maar ze kreeg geen woord over haar lippen.

“Dan kan ik er niets meer aan doen. We zullen elkaar waarschijnlijk niet meer zien. Ik ben niet zo goed in smeken.” Hij keek haar aan en zei: “Ik hou van je, Grace. Ik hou echt van je.”





Twee weken later…





Grace maalde in de bijkeuken gedroogde kruiden voor de genezende kruidenmengsels van tante Lulu.

Van polei, malrove, sassafras en kattenmunt kun je thee zetten die helpt tegen hoesten.

Duizendblad en doornappel worden gebruikt in zalfjes.

Sumak helpt tegen reuma.

Er zijn ongelooflijk veel medicinale planten. Ze hebben verschillende toepassingen, afhankelijk van het gebruik van het blad, het zaad of de bloem.

Stofjes dansten in het zonlicht dat door het raam naar binnen viel. Grace hoorde vogels zingen. Wat was dit een unieke plek. Terwijl ze de stamper ronddraaide in de vijzel, liet ze haar blik langs de planken vol glazen potten gaan. Er had ooit babyvoeding of jam in gezeten. Er waren zelfs heel oude potten met loden deksels bij. Er zaten etiketten op met daarop de naam van de plant en de verscheidene toepassingen die ervoor waren. Voor zover ze wist stonden er negenhonderddrieëntachtig recepten in de boeken op andere planken, allemaal met de hand geschreven door tante Lulu. Haar werkgeefster had geen behoefte aan computers en software. ‘Nee, dank je de koekoek’, zou tante Lulu zeggen.

Dankzij de geuren van de kruiden, de eeuwenoude recepten en de warme persoonlijkheid van tante Lulu voelde Grace zich ontspannen. Ze was niet echt gelukkig, maar ze voelde zich eindelijk ergens thuis.

Een psychiater zou smullen van haar verleden. Als tiener was ze in bed gedoken met alles wat naar aftershave rook. Daarna was ze non geworden. Daarna professioneel pokerspeelster en weer later schatgraver. En nu was ze in de leer voor natuurgenezer. Nu had ze eindelijk een plek gevonden waar ze zich veilig voelde. En ze had uitzicht op een stabieler leven.

Angel was de enige die haar geluk in de weg stond. Ze rouwde om haar beste vriend alsof hij was overleden in plaats van weggegaan. Die rotzak had haar niet eens gebeld. Hij was waarschijnlijk te trots. En Grace was zeker niet van plan hém te bellen. Dan zou hij alleen maar valse hoop krijgen. Zelfs als ze verliefd op hem was - en dat was ze absoluut niet - was het uitgesloten om een toekomst met hem op te bouwen.

“Joehoe!”

Tante Lulu was zeker terug van haar bezoek aan Boudreaux’s General Store. Haar neef John LeDeux had haar een uur geleden met de auto opgehaald.

Grace deed de fijngemalen kruiden in een glazen pot, sloeg het stof van haar handen en liep de keuken in. Tante Lulu en John stonden de boodschappen uit te pakken. Ze keken haar allebei even aan, maar zeiden niets.

“Wat is er?” Ze ontweken haar blik, waardoor Grace meteen voelde dat er iets niet in orde was.

“Ach Gracie, lieverd”, zei tante Lulu, en ze tikte liefdevol tegen haar wang.

Nu werd Grace echt bezorgd. “Zeg me wat er aan de hand is.”

“Tee-John stond vanochtend met Ronnie te praten…”, begon tante Lulu. Toen viel ze stil. Ze draaide zich om en keek haar neef vragend aan.

Ronnie heette voluit Veronica Jinkowsky. Ze was de eigenares van Jinx, Inc., het bedrijf waar Grace en Angel voor hadden gewerkt.

“O nee! Is er iets gebeurd met Angel?”

“Dat kun je wel zeggen”, zei John lijzig. Hij keek haar met zoveel medeleven aan dat er alarmbellen afgingen in Grace’ hoofd.

“Hij is gisteren getrouwd”, zei John. “Met een stewardess die hij in het vliegtuig naar Duitsland heeft ontmoet. Dat is toch niet te geloven?”

Grace liet zich sprakeloos op een keukenstoel ploffen. En Angel had nog wel over échte liefde gesproken! Grace probeerde zich niet gekwetst te voelen. Zij had hem tenslotte afgewezen. Toch sprongen de tranen in haar ogen.

Nu konden ze zeker geen vrienden meer zijn.

Grace hield zich voor dat dit het beste was voor iedereen.





Hoofdstuk 2





Een jaar later, op weg naar Munchkinville…





Grace O’Brien reed over een onverharde weg aan de andere kant van Bayou Black. Ze had haar acht jaar oude BMW gekocht toen ze de World Poker Tour van 2000 had gewonnen.

Ze deed haar best geen slangen of gordeldieren te raken, die nogal eens de weg overstaken. Het viel niet mee zich te concentreren met het constante gekletst van de oude Cajun-dame aan haar hoofd. Tante Lulu gaf advies over het hele universum.

Grace had het afgelopen jaar met tante Lulu samengewerkt en was zeer op de oude dame gesteld geraakt. Tante Lulu leerde haar niet alleen alles wat ze moest weten over natuurgeneeskunde, maar ze bemoederde Grace ook schaamteloos.

En ze was ongelooflijk excentriek. Vandaag droeg ze bijvoorbeeld een zwarte pruik, een spijkerrok die net op haar knieën viel, een rood T-shirt met de opdruk Proud te be Cajun en neonroze teenslippers die haar rood gelakte teennagels prachtig deden uitkomen. Ze zag eruit als een bejaarde stoeipoes.

Misschien had Grace het huisje naast dat van tante Lulu niet moeten kopen, maar het maakte haar studie bij de befaamde natuurgenezeres een stuk gemakkelijker. Privacy had ze echter niet meer.

“We moeten even langs Lester Sonnier op weg naar huis”, zei tante Lulu. “Hij heeft uitslag van brandnetels op zijn edele delen. Hij heeft waarschijnlijk liggen rotzooien met Maybelle Foucet. In haar achtertuin stikt het van de brandnetels. Die Lester is zo dom als het achtereind van een varken. Heb je eraan gedacht de aloë vera gel en het alligatorsnot mee te nemen?”

“Ja, maa-”

“Geen gemaar, liefje. Soms werkt het vieze spul het beste, zeg ik altijd maar. En als het een beetje prikt op Lesters piemel, leert hij er misschien iets van. Mijn hemel, wat is het heet!” Lulu vouwde een waaier uit en wuifde zichzelf koelte toe. Er stond een foto van Richard Simmons op, een bekende fitnessinstructeur van de tv. Tante Lulu was helemaal weg van hem. Ze vond hem ‘een lekker beest’, zoals ze altijd zei. “Het komt zeker door de hitte dat je haar zo is gaan kroezen?” vroeg ze, terwijl ze kritisch naar Grace’ hoofd keek. “Maak eens een afspraak met Charmaine. Ze heeft nieuw spul dat je haar weer lekker zacht maakt.”

Charmaine was een nicht van tante Lulu en, zoals Charmaine zelf altijd zei, ‘een snol met stijl.’ Ze was eigenares van een aantal schoonheidssalons en runde een wellnesscentrum op de ranch van haar echtgenoot. Met het rode krulhaar van Grace zou ze wel raad weten. Ze zou waarschijnlijk het liefst een roodharige cowgirl van haar maken.

“Eh, dank je, maar ik heb geen tijd.”

“Okidoki. Dan mag je mijn zelfgemaakte, speciale conditioner gebruiken, maar ik zeg lekker niet wat erin zit.” Tante Lulu grinnikte duivels.

“Misschien kan ik volgende week nog een gaatje in mijn agenda vinden”, zei Grace snel.

Nu grijnsde de oude moederkloek tevreden. “Aaron en Daniel LeDeux komen zondagavond eten”, ging ze verder. Ze had haar doel bereikt en kon weer over iets anders beginnen. Tante Lulu sprong altijd van de hak op de tak.

Grace kreunde bijna van ellende. De twee neven stonden op tante Lulu’s lijstje voor een uitzetkist. Dat ze juist tegen Grace over die twee begon beloofde niet veel goeds. Het koppelen zat het mens in het bloed en ze kon het niet laten.

“Het is tijd dat ik die jongens ieder een uitzetkist geef.”

‘Die jongens’ waren al een jaar of dertig. Nu kreunde Grace hoorbaar.

Tante Lulu had zo haar eigen theorie over de liefde. Het had te maken met blikseminslagen, uitzetkisten voor mánnen en met Sint Judas, de beschermheilige van de hopeloze gevallen. Zo gauw ze vrijgezelle mannen met een bepaalde blik bekeek, maakten die zich zo snel mogelijk uit de voeten en meden ze het oude mens als de pest.

Maar Grace kon zich niet uit de voeten maken. Ze moest met tante Lulu samenwerken. “Ik heb je al honderd keer gezegd dat ik geen interesse heb in mannen.”

“Heb je dan geen verlangens? Hoe is het mogelijk! Ik ben nu tweeënnegentig en ik gedraag me tegenwoordig netjes. Maar ik heb nog steeds verlangens!”

Dat was informatie waarop Grace niet zat te wachten.

“Misschien moet je meegaan met zo’n vrijgezellencruise. Een meid uit Baton Rouge heeft op zo’n boot een rijke kerel aan de haak geslagen en ze zijn daar ook getrouwd.”

“Ik kan geen cruise betalen.” En ik zit ook niet te wachten op een rijke stinkerd, dacht ze.

“Wat? Ik dacht dat je bulkte van het geld van al dat pokeren en schat graven!”

Grace voelde haar wangen gloeien. “Ik heb, eh… nogal veel onkosten gehad.”

“O, bedoel je al die goede doelen waaraan je zoveel geeft? Crisiscentra voor zwangere tieners, opvangtehuizen voor baby’s in nood, adoptieorganisaties…”

“Tante Lulu! Hoe weet je dat allemaal?”

De oude vrouw haalde haar schouders op. “Toen ik op zoek was naar een pen, zag ik op je bureau je chequeboekje liggen. Mijn oog viel op al die afschrijvingen. Wat ben jij vrijgevig!”

“Hoe haal je het in je hoofd om rond te neuzen in mijn bureau?”

“Jeetje! Is het een geheim, of zo? Er is toch niks mis mee dat je baby’s en ongetrouwde moeders wilt helpen? Maar het spijt me als ik je heb gekwetst.”

Een verontschuldiging van tante Lulu was een zeldzaamheid en eigenlijk was er niets aan de hand. Grace schaamde zich een beetje.

“Ja, het is al goed.” Grace glimlachte naar het oude mensje, dat nu nog diepere rimpels in haar voorhoofd had dan normaal. “Vertel me nog eens waar we naartoe gaan”, zei ze om de spanning te breken.

“Dat weet ik niet precies.”

“We zoeken toch een jong meisje?”

“Ja, Lena Duval. Ze is serveerster in het restaurant waar een van mijn achterachterneven een weekendbaantje heeft.”

“En het enige wat we weten is dat ze last heeft van oververmoeidheid, nietwaar?”

“Ja, ze is zo moe als een non met één been in een voetbalwedstrijd.” Meteen legde ze verontschuldigend haar hand op haar mond en keek ze Grace beschaamd aan. Mensen konden maar niet vergeten dat Grace ooit non was geweest. “En ze is misselijk. Ze drinkt het ene na het andere energiedrankje en ’s nachts neemt ze allerlei medicijnen in, maar het helpt geen biet. Ze is pas negentien, maar ze voelt zich altijd rot. Dat heb ik tenminste gehoord.”

“Kan ze niet beter naar de dokter gaan?” vroeg Grace verbaasd.

“Misschien, maar ik heb gehoord dat ze niet naar de dokter wil.”

“Waarom niet? Geld kan geen probleem zijn. Als ze geen ziektekostenverzekering heeft, kan ze gratis naar de kliniek.”

“Om de een of andere reden wil ze niet naar een dokter. Daarom wil ik eens kijken hoe het met haar is. Sla een eindje verder maar links af. Daar moet het ergens zijn.”

Grace reed een zandweg op en stopte op een braakliggend stuk land bij een roestige constructie die op instorten stond. Het was een caravan van zeker een halve eeuw oud. Later waren er van allerlei afvalhout en -metaal stukken aangebouwd. Er groeide geen gras rond het krot en als het hier regende, was het buiten vast een grote moederpoel. Hier kan niemand wonen, dacht Grace.

Maar toen zag ze een jongetje met een donkere huidskleur op het dak zitten. ‘Dak’ was trouwens een groot woord voor het samenraapsel van oude golfplaten en dakleer waarmee het huisje enigszins droog werd gehouden. Hij zat een stuk hout vast te spijkeren. Achter het krotje stond een zwart tienermeisje de was op te hangen. Ze droeg teenslippers, een T-shirt met de naam van een populaire ontwerpster erop en een riem met metalen schakels van dezelfde maakster op haar spijkerbroek. Grace vermoedde dat haar ondergoed uit dezelfde winkel kwam. Tieners dweepten met dat spul.

Ineens kwam er een zwarte jongen op een rood geverfde fiets aan scheuren. Hij stopte met piepende banden naast de auto. Aan het stuur hing een tas waarin vermoedelijk de kranten hadden gezeten die hij net had bezorgd. De jongen keek hen met grote ogen aan.

“Hoeveel munchkins zijn hier eigenlijk?” vroeg Grace. “Ik heb al drie kinderen gezien en dan heb ik het meisje dat we zoeken niet eens meegerekend.”

“Er klopt hier iets niet”, zei tante Lulu.

“Dat kun je wel zeggen.”

“Ik krijg kippenvel en mijn nekhaar staat recht overeind. Ik zweer het je, ik voel Sint Judas op mijn schouder tikken.”

Grace wist niets van heiligen, maar haar nekhaar kwam ook overeind. “Ik denk dat ik maar in de auto blijf zitten.”

“Wat?”

“Ik heb me voorgenomen om alternatieve geneeswijzen te leren. Hier is wel iets anders aan de hand, lijkt me.”

“Meisje toch”, zei tante Lulu, en ze keek haar vol walging aan.

Ik ben vijfendertig en ze noemt me ‘meisje’, dacht Grace verontwaardigd.

“Heb je dan nog niets geleerd? Om iemand te kunnen genezen moet je verder kijken dan het lichaam. Soms moet je ook kijken naar iemands gevoelens, of naar zijn ziel.”

Ik wilde dat iemand mijn ziel zou genezen, dacht Grace.

“Ik ben ermee bezig”, zei tante Lulu.

Grace tilde haar hoofd met een ruk op. Had ze hardop gedacht of kon dat rare mens nu ook al gedachten lezen?

Tante Lulu glimlachte. “Noodgevallen gaan voor, lieverd. Maar je staat boven aan mijn lijstje.”

Grace kon zich nog net beheersen, anders had ze tegen dat rare Cajun-mens gezegd dat ze zich met haar eigen zaken moest bemoeien.





Een ongeluk komt nooit alleen…





Lena Duval zuchtte weer van vermoeidheid en het was pas tien uur ’s ochtends. Ze strikte haar serveersterschort vast op haar rug en liep de slaapkamer uit die ze deelde met haar zusje Ella. Lionel en Miles sliepen in het andere kamertje, dat nog kleiner was.

“Heeft iemand de aspirientjes gezien?” riep ze. “Ik heb er dringend een nodig.” En een etmaal slaap, dacht ze. Lena kon zich niet meer herinneren hoe het voelde om uitgerust te zijn. Het was al meer dan twee weken geleden dat ze zich een beetje lekker had gevoeld. Misschien al een maand. Ze voelde zich grieperig, haar hele lijf deed pijn, ze had keelpijn en opgezwollen klieren. De normale middeltjes hielpen echter niet.

Ze kon het zich niet veroorloven om ziek te worden.

En het hielp niet dat Lionel op het dak zat te timmeren om het zoveelste lek te dichten. Het leek wel of haar hoofd ging ontploffen. Lionel was vijftien en zat op de middelbare school. Hij was op zich oud genoeg om het dak te repareren, maar hij was nauwelijks in staat een hamer van een schroevendraaier te onderscheiden. Van computers had hij echter heel veel verstand. Het ouwe kreng dat ze voor een dollar bij de kringloopwinkel had gekocht had hij van zoveel toeters en bellen voorzien dat ze er alles mee kon doen, behalve wassen en strijken.

Lionel was op een leeftijd waarop hij zichzelf begon te ontdekken. Dat betekende dat hij zijn tweedehands leren jack nooit uitdeed, dreadlocks in zijn haar had en zonder Lena’s toestemming allerlei piercings had laten zetten. De tatoeage van de letters S-E-X in zijn nek was gelukkig niet blijvend. Niet dat hij ooit seks had gehad. Toen ze hem vorige maand over condooms probeerde te vertellen, had hij dat tenminste gezegd.

Om de tienjarige Miles maakte Lena zich het meest zorgen. Hij was een lief, teruggetrokken jongetje. Zijn moeder was overleden toen hij vijf was en op zijn zesde had orkaan Katrina huisgehouden. Hij praatte er nooit over, maar Lena wist dat hij veel verdriet had.

Dat hadden ze allemaal.

Ze liep de badkamer in, zag de aspirines liggen en nam er meteen drie in. Toen ze in de spiegel van het medicijnkastje keek, schrok ze van haar spiegelbeeld. Haar mokkakleurige huid was veel te bleek en flets. Ze was zoveel afgevallen dat haar werkkleding te ruim zat. Haar riem zat op het kleinste gaatje. Nou ja, van zelfmedelijden konden ze niet eten.

Toen realiseerde ze zich ineens dat het akelig rustig was in hun huisje, afgezien van het getimmer op het dak. Miles had al lang terug moeten zijn van zijn krantenwijk. Hij had genoeg andere klusjes te doen.

De deur werd opengesmeten en de twaalfjarige Ella verscheen in de deuropening. Hun ouders, Max en Ruby Duval, waren jazzmusici geweest en ze hadden hun kinderen genoemd naar hun helden uit de muziek: Lena Horne, Lionel Hampton, Ella Fitzgerald en Miles Davis.

Ella zat nog een beetje tussen kind en puber in, maar zij hoefde zichzelf niet te ontdekken. Ze wist precies wie ze was en wat ze wilde. Een fotomodel in de dop. Lena was dankbaar dat er kringloopwinkels waren die tweedehands merkkleding verkochten. Bij Ella op school mochten de rokjes echter niet korter zijn dan haar armen als ze die naast haar lichaam strekte. Lena moest een constante strijd voeren met Ella om hieraan te voldoen.

Maar nu was Ella bezorgd.

“Wat is er?” vroeg Lena.

“We hebben bezoek.”

“Bezoek?” Lena legde geschrokken haar hand op haar hart. “Ga je verstoppen!”

“Ze hebben ons al gezien.”

“Zé?”

“Twee dames”, zei Ella.

O nee! dacht Lena. Niet weer de kinderbescherming!

“Miles is net thuisgekomen.”

“Hebben die vrouwen hém ook gezien?”

Ella knikte en ze draaide nerveus aan een lok die net op haar schouder viel. Ze wilde haar haren laten groeien en had het laten ontkrullen om op haar favoriete fotomodel te lijken.

Nu kwamen Miles en Lionel binnen door de achterdeur. Ze keken Lena vragend aan.

“Oké, we gaan over op plan B”, zei ze. “Ruim alles snel op en ga naar je vaste plaats.” Gelukkig zag de kamer die ze als woonkamer, eetkamer en keuken gebruikten er netjes uit. Ze hadden zo weinig ruimte met zijn vieren dat ze voor alles een vaste plaats hadden. Bovendien had Lena de kinderen gedrild om voortdurend hun spullen op te ruimen. En iedereen werkte mee. “Denk eraan, vader werkt op een booreiland.” Laat me niet lachen, dacht ze. Hij was ooit dronken uit een vissersbootje gevallen. Meer had hij nooit gedaan op zee. Dat ongeluk had hem het leven gekost. In de chaos die Katrina had veroorzaakt hadden ze hem moeten begraven, maar dat hoefden die vrouwen niet te weten. Dat móchten ze niet weten!

Voordat er op de deur werd geklopt hadden de kinderen hun vaste plaatsen ingenomen. Ella stond in de keuken de ontbijtboel af te wassen, Miles zat op de vloer tv te kijken en Lionel zat achter de computer.

“Joehoe!” riep een vrouwenstem en er werd opnieuw geklopt. “Is er iemand thuis?”

Lena haalde diep adem en deed de deur op een kiertje open. “Ja?”

“Hallo, lieverd. Ik ben Louise Rivard uit Bayou Black, maar jij mag me tante Lulu noemen. Ik ben de oudtante van Michael LeDeux. Mag ik even binnenkomen?”

Lena fronste haar wenkbrauwen. Toen begreep ze ineens dat de oude vrouw Mike bedoelde, de zaterdaghulp van het restaurant. Een aardige knul, maar wat hij met haar te maken had begreep ze niet. Mike zat trouwens bij Lionel op school. Lionel was twee jaar ouder dan hij, maar ze zaten dit jaar wel samen in hetzelfde footballteam. Lena keek naar Lionel, die zijn schouders ophaalde. Toen keek ze naar zijn leren jasje. Als hij dat ding niet een keer luchtte, zou het binnenkort uit zichzelf weglopen. Ze nam zich voor vanavond te controleren of hij het vieze ding ook in bed aanhield.

“Eh, we zijn druk bezig op dit moment. Wat is er?” Het kon Lena niet schelen dat dit onbeleefd klonk.

“We zijn gekomen om je te helpen, lieverd. Maar eerst moet ik pissen.”

Het ouwe mens duwde haar gewoon opzij en liep zomaar naar het toilet! Lena keek de vreemd geklede bejaarde met open mond na.

De andere vrouw was een stuk jonger, maar ook oud. Zeker dertig. Ze keek Lena even beschaamd aan, maar kwam toen ook ongevraagd de oude caravan in. “Ik ben Grace O’Brien”, zei ze. Ze had rode krullen, lichtgroene ogen en was iets normaler gekleed dan het oude mens. Ze droeg een spijkerbroek en een mooie roze bloes. “Ik ben de assistente van tante Lulu.”

Lena was sprakeloos. Hoe waren die twee onbekende vrouwen binnengekomen? Ze was blijkbaar duffer en slapper dan ze zelf wist. “Assistente bij wat?”

“We zijn natuurgenezers.”

“Bedoel je heksen?” O nee! dacht Lena. Op een stel van die zweverige gekken zit ik niet te wachten.

De vrouw lachte. “Niet echt. We gebruiken kruiden in plaats van magie.”

“Gebruiken jullie ook slangen en zo?” vroeg Lionel achter hen. “Een jongen bij mij op school heeft een oma die slangen gebruikt om mensen te genezen. Ze heeft een emmer vol van die beesten in haar kelder.”

“Getsie!” riep Ella bij het aanrecht, maar ze bleef met haar rug naar Grace toe staan.

“Lionel Duke Duval! Laat ik niet horen dat je met slangen hebt gespeeld!” riep Lena boos.

Lionel boog zijn hoofd en keek weer op zijn beeldscherm. “Ik heb alleen maar even gekeken. Jeetje!”

“Wees niet zo brutaal!”

“Ik zei alleen maar ‘Jeetje’!”

Lena zei niets, maar hij zag aan haar blik dat ze er later op zou terugkomen. Haar broers en zus wisten heel goed dat ze zich keurig moesten gedragen als er vreemden bij waren.

“Ik heb dit jaar mijn diploma alternatieve geneeskunde gehaald”, zei de jongere vrouw, die Grace heette. “En tante Lulu heeft vijftig jaar ervaring als traiteur, dat is Cajun voor kruidendokter. Ze maakt haar medicijnen van kruiden of van dieren die hier van nature voorkomen. Ze gebruikt geen slangen. Tenminste, geen levende.”

Lionel keek Grace geïnteresseerd aan. “Ik wil ook dokter worden. Of programmeur van computersoftware.”

“Dat is mooi. Wat ben je nu aan het doen?” De vrouw keek nieuwsgierig over Lionels schouder wat er op zijn beeldscherm was te zien. “De geschiedenis van de indianen van Louisiana? Dat lijkt me interessant.”

“Ik doe het om extra punten te krijgen op school.”

Lena wilde net tegen dat brutale mens zeggen dat het haar niets aanging wat Lionel deed toen het oude, gerimpelde mens uit het toilet kwam. Haar zwarte pruik hing nu een beetje scheef. Lena keek nog steeds met grote ogen naar de vreemde outfit van de bejaarde, maar ze moest toegeven dat de vrouw een lief gezicht had.

Maar Lena liet zich daardoor niet beïnvloeden. Er waren meer aardige mensen geweest die hun gezin wilden opbreken en hen in afzonderlijke opvangtehuizen wilden opsluiten.

“Het toilet spoelt niet goed door”, zei tante Lulu. “Er moet een loodgieter komen om het te repareren.”

Alsof ik daarvoor het geld heb, dacht Lena. In ieder geval niet deze maand. Ze moest de kachel nog afbetalen.

“Is dat een oorbel in je neus?” Tante Lulu kneep haar ogen tot spleetjes en boog zich dichter naar Lionel toe om het goed te kunnen zien. “Blijft het snot er niet in vastzitten? Onvoorstelbaar! Je hebt meer gaten dan een zeef! Het is een wonder dat je niet uit je wenkbrauw piest!”

Lena kon een glimlach nauwelijks onderdrukken. Ze had ook zulke opmerkingen tegen haar broer gemaakt, maar het had geen enkel effect gehad.

Lionel boog zijn hoofd en zei niets meer.

“Zeg, wat is het hier gezellig!” zei tante Lulu oprecht. Ze liep zonder verder iets te vragen de woonkamer in en liet zich op de bank zakken. Miles zat naast haar op de grond en ze legde vriendelijk haar hand op zijn hoofd.

Lena wist niet wat ze moest zeggen tegen iemand die hun aftandse caravan gezellig vond. En op de vraag die de bejaarde vervolgens stelde had ze even helemaal geen antwoord: “Waar is jullie mama?”

Na een tijdje zei ze: “Onze moeder is lang geleden overleden. Aan kanker.”

“O, wat erg. Hoe oud was je toen? Ben jij de oudste?”

“Ja, ik ben de oudste. Ik was veertien en het is vijf jaar geleden.” Lena sloeg haar armen over elkaar en keek de oude vrouw streng aan. “Wat komt u doen?”

Het bemoeizieke mens negeerde de vraag. “En waar is je papa?”

Lena voelde haar gezicht nog warmer worden. Haar broers en zusje keken allemaal de andere kant op. “Hij werkt op een booreiland.”

“O ja? Hoe heet hij?”

“Max Duval”, flapte Lena eruit. Ze had eigenlijk een valse naam moeten opgeven.

“De jazzmusicus? Ik ging vroeger naar de Pelican Club om hem en je moeder te horen spelen. Werkt hij nu op een booreiland?” Tante Lulu vertrouwde het niet.

Lena knikte.

“Heb je verder geen naaste familie?”

Lena schudde haar hoofd en liet zich tegen de deur zakken, omdat ze duizelig werd. Eigenlijk had ze de fooien hard nodig, maar misschien moest ze zich vandaag maar ziek melden. Ze was verschrikkelijk moe en moest echt naar bed.

Daarna was ze waarschijnlijk flauwgevallen, want ze werd later wakker op de bank. Tante Lulu en die assistente stonden over haar heen gebogen en ze waren in de weer met een thermometer. Er lag een vochtig doekje op haar voorhoofd. Haar broers en zusje stonden achter hen. Ze waren te bang om iets te zeggen en ze wisten niet wat ze moesten doen. Lena wilde tegen de vrouwen zeggen dat ze moesten weggaan. Ze wilde tegen haar broers en zusje zeggen dat ze snel weer beter zou zijn, als ze maar een paar uur kon slapen. Maar ze kon geen woord uitbrengen.

Ze hoorde de oude vrouw in haar oor fluisteren: “Maak je maar geen zorgen, lieverd. Sint Judas heeft me gestuurd.”

En eerst had ze gezegd dat Mike LeDeux haar had gestuurd, dacht Lena. Ineens schrok ze. Ze legde haar hand op de met ouderdomsvlekken bespikkelde arm. “U mag geen dokter bellen en u mag me ook niet naar de kliniek brengen. Dan komen ze erachter.”

Tante Lulu keek haar een tijdje zwijgend in de ogen. Toen knikte ze. “Ik zal wel voor je zorgen, lieverd. Sint Judas en ik. Dat beloof ik je.”





Hoofdstuk 3





Je zou kunnen zeggen dat ze Cajun-engelen waren…





Ze werd langzaam wakker.

Eindelijk! Grace liep naar het bed in de logeerkamer en ging voorzichtig op de rand zitten. Ze hielp Lena Duval omhoog en duwde een kussen in haar rug, zodat ze in bed kon zitten.

Grace wilde dit helemaal niet meemaken. Ze was zo gespannen dat ze bijna niet kon ademen. Toen tante Lulu boodschappen ging doen, had Grace echter niet kunnen zeggen waarom ze dat zo vreselijk vond.

Lena, de jonge vrouw in het bed, was negentien. Een jaar ouder dan de dochter van Grace, die tien december achttien zou worden. Sarah… zo had Grace de baby genoemd die ze op haar zestiende ter adoptie had afgestaan. Eigenlijk wist ze niet eens of het kind een meisje of een jongetje was. In die tijd had ze dat ook niet willen weten, maar niet uit verdriet. Op haar zestiende was Grace te egoïstisch geweest om aan het kind te kunnen denken. Zo zijn de meeste tieners. Op dat moment wilde ze alleen dat haar probleem eenvoudig werd opgelost.

Alsof dat niet erg genoeg was, had ze op haar vijftiende ook al een abortus laten plegen.

Grace had niet één, maar twee enorme fouten gemaakt in haar leven.

De eerste jaren na de bevalling was ze vaak wakker geschrokken uit een nachtmerrie. Dan hoorde ze duidelijk een baby huilen, terwijl dat natuurlijk uitgesloten was in een klooster.

Nu ze naast Lena zat, moest ze denken aan haar eigen kind, dat het nageslacht was van Ierse en Griekse ouders. Grace vroeg zich af hoe ze eruit zou zien. Zou ze lang zijn, zoals haar vader? Zou ze rood of zwart haar hebben? Krullen of stijl haar? Haar groene of zijn schitterende blauwe ogen?

Het was nog veel moeilijker om te denken aan het baby’tje dat nooit was geboren. Grace was ervan overtuigd dat dat ook een meisje was. Met het knappe gezicht en het lichtblonde haar van haar vader, een surfer die ze op het strand had ontmoet. Anne Marie had ze haar ongeboren kindje genoemd… Soms stelde ze zich voor dat Anne Marie als een ondeugend engeltje om haar hoofd fladderde.

Wat moest ze met al die pijnlijke vragen die toch nooit zouden worden beantwoord? Grace probeerde zoveel mogelijk bezig te zijn, zodat ze er niet aan hoefde te denken.

Maar deze jonge vrouw herinnerde haar onherroepelijk aan haar jeugdzonden.

Grace zuchtte diep. “Ben je wakker, Lena?”

Het was elf uur ’s ochtends en al behoorlijk heet, terwijl het pas mei was. De ventilator aan het plafond draaide de warme lucht rond. Over een tijdje zou Grace de airconditioner aanzetten, maar nu was het nog prettig om het raam open te hebben. De geuren en geluiden van de rivier en het moeras waren verfrissend voor Grace. Ze woonde nog niet zo lang in dit tropische paradijs en ze genoot volop van de geuren van de bougainville en de vijgenbloesem. Van het uitzicht op de brede rivier met zijn statige eiken die zich over het water bogen. Van het gezang van honderden vogels in het zonovergoten moeras. De autochtone bevolking was meer geneigd te klagen over de hoge luchtvochtigheid, de insecten en de lawaaierige vogels die je ’s ochtends wakker floten.

Het meisje in bed knipperde even met haar ogen. Toen stroomden ineens de tranen over haar wangen. Twee dagen lang was ze zo zwak geweest dat ze alleen maar kon liggen. Nu zat ze, maar ze zag er nog steeds heel bleek en zwak uit.

“Waar ben ik?” vroeg ze.

Grace bood haar een beker aan met kruidenthee waarvan ze volgens tante Lulu weer energie zou krijgen. Ze had een infuus in haar arm om haar vocht toe te dienen, maar na zoveel tijd in bed moest ze vergaan van de dorst. “Je bent in mijn huis. Ik woon naast tante Lulu.”

Lena probeerde tevergeefs haar benen over de rand van het bed te laten glijden. Uitgeput liet ze zich weer in bed vallen. Met paniek in haar ogen vroeg ze: “En mijn broers en zusje?”

Grace dekte haar toe en schudde het hoofdkussen op, zodat ze een beetje kon zitten. “Ze zijn nu op school. Ik heb de afgelopen twee nachten in jullie huisje geslapen.”

“Twee nachten! Miles zal me vreselijk missen! Hij is altijd bij me. Ik moet opstaan en naar hem toe!”

“Nee, lieverd. Je moet in bed blijven. Je hebt mononucleosis infectiosa, ofwel de ziekte van Pfeiffer. Je hebt het helaas zwaar te pakken.”

“Pfeiffer? De kusziekte? Dat kan niet!” Het meisje verstijfde van verontwaardiging: “Ik heb helemaal niemand gekust!”

Grace kon een glimlach niet onderdrukken. “Je kunt Pfeiffer ook op andere manieren oplopen, Lena. Het belangrijkste is dat je veel rust krijgt. Wekenlang zelfs.”

“Maar dat kan niet. Ik moet werken. Ik moet voor mijn broers en zusje zorgen.”

“Dat is nu uitgesloten. Maak je geen zorgen, tante Lulu en ik zorgen voor alles.”

Lena kreunde en schudde haar hoofd. Toen legde ze met een wanhopig gebaar haar hand op haar voorhoofd. “Nee, je begrijpt het niet. Als ze erachter komen… Ik bedoel-”

“Ik begrijp precies wat je bedoelt. Je bent bang dat de kinderbescherming zich ermee gaat bemoeien.” Grace was ervan overtuigd dat de mensen die gisteren om de verbouwde caravan hadden gelopen en aantekeningen hadden gemaakt van de kinderbescherming waren. Grace had niet gereageerd toen ze aanklopten, omdat ze niet wist wat ze moest zeggen. Gelukkig waren de kinderen op dat moment al naar school. Grace was ervan overtuigd dat de kinderbescherming de vertimmerde caravan ongeschikt zou vinden als woonplaats voor vier kinderen, zelfs als hun vader nog leefde. De kranten hadden vol gestaan over oude caravans die door orkaan Katrina waren beschadigd, waardoor giftig isolatiemateriaal was vrijgekomen. Wat zou er in dat gammele, oude gevaarte van de kinderen zitten?

Ze vroeg zich af hoe het ding vorig jaar orkaan Ike had doorstaan. De wind had geen enorme schade toegebracht aan dit deel van het land, maar het oude krot had vast staan schudden op zijn verroeste pootjes.

“Hoe… Wie… O néé! Wie heeft je dat verteld? Mijn broers en zus weten heel goed dat ze hun mond moeten houden.”

“Je broers en zusje hebben ons alles verteld, Lena. Ze hadden geen keus. Begrijp je wel hoe bang ze zijn? Je bent er altijd voor ze. Het viel niet mee ze ervan te overtuigen dat ze het de komende weken zonder je zorg moeten doen tot de zomervakantie begint. Natuurlijk zullen tante Lulu en ik ze helpen, als dat nodig is. Daarna kunnen ze bij mij logeren tot je beter bent.”

Lena fronste haar wenkbrauwen. “Waarom?”

“Wat bedoel je?”

“Waarom help je ons?”

“O lieverd. Omdat het vanzelfsprekend is. Jij bent ziek en we kunnen je broers en zusje toch niet aan hun lot overlaten?” En tante Lulu heeft flink op mijn schuldgevoel ingespeeld, dacht Grace beschaamd.

De vraag van het meisje brak bijna haar hart. Hadden ze sinds orkaan Katrina, vier jaar geleden, zo weinig hulp gekregen van anderen? De broers en zus van Lena hadden verteld dat ze geen financiële bijstand hadden aangevraagd, omdat ze niet wilden vertellen wat er aan de hand was. Daarom moesten ze alles zelf bekostigen. In hun dossiers op school stond dat hun vader op een booreiland werkte, zodat de kinderen daar in ieder geval veilig waren. Vlak na de orkaan hadden ze van een hulpinstantie geld gekregen om de eerste tijd door te komen. Daarvan hadden ze de oude caravan gekocht.

Grace vroeg zich bezorgd af of haar kind een gelukkig en veilig leven had geleid, of dat ze had moeten worstelen zoals Lena en haar gezinsleden. Ze zou er waarschijnlijk nooit achter komen.

“Ik heb het gevoel alsof ik door engelen ben gered”, zei Lena.

“Ik kan je verzekeren dat we geen engeltjes zijn”, antwoordde Grace lachend. Ik zeker niet, dacht ze. En tante Lulu is eerder een heks dan een dokter, volgens sommige mensen. Maar iedereen houdt van het vreemde oude mens.

“Ik ben bang dat ik in de problemen zal komen door alle leugens die ik heb verteld. Misschien word ik in de gevangenis gegooid.”

Ze doelde op de noodhulp. Dat geld had ze gekregen, omdat ze had verteld dat haar vader nog leefde.

“Ze zullen in ieder geval mijn broers en zus van me afnemen. Ze zullen zeggen dat ik niet oud genoeg ben om voor ze te zorgen.”

“Tante Lulu en ik zullen je helpen, denk daar maar aan. Oké?”

Lena zuchtte, te moe om haar tegen te spreken. “Heb je me naar het ziekenhuis gebracht?”

“Nee. Een neef van tante Lulu is dokter. Hij heeft je hier onderzocht.” Met veel gevloek en tegenzin, dacht Grace. Daniel Leduc was uit Alaska teruggekeerd naar Louisiana. Hij had gewerkt als specialist in kinderkanker, maar hij had een burn-out gekregen. Hij was gestopt met dit werk, maar had nog geen vergunning om in Louisiana te kunnen werken als arts. Hij was niet blij dat tante Lulu hem had betrokken bij deze zaak. Het was namelijk illegaal om zonder vergunning patiënten te helpen. Toen hij dat tegen zijn tante had gezegd - of liever geschrééuwd - had ze gezegd: ‘Maak je geen zorgen. Sint Judas staat aan onze kant.’ Daarop had de dokter iets grofs gezegd over Sint Judas, wat niet voor herhaling vatbaar was. Tante Lulu had hem vervolgens hard op zijn arm geslagen met een soeplepel, die ze toevallig in haar hand had. Ze had gedreigd: ‘Als je zo doorgaat, sla ik je zo hard dat je kleinkinderen geboren zullen worden met bulten op hun hoofdjes.’

Lena knipperde met haar ogen en geeuwde. Ze werd ineens weer slaperig. Voor ze in slaap viel pakte ze de hand van Grace vast. “Dank je”, zei ze.

Voor Grace was dat voldoende. Het raakte haar heel diep.

Grace was bang dat ze begon te begrijpen waarom tante Lulu zich altijd met iedereen bemoeide.

Op een vreemde manier had ze het gevoel dat ze haar eigen kind ook hielp door dit meisje te verzorgen.





De ambtelijke molens een beetje smeren, zoals tante Lulu dat altijd doet…





“Ik wil een dinges, eh… een stichting beginnen.”

Lucien Leduc keek zijn oudtante rustig in de ogen. Hij had wel vreemdere zaken voor haar geregeld in het verleden. Hij was per slot van rekening advocaat.

“Waarom?” vroeg hij.

“Waarom niet?” Tante Lulu haalde haar smalle schouders op.

Het ontroerde hem dat ze er op dat moment nog ouder uitzag dan ze was. Ze droeg een wel wijde, Hawaiiaanse bloemetjesjurk die in de jaren vijftig waarschijnlijk heel modieus was, maar hij kon goed zien hoe klein en mager ze was geworden in de loop der jaren. Ze droeg vandaag geen pruik en haar grijze haar was heel kort geknipt. Haar rode lipstick stak er fel bij af, evenals haar rode kunstnagels die zijn halfzus Charmaine had aangebracht. Charmaine was schoonheidsspecialiste. Hij vroeg zich af hoe lang het oude besje er nog zou zijn. Voor eeuwig, hoopte hij.

“Luc, ik heb geld zat en ik kan er wel iets beters mee doen dan rente vangen van de bank. Of het laten beschimmelen onder mijn matras.”

“Bewaar je geld onder je matras?”

“Een beetje.”

“Hoeveel?”

Het bedrag dat ze noemde was zo groot dat hij onwillekeurig zijn stoelleuningen vastgreep. Anders was hij namelijk uit zijn stoel opgesprongen om haar door elkaar te schudden.

“Het kost veel geld om een stichting in het leven te roepen, mensen in te huren om het werk te doen en fondsen te werven. Hoeveel wil je erin steken?”

“Nou, ongeveer twee miljoen.”

“Dollar?”

“Nee, appels. Natuurlijk bedoel ik dollar, gek!”

Hij verslikte zich bijna. “Wel verd… Hoe kom je aan zoveel geld, tante Lulu?”

“Er wordt in mijn gezelschap niet gevloekt, jongen! Heb je dat begrepen?”

Lucien grinnikte, hij was tweeënvijftig en ze noemde hem nog steeds ‘jongen’. Niet te geloven!

“Dat was niet grappig gedoeld!” ging ze verder. “Ik zal je eens zeggen hoe ik aan dat geld kom. Ik ben nu tweeënnegentig. Misschien heb ik niet altijd veel verdiend met mijn werk als genezeres, maar ik heb mijn hele leven veel gespaard. Ik heb nooit kinderen, een hypotheek of een dure auto gehad. En ik was een van de grootste aandeelhouders in het Jinx-project. Toen ze die piratenschat vonden, kreeg ik een flinke bom geld op mijn bankrekening. Verder ben ik ook nog mede-eigenaar van Charmaines schoonheidssalon. En ik heb aandelen gekocht van Micro-dinges, toen ze die apparaatjes gingen maken.”

“Hallo! Zijn die apparaatjes misschien computers? En heb je toevallig aandelen in Microsoft gekocht voordat het een wereldconcern werd?”

“Dat zeg ik toch? Ik ken een vrouw in New Orleans. Zij is de tweede nicht van een jonge gast die Bill Bates heet en hij had gezegd dat ik daarin moest investeren.”

Lucien viel bijna uit zijn stoel van verbijstering. “Bedoel je niet Bill Gates?”

“Ik ben geen idioot, hoor! Ik weet heus wel wat een computer is en Bill Gates is bijna zo beroemd als Michael Jackson. Ik ben wel oud, maar ik ben niet achterlijk.”

Oké, ze heeft me mooi te pakken, dacht Luc. “Je hebt behoorlijk wat achterneven en -nichten. Het is misschien een goed idee om hun wat te schenken.”

Tante Lulu maakte een nonchalant gebaar. “Dat heb ik al geregeld.”

Lucien trok zijn wenkbrauwen op. Zijn schoonzus Val en hij waren de enige advocaten in de familie en zij was gespecialiseerd in zwaardere zaken. Waarom had tante Lulu hem niet eerder om advies gevraagd? “Heeft dit te maken met het zieke meisje dat je vorige week in huis hebt genomen? En de kinderen die Grace en jij onder je hoede hebben genomen?”

“Deels. Dat meisje heet Lena Duval en ze heeft een verschrikkelijke tijd achter de rug. Ze is pas negentien, maar ze zorgt al sinds orkaan Katrina voor haar broers en zusje. De kinderen hebben het al die jaren stilgehouden. Als de kinderbescherming erachter komt, wordt dat gezin meteen uit elkaar gehaald en de kinderen in aparte pleeggezinnen ondergebracht.”

Luc wilde dit zielige verhaal helemaal niet horen. Het was duidelijk dat tante Lulu zich weer bemoeide met het leven van volslagen vreemden. “Waar zijn hun ouders?”

“Haar moeder stierf een jaar voor de orkaan en haar vader werd het slachtoffer van Katrina. Hij is waarschijnlijk dronken overboord geslagen en verdronken. Lena en de kinderen zeggen tegen iedereen dat hij op een booreiland werkt.”

Lucien fronste zijn wenkbrauwen. “Krijgen ze financiële bijstand?”

Tante Lulu schudde haar hoofd. “Nada. Als ze bij een instantie aankloppen, krijgen ze meteen de kinderbescherming aan de deur. Volgens Grace hebben er gisteren al ambtenaren bij ze aangeklopt. Die kinderen wonen in een oude, gammele caravan bij het moeras. Het is echt verschrikkelijk. Wat ik wil doen met de stichting is huizen bouwen voor mensen die min of meer dakloos zijn geworden door de orkaan. En ik wil zorgen dat gezinnen bij elkaar kunnen blijven.”

“Waar leven ze nu van?”

“De oudste van het stel heeft een baan als serveerster. De anderen gaan naar school en hebben bijbaantjes zoals een krantenwijk, babysitten en gras maaien.”

Het was ongelooflijk dat ze konden leven van zo weinig inkomsten. En dat zijn tante weer in staat was haar hele familie te betrekken bij die mensen. Maar hij bewonderde haar hart van goud wel.

“Kun je die kinderen niet gewoon helpen door ze een huis te geven en financiële steun?”

“Dat ga ik ook doen. Maar ik wil ook andere slachtoffers van die verdomde orkaan helpen. Er zijn nog zoveel mensen die nog steeds niet zijn opgekrabbeld.”

Tante Lulu vloekte bijna nooit, maar nu kon ze zich niet beheersen. Dit was een aanwijzing dat ze zich het lot van die mensen echt aantrok. Het was al vier jaar geleden dat orkaan Katrina hen had getroffen, maar honderden mensen leden nog steeds onder de gevolgen ervan. De overheid deed weinig of niets voor de slachtoffers.

“Waarom geef je niet een groot bedrag aan een al bestaande hulporganisatie?”

“Nee, ik wil iets anders. Mijn stichting gaat zich helemaal richten op hulp aan gezinnen. Er zijn er al genoeg die zich bijvoorbeeld over zieke kinderen ontfermen.”

Lucien tikte met zijn wijsvinger tegen zijn bovenlip, terwijl hij nadacht. “Ken je Samantha Starr? Zij leidt de Starr Wish Foundation in New Orleans. Zij kan je misschien advies geven. Zal ik een afspraak met haar maken?”

“Dat is een goed begin.” Tante Lulu keek hem even aan met gefronste wenkbrauwen. “Starr? Van de familie Starr, van die supermarktketen?”

“Ja, dat klopt.”

“Dat geloof je toch niet? Ik ken die oude kerel Starr. Hij is stapelgek!”

Lucien schoot bijna in de lach. De pot verwijt de ketel, dacht hij.

Tante Lulu ging verder: “Stan zette Starr Foods op in de Tweede Wereldoorlog. Het was toen een kruidenierswinkeltje in de Franse wijk. Nu hebben ze ongeveer honderd supermarkten in het zuiden van het land.”

Tante Lulu was overal van op de hoogte.

“En regel iets wettelijks zodat die Duval-kinderen niet van elkaar worden gescheiden.”

“Wat? Wat kan ik daaraan doen?”

“Jij bent de deskundige. Ik wil dat de overheid Lena in staat stelt voor haar gezin te zorgen.”

“Is ze pas negentien? Geen enkele rechter zal dat voor je regelen. Alle instanties zullen zich ermee gaan bemoeien. Men zal zich ongetwijfeld afvragen hoe goed een meisje van negentien kan zorgen voor zichzelf én drie jongere kinderen. Terecht, misschien.”

“Ik weet dat je het voor elkaar kunt krijgen”, zei tante Lulu vastberaden. “Je bent de beste advocaat die ik ken.”

“Hou op met slijmen.”

“Het is de waarheid, lieverd. Misschien moet ik naar de krant stappen. Celine is journaliste. Zij kent vast mensen die de kant van die kinderen kiezen, als ze dit verhaal horen.” Celine was de vrouw van Luciens halfbroer Tee-John en ze was een intelligente vrouw. Als ze tante Lulu zag aankomen, maakte ze zich altijd uit de voeten.

“Je mag nog niets in de krant laten zetten zolang we nog niet zeker weten waar we aan toe zijn.” We? Zei ik zojuist ‘we’? dacht Lucien geschrokken. O nee! Ik ben er weer in getrapt.

Tante Lulu stond op en pakte haar enorme handtas. “Ik ga eerst een huis zoeken voor die kinderen, maar ik zal het stiekem doen. Eerst moet al die wettelijke onzin worden geregeld.”

Die zogenaamde ‘wettelijke onzin’ beviel hem niet, maar Lucien besloot voor de zekerheid zijn mond te houden.

“Wat jammer dat Angel Sabato is getrouwd. Hij is een uitstekende bouwvakker. We hadden hém kunnen vragen een huisje te bouwen voor die kinderen. Als die lui van de kinderbescherming dan kwamen, zouden ze zien dat de kinderen in ieder geval een goed onderkomen hebben. Wij en de hele familie zouden hem kunnen helpen, maar hij zou het ontwerp moeten maken”, mijmerde tante Lulu hardop.

“Angel is niet getrouwd”, merkte Lucien droog op.

“Wát?”

“Zijn huwelijk werd een jaar geleden nietig verklaard, ongeveer een maand na de bruiloft.”

“Waarom heeft niemand me dat verteld?”

“Misschien dacht men dat het je niets kon schelen.”

Tante Lulu boog zich naar hem toe en gaf hem een flinke klap op zijn arm met haar waaier. “Soms ben je nog dommer dan een alligator op rolschaatsen. Natuurlijk kan het me iets schelen! En nu hier komen!”

Lucien liep om zijn bureau heen en boog heel diep om haar een kus op de wang te geven.

Terwijl ze samen naar de deur liepen gaf ze hem opdracht haar te bellen als hij een afspraak met Samantha Starr had gemaakt.

Toen zei ze tegen Luciens secretaresse: “Hoor je ook die donderslagen?”

Luc schrok zich rot. Hij kende zijn tante en wist dat hij nu echt bij haar uit de buurt moest blijven.





Het is niet eens zo moeilijk om een engel te vangen…





“Hallo?”

“Hallo! Met wie spreek ik?”

“Met Angel. Angel Sabato.”

“Zo, hoe gaat het met je, lieverd?”

“Met wie spr… Hé! Ben jij dat, tante Lulu?”

“Jip. Wat spook je uit tegenwoordig, jongen? Nog steeds aan het schat graven?”

“Ja, zoiets. Ik ben net terug uit Duitsland. Het Amber-project is mislukt.”

“Zo gaat dat soms in het leven.”

Ineens werd Angel achterdochtig. Dat oude mens belde hem niet zomaar. “Waarom bel je me, tante Lulu? Er is toch niets gebeurd met Grace?”

“Nee, met Grace gaat het goed. Die meid wordt vast een uitstekende geneesvrouw. Het enige wat ze moeilijk vindt is slangen melken voor slangenpiszalf.”

“Dat meen je niet!”

“Natuurlijk! Mon Dieu! Zijn dan echt álle mannen idioten? Ik ben in ieder geval blij te horen dat je nog om Grace geeft.”

Angel besloot zijn mond te houden over Grace. Hij beet op zijn lip en merkte dat hij zijn vuisten balde van de spanning. Sinds kort dacht hij niet meer de héle tijd aan Grace en hij was niet van plan weer te beginnen.

“Dus je zit tussen twee baantjes in?” vroeg tante Lulu hoopvol.

Ik zou dit gesprek nú moeten beëindigen, dacht Angel. Praten met dat oude mens is net zoiets als lopen over een mijnenveld. “Ja”, zei hij aarzelend. “Hoezo?”

“Dan heb ik een baan voor je!”

“Nee.” Pff! Ik dacht even dat ze over blikseminslagen zou beginnen… of over Grace.

“Hoe kun je nu al ‘nee’ zeggen? Je weet nog niet eens wat het is.”

O nee? dacht Angel. Ha! “Omdat ik onder geen voorwaarde terugkom naar Louisiana.” Zo! Ik heb haar duidelijk gezegd waar het op staat. Man, wat ben ik trots op mezelf.

“Waarom niet?”

“Dat moet je aan Grace vragen.” Verdorie, nu heb ik het toch gezegd, dacht hij nijdig. Wat een afgang!

“Dit heeft niets met Grace te maken.”

Dat betwijfel ik, dacht hij. “Waarmee dan?”

“Ik wil een huisje laten bouwen voor een stelletje wezen, maar het moet snel en in het geheim gebeuren.”

“Tante Lulu, dat is een nobel plan, maar ik doe er niet aan mee.”

“Weet je het zeker?”

Hou toch je mond, verzuchtte Angel in gedachten. Dat mens heeft een hart van goud, maar ook een bord van beton voor haar kop.

Maar luisterde Angel naar zijn eigen advies?

Welnee.

“Je probeert me erin te luizen, maar dat gaat je deze keer niet lukken. Ik heb ook mijn trots.”

“Poe! Van trots kun je geen soep eten.”

“Wat bedoel je?”

“Jij hebt niets omhanden en wij zitten met de handen in het haar, Angel. Iemand moet dat huisje ontwerpen. Er zijn hier genoeg mensen die de handen uit de mouwen willen steken, zolang iemand maar zegt wat ze moeten doen. Je mag zelf je tarief bepalen, jongen. Hallo… Ben je er nog?”

“Ja.”

“Bovendien heb ik een erg goed gevoel over jou en Grace.”

“Die deur heb ik lang geleden voorgoed dichtgedaan.”

“Heb je nooit het idee dat je haar te snel hebt opgegeven?”

Hooguit een keer per dag, dacht Angel. “Hoezo? Heeft ze iets over me gezegd?”

“Nee, joh! Grace denkt dat je nog steeds bent getrouwd, jongen.”

Nou, dat is geweldig! dacht Angel sarcastisch. Ze denkt vast dat ik een eersteklas slijmbal ben. “Ik wil je graag helpen, maar het gaat echt niet.”

“Ik ben teleurgesteld in je, jongen. In plaats van beledigd weg te rennen en te trouwen met de eerste de beste meid die op je pad kwam had je voor haar moeten vechten.”

Ze hing op voordat hij antwoord kon geven.

Nog lang nadat de verbinding was verbroken zat Angel met de telefoon in zijn hand voor zich uit te staren. Toen gebeurde er iets heel vreemds.

Hij richtte een gebedje tot Sint Judas.





Hoofdstuk 4





Er komen steeds meer personages bij…





Tante Lulu kwam te laat op haar afspraak in New York en dat was de schuld van Daniel LeDeux. Lucien en Lulu hadden twee uur nodig gehad om Daniel zover te krijgen dat hij meeging en voorzitter zou worden van de nieuwe stichting, als die er kwam. Grace was thuisgebleven om een oogje op Lena te houden. Na zoveel tijd in bed had het meisje de kriebels gekregen en wilde ze eruit. Dat zou haar gezondheid echter kunnen schaden, als ze niet oppaste. Ze moest eerst goed uitzieken.

“Ik zweer het je, oude tante. Als je me nog een keer bij zoiets betrekt, wurg ik je”, mompelde Daniel toen ze naar de vergaderzaal van de Starr Wish Foundation liepen.

“Je veters zitten te strak.” Ze was wel oud, maar nog niet doof.

Nu keek Daniel nog bozer. “Eerst laat je me mijn vak als dokter uitoefenen waar dat niet mag. Daarna probeer je me zover te krijgen dat ik Viagra voorschrijf aan een kennis. Vervolgens probeer je mijn appartement opnieuw in te richten met een rond bed en spiegels aan het plafond, en schrijf je me in voor Cajun-danslessen. En nu dit!”

“Hou je klep, jongen. Kun je niet wat meer respect tonen voor oudere mensen?”

“Luister goed! Je bent misschien wereldkampioen in je bemoeien met andermans zaken, maar ik ben het zat dat je me altijd betrekt bij die half criminele zaakjes van je!”

“Kriebelig? Wat bedoel je?”

“Crimineel!” riep hij. “Illegaal!”

“Goh, dat is zeker een woord dat uit Canada is overgekomen. Ik heb in ieder geval nog nooit iets gedaan wat niet mocht.”

“En je bent pas zo oud als de tandenborstel van God!”

Tante Lulu lachte hartelijk om zijn sarcastische opmerking. “Volgens mij ben je zo chagrijnig, omdat je te lang geen seks hebt gehad.”

Lucien kon zijn lachen niet inhouden.

Daniel trok met beide handen aan zijn haar en gromde.

Luc sloeg zijn arm om Daniels schouder. “Je kunt je maar beter niet tegen haar verzetten, vriend. Anders stuurt ze nog een bliksemschicht in je richting.”

“Een wat?”

“Daar hebben we nu geen tijd voor”, zei tante Lulu. “Hoe zie ik eruit?” Ze had haar zakelijke mantelpakje en pumps met hoge hakken aangedaan om die Starr-mensen te imponeren. Ze had zelfs een panty aangedaan. Het mantelpakje was roze en ze had een platinablonde pruik op. Een dame moest er immers uitzien als een dame.

“Je bent een plaatje”, zei Luc.

Daniel keek haar vol afgrijzen aan, maar hij kwam uit Alaska en daar hadden ze volgens tante Lulu nog nooit van mode gehoord.

“Ik denk erover om naar een plastisch chirurg te gaan. Ik heb een paar rimpels op mijn gezicht waar de poeder steeds in blijft plakken.”

“Een páár rimpels?” vroeg Daniel. “Denk maar niet dat ík het zal doen. Zo’n soort dokter ben ik niet.”

“Een dokter is een dokter. Waarom heb je trouwens geen pak aangetrokken, zoals Luc?” vroeg ze bits. Daniel zag er keurig uit in zijn kaki pantalon, golfshirt en mocassins, maar zijn ego moest een beetje kleiner worden. Alle Leduc-mannen waren veel te knap om te zien. Te knap en veel te voorzichtig.

“Waarom heb je me niet thuisgelaten?” kaatste Daniel terug.

“Het is hoog tijd dat je uit je winterslaap komt. Heb je al een vriendin?” Ze kneep haar ogen tot spleetjes en keek hem wantrouwig aan.

“O nee! Als je dat maar laat! Je bemoeit je niet met mijn privéleven. Dat zijn je zaken niet!”

“Ben je homo?”

Daniel liep rood aan en sputterde: “Jij! Je bent een oude bem… Nee, ik ben géén homo!”

Gelukkig ging op dat moment de deur van de vergaderzaal open. Een lange vrouw van een jaar of dertig begroette hen. Haar kastanjebruine haar was mooi ingevlochten en ze had sproeten. Iedereen van de familie Starr had sproeten. De familie was na de burgeroorlog van 1865 uit het noorden van de Verenigde Staten gekomen, maar hun verre voorouders kwamen uit Schotland.

“Hallo, Sam!” Lucien gaf de dame een hand en zei tegen zijn tante: “Dit is Samantha Starr. Sam, dit is Louise Rivard, mijn oudtante. Iedereen noemt haar tante Lulu.” Toen gebaarde hij naar Daniel, die een gezicht als een oorwurm trok. “Sam, dit is mijn halfbroer Dr. Daniel Leduc.”

Daniel knikte naar Samantha, maar zijn gezicht klaarde niet op.

“Hij is geen homo”, zei tante Lulu tegen haar, voor het geval ze interesse in hem had. “En zijn kontje is zo strak als de bast van een cipres.” Tante Lulu kroop weg achter Luc, voor het geval Daniel haar wilde wurgen. Ze was veel slimmer dan de meeste mensen dachten.

Samantha bekeek Daniel lachend van top tot teen. “Een dokter? Zo zo… Niet homo én een lekker kontje? Ik ben nu al verliefd! Mijn ex-man Nick was een dokter. Nick Stik zeg ik nu altijd.”

Daniel grijnsde met opeengeklemde kaken.

Tante Lulu vond Samantha meteen leuk, al was ze een beetje bekakt. Ze leek een beetje op Charmaine, maar dan truttiger. Ze had te weinig va-va-voom in haar kleding en make-up voor zo’n jonge meid. Maar daar kan ik wel iets aan doen, dacht tante Lulu. En ik maak wel een zalfje om die sproeten weg te werken.

Ze liepen naar binnen. Er was verder alleen een heer met mooi wit haar en een net sikje in de vergaderzaal. Hij droeg een hemelsblauw overhemd, een donkerblauwe stropdas en een wit linnen pak. En hij had sproeten. Wel heb ik ooit! dacht tante Lulu. Ze herkende hem meteen. Dat was Stanley Starr!

Ze hield haar buik in en ging rechtop staan. Vroeger had ze op die manier haar boezem omhoog geduwd, maar haar boezem was er ongeveer twintig jaar geleden samen met haar pronte achterwerk vandoor gegaan. Als ze had geweten dat Stan hier zou zijn, zou ze haar opblaasbare onderbroek en beha hebben aangedaan. De laatste keer was ze van het blazen echter zo buiten adem geraakt dat ze eerst een uurtje had moeten gaan liggen voor ze het ondergoed kon aantrekken.

“Stan”, zei ze zo koel als een komkommer.

“Louise!” Stan kwam naar haar toe en kuste haar op beide wangen. Ze dacht even dat hij in haar achterste kneep, maar dat had ze zich waarschijnlijk verbeeld. Misschien zat haar slipje niet goed. “Wat ben ik blij je te zien!”

Hij pakte haar bij de schouders en bekeek haar eens goed. “Je bent nog net zo mooi als vroeger.”

“Niet te geloven”, hoorde ze Daniel achter zich mompelen.

“Inderdaad”, beaamde Samantha zachtjes.

Jonge mensen denken altijd dat oude mensen nergens meer zin in hebben. Tante Lulu zou ze verhalen kunnen vertellen waarvan ze zouden blozen.

“Ik heb de rest van de directie vandaag niet uitgenodigd”, zei Samantha. “Dat leek me nog niet nodig. We kunnen eerst een informeel gesprek hebben.”

Iedereen ging zitten. Samantha liep naar een tafel met een prachtig zilveren servies en schonk koffie in voor iedereen.

“Ben je nog steeds zo gek op Elvis, Stan?” vroeg Lulu toen ze posters op de muur bekeek.

“O ja! Ik moet niks hebben van die vage muziek die we in onze winkels draaien. Geef mij Elvis maar!”

Samantha rolde geërgerd met haar ogen en zette de sterke koffie op tafel. Ze ging naast haar grootvader zitten.

Stanley deed zijn colbertje uit en hing het over de rugleuning van zijn stoel. Tante Lulu smolt bijna toen ze zijn knalrode bretels zag. Tjonge, wat was ze toch gek op goed geklede mannen.

“Laten we meteen ter zake komen”, begon Luc. “Mijn tante wil een liefdadigheidsinstelling oprichten die volledig draait om gezinnen. Zodat ze bij elkaar kunnen blijven, voornamelijk. Kunnen jullie ons advies geven over hoe je zoiets op poten zet?”

Samantha legde uit hoe de Starr Wish Foundation in het leven was geroepen na orkaan Katrina en wat de doelstellingen en werkzaamheden inhielden. Samantha werkte op de boekhouding van Starr Foods, maar was ook voorzitter van de Starr Wish Foundation.

“Zo te horen is het geen gemakkelijke taak”, zei Luc met een zucht.

“Dat was het zeker niet. Het heeft een jaar geduurd voordat alles in kannen en kruiken was.”

“Zo lang kan ik niet wachten”, zei tante Lulu met haar kenmerkende doortastendheid.

Iedereen keek haar afwachtend aan.

“Waarom heb je zo’n haast?” vroeg Samantha.

“Ik ben in de tachtig. Ik kan morgen ineens doodvallen.”

Luc en Daniel keken haar zijdelings aan. Luc was zo slim om zijn mond te houden, maar Daniel moest zo nodig tegensputteren. “In de táchtig? Dat zou je wel willen!”

“Nou ja, een jaartje meer of minder…”

“Er is misschien een alternatief”, stelde Samantha voor. “Nadat Luc me vorige week belde heb ik hierover na kunnen denken. Ik heb met mijn grootvader en de andere directieleden een aantal plannen besproken. Wat denk je ervan om met ons partners te worden in een nieuwe stichting?”

“O, dat weet ik nie-” zei tante Lulu meteen.

“Luister eerst even naar wat ik te zeggen heb”, onderbrak Samantha haar. “Ik zou het werk van jullie stichting fulltime kunnen overnemen met de Starr Wish Foundation. Die twee organisaties zouden onder één paraplu kunnen gaan. De ene kan zich richten op het vervullen van wensen en de andere op het helpen van gezinnen. Dat zou veel kosten besparen op het gebied van administratie en organisatorische zaken. Iedereen zou er baat bij kunnen hebben.”

“En welk voordeel hebben jullie ervan?” vroeg Daniel.

Samantha keek hem even vuil aan. Toen richtte ze zich tot Luc en tante Lulu. “Het zou meer geld opleveren.”

Daniel grinnikte sarcastisch.

Samantha negeerde hem en ging verder. “Nieuwe ideeën, meer mensen helpen, dat zou allemaal een voordeel kunnen zijn. Stel dat een echtpaar om het leven is gekomen bij een auto-ongeluk en dat hun adoptiezoontje bij een pleeggezin moet wonen. Het jongetje wil vast zijn biologische moeder gaan zoeken. Op die manier kun je een wens vervullen én een gezin herenigen.”

“Misschien kunnen de hulporganisaties voor zwangere tieners die Grace steunt ook meedoen”, merkte tante Lulu bedachtzaam op. “Op die manier help je ouders en kinderen. Zou het sneller zijn dan zelf iets opzetten?”

“Veel sneller”, antwoordde Samantha. “Binnen weken of hooguit een paar maanden ben je er. Als je zelfstandig wilt beginnen, wat natuurlijk mag, zal het zeker een jaar duren voor je echt mensen gaat helpen. Wij hebben hier al personeel en kantoorruimte.”

“Wat denk je ervan een voorstel voor ons uit te werken met alles erop en eraan? Dan komen we over een week weer bij elkaar.” Luc keek naar tante Lulu of ze het ermee eens was.

Ze knikte. “Er is nog wel iets… Ik wilde mijn stichting eigenlijk Cajun Knights noemen, je weet wel, nobele ridders die jonkvrouwen in nood redden.”

Daniels mond viel open, maar Luc was hem voor. “Tja, dat zou wel de indruk wekken dat de mannen al het werk doen.”

“Ik begrijp wat je bedoelt.”

“Je kunt zelf een naam kiezen voor je stichting, als het niet te gek is”, opperde Samantha. “De overkoepelende organisatie zouden we bijvoorbeeld Louisiana Hope Foundation kunnen noemen. Dan heet onze afdeling Starr Wishes en die van jullie… Wat je maar wilt!”

Luc knikte “Dat klinkt uitstekend. Wat denk je, tante Lulu? Hoe wil je jouw afdeling noemen? Leduc Dreams? Of Lulu’s Dream?” Hij grinnikte om zijn eigen suggesties.

“Nee, joh.” Ze twijfelde geen moment. “Jude’s Angels.”





Zelfs engeltjes hebben soms een beetje hulp van boven nodig…





Angel Sabato keek de drukke Swamp Tavern rond en kraakte met zijn knokkels. Hij was vastbesloten.

Het was drie weken geleden dat tante Lulu hem had gebeld. Hij had zijn zaken in Jersey afgerond en was naar het zuiden vertrokken. Die heks met haar groene ogen had hem een jaar geleden misschien vaarwel gekust, maar deze keer zou ze niet ontsnappen.

Terwijl hij langzaam tussen de mensen door liep werd hij door een aantal vrouwen belangstellend bekeken. Dat was niets nieuws. Hij was dan wel vierendertig, maar zijn lijf was nog goed in vorm. Zijn Mexicaanse moeder had hem goede genen meegegeven. Dat was dan ook het enige. Daarna had ze een overdosis genomen en het tijdelijke voor het eeuwige verruild. Zijn Italiaanse vader had hij nooit gekend, maar ook hij had genetisch bijgedragen. Die schat aan goede genen had niet kunnen voorkomen dat Angel een wilde tiener was geworden. Gelukkig was hij op zijn zestiende bij de marine gegaan. Daarvoor had hij gelogen over zijn leeftijd, want je moest eigenlijk achttien zijn. Dankzij de militaire discipline was hij weer op het rechte pad gekomen en hij had er een diploma aan overgehouden.

Die vrouwelijke aandacht streelde zijn ijdelheid, maar hij was niet op zoek naar een vrouw voor een avondje. Dat deed hij al lang niet meer. Er was nog maar één vrouw ter wereld die zijn hart sneller deed slaan.

Maar Angel had geen haast. Deze keer zou hij het over een andere boeg gooien. Hij zou haar niet afschrikken met emotionele toestanden. In eerste instantie zou hij haar min of meer negeren. Hij zou in ieder geval doen alsof. Een beetje wraak had zijn gekrenkte trots immers wel verdiend. Die onhandige liefdesverklaring van vorig jaar was een fikse blunder voor zo’n ervaren versierder als Angel. Hij zou niet tot het einde der tijden achter haar aan blijven lopen, maar bij deze laatste poging haar diep in het hart te raken zou hij een scherpschutter zijn.

De harde Cajunmuziek schetterde in zijn oren en het duurde tien minuten voor hij zich door de menigte had geworsteld. Toen gebaarde hij naar de barkeeper dat hij een biertje van de tap wilde. Nadat hij een paar dollar op de toog had gelegd en het biertje met een knikje in ontvangst had genomen nam hij een flinke teug. Hij zette het neer en draaide zich om. Met zijn ellebogen op de bar leunde hij naar achteren.

Nu zag hij pas dat het de Swamp Rats waren die zoveel herrie maakten op het podium. Ze speelden het nummer Big Mamou. De kleine dansvloer en elk plekje tussen de tafels werd ingenomen door dansende stelletjes die een snelle Cajun twostep deden. Boven het podium hing een enorm spandoek met daarop de tekst Louisiana Hope Foundation: Starr Wishes and Jude’s Angels. Hij had vijftig dollar entree moeten betalen om binnen te komen. Gezien de drukte werd er vanavond heel wat opgehaald voor het goede doel.

Toen het nummer was afgelopen, liep René LeDeux naar de microfoon. Angel had hem en zijn familieleden ontmoet toen hij hier een jaar geleden was voor een Jinx-project.

“We gaan vanavond niet onze bekende LeDeux-versie opvoeren van de Village People, mensen”, zei René.

Er werd door veel dames gejammerd en ‘boe’ geroepen. De heren LeDeux waren immers niet te versmaden.

“We hebben iets veel beters voor u vanavond. En vergeet niet dat al het entreegeld gaat naar de nieuwe stichting die wensen voor mensen gaat vervullen én gezinnen in nood gaat helpen, hier in Louisiána!”

Terwijl hij voor op het podium zijn verhaal deed, stelden ongeveer dertig mannen en vrouwen zich achter hem op. De mannen waren verkleed als van alles en nog wat: politieagent, bouwvakker, cowboy, voetballer, soldaat en er waren zelfs piraten bij. De meeste vrouwen droegen korte, strakke jurkjes en pumps met hoge hakken. Er waren ook een kandidaat van de Miss Louisiana-verkiezing in een strapless japon en tiara, een meisje in bikini en doorschijnende sarong, een cowgirl en een vrouwelijke bodybuilder die gemakkelijk een bus zou kunnen optillen. Angel herkende Grace meteen in de achterhoede. Haar zwarte mouwloze glitterjurk kwam tot haar knieën en ze droeg goudkleurige pumps met torenhoge hakken. Haar rode krulhaar was iets langer dan vorig jaar en ze had zich opgemaakt, wat ze normaal gesproken niet deed. Maar verder was ze niets veranderd.

“We gaan een veiling houden, mensen. Jullie hebben vast wel gehoord van een dans voor een cent? Daar maken we vanavond dollars van. Héél véél dollars, hoop ik.”

De menigte joelde en brulde.

“Dit zijn de regels: je kunt bieden op twee dansen met die knappe mensen achter me. Alleen dansen, hoor! Maar als je met gladde praatjes iets meer gedaan kunt krijgen, mijn zegen heb je!” René knipoogde ondeugend. “Als je het bieden hebt gewonnen, komt je danspartner naar je toe om het geld of je cheque in ontvangst te nemen. Geen creditcards, alsjeblieft. Na de veiling kun je gaan dansen. Zijn er nog vragen?” Hij liet zijn blik even over de menigte gaan. “Oké, mensen. Dan gaan we nu echt lol maken, zoals we dat in Louisiana gewend zijn!”

Er werd luid gejuicht tot het eerste slachtoffer, eh… de eerste vrijwilliger naar voren kwam.

“O, baby! Kijk eens wie de eerste is!” riep René. “Het is niemand minder dan Skip Dupree uit Lafayette, de nationale rodeokampioen van 2001. Dames, meer hoef ik niet te zeggen, denk ik. Als hij net zo goed kan dansen als hij kan rijden… Joehoe!”

Skip wierp René een chagrijnige blik toe, maar daar trok de enthousiaste veilingmeester zich niets van aan. Blijkbaar had de rodeokampioen zich door tante Lulu laten overhalen om mee te doen, maar zo te zien had hij spijt van zijn beslissing.

“Oké, laten we beginnen met honderd dollar. Wie biedt er honderd dollar? Honderd geboden! Wie biedt er tweehonderd dollar? En driehonderd? Kom op, doorgaan! Ja, vier, vier, vier… Vier van een nieuwe bieder aan de linkerkant! Lilly Belle Ginot, je hoeft je niet in een hoekje te verschuilen. Ik weet dat je al jaren een fan bent van Skip. Laat je niet door die andere dames uit het veld slaan!”

René was geen professionele veilingmeester, maar hij kon lekker kletsen. Hij wist de menigte goed op te hitsen.

Lilly Belle dook weg en probeerde zich te verschuilen, maar René liet haar niet met rust. Uiteindelijk riep ze: “Zeshonderd!”

“Dank je wel, Lilly Bélle! Maar dames, dit is toch niet serieus bieden? Kennen jullie het lied Save a horse, ride a cowboy? Het was vast niet geschreven voor Skip, maar…”

Skip kon zijn oren niet geloven en hij keek René met open mond aan. De kandidaten achter hem werden een beetje onrustig. Ze wisten niet wat hen boven het hoofd hing.

Het bieden werd afgesloten toen René riep: “Eenmaal, andermaal… Verkocht! Voor vijftienhonderd dollar aan die knappe dame uit New Orleans. Sorry, Lilly Belle! Misschien is de bouwvakker die straks komt iets voor jou. Ik heb gehoord dat hij in het bezit is van een hete… hamer.”

Skip liep met zijn O-benen het podium af om zich bij zijn danspartner te voegen. Angel hoefde niet te kunnen liplezen om te begrijpen wat de rodeocowboy in het voorbijgaan tegen René zei. Het waren twee woorden, de eerste begon met een V en het laatste eindigde met een D.

Boots Larson, een autocoureur, werd aangekondigd met de volgende woorden: “Zijn sponsor is DIEHARD en dat geldt niet alleen voor zijn versnellingspook.” Boots was jong genoeg om dit nog als een compliment te beschouwen. Hij werd stralend verkocht voor negenhonderd dollar.

Een footballspeler van de New Orleans Saints kreeg een bod van elfhonderd dollar. Hij werd wel geplaagd door René: “Het is duidelijk dat de dames meer van rodeo houden dan van voetbal.” Tot de kerel zijn sweater uittrok en een stoere dans deed op het nummer Monday Night Football van de band. Daarmee kreeg hij een bod van dertienhonderd dollar.

Tank Woodrow, de partner van luitenant John LeDeux, droeg het normale uniform van een agent, wat hij vast al jaren niet meer had aangehad. Hij bleef steken bij driehonderd dollar, wat bij René de opmerking ontlokte dat rodeocowboys en voetballers verleidelijker waren dan politieagenten. Maar daar trapte Tank niet in. Hij was niet van plan zijn overhemd uit te doen, zelfs niet toen René hem voorhield dat het voor een goed doel was. Toen zei René: “Ik zeg niet dat Tank een kontje van staal heeft, maar de metaaldetectors op het vliegveld slaan op tilt als hij in de buurt komt.” Tank schudde vol walging zijn hoofd, maar het bieden ging door tot vijfhonderd dollar.

De schoonheidskoningin kreeg driehonderd dollar en de dame in bikini vijfhonderd. De eigenares van een buikdansschool ging voor zeshonderd dollar dansen. Ze was een vriendin van Charmaine LeDeux en droeg een ongelooflijk sexy buikdanskostuum. Toen ze een demonstratie gaf van haar danskunst, kwam het publiek omhoog. “En niet alleen het publiek, zal ik maar zeggen”, grapte René.

Toen er nog maar drie mensen zouden worden geveild, werd het publiek onrustig. De mensen hadden dorst. De overgebleven kandidaten waren een knappe brunette uit Baton Rouge die weervrouw was bij een lokale omroep, een lange straaljagerpiloot die op Tom Cruise leek en Grace.

Angel wilde eigenlijk een enorm bedrag bieden, zijn aanwinst optillen en naar een donker hoekje dragen en haar langzaam langs zijn lichaam op de grond laten zakken. Dan zou hij zeggen: ‘Lieverd, ik ben weer thuis.’

Maar de directe aanpak had de vorige keer niet gewerkt.

Hij kon ook op de brunette bieden om het Grace goed betaald te zetten. Dat was echter te doorzichtig en bovendien gemeen.

Timing was heel belangrijk in de liefde, net als bij het pokeren.

Met een zucht zette Angel zijn halfvolle glas op de bar. Daarna liep hij naar de uitgang. Hij had geen zin om een andere man met Grace te zien dansen. Hij keek nog even naar haar om en mompelde in zichzelf: “Morgen is er weer een dag, Scarlett. Dan zijn we weer gejaagd door de wind.”

Hij grinnikte. “En eerlijk gezegd kan het me niet schelen of je je verzet of niet. Je bent van mij!”

Toen gebeurde er iets vreemds. Angel deed de deur van zijn huurauto open en zag op zijn stoel een beeldje van Sint Judas liggen. En hij kon zweren dat hij de donder hoorde rommelen.





Hoofdstuk 5





Pas op voor oude dametjes met invloedrijke vrienden…





“Dat was leuk”, zei Grace, terwijl ze met tante Lulu terugreed naar huis.

“O ja? Waarom ging je dan niet naar huis met die advocaat die twee dansen met je had gekocht?”

“Hij kon zijn handen niet thuishouden, zelfs niet tijdens het dansen.”

“Ik heb ook zo’n man gekend. Hij heette Octavianus, maar we noemden hem Octy-puss. Maar als het de juiste man is, vindt een vrouw het niet erg om een beetje te worden betast.”

Grace glimlachte. Ze vroeg tante Lulu niet of ze zelf ooit zo was benaderd, want de schaamteloze bejaarde zou alles tot in detail beschrijven.

Grace werkte inmiddels een jaar met de oude dame samen en was net zo lang haar buurvrouw. Ze hield net zoveel van de wijze vrouw en haar openheid als de meesten van Lulu’s familieleden. Lulu behandelde Grace alsof ze familie van haar was, en zoiets had Grace niet vaak meegemaakt.

Ze reden over een onverlichte tweebaansweg. Grace genoot van de sterrenhemel en van de zware bloemengeur die door de open raampjes naar binnen stroomde.

“De veiling heeft vast veel geld opgebracht”, merkte Grace op.

“Jip. Maar ik had nooit gedacht dat er zoveel geld nodig zou zijn voordat je kunt beginnen, zelfs met het geld dat ik erin heb gestopt. En dat het zo lang zou duren. Alles in die stichting gaat nog langzamer dan een schildpad met drie poten.” Tante Lulu zuchtte. “Het is net als met koken. Je moet geduld hebben.”

“Maar we kunnen nu toch beginnen met het huis voor Lena en haar familie?”

De kinderen hadden vakantie en woonden nu bij Grace. Tante Lulu, Grace en andere familieleden deelden de verantwoordelijkheden. Dat was geen enkel probleem, want de kinderen waren bijzonder zelfstandig. De kinderbescherming buiten de deur houden was een heel ander verhaal.

“Ik hoop dat het binnen een maand klaar is. Als ze eenmaal een eigen huis hebben en een vast inkomen, kunnen we alle overheidsinstanties uitnodigen om te komen kijken.”

“Ik heb Lena een paar folders gegeven over opleidingen. Misschien accepteert ze ons aanbod om weer te gaan studeren. Dan krijgt ze vast een studiebeurs.”

Met de kinderen erbij was het huisje van Grace wel heel klein, maar dat vond ze niet erg. Dat ze door Lena zo vaak geconfronteerd werd met gedachten aan haar eigen kind vond ze minder prettig. Zou zij nu ook gaan studeren? Of had ze het juist moeilijk en had ze hulp nodig? Was ze aantrekkelijk, zoals Lena? Had ze een vriend of was ze al getrouwd? Grace hoopte dat het goed met haar ging.

Grace had ooit overwogen haar kind via internet te zoeken, maar ze had last gekregen van haar geweten. In haar hart vond ze dat ze het niet verdiende om haar kind te zien.

Bovendien zou ze dan met haar ouders moeten praten en dat was ze niet van plan.

Grace schudde haar hoofd om die vervelende gedachten te verjagen.

“Wat is er?”

“Niets. Vervelende herinneringen.”

Tante Lulu knikte. “Die krijg ik soms ook, maar het heeft geen zin erbij stil te staan. Je moet vooruitdenken in het leven en op God vertrouwen.”

“En op Sint Judas”, zei Grace met een glimlach.

“Absoluut!”

“Even iets anders… Het was vreemd, maar ik dacht echt dat ik Angel vanavond in de taverne zag staan.”

“Hm.”

Dat tante Lulu verder niets zei was bijzonder verdacht en Grace keek haar even aan. “Hij was het toch niet, of wel?”

De oude dame geeuwde en mompelde: “Misschien…”

Nee hè? dacht Grace geschrokken. “Wat heeft hij hier te zoeken?”

“Misschien heeft iemand hem uitgenodigd.”

Er gingen nu alarmbellen af in het hoofd van Grace. “Oké, vertel me maar wat er aan de hand is.”

“Niks.”

Grace zette de auto aan de kant en keek tante Lulu dreigend aan.

“Wat is er nou?” vroeg het ouwe besje afwerend.

“Vooruit, biecht maar op.”

“Je hoeft je niet zo op te winden. We hadden gewoon iemand nodig om een huis te bouwen voor de Duvals. Angel heeft toegezegd dat hij opzichter zal zijn, als de families LeDeux en Starr het zware werk doen.”

“Waarom heeft hij dat toegezegd?”

“Omdat ik hem dat heb gevraagd. Omdat hij een goede kerel is. Omdat hij begreep dat we hem nodig hebben. Jeetje!”

“Waarom heeft hij me niet laten weten dat hij kwam?” Grace was in de war en was gekwetst.

“Moet je dat nog vragen? Nadat je hem de laan hebt uitgestuurd?”

“Voor hij me… Nou ja, eh… voor die bewuste avond zijn we jarenlang beste vrienden geweest. Echte vrienden verbreken een relatie niet zomaar.”

“Lieverd, als een man verliefd op je is, kun je geen vrienden blijven. Dat is net alsof je een krab terug in zijn schaal wilt duwen, als je hem eruit gehaald hebt.”

“En zijn vrouw? Komt die mee?”

“Welke vrouw?”

Grace kreunde van ergernis vanwege tante Lulu’s gespeelde onschuld. “Je weet precies welke vrouw ik bedoel!”

“Dat zul je aan hem moeten vragen.”

“Waar verblijft hij?”

“Weet ik niet. O, wacht even. Ik hoorde Remy zeggen dat Angel zijn woonboot mocht gebruiken. Ga je hem opzoeken?”

“Natuurlijk.”

“Morgen?”

“Nee, ik heb de kinderen beloofd dat we naar het strand gaan. Lena is nog zo zwak. Een uurtje in de zon zal haar goed doen.”

“Goed idee, maar ook weer niet te lang in de zon. Geef haar nog maar wat van die citroenthee met sint-janskruid.”

Ze reden in stilte verder en Grace dacht na over Angel. Ze miste hem nog steeds… Als een vriend, natuurlijk. Ze zou hem eens flink de waarheid zeggen. Echte vrienden waren zeldzaam en hij had haar niet mogen laten vallen. Bovendien was ze nieuwsgierig waarom hij zo snel met die vrouw was getrouwd nadat hij Louisiana had verlaten.

“Ik denk dat ik een uitzetkist voor Angel ga maken.”

“Maar hij is toch al getrouwd?”

“Je weet nooit wat Sint Judas van plan is, liefje.”

Daar was Grace al bang voor.





Van muizen en onnozele mannen…





Twee dagen later zat Angel in het keukentje van zijn tijdelijke woning, de woonboot van Remy LeDeux. Hij dronk een kop koffie, terwijl hij de voorlopige plattegrond van het Duval-huis bekeek. Die was gebaseerd op een standaardontwerp dat gewoon te koop was.

Hij had het ontwerp aangepast aan de wensen van de kinderen en er gisteren uitvoerig over gesproken met een aantal LeDeux-mannen, tante Lulu en Samantha Starr. Angel wilde vandaag al materiaal bestellen en beginnen met de sloop van de oude caravan. Dan zou hij zijn energie een beetje kwijt kunnen. Sinds hij weer bij Grace in de buurt was hielpen koude douches niet meer…

Hij had eigenlijk wel zin in dit project. Het was een klus die meteen bevrediging gaf. Die kon hij tenslotte op een andere manier niet krijgen. En deze woonboot in Bayou Black was een fantastisch logeeradres. De boot was ooit het speeltje geweest van een rijke kerel en lag nu permanent in het moeras voor Remy’s huis. Het was maar een paar kilometer naar het huisje van Grace.

De woonboot was verbazingwekkend groot. De grootste, belangrijkste ruimte was woonkamer, keuken en kantoor ineen. Het interieur was afgewerkt met cederhout en koper. Het glom in het zonlicht dat door een rond raam in het dak viel. De vensterbankjes voor de ramen waren bekleed met pluchen kussens en op de vloer lag een rood Perzisch tapijt. Het badkamertje was uitgevoerd met een luxe douche die naar alle hoeken sproeide. Erg sexy.

Het kabbelende water van de rivierdelta en het vogelgezang maakten het helemaal perfect. Hieraan zou Angel best kunnen wennen.

Zijn mobieltje ging en verbrak de serene rust. Angel keek op de display en grijnsde. Het was tante Lulu.

“Hoe gaat het met mijn favoriete, geadopteerde tante?”

“Grace komt eraan.”

“Komt ze naar mij toe?”

“Jip.”

“Wat heb je tegen haar gezegd?” vroeg Angel een beetje bezorgd.

“Niks. Alleen dat ik je heb gevraagd het eerste huis voor de stichting te bouwen.”

“Oké… O, daar is ze al. Blijf even hangen.”

Grace klopte op de hordeur. Hij keek op en zijn hart sloeg meteen op hol. Haar golvende rode haar hing op haar schouders. Een beetje zoals Meg Ryan het vroeger had. Als het nat was, krulde het vast nog veel meer.

Ze droeg een watermeloenkleurige zomerjurk. De witte riem om haar heupen paste bij haar witte sandalen. Lichtroze nagellak en lipgloss maakten het geheel af.

Hij gebaarde naar Grace dat ze mocht binnenkomen. Hij legde zijn hand op de telefoon en zei: “Kom binnen. Ik ben even aan het bellen.”

Tegen tante Lulu zei hij: “Sorry, ik heb bezoek. Ik bel je terug.”

Hij zag het hoofd van Grace even met een ruk omhoog komen toen hij haar als ‘bezoek’ omschreef. Daarna begon ze schijnbaar ontspannen het interieur van de kamer te bekijken.

“Is Grace daar?” fluisterde tante Lulu.

“Ja, schatje. Ik heb gisteravond ook genoten. Hoe heette die wijn ook weer?”

“Hè?” antwoordde tante Lulu. “O, nu begrijp ik het. Hi hi!”

“Nee, vanavond kan ik niet. Morgen misschien. Ja, ik hou ook van jazz. Dat klinkt fantastisch. Hoe laat zal ik je ophalen?” Toen mompelde hij zacht iets intiems. Het was onverstaanbare onzin, maar Grace moest de indruk krijgen dat hij aan het flirten was.

Toen hij zijn mobiel in zijn zak had gestopt, kwam Grace naar hem toe. Angel zag meteen dat ze hem wilde omhelzen.

Mooi niet! dacht hij.

Hij stak zijn hand uit om haar formeel te begroeten. Het leek wel alsof ze vreemden voor elkaar waren.

Ze wierp een blik op zijn hand alsof hij haar een slang had aangeboden. Toen keek ze hem vragend en gekwetst aan.

Even aarzelde hij, maar hij wilde sterk blijven. Hij moest zich houden aan de tactiek die hij had gekozen. “Hallo, Grace. Dat is lang geleden.”

“Veel te lang, Angel. Ik heb je gemist.”

Hij trok zijn wenkbrauwen op.

“Als een goede vriend.”

Shit! dacht hij.

Toen hij niet reageerde, zei ze: “Was dat je vrouw aan de telefoon?”

“Nee”, zei hij. Meer niet. Moet ze zo verschrikkelijk koel blijven, terwijl we het over mijn vrouw hebben? vroeg Angel zich gekwetst af.

Ze bloosde. Blijkbaar dacht ze dat hij zijn vrouw bedroog. Vroeger las ze hem uitgebreid de les vanwege zijn gerotzooi met vrouwen. Ze kon niet weten dat hij niet meer had gerotzooid sinds hij haar had verlaten.

“Je hebt me niet gebeld om te vertellen dat je weer naar Louisiana kwam.”

“Ik heb het druk gehad.”

Opnieuw zag hij dat zijn woorden haar diep raakten, maar ze herstelde zich snel. Grace ging op een van de vensterbankjes zitten. “Hoe staat het leven tegenwoordig?”

O, geweldig! Gaan we nu over koetjes en kalfjes praten? dacht Angel. Als ze maar niet over het weer begint, want dan word ik onpasselijk. Hij ging een eindje verderop in een leunstoel zitten. “Nou ja, het Amber-project heeft Jinx veel geld gekost.”

“Tja, zoiets kan gebeuren. Het zit niet altijd mee.”

Hij knikte. “Het heeft me bijna een jaar van mijn leven gekost en bitter weinig opgeleverd, afgezien van een ervaring.”

“En wat ga je verder doen?”

“Weet ik niet. Ronnie heeft allerlei plannen, maar ik weet niet of ik wil doorgaan met schat graven. Deze bouwopdracht geeft me de kans er eens goed over na te denken.”

“Dus er zijn nog andere redenen waarom je hierheen bent gekomen. Niet alleen omdat tante Lulu je heeft gevraagd voor dit huis.”

“Wat voor andere redenen zou ik kunnen hebben, Grace?” Hij keek haar recht in de ogen. “Denk je dat ik nog steeds verliefd op je ben? Dat ik ben teruggekomen met mijn staart tussen mijn benen in de hoop dat je me af en toe zult aanhalen?”

Ze bloosde en Angel wist meteen dat hij de spijker op zijn kop had geslagen. Maar ze zei: “Natuurlijk niet! Het is een jaar geleden. En je bent…”

Toen ze niet verderging, vroeg hij: “Getrouwd?”

“Ja, precies.”

“Wil je daarover praten?”

“Het zijn mijn zaken niet, dat weet ik.” Dat was zo’n flauwekul dat ze allebei tegelijk in de lach schoten. Ze hadden zich altijd met elkaars zaken bemoeid. “Oké, wie is ze? Is ze mooi? Was het liefde op het eerste gezicht? Waar is ze nu? Heb je al” - ze slikte op een vreemde manier - “kinderen?”

“Gracie, Gracie, Gracie.” Hij schudde meewarig zijn hoofd. “Ze heet Gloria Stewart. Ja, ze is mooi, práchtig zelfs! Nee, we hebben gelukkig geen kinderen. Liefde op het eerste gezicht? Not! Het was vooral een reactie op mijn liefdesverdriet. Zij was ook net afgewezen door haar verloofde. Ze stonden nog net niet voor het altaar. Gekrenkte trots doet rare dingen met mensen.” Hij zuchtte even vol zelfverwijt. “Gloria is een aardige meid… Ik bedoel vrouw. Maar meer betekent ze niet voor me.”

Grace keek hem verward aan. “Ik begrijp het niet.”

“We zijn een maand na de bruiloft gescheiden. We hebben het huwelijk nietig laten verklaren. Ze ging werken voor een Europese vliegmaatschappij en woont nu in Frankrijk. Het was een grote vergissing!”

“De scheiding of het huwelijk?” vroeg Grace voorzichtig.

“Wat denk je?”

“O Angel!”

“Je hoeft geen medelijden met me te hebben, hoor, lieverd. Ik kan je geruststellen. Ik ben al lang over mijn ziekelijke verliefdheid op jou heen”, loog hij alsof het gedrukt stond.

Ze trok met een ruk haar hoofd naar achteren alsof hij haar had geslagen. Waarschijnlijk omdat hij zijn verliefdheid ziekelijk had genoemd. Maar wat wilde ze dan? Dat hij sentimentele onzin ging uitkramen? No way.

“Kunnen we nu weer vrienden zijn?”

In wat voor een sprookjeswereld leef jij, schat? dacht Angel. “Natuurlijk, maar ik zal het de komende tijd erg druk hebben. Misschien kunnen we samen iets gaan drinken als ik klaar ben met deze klus.” Het was duidelijk dat de vriendschappelijke banden niet zouden worden aangehaald.

Grace stond op en liep naar de deur. “Nou ja, ik wilde je in ieder geval welkom heten.”

Angel wipte zijn stoel naar achteren en vouwde zijn handen in zijn nek. Hij wilde er zo relaxt mogelijk uitzien. Vanbinnen stond hij echter op springen.

Toen liet ze teleurgesteld haar schouders hangen en ging ze de deur uit.

Nu begon Angel te twijfelen aan zijn tactiek. Zo gemeen kon hij toch niet zijn tegen Grace? Aarzelend kwam hij uit zijn stoel omhoog. Ineens vloekte hij en liep hij snel naar buiten. Hij kon haar nog net inhalen. Hij nam haar in zijn armen en kuste haar op haar hoofd. Het voelde zo geweldig om haar weer te omhelzen. Waarom voelde zij dat niet?

Even sloeg ze haar armen om zijn middel en drukte ze hem tegen zich aan.

Het bloed steeg naar zijn hoofd en hij zakte bijna door zijn knieën. Hij hield haar van zich af en zag dat ze tranen in haar ogen had. Tranen die hij op zijn geweten had. “Het is fijn je weer te zien, Gracie.”

“En jou ook”, fluisterde ze.

Hij deed het portier van de auto voor haar open.

Ze stapte in en draaide het raampje open. “Ik wil je dit nog zeggen: als ik in staat was om van een man te houden, zou jij die man zijn, Angel.”

Na die onheilspellende woorden gaf ze gas en reed ze hard weg.

Angel keek haar met open mond na. Wat had ze in vredesnaam bedoeld?

Een stemmetje in zijn hoofd zei: waarom vraag je het haar niet, sukkel? Angel was pas twee dagen terug in Louisiana en meteen hoorde hij het stemmetje van Sint Judas weer in zijn hoofd.

‘Als ik in staat was…’ Was ze misschien zelf getrouwd?

Hij herinnerde zich een gesprek dat ze hadden gehad toen ze elkaar pas hadden ontmoet.

‘Ben je getrouwd?’ had hij gevraagd.

‘Nee.’

‘Ook nooit geweest?’

‘Nee.’

Dat was het dus niet. Op dat moment realiseerde Angel zich voor het eerst dat hij eigenlijk weinig wist over Grace, ofschoon hij haar al jaren kende. Ze liet nooit veel los over haar verleden. Niet over haar tijd in het klooster, maar ook niet over haar leven daarvoor. Hij wist zelfs niet of haar ouders nog leefden en of ze broers of zussen had. Misschien was dat de sleutel om door te dringen in haar geheime wereld.

In ieder geval was zijn eerste ontmoeting met Grace niet rampzalig verlopen. Maar wat nu?

Ineens hoorde hij een harde brul vlak voor zijn voeten. Angel sprong op van schrik. “Krijg-nou-wat!” Het was Useless, de tamme alligator van Remy.

“Wacht even, dan krijg je kaaskoekjes van me”, zei hij alsof het domme beest, dat Angel op dit moment graag in een tas zou veranderen, hem begreep.

Useless deed zijn muil wagenwijd open en liet zijn grote witte tanden blinken in het zonlicht. De boodschap was duidelijk. Angel moest opschieten.

In zijn hoofd hoorde hij opnieuw dat stemmetje: sukkel!





De temperatuur stijgt…





Grace zag meteen dat het Angel stoorde toen ze de volgende dag allemaal naar de oude caravan kwamen om te helpen.

Met zijn handen in zijn zij stond hij toe te kijken terwijl Lena, Lionel, Miles en Ella uit haar auto stapten. Ze zouden alle bruikbare spullen uit de caravan halen en in dozen doen.

Toen keek hij met net zoveel verachting naar de twee andere voertuigen die stopten. Luc, René, Remy en John LeDeux stapten uit met een paar van hun zoons om - ongevraagd - Angel te helpen met slopen en het bouwafval in de container te gooien. De laatste auto die stopte was lavendelkleurig en had een open dak. Achter het stuur zat Charmaine LeDeux Lanier, maar de eigenares zat naast haar. Tante Lulu liet geen gelegenheid voorbijgaan om een feestje te bouwen, dus had ze tafels en stoelen, manden vol eten, limonade en bier meegenomen.

Ze had een werkbroek aangetrokken met lussen waarin gereedschap hing, dat geen weldenkend mens haar zou toestaan te gebruiken. Daaronder droeg ze leren werklaarzen met stalen neuzen in een kindermaat. Op haar hoofd zat een honkbalpetje met de tekst: Zal ik je eens lekker verbouwen?

Ze weet vast niet wat het betekent, dacht Angel. Of juist wel.

Angel vloekte zacht. “Dit is werk en geen feestje!”

Tante Lulu had het gehoord. “Mond dicht.”

John LeDeux grijnsde naar Angel. John was negenentwintig en ruim één meter tachtig, maar hij werd nog steeds ‘Tee-John’ genoemd door zijn familie: kleine John. “Cher, we moeten je Cajuniseren. Je moet een beetje joie de vivre krijgen. Levensvreugde.”

Angel maakte John duidelijk dat hij degene was die er nodig eens uit moest.

John luisterde niet meer. Hij zag ineens dat Etienne, zijn zoon van zes, op het dak van de caravan stond te springen. “Hé, moet je mij eens zien!” riep het onbesuisde jochie.

Iedereen wist dat hij iets doms ging uithalen.

“Ee-tiiee-jènne!” riep John. “Waag het niet om te springen! Kom onmiddellijk naar beneden!”

Etienne bleef staan en grijnsde naar zijn vader.

Zachtjes vloekend klom John naar hem toe.

Iedereen wist dat John LeDeux het ondeugendste ventje van de hele buurt was geweest. Zo te zien kreeg hij nu een koekje van eigen deeg.

Ondertussen maakte Angel ruzie met de andere mannen over wie welk karweitje zou opknappen. Grace greep die gelegenheid aan om hem eens uitgebreid te bekijken. Daartoe had ze geen gelegenheid gehad sinds hij terug was.

Hij had zijn lange paardenstaart laten afknippen en had nu lekker kort haar. Hij droeg een versleten spijkerbroek en zware werkschoenen. Hij had geen hemd aan. Grace kon boven zijn laag hangende broeksband net zijn navel zien. Omdat het heet en benauwd was, zweette hij als een otter. Maar wat zag die kerel, eh… die otter, er goed uit.

Grace voelde haar eigen lichaamstemperatuur ineens omhoog schieten. Wat vreemd. Ze had Angel nooit opwindend gevonden.

Op dat moment keek hij haar in de ogen. En hij bleef kijken.

Het was een verschrikkelijk cliché, maar op dat moment voelde het alsof ze de enige mensen op aarde waren. Het duurde waarschijnlijk niet langer dan een seconde, maar wát een seconde!

Dus zo voelen vrouwen zich die voor Angel vallen, dacht Grace. Hun IQ daalt tot de grootte van hun borstomvang en hun hormonen dansen er zwoel op los. Maar dat zal mij nooit overkomen. Nee hoor. Dit vreemde gevoel wordt veroorzaakt door de extreme hitte.

Blijkbaar had hun diepgaande oogcontact Angel niet zoveel gedaan. Hij had zich al afgewend en stond nu zachtjes te praten met Lena. Zij wees de spullen aan die ze wilde meenemen. Terwijl hij luisterde, had Angel zijn hand op haar schouder gelegd. Zijn vingers waren lang en zijn nagels netjes kort geknipt. Grace wist dat die vingers heel bedreven waren in het schudden en delen van speelkaarten of het graven naar schatten. En dat ze bijzónder goed van pas kwamen bij heel andere bezigheden. Wát? dacht ze geschokt. Waar kwam die dubbelzinnige gedachte ineens vandaan? Was ze gek aan het worden?

Ze zag dat Angel en Lena eerst een jongensfiets, een droogrek en daarna een kacheltje bekeken. Lena had hem nog niet afbetaald en wilde het geld niet verspillen. Misschien kon ze het verkopen.

John kwam naast Grace staan en fluisterde in haar oor: “U kwijlt, mevrouw.”

“Val dood!”

John schoot in de lach. “Dat is toch geen taal voor een non?”

“Ik ben al een eeuwigheid geen non meer, dus hou op met die flauwe grapjes.” Vroeger, toen ze nog dacht dat Angel en zij beste vrienden waren, kon Angel ook niet genoeg krijgen van die flauwe nonnenmoppen. Wie had gedacht dat ze die ooit zou missen?

John stak verontschuldigend zijn hand op. “Sorry”, zei hij. Toen maakte hij zijn verontschuldiging meteen weer ongedaan door naar tante Lulu te roepen: “Hoorde je die donderslag, tantetje?”

Grace zuchtte. Het zou ongetwijfeld een zware dag worden.





Hoofdstuk 6





Ondeugende meisjes huilen niet…





Later die dag liet Grace zich in een tuinstoel vallen naast die van Lena. Angel had het meisje vloekend op het hart gedrukt dat ze moest gaan zitten, omdat ze bijna was flauwgevallen van de hitte.

Daarop had Grace gezegd dat hij zijn slechte humeur niet op die arme meid moest afreageren.

Angel had Grace even kwaad aangekeken, maar hij had Lena zachtjes zijn excuses aangeboden.

Tante Lulu had het gehoord. Ze had Angel toegefluisterd dat hij moest afkoelen, omdat zijn motor anders nog zou doorbranden.

Angel grinnikte en zei: “Er is niets mis met mijn motor.”

Lena’s jongste broer Miles, die nogal verlegen was, had meteen vriendschap gesloten met Angel en hij liep de projectleider overal achterna. Grace bewonderde Angels geduld met de jongen. In plaats van Miles weg te sturen bedacht hij allerlei karweitjes voor hem. Hij legde zelfs op een eenvoudige manier uit wat hij moest doen.

Ella zag er zoals altijd uit als het hipste meisje van de klas. Ze had zelfs een neptatoeage van haar favoriete model op haar bovenarm. Het meisje zat in een tuinstoel en ze keek de modebladen door die Charmaine haar had gegeven. Lionel had - niet te geloven! - zijn leren jack uitgedaan. Tot Lena’s schrik had hij een zwart T-shirt aan met het opschrift Naakte-studentes-Alligatorworstelteam. Etienne, de zoon van Tee-John, was gefascineerd door Lionels piercings. Hij had zijn vader gevraagd of hij er ook een paar mocht laten zetten. Hierop had Tee-John gezegd: ‘Ja, als je dertig bent.’

Charmaine droeg een strakke zwarte capri, een hemdje met luipaardprint en het glanzende opschrift Laat me je verwennen. Ze was per slot van rekening schoonheidsspecialiste en kapster. Haar eigen haar droeg ze hoog en volumineus, onder het Texas-devies: hoe hoger je haar zit hoe dichter je bij God bent. Ze reikte Grace en Lena glazen ijsthee aan. “Pff, het is zo heet dat zelfs een meisje uit het zuiden gaat glanzen.” Blijkbaar waren meisjes uit het zuiden van de Verenigde Staten te verfijnd om gewoon te zweten.

Daarna ging Charmaine tante Lulu helpen om het overgebleven eten weer in te pakken. Er waren niet veel restjes. Alle kip, gebakken groene tomaten, salades, brood en banaan met vanillepudding waren op.

“Miles, kom hier!” riep Lena tegen haar broertje, dat als een hondje achter Angel aan liep. “Je loopt in de weg.”

Angel maakte een kalmerend gebaar. “Laat hem maar, hij is mijn leerling.”

Miles straalde alsof Angel hem net de maan had gegeven.

Angel knipoogde en glimlachte begripvol naar Lena.

Lena kreeg het ineens nog warmer. Ze wuifde zichzelf koelte toe met haar hand en zei tegen Grace: “Sta me bij!”

“En mij ook”, zei Grace met een brede grijns om haar mond.

Ze namen allebei een slok van hun koele drankje en zetten hun glazen naast zich op de grond.

Lena slaakte een zucht. “Waarom voel ik me nog steeds zo zwak?”

“Lieverd, je bent erg ziek geweest. Je hebt tijd nodig om helemaal te herstellen. We moesten maar eens naar huis gaan. Je hebt gisteren aan het strand en hier vandaag ook te veel van jezelf gevergd.”

“Nee!” protesteerde Lena ineens krachtig.

Grace keek haar vragend aan en legde haar hand op Lena’s knie.

“Ik wil pas weg als alles” - ze snikte even - “weg is.”

“Waarom?”

“Deze caravan is het enige thuis dat we de afgelopen vier jaar hebben gehad. Als dat helemaal weg is… Ik ben bang.”

“Maar we hebben je beloofd dat alles in orde zal komen.”

Lena schudde haar hoofd. “Dat kun je niet beloven. Zelfs als het huis er komt, kun je niet garanderen dat we daar samen mogen blijven wonen.”

Grace had dat zelf ook al gedacht. Ze had al vaker gehoord dat kinderen soms zelfs bij hun ouders werden weggehaald zonder enig bewijs van mishandeling of misbruik. Alsof je mensen kunt veroordelen door ze te beschuldigen.

“En zo’n nieuw huis kost veel geld. Hoe kom ik aan een baan om dat te betalen?” ging Lena verder. “We redden het maar net in de caravan.”

“We hopen dat je verder gaat studeren.”

“Ha! Alsof dat zou helpen! Dan komt er nog minder geld binnen.”

“Ik begrijp wat je bedoelt, Lena. Het is moeilijk om mensen te vertrouwen als je zoveel hebt meegemaakt.”

Lena trok haar wenkbrauwen op en keek haar zwijgend aan.

Grace was echter niet van plan om over zichzelf te praten. “Vertel me eens iets over je moeder.”

Lena’s gezicht klaarde op. Ze was trouwens een aantrekkelijk meisje. Andy LeDeux, de vierentwintigjarige adoptiezoon van Remy, kon zijn ogen niet van haar afhouden. De footballspeler was als kind uit een Roemeens weeshuis gehaald. Zijn bijnaam was Candy Andy, omdat… Nou ja, omdat hij een snoepje was om te zien. Lena keurde hem echter geen blik waardig, tot zijn grote teleurstelling.

“Mama was zo mooi en ze zong als een engel, dat zegt iedereen. Ik heb opnames van haar. Zou je die willen horen?”

“Heel graag.”

“Papa dronk altijd veel, maar toen mama ziek werd nog veel meer. Twee jaar lang duurde het. Ze werd steeds zwakker en papa bleef vaak dagen of zelfs weken van huis. Hij zei dat hij optredens had in andere steden, maar hij… Je weet wel wat ik bedoel. Toen raakten we ons huisje bij New Orleans ook nog kwijt. We moesten een flat huren in een achterbuurt in de stad. We konden daar in het donker echt de deur niet uit. En toen mama stierf…” Lena huiverde en kon even geen woord meer uitbrengen.

Grace kon zich voorstellen dat het verschrikkelijk was geweest voor de kinderen. En Lena had de moederrol op zich moeten nemen vanaf het moment dat haar moeder ziek werd. “Ach, lieverd. Wat heb je het zwaar gehad. Misschien is het tijd om hulp te accepteren.”

“Nee! Het is niet zwaar. Het is-” Ze maakte opzettelijk haar zin niet af. Toen zei ze met een bittere klank in haar stem: “Jij hebt vast geen problemen gehad als meisje. Je bent zeker cheerleader geweest en je moeder bakte koekjes en je was vast de lieveling van je vader.”

“Vergeet het maar, meisje”, zei Grace. “Mijn vader was een gevoelloze, schijnheilige rotzak. Mijn moeder las drie keer per dag de Bijbel, maar ze was absoluut niet lief of moederlijk. Ze behandelden me als een stuk vuil en zeiden altijd dat ik een stout meisje was. Dat begon al toen ik nog maar twee was.” Grace sloeg haar hand voor haar mond, maar ze kon haar tranen niet bedwingen. Normaal gesproken liet ze niets los over haar eigen verleden. En ze huilde nooit om dingen die zo lang geleden waren gebeurd. Snel veegde ze met de rug van haar hand haar tranen weg.

Maar toen zag ze Angel vlak voor zich staan met een foto die hij in de trailer had gevonden. Die wilde hij net aan Lena geven, maar nu keek hij haar aan met een verbijsterde uitdrukking op zijn gezicht.

Grace kon meestal goed haar mond houden, maar het stemmetje in haar hoofd was absoluut niet te stoppen. Hè hè, eindelijk! zei het.

“Grace?” vroeg hij. Hij ging op zijn hurken voor haar zitten. “Je hebt me nooit verteld-”

“Nee!” Ze duwde zijn handen weg. “Ik wil er niet over praten! En ga alsjeblieft een hemd aantrekken.”

“Wat?” Hij keek naar zijn blote borst met het donkere haar dat in een V naar zijn navel groeide. Het wees naar het Never Never Land, dat door zijn strakke spijkerbroek werd geaccentueerd. Zijn dijen waren nog net zo gespierd als toen hij voor Playgirl poseerde. Ja, ze had de foto’s goed bekeken. Welke vrouw van boven de vijftien had dat niet gedaan? “Vind je mijn borst aanstootgevend?”

Grace probeerde te lachen, maar het klonk meer als een snik. “Niet je borst, idioot. Je navel.”

“Is er iets mis met mijn navel?”

“Nee, er is niets mis met je navel. Dat is juist het probleem.”

Lena giechelde.

John LeDeux, die het gesprek toevallig had gehoord, schaterde het uit. En tante Lulu haalde ineens een beeldje van Sint Judas tevoorschijn.

Angel grijnsde. “Je vindt mijn navel mooi”, zei hij beschuldigend. Maar toen had hij haar door. “O nee! Daar trap ik niet in. We veranderen niet van onderwerp. Ik wil met je praten.” In één soepele beweging stond hij op en hij trok haar aan haar handen omhoog. Tot haar ontsteltenis en het vermaak van alle anderen duwde hij haar voor zich uit naar het bos.





Ik zal me blootgeven als jij je ook blootgeeft…





Angel hield Grace bij haar bovenarmen vast en duwde haar voor zich uit. Hij was woest! Op haar ouders, omdat die haar zo hadden vernederd. Op Grace, omdat ze haar verdriet al die jaren had verzwegen. Op zichzelf, omdat hij niet beter zijn best had gedaan haar echt te leren kennen.

Maar nu zou hij alles uit haar trekken wat ze al die jaren had weggestopt. Hij begreep dat dit heel belangrijk was, als hij haar liefde voor zich wilde winnen.

“Hou op met duwen. Ik kan zelf lopen”, mopperde Grace.

“Misschien kan ik dat niet.”

“Wat?” Ze bleef ineens staan en hij botste tegen haar aan. Bijna vielen ze allebei om, maar hij sloeg zijn armen stevig om haar heen en bleef wijdbeens staan. Het was overdonderend zo goed als ze bij elkaar pasten, ondanks hun verschil in lengte. Toen ze hun evenwicht hadden hervonden, liet hij haar nog niet los.

Allerlei tegenstrijdige emoties schoten door hem heen toen hij haar lichaamsgeur opsnoof. En dat was niet haar parfum. De krachtigste emotie die hij voelde was liefde. Hij hield ongelooflijk veel van Grace en het frustreerde hem dat hij zich niet kon uiten zonder haar de stuipen op het lijf te jagen.

Het was echter bemoedigend dat Grace hem ook omhelsde. Op dit kostbare moment nam hij gretig wat ze hem aanbood.

Toen liet hij haar los en bekeek hij haar van top tot teen. Om te zien of hij haar geen pijn had gedaan, maar vooral omdat hij graag naar haar keek. Haar rode haar nam vaak de kleur aan van het licht. Op dit moment glansde het fel. Op andere, koelere dagen had het meer de kleur van roest. Ze had een paar sproetjes, maar haar huid was voornamelijk roomwit en werd nauwelijks bruin door de zon. Haar lichte huidskleur contrasteerde prachtig met haar schitterende lichtgroene ogen. Haar bouw en lengte waren gemiddeld, al leek ze fijner gebouwd dan ze werkelijk was. Hij hield van haar vrouwelijke vormen en vooral van haar hartvormige achterste.

“Kijk niet zo naar me.”

“Wat?” Hij schudde zijn hoofd om die verboden gedachten te verjagen. Voorlopig waren ze nog verboden, maar wie weet… “Ik keek even of ik je geen pijn had gedaan”, loog hij, en hij zag zijn vingerafdrukken in haar bovenarmen staan. Toen wees hij naar een omgevallen boom. “Laten we daar gaan zitten.”

“Kijk eerst maar even of er slangen zitten.”

Getver! dacht hij. Reptielen horen nu eenmaal thuis in dit tropische gebied, maar dan hoef ik ze nog niet leuk te vinden. Hij schopte een paar keer zacht tegen de boomstam. Er bewoog niets, dus durfde hij te gaan zitten.

Grace liet zich bijna een meter van hem vandaan op de boomstam zakken. Zijn we weer terug bij af, lieverd? dacht hij.

“Waar had je het net over, met Lena?”

“Niks bijzonders.”

“Het was wel iets bijzonders!” Hij vloekte binnensmonds.

“Het zijn jouw zaken niet.”

“Dan wil ik dat het mijn zaken worden.”

“Waarom?”

“Omdat we elkaar al zo lang kennen, Grace. Ja, ik weet het. Als vrienden. Maar ik vind het ongelooflijk dat je zoiets belangrijks voor me hebt verzwegen.” Hij wreef vermoeid in zijn nek.

Grace werd kwaad. “Ik weet anders ook niets over jou.”

“Je mag me alles vragen. Ik ben een open boek.”

Ze zuchtte. “Ik had niks moeten zeggen. Dat doe ik anders ook niet en dat wil ik nu ook niet.”

“Als je me niets vertelt, ga ik het zelf uitzoeken.”

Grace wendde haar gezicht langzaam naar hem toe. Met een woeste blik in haar ogen vroeg ze: “Wat bedoel je?”

Hij haalde zijn schouders op. “Dan neem ik een privédetective in de arm. En dan blijft het niet bij je familiegeschiedenis. Dan komt álles boven water.”

Grace keek hem aan alsof ze niet goed werd.

Nu werd hij echt nieuwsgierig. Wat had ze eigenlijk voor geheimen?

“John LeDeux is politieagent. Hij kent vast wel een goede detective.” Angel keek hoe ze reageerde.

Hij zag angst in haar groene ogen. Dat begreep hij ook niet. En nu werd ze kwaad. “Ik zal het je nooit vergeven, als je in mijn verleden gaat graven.”

“Wat heb ik te verliezen?”

“Je zei dat je over je, eh… verliefdheid heen was. En dat we geen vrienden meer konden zijn.”

“Dus?”

“Dus moet je je niet meer met me bemoeien.”

“Maar nu bemoei jij je met mij.”

“Bah, wat kinderachtig.”

“Dat is juist een van mijn leukste kanten.”

Grace zei iets schunnigs, maar daarom grinnikte hij alleen.

“Ik zit niet te wachten op medelijden, Angel.”

“Dat klopt. En ik hoef niet te worden gespaard.”

“Ik heb een rotjeugd gehad. Nou goed?”

“Ik ook.”

“O, dus nu gaan we elkaar de loef afsteken over wie het zieligst is. Het stelt niets voor. Ik was enig kind en mijn ouders waren oud. Mijn moeder was tweeënveertig toen ik werd geboren en mijn vader vijftig. Ze waren streng religieus en veroordeelden me om alles wat ik deed. Alles was een zonde. Zelfs mijn rode haar was een teken van de duivel. Mijn moeder dacht dat ze op latere leeftijd zwanger was geworden als straf voor haar zonden.

Niet te geloven! dacht Angel. Ze zagen haar als een straf! Wat moet dat zwaar zijn voor een kind.

“Welke zonden ze had begaan weet ik niet. Het ergste wat ze ooit heeft gedaan in mijn bijzijn was roddelen over iemand uit de parochie.” Grace praatte door en merkte niet hoe kwaad Angel werd. Hij balde zijn vuisten en klemde zijn kaken opeen. “Ze waren katholiek, maar behoorden tot een kleine, orthodoxe sekte.”

Hij kneep even zijn ogen dicht. “Ben je mishandeld?”

Ze schudde haar hoofd. “Niet lichamelijk… Niet veel, in ieder geval. Maar ik verzette me meer tegen mijn ouders naarmate ze strenger werden. Op mijn zestiende ben ik het huis uit gegaan.”

“Waar ben je naartoe gegaan?”

“Naar het klooster.”

Hij fronste zijn wenkbrauwen. “Waarom? Dat was juist wat je ouders wilden, lijkt me.”

“Dat klopt, maar ik ben er niet slechter van geworden. Ik heb mijn school afgemaakt en gestudeerd. Ik was niet ongelukkig bij die nonnen.”

“Waarom heb je het klooster verlaten?”

“Ik speelde poker via internet. Ik had meegedaan aan een paar wedstrijden, terwijl ik studeerde aan de universiteit. Ik merkte dat ik er goed in was.”

“Dat meen je niet! Was je nog een non toen ik je ontmoette?”

“Jip!”

Hij schoot in de lach. “Dat is ongelooflijk! Ik herinner me nog dat je een eenvoudige grijze jurk aanhad en sandalen. Je rook naar vanille. Je gebruikte geen make-up en je had je krullen kort geknipt.”

Nu kon Grace ook weer lachen. “Nonnen zijn niet zo modebewust. We hadden de hele middag vanillekoekjes gebakken voor een kerkfair. Er zat waarschijnlijk te veel vanille in.”

Ineens keek Angel haar geschrokken aan. “Ik wilde een non versieren!”

“Ja, dat klopt.”

“En je wees me af. Dat overkomt me niet vaak, dus die klap kwam hard aan. Baf!”

Grace glimlachte. “Leugenaar! Je hebt die avond gewoon je aandacht verplaatst naar de andere vrouwen in het casino.”

“Weet je dat ik in die tijd heb geposeerd voor Playgirl?”

“O ja!” Ze grinnikte. “Je was al een bekende in de pokerwereld en de titel van het artikel was Zijn Poker Is Heet!”

Angel voelde zijn wangen gloeien. Die domme stunt zou hem de rest van zijn leven blijven achtervolgen. “Heb je naar de foto gekeken?”

Ze grijnsde nog breder en haar ogen schitterden ondeugend. “Wat denk je?”

“Een non die zich verlustigt aan softporno. Schandalig!”

“Wie zegt dat ik me verlustigde?”

Angel deed net of hij diep was gekwetst. “Vond je mijn, eh… attributen niet mooi?”

Ze boog zich naar hem toe en sloeg op zijn arm. “Zit niet te vissen naar ondeugende complimentjes!”

“En ben je daarom het klooster uit gegaan?”

Grace lachte. “Omdat ik naar foto’s van naakte mannen keek?”

“Nee. Omdat je poker speelde?”

“Inderdaad. Ik won een wedstrijd en er verscheen een foto van mij in de krant. Toen werd me beleefd medegedeeld dat ik zelf kon vertrekken of eruit zou worden gegooid.” Grace stond op en veegde een stukje bast van haar broek.

Angel kwam ook overeind. “Was je kwaad of verdrietig?”

“Geen van beide. Ik was niet echt bestemd voor het kloosterleven. Ik heb daar wel een aantal goede mensen ontmoet. Ze waren religieus, maar niet star zoals mijn ouders.”

“Wanneer heb je je ouders voor het laatst gezien? O!” Hij realiseerde zich ineens hoe oud ze waren toen Grace werd geboren. “Leven ze nog wel?”

“Dat weet ik niet. En nu heb ik genoeg gebiecht voor vandaag, pastoor Sabato.”

Angel wilde nog meer vragen, maar hij hield zich in. Grace had vast nog een heleboel te vertellen, maar hij zou wachten. Hij was vandaag meer over haar te weten gekomen dan de afgelopen tien jaar. Als hij haar onthullingen goed overdacht, zou hij misschien ook de ontbrekende stukjes kunnen invullen.

“Ik ben blij dat we weer met elkaar kunnen praten zoals vroeger”, zei Grace toen ze terugliepen naar de caravan.

Angel zei niets, omdat hij wist dat ze vroeger nooit zo openhartig was geweest. Als ze zegt dat we weer vrienden kunnen zijn, wurg ik haar, dacht hij. Of ik kus haar tot ze bewusteloos raakt.





Advocaten en pokerspelers kunnen liegen zonder een spier te vertrekken…





Toen ze terugkwamen, was bijna iedereen al weg, behalve tante Lulu, Luc en Samantha Starr, die de overkoepelende Hope Foundation ging leiden.

“Kom eens, Angel”, zei tante Lulu. “Ik kan die bouwtekeningen niet aan Samantha uitleggen.”

Angel liep weg zonder Grace aan te kijken. En dat was vond ze prima. Echt waar! Ze was ook helemaal niet jaloers toen Samantha een waarderende blik over zijn lichaam liet glijden. Zelfs niet toen ze zag dat Samantha zijn navel ook erg mooi vond. Die uitslover had nog steeds geen shirt aangetrokken.

Bovendien viel Grace in het niet bij Samantha. Die lange, slanke vrouw met haar kastanjebruine haar was een zeldzame schoonheid. Ze had echter wel sproeten en daarop was Grace niet jaloers.

“Waar zijn ze allemaal gebleven?” vroeg Grace aan Luc.

“Iedereen had andere bezigheden. Charmaine heeft de kinderen naar jouw huis gebracht. Ze blijft bij ze tot je terugkomt.”

Grace knikte en keek naar de lege plek waar de oude caravan had gestaan. “We hebben veel gedaan vandaag, vind je niet?”

Luc knikte. De caravan was weg, de bouwcontainer was vol en er lagen alleen nog een aantal roestige platen.

“Als tante Lulu en Samantha ze goedkeuren,” zei Luc, en hij knikte naar de bouwtekeningen die de dames stonden te bekijken, “kan Angel vandaag materiaal bestellen en morgen beginnen.”

“Zo snel al?”

“Ja, en dat is nodig ook. Het huis kan over twee weken klaar zijn en dan kunnen de kinderen er binnen een maand in. Dan zal er vanbinnen nog veel moeten worden afgewerkt, maar dan hebben ze eindelijk een eigen dak boven hun hoofd. Als alles meezit, natuurlijk.”

“Ben je net zo bang als ik dat dit niet zal lukken?”

“Ja. Maar eigenlijk ook niet. Die idiote plannen van tante Lulu pakken uiteindelijk altijd goed uit.”

“Tja, ze heeft Sint Judas aan haar kant.”

“Precies!’

Ze glimlachten naar elkaar. Ofschoon Luc de vijftig al was gepasseerd, was hij nog een aantrekkelijke man. Een erg aantrekkelijke, gelukkig getrouwde man met twee tienerdochters.

Toen hoorden ze een auto aankomen. Ze keken om. Grace herkende de wagen niet, maar zag een logo op de zijkant.

“O jee!” riepen Luc en Grace tegelijk.

Een man en vrouw stapten uit en liepen naar hen toe. Ze hadden zakelijke kleding aan en keken ernstig.

Uit haar ooghoek zag Grace dat tante Lulu, Samantha en Angel de onbekende gasten ook hadden opgemerkt. Ze kwamen naast Grace en Luc staan.

“Wat doen jullie hier?” vroeg de onbekende man. Hij was in de veertig en kalend. De vouwen om zijn mond en ogen waren zeker geen lachrimpeltjes. Toen hij was uitgesproken, haalde hij een maagzuurtablet uit een pakje en stopte die in zijn mond.

“Wat doen júllie hier?” kaatste Luc terug.

Dat viel niet zo goed.

De maagpatiënt pakte zijn portefeuille en liet zijn identiteitsbewijs zien. “Ik ben Merill Olsen van de Kinderbescherming en dit is mijn assistente Jancie Pitot.” Jancie was in de dertig en onopvallend, afgezien van haar omvang. Ze woog zeker honderd kilo. De trek om haar mond was zo zuur dat ze ook wel een maagtabletje kon gebruiken.

Tante Lulu zat nooit om woorden verlegen en fluisterde tegen Samantha: “Die kerel is zo vrolijk als een hond met een wespensteek en die meid heeft de grootste kont die ik ooit heb gezien.”

“Ik ben Luc LeDeux en ik vertegenwoordig de Hope Foundation.” Hij stelde de anderen ook voor. “Wat kunnen we voor jullie doen?”

“Wat doen al die mensen hier? En waar is die caravan ineens gebleven? Gisteren stond die er toch nog?”

“Slopen, gesloopt en ja”, beantwoordde Angel gevat zijn vragen.

De maagpatiënt en zijn assistente konden er niet om lachen. Tante Lulu wel, trouwens.

“Wie heeft dat ding gesloopt?” vroeg mevrouw Pitot.

“Wij”, zei Angel voor iedereen.

“Met welk recht?” wilde meneer Olsen weten.

“Met het recht van de eigenaar”, antwoordde Luc. “De officiële papieren liggen bij het gerechtsgebouw, als u ze wilt inkijken”, zei Luc op de neutrale toon die hij als advocaat altijd bezigde.

Mevrouw Pitot werd rood en vroeg: “Waar zijn de kinderen die hier woonden? Heeft u het land van hen gekocht? Als dat zo is, zit u diep in de problemen, mooie meneer de advocaat.” Iedereen keek naar Luc.

Luc moest zijn lachen inhouden. “Op dit stuk land liep vroeger een spoorlijn. Het is lang geleden ontruimd, maar die oude caravan was blijven staan. Vier jaar geleden is het landje officieel gekocht.”

“Door wie?” De zure ambtenaar keek met grote ogen naar de berg roestig ijzer die van de caravan was overgebleven. “Ik vertrouw dit niet. Ik wil precies weten wat hier aan de hand is!”

Luc haalde zijn schouders op. “Stap maar naar de rechter.”

“Hebben jullie niets beters te doen?” viel Grace tegen de kinderbeschermers uit. “Zoals het hele adoptiesysteem moderniseren? Of kinderen helpen die worden mishandeld? Zorg eerst eens dat gezinnen met problemen intact kunnen blijven.”

De ambtenaren negeerden haar. Dit soort verwijten kregen ze waarschijnlijk iedere dag naar hun hoofd gesmeten. Voordat ze wegliepen zei de man echter dreigend: “We komen terug met de politie. Dan zullen jullie wel anders piepen.”

“Jancie Pitot!” riep tante Lulu ineens. “Jou ken ik nog wel! Je hebt als kind in je broek geplast op de quilt van Our Lady of the Bayou! Op een kerkbazaar!”

Jancie werd vuurrood van schaamte.

“Hoe is het met je moeder, chère? Heeft ze nog steeds jicht?”

Jancie mompelde dat het goed ging met haar moeder en liep met haar collega naar de auto.

Luc slaakte een zucht van verlichting toen ze weg waren.

“Wat is er?”

“We zitten in de problemen.”

Iedereen keek hem vragend aan.

“Minderjarigen kunnen geen land kopen in Louisiana.”





Hoofdstuk 7





En toen nodigde hij de poes met de groene ogen uit…





Ze hadden uitvoerig besproken wat hen te wachten stond en wat ze ertegen konden doen. Angel stond op en zei: “Ik ga ervandoor.”

Luc sloeg hem op zijn schouder. “Heb je een afspraakje met een interessante vrouw?”

“Ik ken haar nog niet goed genoeg.” Angel keek even snel naar Grace om te zien of ze hem had gehoord.

Ze had hem gehoord.

“Met wie ga je uit?” vroeg tante Lulu recht voor zijn raap, zoals gewoonlijk.

Angel wist dat het zinloos was om te zeggen dat ze zich er niet mee moest bemoeien. “Larise Dupree. Charmaine heeft me aan haar voorgesteld.”

Tante Lulu mompelde dat hij een sukkel was en dat ze Charmaine een oorvijg zou verkopen.

“Hé, ik ken Larise”, zei Samantha. “We hebben op dezelfde school gezeten. Ze is toch fotomodel? Ik heb gehoord dat ze vorig jaar naakt heeft geposeerd voor Playboy.”

“Natuurlijk”, mompelde Grace. “Ze passen perfect bij elkaar.”

“Wat zei je?” vroeg Angel poeslief.

Grace negeerde hem.

“Ik hou van fotomodellen”, zei Luc. “Vooral als ze naakt zijn.”

“Vergeet niet dat ook tegen je vrouw te zeggen”, zei tante Lulu.”

Luc omhelsde lachend zijn tante.

“Zeg, Samantha! Ik kan een afspraakje voor je regelen, dan kun je met Angel en zijn fotomodel meegaan. Ik zal mijn neef Daniel bellen. Ken je hem nog? De dokter met het strakke kontje die geen homo is?”

“Heb het lef niet! Niemand hoeft afspraakjes voor me te regelen en zeker niet met die mooie meneer de dokter. Hij is mij te sarcastisch.”

“En jij, Grace?” vroeg Angel weer zo verdacht aardig. “Heb jij geen zin om mee te gaan stappen?”

“Wat denk je?”

“Als je niemand hebt, heeft de barkeeper die ik gisteren ontmoette wel interesse. Hij is commando geweest, ongeveer… twintig jaar geleden. Hij is wel kaal, maar dat vinden sommige vrouwen best aantrekkelijk. En je weet wat ze zeggen over commando’s. Een groot uithoudingsvermogen! Ik heb hem over jou verteld en hij had wel zin in een ex-non. Om mee uit te gaan, bedoel ik.”

Grace keek hem vuil aan. “Ben je levensmoe?”

“Oké, een andere keer misschien. En jij, Sam? Wil je uit met die commando?”

“Hoepel op!”

Angel glimlachte tevreden. Hij wilde niets liever dan naar zijn woonboot gaan, lekker douchen en met een koud biertje op bed een honkbalwedstrijd kijken. Alleen. “Wil iemand met me meerijden?”

Hij dacht dat Grace iets onfatsoenlijks zei over een van zijn lichaamsdelen dat al vaak genoeg lifters oppikte.

Tante Lulu knipoogde naar Angel.

Zijn omtrekkende bewegingen richting Grace verliepen keurig volgens plan, al zei hij het zelf.





Zou ze binnenkort de gevangenis in gaan?





In het hoofdkwartier van de nieuwe Hope Foundation zaten achttien mensen aan een lange tafel te vergaderen. Negen leden voor de familie LeDeux, onder wie Angel en negen Starrs. Het was de eerste officiële directievergadering.

Met zoveel mensen leek het uitgesloten om tot beslissingen te komen. Maar in de vorige directie hadden ook negen Starr-leden gezeten en die waren niet van plan hun positie op te geven. Tante Lulu stond erop hun aantal te evenaren.

Samantha had van haar opa geëist dat hij zijn Elvis-muziek zachter zette voordat de vergadering begon. Stanley Starr had het onder protest gedaan, mompelend dat het een stelletje Hound dogs was dat geen smaak had op het gebied van muziek.

Angel glimlachte zelfvoldaan. Zijn vroegere maatjes in de sloppenwijk van Newark zouden nooit geloven dat hij in de directie zat van wat dan ook. Ze hadden eerder verwacht dat hij in de gevangenis zou zitten of dood zou zijn.

Links van hem zat Grace, die héél gezellig deed, alsof ze nu weer beste vrienden waren. Nooit van zijn leven! Toen ze naast hem ging zitten, vertelde ze dat tante Lulu haar voor wel gekkere dingen had weten te strikken. Zo was ze een keer meegegaan op rateljacht. De ratel was de staart van een oude huid die een ratelslang had afgeworpen. Volgens tante Lulu had die geneeskrachtige eigenschappen. Grace was op een enorme ratelslang gestuit die zich net uit zijn velletje aan het wrikken was en niet wilde worden gestoord.

Angel kreeg ineens fantasieën over Grace die zich uit haar kleren liet glijden. Terwijl ze vertelde, bekeek hij haar lichaam op zijn gemak. Ze moest eens weten! dacht hij. Bijvoorbeeld hoe leuk hij het zou vinden om de veertien knopen van haar getailleerde witte bloes los te maken. Ja, hij had ze geteld. Een paar keer. Ze gebruikte nog steeds hetzelfde parfum, een verleidelijk maar subtiel geurtje met citrusvruchten.

Hij probeerde het hoofd koel te houden, anders zou Grace gaan vermoeden dat hij nog romantische gevoelens voor haar had.

Angel liet even zijn blik langs de andere directieleden aan zijn kant van de tafel gaan. Luc, Remy, John en Charmaine zaten naast elkaar. Aan de andere kant van de rij zat een man die zich net als Angel afvroeg wat hij hier deed. Dokter Daniel LeDeux leek altijd chagrijnig. Zijn humeur werd er niet beter op als tante Lulu mensen vertelde dat hij geen homo was. Alsof iedereen geïnteresseerd was in zijn seksuele voorkeur.

Tante Lulu zat midden in de rij in een ongelooflijk dure, kleurige jurk. Ze droeg schoenen met enorme hakken en had genoeg make-up op om een muur mee te pleisteren. De zwarte rieten hoed met de enorme rode roos had een voile en stond uitdagend schuin op haar hoofd.

Tegenover haar zat Stanley Starr in een keurig wit pak. Zijn sikje was perfect geknipt. Hij staarde naar tante Lulu alsof hij nog nooit zo’n mooie vrouw had gezien.

De twee families waren trouwens aan elkaar gewaagd als het ging om excentriekelingen.

Aan de kant van de Starrs zat tante Dot, een stoer mens van zeventig met een mannenkapsel en een diepe, hese stem.

Douglas was vijftig, had zijn grijze haar geverfd, gebruikte te veel eau de toilette en droeg designerpakken. Geen vrouw was veilig voor hem. Hij had zelfs naar Grace gelonkt toen ze binnenkwam. Als Douglas niet zo belachelijk was geweest, had Angel hem over de tafel getrokken.

Angus was twintig en een nuffig ventje. Hij had een superieure houding, alsof de rest van de wereld bestond uit idioten. Hij had een aantal hypermoderne speeltjes voor zich liggen. Zijn mobieltje kon waarschijnlijk een raket lanceren. James Bond zou er jaloers op zijn. Als zijn semafoon niet piepte, was hij bezig met zijn iPad. Een echte nerd, dus. Maakte hij notities of zat hij stiekem porno te kijken? Misschien verveelde hij zich gewoon.

Maire droeg een roze mantelpak, roze schoenen, roze lipstick en een ring met een enorme roze diamant. Zelfs haar blonde haar had een roze waas.

Samantha’s broer Wallace was er niet. De familie Starr bezat een paardenfokkerij en hij begeleidde een van hun paarden naar een race.

Samantha’s vader Bruce was erg trots op zijn Schotse voorouders. Hij droeg een kilt, kniekousen en een echte sporran. Het harige heuptasje hing net iets te hoog om aanstootgevend te zijn.

Zijn vrouw Lilith was Sams stiefmoeder. Op haar hoofd had ze een soort tulband die paste bij het losse model van haar lange japon. Ze was een voodoopriesteres en tante Lulu had voor de vergadering recepten voor liefdesdrankjes met haar zitten uitwisselen.

Misschien heb ik er een nodig, dacht Angel.

Je hebt in ieder geval íéts nodig, zei het stemmetje in zijn hoofd.

Angel ging ervan uit dat het Sint Judas was. Hij vroeg hem in gedachten: als ze When the saints go marching in spelen, heb je dan zin om mee te lopen?

Heiligen marcheren niet, ze zweven, was het antwoord dat hij kreeg.

O. Dat klinkt toch anders, vind je niet?

“Met wie zit je te praten?” vroeg Grace.

Met een rood gezicht gleed hij een stukje onderuit in zijn stoel.

De enige normale persoon aan de andere kant van de tafel was Samantha, de voorzitter. Ze had blijkbaar vanaf hun eerste ontmoeting een afkeer van Daniel, die altijd met gefronste wenkbrauwen door het leven ging. Hij bewonderde wel haar lef als het om kleding ging. Ze droeg een deftig zwart mantelpakje met een kort rokje. Onder haar colbertje droeg ze echter een beduidend minder deftig wit zijden hemdje dat onmiskenbaar de aandacht van mannen trok. Onder haar korte rokje droeg ze doorschijnende zwarte zijden kousen en pumps met hoge naaldhakken. Zelfs Daniel had een paar keer moeten slikken toen hij haar bij binnenkomst zag staan.

Toch vond Angel dat Grace er stukken aantrekkelijker uitzag in haar eenvoudige bloes en haar strakke rok. Haar rode haar viel in een soepele golf op haar schouders en de enige make-up die ze op had was aardbeirode lipgloss.

“Het eerste punt op de agenda”, begon Samantha, “betreft het Duval-project van de familie LeDeux. Mevrouw Rivard, het is belangrijk dat u dit project privé afhandelt, omdat het al in gang was gezet voordat de stichting officieel was. Bovendien is er nooit over gestemd door de directie.”

“Als we over elk wissewasje moeten stemmen, komt er nooit iets van de grond”, klaagde tante Lulu.

“Dat zal reuze meevallen, let maar op”, antwoordde Samantha koel. Ze keek de tafel rond en vroeg: “Is iedereen het hierover eens? Het Duval-project zal niet worden gefinancierd door de Hope Foundation. Wie is voor deze motie? Wie tegen? De voorstanders zijn in de meerderheid, dus de motie wordt aangenomen.”

“Ik had nooit verwacht dat jullie voor die kinderen zouden betalen”, mompelde tante Lulu.

“Over stemmen gesproken”, begon Daniel LeDeux.

Samantha keek hem geïrriteerd aan. “Kun je niet wachten tot de rondvraag aan het eind van de vergadering?”

“Nee, dan wil ik al lang weg zijn.” Hij kon zijn ogen niet van haar doorzichtige topje afhouden.

Samantha mompelde: “Als dat zou kunnen.”

“Je werkt me op de zenuwen, jongen”, siste tante Lulu, en ze sloeg Daniel op zijn arm. “Hou je mond.”

Daniel bloosde, maar negeerde haar opmerking. “Deze directie is veel te groot. Ik stel voor dat we de groep halveren en ik bied me aan om terug te treden.”

“Ik ook”, zeiden Angel, Grace, John, Remy en René een voor een.

Dan zouden voor de familie LeDeux Luc, Charmaine en tante Lulu overblijven.

“Bij de meeste vergaderingen hoeft niet iedereen aanwezig te zijn”, legde Samantha uit. “Daar hebben de meesten van jullie ook geen tijd voor. Maar soms moet er worden gestemd met de voltallige directie, dus ik stel voor dat we voorlopig intact blijven en kijken hoe het gaat.” Haar voorstel werd aangenomen.

Samantha keek Daniel triomfantelijk aan en hij zakte onderuit in zijn stoel. Ze dacht dat hij een dutje ging doen, maar hij bleef naar haar borsten staren. Blozend keek ze de andere kant op.

Tante Lulu las hem zo hard de les dat iedereen het kon horen. “Ga rechtop zitten! Hoe kun je ooit aantrekkelijk worden voor dat meisje als je zo in je stoel hangt?”

“Welk meisje?” vroeg Daniel geschrokken.

Tante knikte naar Samantha, waardoor haar hoed bijna afviel. Een aantal directieleden schoot bijna in de lach en nam snel een slokje water.

Nu werd Daniel ook rood.

“En wanneer ben je in vredesnaam voor het laatst bij de kapper geweest? Charmaine, jij kunt zijn haar toch wel knippen? En doe er wat mousse in, want het zit veel te plat.”

Iedereen bekeek het platte haar van Daniel. Angel vond dat het er prima uitzag, maar wat wist hij van zulke dingen?

Deze keer was Daniel zo verstandig om zijn mond te houden. En hij liet Samantha’s borsten ook met rust.

Het volgende punt op de vergadering was een nieuw project voor de stichting, dat werd goedgekeurd. Ook het banksaldo van twee miljoen vijftigduizend dollar werd goedgekeurd. De familie Starr en tante Lulu hadden ieder een miljoen gestort in de kas. De rest was de opbrengst van de dansveiling vorige week. Ook werd besloten administratief personeel aan te nemen.

“Nu moeten we een procedure instellen waarmee we kunnen beslissen welke projecten, personen of gezinnen onze hulp krijgen”, legde Samantha uit. “Dat zal niet zo eenvoudig zijn. Ik geef hiervoor het woord aan Dorothy Starr, hoofd marketing van Starr Foods. Ze heeft met haar partner de hulpvraag in New Orleans en Zuid Louisiana bekeken. Tante Dot?”

“Jullie zullen geschokt zijn”, begon tante Dot met haar hese mannenstem. “Wisten jullie dat twintigduizend gezinnen nog steeds dakloos zijn sinds orkaan Katrina? Na vier jaar! Dat is schandalig. En tienduizend kinderen die hun ouders door Katrina hebben verloren zijn nog steeds niet geadopteerd. Honderd van de duizend kinderen die wel waren geadopteerd zijn weer teruggebracht of zelfs gered uit de pleeggezinnen. Er was niet kritisch gekeken naar de pleeggezinnen en die honderd kinderen zijn mishandeld of verwaarloosd.”

Grace voelde de adem in haar keel stokken. Het was inderdaad droevig.

“Bovendien hebben veel mensen financiële problemen. De salarissen zijn nauwelijks gestegen, maar de kosten van levensonderhoud zijn de pan uit gerezen. Voor orkanen Katrina en Rita waren er veertigduizend betaalbare appartementen in New Orleans, nu nog niet eens de helft daarvan. Waar moeten de daklozen naartoe? Soms wonen twee of drie gezinnen in één huis, anderen kozen ervoor naar andere staten te verhuizen en een deel blijft dakloos. Vorig jaar heeft orkaan Ike alles alleen maar verergerd.” Ze pauzeerde even, zodat iedereen de cijfers tot zich kon laten doordringen. Toen vervolgde ze: “Op dit moment hebben we driehonderdvijfenzeventig hulpaanvragen, die we niet allemaal kunnen inwilligen. We moeten dus prioriteiten stellen. En dan heb ik het niet eens over verzoeken om naar Disneyland te mogen. Sommige wensen zijn te droevig voor woorden. Een meisje heeft bijvoorbeeld haar moeder verloren in orkaan Katrina. Nu wil ze dat we haar vader gaan zoeken. Hij is commando in het leger en weet niet eens dat hij een dochter heeft. En er zijn heel veel ziektegevallen die niet goed zijn opgevangen door artsen en ziekenhuizen wegens gebrek aan personeel en ziektekostenverzekeringen.”

“Waar beginnen we?” Tante Lulu vatte altijd graag de koe bij de horens.

Tante Dot gaf het woord weer aan Samantha. “Ik stel voor dat we een aantal commissies instellen die worden geleid door directieleden.”

O nee! Als Angel érgens een hekel aan had, waren het wel commissies. Daarin werd meestal ieder voorstel helemaal dood gediscussieerd. Hij wilde iets dóén. Zoals een huis bouwen, wat hij vandaag eigenlijk had moeten doen.

“Ons administratief personeel kan alle hulpvragen doorsturen naar de juiste commissies”, vervolgde Samantha. “Als het moet, kan ik in elke commissie zitting nemen. En dat geldt ook voor mevrouw Rivard.”

“Hou op met dat ‘mevrouw’. Ik ben tante Lulu.”

“Oké, tante Lulu”, zei Samantha met een glimlach.

En nu zag Angel ineens dat Samantha eigenlijk een heel mooie vrouw was, met haar lange, slanke lichaam en haar kastanjebruine haar. Ze was hem niet opgevallen, omdat Grace naast hem zat. Misschien moet ik Samantha een beetje versieren om Grace jaloers te maken, dacht hij. Hm.

“Dan kunnen we nu de commissies samenstellen.”

Daniel kreunde. Hij zag de bui al hangen.

“Eén commissie kan zich bijvoorbeeld bezighouden met gezondheidszaken en de meeste dringende gevallen opsporen. Of de gevallen die het snelst kunnen worden opgelost. In de toekomst kunnen we misschien zelfs een eigen kliniek beginnen.”

Iedereen, zelfs Samantha, staarde naar Daniel, die uiteindelijk zijn schouders ophaalde. “Goed dan”, zei hij gelaten.

Tante Lulu knikte triomfantelijk.

Samantha duwde een dossiermap in zijn richting die zo dik was dat Daniel meteen nattigheid voelde. Hij was erin geluisd.

“Bij Starr hebben we de commissie voor mensen met wensen al rond, maar we zullen je natuurlijk raadplegen over de verschillende gevallen en de kosten”, zei Samantha tegen Daniel. “Op de achterkant van de map staat een lijst met gevallen die we vandaag zullen bespreken.”

“Ik wil in de commissie die over de gezinnen gaat”, zei tante Lulu. “Grace en Angel kunnen me helpen.”

Dus zo komt ze aan haar vrijwilligers, dacht Angel.

De map die zij kregen was net zo dik als die van Daniel.

Daar zitten zeker honderd aanvragen in! dacht Angel. Hoe zou tante Lulu - en Grace en ik! - mensen ooit kunnen afwijzen? En ik blijf misschien niet zo lang meer in Louisiana.

“Ik zal me ook bij jouw commissie aansluiten, Louise”, bood Stanley gretig aan.

“Aardig van je, Stan”, antwoordde tante Lulu met een flirterige glimlach. “En Luc kan alle juridische zaken regelen.”

“Tee-John kan hem een handje helpen, omdat hij bij de politie zit en weet hoe je de wet moet omzeilen.”

“Tante Lulu!” protesteerde haar achterneef.

“Het is toch zo?” vroeg tante Lulu met een onschuldig gezicht. “Weet je nog toen je bij de zedenpolitie werkte?”

John zuchtte en besloot maar te zwijgen. Tegen tante Lulu kon toch niemand op.

Er werden nog commissies opgericht die zich bezig zouden houden met de financiën, met het inzamelen van geld en met publiciteit.

“Over publiciteit wil ik het even met jullie hebben”, zei Samantha, terwijl ze op haar horloge keek. “Op de binnenplaats staat nu een fotograaf op ons te wachten. Hij heeft een foto nodig voor een artikel over de nieuwe stichting.”

De meesten hadden niet veel zin om te poseren, maar iedereen begreep dat het noodzakelijk was.

Na de fotosessie vertrokken de meeste directieleden. Alleen Luc, tante Lulu, Grace en Angel bleven.

Luc zei dat hij nog iets belangrijks met ze moest bespreken.

“Ik heb honger”, jammerde tante Lulu.

“Oké, dan doen we dat tijdens de lunch”, stelde Luc voor.

“Je bent vandaag zo mooi gekleed, tante. Waarom gaan we niet naar Antoine’s?”

“Jippie! Daar ben ik lang niet geweest.”

Het restaurant was niet ver van de vergaderplek en ze liepen door de Franse wijk naar St. Louis Street.

Ineens zei tante Lulu: “Die Stan is wel een lekker stuk, vinden jullie niet?”

Het bleef stil.

“Hij heeft in ieder geval wel een heerlijk kontje, dat kunnen jullie niet ontkennen.”

Niemand zei iets.

“Wisten jullie dat hij een Magic Fingers-bed heeft?”

Grace giechelde en Luc grinnikte.

Veel te veel informatie, dacht hij. Maar waar kan ik zo’n bed kopen?

“Hoe weet je dat, tante?” vroeg Luc.

“Wat denk je?” zei ze, en ze trok haar wenkbrauwen suggestief op. “Jeetje! Jij gelooft ook alles. Ik was toevallig in de zaak toen hij het voor zijn vrouw kocht. Sophie is tien jaar geleden overleden, de schat.”

“O”, zei Luc. Hij was zichtbaar opgelucht dat hij het niet zo smakelijke beeld van de bejaarden in bed weer uit zijn hoofd kon zetten.

“Misschien moet ik zo’n bed voor Daniel kopen”, zei tante Lulu. “Die jongen heeft wat hulp nodig om zijn energie weer te laten stromen.”

Iedereen lachte.

“En jij ook, Grace.”

Nu lachte Grace niet, maar Angel wel.

Ze porde hem met haar elleboog in zijn zij.

“En ik?” vroeg Angel en Luc in koor.

“Jullie hebben genoeg energie om alle vrouwen van New Orleans tevreden te houden.”

Luc en Angel grijnsden naar elkaar.

Grace walgde in stilte.

Toen ze bij het restaurant aankwamen, gingen de dames meteen naar binnen.

Luc hield Angel even staande bij de deur. “Ik zeg het niet graag, maar de gemoederen in die Duval-zaak zijn behoorlijk verhit aan het raken.”

“Hoezo?” vroeg Angel verbaasd.

“Ik heb het er gisteren met een bevriende rechter over gehad. Volgens hem zitten we tot over onze oren in de problemen, zelfs als we het huis heel snel klaar hebben. Het ziet ernaar uit dat de kinderbescherming de kinderen in pleeggezinnen gaat plaatsen en ons de zaak laat uitvechten voor de rechter.”

“Dat overleeft tante Lulu misschien niet.”

“Ik weet het.”

“Maar we zien het misschien te somber in. Tante Lulu geeft nooit op. Ze gaat nog liever zelf de gevangenis in dan dat ze die kinderen in de steek laat.”

“En dat zou ze waarschijnlijk zien als een groot avontuur.”

Met die optimistische gedachte gingen ze naar binnen om te lunchen.





Hoofdstuk 8





Familiebanden zitten soms te strak…





“Dat is ze! Daar heb je die slet!”

Andrea Fletcher had zich in de kast verstopt en luisterde gespannen naar het geschreeuw van George Allison. Als hij zo tekeerging, verstopte ze zich altijd. Hij was geen alcoholist, maar hij dronk soms te veel en dan had hij van die woedeaanvallen.

Haar adoptiemoeder Ruth ging zoals gewoonlijk niet in tegen zijn geschreeuw. Het enige wat ze af en toe zei was: “O George!”

Het was ongelooflijk, maar na tien jaar keek ze nog steeds tegen hem op. Gelukkig was George artsenbezoeker en vaak van huis. Andrea was onlangs geslaagd voor haar eindexamen, dus zou ze eigenlijk zelfstandig kunnen gaan wonen. Het geld dat Andrea’s overleden adoptievader voor haar studie opzij had gezet, had George er echter al lang doorheen gejaagd. Hij vond dat hij er recht op had, omdat hij toestond dat Andrea in zijn huis woonde. Nu moest Andrea wel thuis blijven wonen en moest ze aan de plaatselijke hogeschool gaan studeren. Of ze kon een ongeschoold baantje zoeken en het huis uit gaan.

“Hoe weet je dat het Andrea’s biologische moeder is?” hoorde ze Ruth zeggen.

Andrea ging met een schok rechtop zitten.

“Omdat ik de adoptiepapieren die je altijd verstopt heb gezien, natuurlijk! Grace O’Brien heet haar moeder, en die staat nu in de krant! Die slet heeft haar eigen kind weggegeven. Moet je eens naar die foto kijken! Hetzelfde rode haar! Dezelfde groene ogen! Ze lijken verdomme als twee druppels water op elkaar!”

Andrea’s hart ging zo tekeer dat ze zich met moeite nog kon concentreren op wat er verder in de andere slaapkamer werd gezegd.

“Waar heb je die krant gekocht, lieverd?”

“Vorige week in New Orleans.”

Andrea wist sinds haar vijfde dat ze was geadopteerd. Ze had het goed gehad bij haar adoptieouders, totdat haar adoptievader stierf. Ze was toen acht geweest. Haar adoptiemoeder was hertrouwd en haar man George klaagde iedere dag dat Andrea hem zoveel geld kostte. Dat ze niet genoeg hielp in het huishouden, dat haar resultaten op school niet goed genoeg waren, dat ze eruitzag als een zwerver, dat ze nu oud genoeg was om een baantje te zoeken en kostgeld te betalen en dat ze zo snel mogelijk op zichzelf moest gaan wonen, zodat Ruth en hij eindelijk weer rust zouden hebben.

Ruth had Andrea verteld dat haar biologische moeder helemaal geen interesse in haar had. Dat ze een slet was die niet eens zeker wist wie de vader was. Ze had abortus willen laten plegen, maar ze had te lang gewacht. Vanwege die negatieve verhalen had Andrea nooit naar haar biologische moeder gezocht. Dat had geen zin, tenzij Andrea tegen haar wilde zeggen wat ze van haar dacht. En daar kreeg ze nu steeds meer zin in.

Op haar eigen manier hield Ruth wel van Andrea, maar ze hield meer van George.

Soms vroeg Andrea zich af waarom ze was geadopteerd. Geadopteerde kinderen zouden juist bijzonder moeten zijn, echt gewenst! Ha!

“Ik zal je één ding vertellen, Ruth!” bralde George. “Die slet Grace bulkt van het geld en het wordt tijd dat ze dat gaat delen met haar dochtertje!”

“Wat… wat bedoel je?”

“Ik heb eens rondgevraagd en blijkbaar zijn de mensen op de foto net een soort liefdadigheidsinstelling begonnen. Ze zeggen dat die families LeDeux en Starr schatrijk zijn.”

“Maar ze heet toch Grace O’Brien?”

“Maakt niks uit. Ze zit bij dezelfde club als die rijke stinkerds, dus moet zij ook geld hebben. Dat spreekt vanzelf.”

“O George! Wat ben je van plan?”

“Ik ga eens een praatje maken met die dame.” Andrea hoorde de smalende toon waarop hij het woord ‘dame’ zei. “Als ze haar goede naam niet wil verliezen, zal ze moeten betalen.”

“Maar dat is chantage, lieverd.”

“Nee. Dat is een terechte beloning voor alles wat ik voor haar dochter heb gedaan. Jij moet ervoor zorgen dat Andrea hier blijft. Ik zal haar bankrekening morgen laten blokkeren.”

Hij bedoelt zeker die rekening waar maar liefst vijftig dollar op staat voor mijn hele studie? dacht Andrea sarcastisch.

“Je mag haar geen geld geven!” riep George tegen Ruth. “En je zegt niets over die slet O’Brien. Anders vlucht Andrea nog in de armen van dat lieve moedertje van haar.”

Vergeet het maar! dacht Andrea. Niet om in haar armen te vallen. Ik ga haar zeker opzoeken, maar dan om haar eens flink de waarheid te zeggen.

Dikke tranen stroomden over haar wangen. Het was niet de eerste keer dat ze huilde om een moeder die haar had weggegeven als een oude pop.





Als je niet lesbisch bent, wat ben je dan wel?





Grace en Lionel zaten aan tafel tante Lulu’s aantekeningen uit te werken op de laptop. Lena lag te slapen.

De jongen was handig met computers en de kruidentherapieën van tante Lulu hadden zijn interesse voor geneeskunde versterkt. Daarom had hij een programma ontwikkeld waarin belangrijke recepten van tante Lulu en haar observaties als natuurgenezeres voor het nageslacht werden vastgelegd. Alle kruiden waren erin beschreven, evenals de toepassingen ervan.

De opmerkingen van tante Lulu over de patiënten die ze had behandeld waren van groot belang. Ze betroffen niet alleen de planten en de streek waarin die voorkwamen, maar ook de mensen en hun cultuur. En het document bevatte tevens allerlei informatie over tante Lulu, een ongelooflijke vrouw die een boeiend leven had geleid. Grace achtte zichzelf niet in staat een boek over tante Lulu te schrijven, maar iemand anders moest het zeker doen. Daarom moest al deze informatie worden vastgelegd.

“Sommige recepten zijn echt vreemd”, zei Lionel, en hij nam een slokje thee. “Denk je dat ze echt werken?”

“Waarschijnlijk wel. Steeds als ik twijfel aan een remedie, blijk ik ernaast te zitten. Zoals dat roken van baby’s. Het klinkt verschrikkelijk, maar in de praktijk valt het reuze mee. Bovendien helpt het! Het is per slot van rekening een primitieve manier om de longen van het kindje schoon te maken.”

Lionel trok zijn wenkbrauwen bedenkelijk op. “Ik weet het niet.”

“Ik las onlangs een wetenschappelijk artikel over alligatorbloed. Blijkbaar werkt het bij mensen als een soort antibiotica. Dat heeft te maken met het feit dat alligators al meer dan vijftig miljoen jaar op aarde zijn. Ze hebben weerstand tegen bijna alle ziekten ontwikkeld. Tante Lulu weet niet zoveel van evolutie en dierkunde, maar ik durf te wedden dat ze de geneeskrachtige eigenschappen van alligatorbloed kent. Mensen hebben in de loop der eeuwen door ervaring en experimenten dit soort ontdekkingen gedaan. Tante Lulu weet heel veel van die oude geneeskunst.”

Lionel was nog niet overtuigd.

“Je kunt morgen meegaan als tante Lulu haar patiënten bezoekt. Ze is soms zo gek als een deur, maar ze weet wel wat ze doet als het op genezen aankomt.”

“Ik mag haar wel”, zei Lionel.

“Ik ook”, zei Grace lachend. “Een van de weinige dingen die ze tot nu toe niet heeft kunnen genezen is mijn nagelbijten. Ze heeft allerlei smerige goedjes op mijn nagels gedaan, maar het heeft nog niets geholpen.” Grace stak haar duim omhoog en Lionel zag dat ze haar nagel heel kort had afgekloven.

“Wat is die juju-thee die ze steeds voor je zet?” Lionel wees naar een grote mok met een lavendelkleurige vloeistof erin.

Grace lachte. “Zij beweert dat het een liefdesdrank is, maar ik denk dat het gewoon een lekkere kruidenthee is. En het kan geen kwaad.”

“Ben je dan op zoek naar de liefde?” vroeg Lionel met een brede grijns op zijn gezicht.

“Niet echt, maar ik drink het om tante Lulu een plezier te doen.”

“En om Angel te krijgen heb je toch geen liefdesdrank nodig?”

“Angel? Waarom zeg je dat?”

“Heb je dat niet gemerkt? Hij zit zich altijd aan jou te verlekkeren!”

Er ging een vreemde rilling van genot door haar heen. Grace wierp een wantrouwige blik op de juju-thee, maar dat kon ze zich toch echt niet voorstellen. “Je vergist je, Lionel. Vroeger was hij gek op me, maar nu zijn we alleen… vrienden.”

Lionel bromde een protest, maar hij ging er niet tegen in. Toen grinnikte hij. Met glinsterende ogen vroeg hij: “Kun je me een beetje van die gedroogde juju-kruiden geven? Ik ken een leuk meisje op school-”

“Jij hebt die thee niet nodig, Lionel. Je bent een knappe vent.” Hij was lang en had een slank tienerlijf. Tienermeisjes vonden zijn piercings en leren jack waarschijnlijk heel opwindend.

Ineens herinnerde Grace zich dat Angel vroeger ook een piercing had. Niet aan denken, meisje! dacht ze beschaamd.

“Maak liever een afspraakje met haar”, adviseerde Grace.

“Dat kan niet zolang we ons hier min of meer moeten verstoppen.”

“Nee, maar dat zal niet zo lang meer duren.”

“Het voelt anders alsof er nooit een einde aan zal komen.”

“Angel heeft de funderingen en steunmuren al klaar. Vandaag beginnen de elektricien en de loodgieter, en morgen zal de familie LeDeux de binnenwanden plaatsen. Het duurt allemaal iets langer dan gepland, maar ik denk dat jullie binnen twee weken kunnen verhuizen.”

“Denk je echt dat ik kan gaan studeren?”

Ze knikte. “Als je dat echt wilt, zal tante Lulu net zo lang zoeken tot ze iets heeft bedacht om het mogelijk te maken.”

“We hebben veel aan haar te danken”, zei hij zacht.

“Heel veel, maar ze doet het niet voor het geld of voor complimentjes. Mensen helpen is haar grote passie. Als je haar wilt bedanken, moet je je best doen om een goed mens te zijn. Het kan ook geen kwaad om Sint Judas aan te nemen als je favoriete heilige.”

Ineens rende Ella de kamer in. Ze gilde: “Tante Lulu zegt dat jullie als de wiedeweerga moeten komen! Het staat vandaag vol met van die dingespaddenstoelen en jullie moeten ze als een speer gaan plukken. Ze zijn het beste medicijn tegen pukkels en puisten!”

Grace en Lionel schoten in de lach. De kleurrijke taal van tante Lulu was besmettelijk en ze begonnen allemaal zo swingend te praten.

“En neem een picknickmand mee”, voegde Ella eraan toe. “Vergeet de garnalen hushpuppies van gisteren niet en neem okra en van dat konijnenvoer uit de moestuin mee als salade.”

Ze had goed naar tante Lulu geluisterd, dat was duidelijk.

Een tijdje later roeide Grace in een kano over het moeras, dat eigenlijk een brede zijrivier was. Het was een traditionele boot, gemaakt van een uitgeholde boomstam. De hitte steeg op van het koffiekleurige water. Achter haar zat tante Lulu. In de andere kano zaten de jongste kinderen. Lena moest thuisblijven om te studeren. Grace had haar op het hart gedrukt voor niemand de deur open te doen.

Tante Lulu had de kinderen nog opgedragen lange broeken en hoge schoenen aan te trekken. ‘Als je dan door een slang wordt gebeten, kunnen de giftanden niet door de huid komen.’

Niemand van de kinderen had gegild of gegruwd bij de gedachte aan slangen. Ze waren gewend aan het leven bij het moeras. Grace zou trouwens best willen dat Miles eens gilde. Voor een jongen van tien was hij veel te stil en op zichzelf. Hij was het liefst bij Lena gebleven.

‘En doe jij ook een keer gewone kleren aan’, had tante Lulu tegen Ella gezegd. ‘Die Hannah Banana outfitjes zijn veel te sexy voor zo’n jonge meid als jij.’

Tegensputteren had nooit zin bij tante Lulu, dus na een schampere opmerking dat het Hannah Montana was had Ella andere kleren aangetrokken.

Nu peddelden ze door het rustige water. Tante Lulu zat achter Grace. “Mag ik je iets vragen, Gracie?”

O jee! dacht Grace. Tante Lulu vraagt anders nooit toestemming om te spreken, dus het zal wel iets belangrijks zijn. “Natuurlijk.”

“Ben je nog maagd?”

Grace schoot in de lach. “Welnee! Hoe kom je dáárbij?”

“Nou ja, ik ken je nu een jaar of twee en ik heb je nog nooit met een man gezien.”

“Ik heb me de afgelopen jaren inderdaad met andere zaken beziggehouden, maar ik ben geen maagd meer.” Ik ben zelfs moeder, dacht Grace.

“Ben je ooit verliefd geweest?”

“Ik dacht van wel, maar later bleek het kalverliefde te zijn. Ik was nog maar een tiener.”

“Vind je het geen tijd worden voor echte liefde? Je hebt je kansen bij een goede man verspeeld. Ik bedoel natuurlijk Angel. En je bent geen achttien meer. Vergeleken met mij ben je nog piepjong, maar als je kinderen wilt, kun je beter snel een man gaan zoeken, lieve schat.”

Grace had gemerkt dat je in het zuiden iemand de verschrikkelijkste dingen naar het hoofd kon slingeren. Als je er maar ‘lieve schat’ achteraan zei, was dat geen probleem.

Grace wist dat ze nooit een echte zuiderling zou worden. Daarvoor moest je er geboren zijn.

Maar daar ging het nu niet om. “Tante Lulu, ik zal nooit trouwen of kinderen krijgen.”

“Waarom in vredesnaam niet?”

“Het spijt me, maar dat bespreek ik met niemand.”

“Hou je niet van kinderen?”

“Natuurlijk wel.”

“Is het omdat je non bent geweest? Heb je de een of andere nederige gelofte afgelegd?”

Grace glimlachte. “Nee.”

“Misschien moet je die rode haren van je blond verven.”

“Waarom in vredesnaam?”

“Rood heeft je tot nut toe niet veel geluk gebracht. En blondines hebben meer plezier, zeggen ze.”

“Ik heb genoeg plezier.”

“Ha! Omgaan met een tachtigjarig mens, is dat zo plezierig?”

Grace glimlachte. Tante Lulu was de negentig al aardig gepasseerd, maar welke vrouw loog niet af en toe over haar leeftijd? Eva had het vast al gedaan.

“En je moet je sexy kleden. Ik wil wel met je gaan winkelen. En je moet door Charmaine van die kunstnagels laten zetten. Die zijn zo hard als beton en die bijt je er van zijn leven niet af!”

“Zijn ze zo hard?”

“En anders maken we ze zelf zo hard.” Terwijl ze het gesprek met Grace voerde, gilde ze tussendoor naar Miles in de andere kano: “Miles! Haal je vingers uit het water! Of wil je dat een alligator ze eraf bijt?”

De jongen kwam met een ruk overeind en legde geschrokken zijn handen in zijn schoot.

Toen zei tante Lulu tegen Grace: “Je moet zo’n doorzichtige push-upbeha kopen en een string. Ik zou niet graag rondlopen met zo’n veter tussen mijn billen, maar mannen schijnen het leuk te vinden. En jarretelles! Die zijn weer in de mode, het is niet te geloven. Wij vonden panty’s de beste uitvinding sinds het condoom, maar nu willen vrouwen weer van die onhandige gordeltjes! Het zal wel ergens goed voor zijn.”

Tante Lulu zei dit allemaal tegen de rug van Grace. Ze zag dus niet dat haar mond was opengevallen van verontwaardiging. Tante Lulu hoorde Grace echter wel zeggen: “Ik heb geen sexy kleding nodig. Als ik een man in mijn leven wil, doe ik het op de ouderwetse manier.”

“Hoe is dat? Op je achterwerk zitten wachten tot de prins van je dromen langs komt in een witte kano?”

“Kunnen we het ergens anders over hebben? Ik krijg hoofdpijn van dit gesprek.”

“Krijg je hoofdpijn van praten over mannen? Ben je toevallig lesbisch?”

Grace zuchtte. “Nee.”

“Dan moet je niet zeggen dat je nooit zult trouwen.”

“Nooit.”

“Hm.”

Toen het eindelijk stil werd achter haar, draaide Grace zich om. Tante Lulu staarde in gedachten verzonken voor zich uit, maar ze zei wel: “Hiervoor zal ik moeten bidden.”

Daar zat Grace helemáál niet op te wachten.





Gokken op liefde





Het gezelschap picknickte op een open plek bij de rivier en tante Lulu lag op een deken. Het water was kalm, maar dat was niet altijd het geval in dit moeraslandschap. De loop van de rivier en het land veranderde voortdurend. Net als mensen.

Ze hadden paddenstoelen gesneden die je niet kon eten, maar goed waren voor een zalfje tegen insectenbeten. Tante Lulu had ook een grote tas vol kruiden verzameld. Er zat onder andere de bast in van de sassefrasboom. Ze maakte er thee van tegen allerlei kwalen en de olie van de sassefrasboom doodde hoofdluis. Verder had ze vernonia tegen menstruatieklachten, tradescantia tegen maagpijn, trompetklimmer tegen hoest, netels tegen schurft, ganzenvoet tegen zweren en moederkruid tegen migraine.

Cajuns stonden bekend als zuinige mensen die niets weggooiden. Dat gold ook voor de kruiden van tante Lulu. Ieder deel van de plant had zijn specifieke werking. De kunst was die te leren kennen.

“Wil je nog meer van die kattenstaarten?” vroeg Grace, die met de kinderen aan de rand van het water stond. Ze hadden al genoeg van de lange stengels om de boot tot zinken te brengen.

“Nee”, antwoordde tante Lulu. “En ga niet het water in! Je moet niet alleen oppassen voor alligators en slangen.”

De kinderen waren niet bang. Het was goed om ze eens onbezorgd te zien genieten. Hun leven was niet bepaald gemakkelijk geweest, maar het ging nu veel beter met ze. Tante Lulu vond het heerlijk dat ze interesse toonden in de kruiden en luisterden naar wat ze erover vertelde. Vooral Lionel wilde alles weten. Hij zou vast een uitstekende dokter worden, daar was ze van overtuigd.

Over Grace maakte ze zich sinds kort echt zorgen. Er was iets niet in orde met haar, maar tante Lulu wist niet wat het was. Het was haar bedoeling om Grace en Angel te koppelen, omdat ze voor elkaar waren bestemd. Dat bleek echter moeilijker dan ze had gedacht. Iets zat Grace blijkbaar dwars en dat was heel verontrustend.

Als Angels plan een kans van slagen wilde hebben, moesten Grace en hij vaak samen zijn. Tante Lulu ging er tenminste van uit dat Angel een plan had. Mannen kunnen soms zo dom zijn, dacht ze. Ze denken dat sommige dingen vanzelf gaan.

“Waarom kijk je zo somber?” vroeg Grace, en ze ging naast tante Lulu op de deken zitten.

“Ik dacht net aan de stichting en aan al het werk dat nog moet worden verzet.”

“Je wist toch wel waar je aan begon?”

Tante Lulu schudde haar hoofd. Ze had vandaag een pruik op met rode krullen, die wel leken op die van Grace. Het was gewoon eng, vond Grace. Alsof ze kon zien hoe ze er uit zelf zou zien als ze negentig was. “Ik wist dat er werk aan de winkel was, maar dat de problemen zo gigantisch zouden zijn… Mijn hart breekt als ik al die verhalen lees.”

“Je kunt niet alle kwalen in de wereld genezen. Je kunt wel steeds opnieuw een geval behandelen en zoveel mensen helpen. Dat zeg je zelf altijd.”

“Het wordt me duidelijk dat je met die stichting behoorlijk aan de weg moet timmeren. Zo krijg je geld. Anders vergeten de mensen je snel.”

“Daarom is het goed dat je je hebt aangesloten bij de familie Starr. Dat maakt het veel gemakkelijker.”

“Ja, maar wij moeten niet als tamme hondjes achter ze aan lopen. We moeten ook af en toe met eigen ideeën komen.” Tante Lulu kreeg ineens inspiratie. “Hé! Ik bedenk ineens een nieuwe manier om aan poen te komen voor die arme mensen.”

“O ja?”

“Het draait om jou en Angel.”

“O jee!”

“Maak je niet druk. Ik ben jullie echt niet aan het koppelen.” Als je dat gelooft, kan ik je ook een krokodillenfarm aan de Noordpool verkopen, dacht tante Lulu. “Aangezien Angel en jij ervaren pokerspelers zijn, moeten we een echt pokertoernooi organiseren!”

Grace boog haar hoofd een beetje opzij en dacht even na. “Hm. Dat is geen slecht idee. Het wordt wel vaker gedaan voor liefdadigheid. Je moet alleen wel oppassen dat je de plaatselijke wetten niet overtreedt.”

Tante Lulu wuifde haar opmerking weg. “Niks aan de hand. Ik ken genoeg mensen in Louisiana.”

Grace trok haar wenkbrauwen op. “Ik vraag me af of Angel daar wel tijd voor heeft. Hij heeft het heel druk met de bouw van het huis.”

“Dat huis is zo af. Als jij het hem vraagt, blijft hij vast langer om dat pokertoernooi te regelen.”

“Ik? Waarom moet ik het hem vragen?” vroeg Grace.

“Jij kent hem beter dan ik.”

“Vroeger, maar nu niet meer.”

“Oké, dan vraag ik het hem wel. Als hij meedoet, kom jij dan ook helpen?”

“Heb je me er zojuist ingeluisd?”

“Hoe kom je daar nou weer bij!”





Als onnozele mannen het advies van onnozele ouwe vrouwtjes opvolgen…





Angel was ongelooflijk gefrustreerd.

Hij had er genoeg van zichzelf te bevredigen in die ultramoderne douche of midden in de nacht wakker te worden met een enorme erectie. Het was pijnlijk dat hij zijn gevoelens niet in de hand had als Grace bij hem in de buurt kwam. Hij was nu twee weken in Louisiana en zijn plan om haar hart te veroveren had helemaal niets opgeleverd. Nada!

Hij was van plan om Gracie te bellen en haar op de woonboot uit te nodigen. Om te kletsen… en zo.

Toen ging ineens zijn mobieltje.

Het was tante Lulu.

Joepie! dacht Angel sarcastisch.

“Ik heb een goed idee”, zei ze.

Nog eens joepie! “Ik ben blij dat iemand ze krijgt.”

“Hou even je brutale mond.”

“Wat heb je nu weer voor een onzinnig idee?”

“Ik waarschuw je, jongen!”

“Sorry. Ik ben zo gefrustreerd!”

“Net als Gracie.”

“O ja?” Wat ben je toch een zielenpoot, dacht hij, om meteen weer hoop te hebben.

“Nou ja, dat denk ik. Misschien is ze het niet gewend om met vier kinderen samen te leven. Grace en jij gaan in ieder geval samen een pokertoernooi organiseren voor Jude’s Angels. Dan zie je haar tenminste regelmatig. Je moet zelf maar verzinnen hoe je die meid in je bed krijgt. Een beetje handtastelijk mag je onderhand wel worden.”

“Tante Lulu!”

“Hé, ik ben wel oud, maar ik ben nog niet dood. Gracie deed ook al zo moeilijk. Heb jij dan geen verlangens?”

“Meer dan me lief is.” Je wilt niet weten hoezeer ik naar haar verlang, dacht hij. Het is niet fatsoenlijk meer.

“Als je advies nodig hebt over de manier waarop je haar kunt versieren, kan ik altijd Tee-John naar je toe sturen. Die knul krijgt een echte non nog uit de kleren. Dat is hem vast al een paar keer gelukt.”

“Als je dat maar uit je ouwe hoofd laat.”

“Dan niet”, zei tante Lulu veel te meegaand. Angel werd meteen wantrouwig. “Doe je het?” vroeg ze poeslief.

“Wat? Gracie uit de kleren krijgen?” Als dat zou kunnen…

“Néé. Ja, dat ook. Maar ik bedoel nu dat pokertoernooi.”

Angel hief wanhopig zijn hand op. “Wat heb ik te verliezen?”

Achteraf dacht hij dat hij het antwoord op die vraag niet wilde weten.





Hoofdstuk 9





Worden mannen ook ongesteld?





Mánnen! Ze zijn ondoorgrondelijk!

Grace zat tegenover Angel in de keuken van het nog niet voltooide huis. Ze waren St. Jude’s Cajun Poker Tournament aan het voorbereiden en maakten op dat moment de tafelschikking. Tweehonderd deelnemers hadden zich al ingeschreven en dat was het maximum. Het was wel ironisch dat het toernooi zou worden gehouden in de feestzaal van de kerk. Net als de bingo, die altijd meteen na de mis werd gehouden. Verbijsterd zag ze dat hij de ene keer kwaad naar haar keek en de andere keer vol verlangen. Tenminste, zo zag het eruit. Even later kneep hij zijn ogen wantrouwig tot spleetjes. Daarna was hij weer zo formeel dat ze hem het liefst een draai om zijn oren zou geven om een reactie uit te lokken. Grace miste de Angel van vroeger.

“Wat is er in ’s hemelsnaam met je aan de hand?” vroeg ze na een tijdje.

“Dat is toch geen opmerking voor een ex-non?”

Grace vloekte zo grof dat Angel in de lach schoot. Zo kende ze hem weer. Dat was de Angel van wie ze hield. Als een vriend! dacht ze snel. Moet ik dat nog tegen mezelf zeggen? Lieve help, ik word al net zo erg als hij.

“Waarom ben je zo humeurig?” vroeg ze.

“Ik ben niet humeurig”, gromde Angel.”

“Ha! Als ik niet beter wist, zou ik denken dat je ongesteld moest worden.”

“Ha ha, wat grappig.” Hij kon er niet om lachen.

“Angel, wat is er?” Ze pakte aarzelend zijn hand vast.

Hij schrok ervan. Snel trok hij zijn hand weg.

Dat was een afwijzing die haar diep kwetste, maar dat liet ze niet merken. Wat een rotzak! “Hoe staat het met je liefdesleven? Ben je nog aan het daten met dat fotomodel?”

“Wat kan jou dat schelen?”

“Hm?”

“Laten we dat rottoernooi alsjeblieft afwerken. We beginnen met twintig tafels met elk tien spelers. De voorrondes zullen zeker vijf uur duren tot de laatste spelers over zijn. Dan is het pauze. Om zes uur begint de finale. Wat is er? Waarom kijk je zo naar me?”

“Mis je het pokeren wel eens?” vroeg ze, al wilde ze eigenlijk iets anders weten.

“Soms.”

“Ik kan je verslaan, weet je dat?”

Hij grijnsde en Grace smolt. Geen vrouw kon weerstand bieden aan die sexy grijns van hem.

“Never nooit niet.”

“Wedden?” Ze had het er zomaar uitgeflapt, omdat hij zo rot deed.

Hij trommelde even met zijn vingers op tafel, terwijl hij haar recht in de ogen keek. Waarschijnlijk om me te irriteren, dacht Grace. “We kunnen tegen elkaar spelen in een demonstratiewedstrijd op de dag van het toernooi. Een duel tussen twee ex-kampioenen, weet je wel.”

“Misschien. En wat krijg ik als ik win?” vroeg Grace.

“Dan geef ik honderdduizend dollar aan Jude’s Angels. En ik vergoed alle materiaalkosten voor dit huis. Weet je wat? Ik richt het hele huis in!”

“Zou je dat allemaal doen voor een weddenschap?” vroeg Grace met gefronste wenkbrauwen. “En als jij wint, wat trouwens onmogelijk is?”

Die langzame, sexy grijns kwam weer tevoorschijn. Hij wipte zijn stoel naar achteren, vouwde zijn handen in zijn nek en zei: “Een nacht in bed met jou. De hele nacht. En ik mag alles doen wat ik wil.”

Haar mond viel open en ze voelde haar gezicht gloeien van schaamte.

“Gracie, je bloost! Wat… schattig!”

Nu werd ze nóg roder. “Je bent gek! Waarom wil je dat? Je houdt niet van me.”

“Wat heeft liefde ermee te maken?”

“Dat weet ik niet. Dat wil ik van jou horen.”

“Ik heb altijd willen weten hoe je zou zijn in bed. En de gedachte aan vriendschap met iets extra’s vind ik wel intrigerend.”

“Nee. Ik doe het absoluut niet.”

“Je hebt gelijk. Het is een slecht idee. Al zou je toch nooit gewonnen hebben.”

Ze kneep haar ogen tot spleetjes. “Daag me niet uit.”

“Vergeet alsjeblieft dat ik erover ben begonnen.”

“En zonder de weddenschap doneer je dat geld zeker niet aan de stichting?”

“Waarom zou ik dat doen?”

“Om iets aardigs te doen?”

“Vergeet het maar. De weddenschap gaat niet door. Dat geeft niets, hoor.”

Grace haalde diep adem. “De weddenschap gaat wel door, stoere jongen.”

Hij zei niets, hij keek haar alleen maar aan. Eindelijk zei hij: “Afgesproken.”

Grace had meteen spijt van haar beslissing. Ze wilde erop terugkomen, maar ze wist ook dat Angel dat van haar verwachtte. En ze zou dat humeurige stuk vreten niet in de kaart spelen.

Toen zei Angel iets heel vreemds. “Ik ben hier klaar voor vandaag. Ik ga naar huis en dan ga ik de douchekraan oppoetsen.”





Grace ging naar haar eigen huisje. Daar vroeg ze aan tante Lulu: “Wil je met me pokeren? Ik moet oefenen.”

“Hoezo?”

“Ik heb een weddenschap afgesloten met Angel.”

“Wordt hij eindelijk handtastelijk? Nee, zeg maar niets. Laat een oude vrouw maar eens lekker fantaseren.”

“Wil je me helpen?”

Tante Lulu giechelde en schudde haar hoofd. “Zoek het zelf maar uit, meisje.”





Afspraak is afspraak, schatje…





Angel stond versteld dat hij zoveel geluk had. Misschien had tante Lulu toch gelijk met dat gedoe over Sint Judas. Een betere gelegenheid om de liefde van Grace op te wekken, of in ieder geval haar lust, was er niet.

Grace probeerde voortdurend onder de weddenschap uit te komen, maar Angel liet deze kans niet schieten. De weddenschap stond vast, als een rots.

Hij probeerde Grace te mijden, maar als dat niet lukte, ging hij niet in op haar pogingen hem uit te dagen.

“Je bent toch niet echt van plan om met me te slapen?”

“Ik wil niet met je slápen. Ik heb iets heel anders in gedachten.”

Grace snoof vol ingehouden woede. “Je weet wat ik bedoel!”

“Waarom zou ik het niet van plan zijn?”

“Omdat… omdat… Ach, hou toch op! Is dit de een of andere romantische fantasie van je of zo?”

“Misschien.”

“Hoe kun je naar bed gaan met een vrouw van wie je niet houdt?”

Hij keek haar aan alsof ze haar verstand had verloren.

“Natuurlijk. Dat was ik vergeten. Mannen kunnen seks hebben waar en wanneer ze maar willen. Alleen vrouwen willen een emotionele band”, zei Grace vol walging.

“Waar en wanneer ik maar wil? Je moet me niet overschatten.”

“Ik hoop dat je dit aan niemand hebt verteld.”

“Nee, dit blijft tussen ons. Zal ik een contract opstellen?”

“Waarvoor?”

“De voorwaarden van de weddenschap. Wat mijn prijs betreft: ik stel voor dat we met elkaar spelen van zonsondergang tot zonsopgang. In de woonboot, tenzij je liever de bruidssuite van een luxe hotel wilt afhuren. Ik heb gehoord dat ze een hartvormig bubbelbad hebben. Nee? Oké, wat je wilt. Ik moet boodschappen gaan doen. Chocolade bodypaint. Of heb je liever perzik? Ik weet nog dat je dol was op perzikijsjes. Oesters als voorgerecht. Of wil je iets anders? Sfeermuziekje… En handboeien, natuurlijk! En een blinddoek. Je wilt zeker geen nonnenhabijt aantrekken, speciaal voor mij? Maken ze ook religieuze strings?”

Grace kookte van woede.

“Ik wil niet zeuren, maar het lijkt wel of je van streek bent. Volgens mij komt er stoom uit je oren! Krijg je een rolberoerte? Dat is een woord dat ik van tante Lulu heb geleerd.”

“Hou me vast, anders pleeg ik een moord!”

“Dat zal ik zeker doen… als ik win. En je mag mij ook vasthouden, waar je maar wilt. Je mag me zelfs bijten om je af te reageren. Maar niet te hard, hoor.”

“Je treitert me alleen maar. Je bent helemaal niet van plan die absurde weddenschap door te zetten.”

“Wedden?”

“Je kunt toch niet van me winnen.”

“Dat zullen we wel eens zien.”

Het gesprek had hem zo gestimuleerd dat hij thuis onder een ijskoude douche moest gaan staan.





Je zou kunnen zeggen dat het de ‘Tour de tante Lulu’ was…





Je had gewone rondleidingen door de Franse wijk en je had ook te gek swingende tours.

Vandaag leidde Charmaine hen door het centrum van Crescent City en de buitenwijken. Tante Lulu zat voorin met de gids in haar naoorlogse lavendelkleurige vintagewagen. Grace en Samantha zaten met open monden op de achterbank om zich heen te kijken.

Je zou kunnen zeggen dat Charmaine meer wist over de Big Easy dan de meeste gidsen, maar dat was zwak uitgedrukt. Bovendien waren er nog de waanzinnige ingevingen van tante Lulu en de opmerkingen van Samantha, die in de stad was opgegroeid.

Charmaine en tante Lulu hadden zich uitzinnig gekleed voor de gelegenheid. Ze zagen er allebei uit als filmsterren uit de jaren veertig, met hun glitterzonnebrillen. Omdat tante Lulu met open dak reed stond het haar van alle dames stijf naar achteren, alsof ze in een windtunnel waren geweest.

“Dat is Madames Claudettes huis van plezier”, vertelde Charmaine. Ze kwamen langs een onschuldig ogend, oud pand met groene luiken en mooie smeedijzeren balkons. “‘Seks in stijl’ staat er op haar rekeningen. Ik heb gehoord dat bondage en ménages haar specialiteiten zijn.”

“Wat is meenaazje?” vroeg tante Lulu.

“Met drie”, antwoordde Charmaine.

“Drie wat?” vroeg tante Lulu.

“Laat maar”, zei Charmaine.

“O, nu begrijp ik het! Tee-John heeft ook wel eens zoiets gedaan toen hij nog studeerde. Om je rot te lachen!”

“Hoe weet jij dat, tante?”

“Ha! Het zou je verbazen wat ik allemaal weet. Ik bazuin het niet allemaal rond, maar ik ben niet onnozel!”

Die opmerking uit de mond van de grootste flapuit ter wereld was geweldig.

“Het zou me niets verbazen als jij het ook eens hebt geflikt”, zei tante Lulu tegen Charmaine.

“Hoe kom je erbij! Rusty is meer dan genoeg voor mij.”

“Je bent niet altijd met hem getrouwd geweest.”

“Maar ik heb het toch niet gedaan!”

“Al goed. Dus dit is het huis van Claudette? Ik heb haar oma nog gekend. Claudine, heette ze. Toen was het niet zo chic. In die tijd kon je alles krijgen wat je wilde in Storyville. Het was eigenlijk zielig voor die meisjes. Ze hadden geen keus. Ze moesten hun lichaam verkopen of verhongeren. De hoeren van tegenwoordig kunnen kiezen met wie ze zaken doen.”

“Ik weet niet of prostitutie tegenwoordig anders is dan vroeger”, merkte Samantha op. Ze had nog niet door dat je beter niet kon reageren op de verhalen van tante Lulu. “Veel prostituees zijn verslaafd. Of straatarm.”

“Die vrouwen doen het zeker niet voor hun plezier”, voegde Grace eraan toe. “Hun lichamen zijn handelswaar dat mannen gebruiken en vervolgens achterlaten, als een oude krant.”

“Misschien moeten we ook een organisatie oprichten om hoeren te helpen.” Tante Lulu tikte met haar wijsvinger op haar glanzende rode lippen.

“Alsjeblieft niet!” riep Samantha uit. “Laten we eerst deze stichting goed op poten zetten voor we een nieuwe oprichten.”

“Hoe zou je die nieuwe stichting noemen? Jude’s Fallen Angels?” grapte Charmaine.

“Dat is een goed idee”, antwoordde tante Lulu. Ze meende het nog ook.

Grace en Samantha kreunden van plaatsvervangende schaamte.

“Nou, ik ben voor gelijke rechten”, zei Charmaine, en ze keek in de achteruitkijkspiegel naar de dames op de achterbank. “Er zouden meer mannelijke prostituees moeten zijn.”

“Alsof je man je niet genoeg geeft. Die knul is een echte seksmachine!” Tante Lulu sloeg zich op de knieën van plezier. “En jij, Samantha? Krijg jij wel genoeg aandacht?”

Samantha keek even geschrokken op. Ze was nog niet gewend aan tante Lulu’s directe manier van vragen. Maar ze was slim en leerde snel. Ze besloot geen antwoord te geven.

Maar daar trok tante Lulu zich niets van aan. “Heb ik al verteld dat Daniel geen homo is?”

Samantha grijnsde als een boer met kiespijn. “Hou op over Daniel. Het zal nooit iets worden met hem. Echt niet.”

“Dat zullen we nog wel zien.”

“Als ik een kanarie had, zou ik de foto van Daniel op de bodem van de kooi leggen. Begrijp je het nu?”

“Die ex-man van je moet een echte rotzak zijn geweest dat je zo’n afkeer van mannen hebt gekregen.” Tante Lulu begreep nu waarom ze zich zo sexy kleedde. Het was pesterij.

“Dat klopt. In het ziekenhuis waar hij werkte wilde men een vleugel naar hem vernoemen. Niet omdat hij zoveel goed werk had verricht, hoor. Omdat hij bijna alle bedden had beslapen met de dienstdoende verpleegsters. Hij heeft zelfs een paar patiënten gehad.”

Tante Lulu vertelde een walgelijk verhaal over net zo’n man die ze had gekend. Ze hadden een lichaamsdeel van hem op sterk water gezet voor de wetenschap.

Samantha vroeg aan Grace of dat echt waar was.

Grace haalde haar schouders op. Dat wist je nooit bij tante Lulu.

“Je weet wat ze zeggen over paardrijden, als je net van het paard bent gevallen”, ging Lulu verder.

“Nooit meer in de buurt van een manege komen?” vroeg Samantha honingzoet.

“Nee, dat je moet meedoen aan een rodeo.”

Samantha keek Grace smekend aan. “Hoe hou je het uit met haar?”

“Als je haar beter leert kennen, blijkt ze heel aardig te zijn.”

“Ik heb altijd al zo’n hoerenkiet vanbinnen willen bekijken.” Tante Lulu veranderde weer eens van onderwerp. “Ken je iemand die ons kan rondleiden?” vroeg ze aan Samantha, die haar verbaasd aankeek.

“Hoe kom je erbij dat ik mensen in een dergelijk etablissement zou kennen?”

Tante Lulu schaterde het uit om de formele bewoordingen van Samantha. “Je woont toch in New Orleans?”

“Dit is een stad, ik ken hier niet iedereen.” Samantha rolde geërgerd met haar ogen.

Gracie en Charmaine grinnikten, omdat ze buiten schot bleven. Maar dat duurde niet lang.

“Je zou er nog iets van kunnen leren, Gracie. Aangezien je een non bent geweest, ken je vast niet veel standjes.”

“Standjes?” riep Grace verbijsterd. Ze was er weer ingetrapt.

“Alsof jij er zoveel kent, tante.” Charmaine tikte Lulu tegen haar knie.

“Je zou er nog van staan te kijken. Hoe staat het trouwens met het pokertoernooi?” Lulu keek over haar schouder naar Grace.

Deze keer was ze blij met de plotselinge ommezwaai in het gesprek. “Goed, hoor. Na twee dagen hadden we al het maximum aantal deelnemers ingeschreven. En bedrijven hebben enorm veel prijzen gedoneerd. We kunnen geen geldprijzen uitkeren, dat is niet toegestaan in Louisiana.”

“Ik kan wel eens met iemand gaan praten”, stelde tante Lulu voor.

“Nee, laat maar. Het loopt prima zo.” Ze hadden al genoeg wetten overtreden met het opvangen van de kinderen.

“Trouwens, hoe komt het dat Angel steeds zo’n domme grijns op zijn gezicht krijgt als ik over het toernooi begin?” vroeg ze aan Grace.

O nee! Grace wilde absoluut voorkomen dat tante Lulu iets hoorde over hun weddenschap. “Ik heb geen idee.”

Leugenaar! riep dat irritante stemmetje in haar hoofd.

“O, kijk eens!” Tante Lulu wees naar buiten. “Daar is de oude Pelican Ballroom.” Het gebouw zag eruit als een pakhuis. Zo te zien lagen er goederen van Starr Foods opgeslagen. “Ik heb er nog gedanst met mijn verloofde Philipe Prudhomme voordat hij naar het front moest.”

“Ik wist niet dat je verloofd bent geweest”, zei Grace.

Lulu knikte. Voor de verandering was ze een keer sprakeloos. In gedachten verzonken keek ze naar buiten. Na een tijdje zei ze: “Mijn hart is gebroken toen Philipe sneuvelde op D-day en het is nooit helemaal genezen.”

Grace voelde tranen in haar ogen springen. Ze zag dat de andere dames hetzelfde hadden. Een liefde die meer dan zestig jaar had geduurd! Het was ontroerend.

De sfeer werd ineens weer vrolijk toen tante Lulu opmerkte: “Wat kon die jongen dansen! En hij was een ongelooflijk goeie minnaar. Hij hoefde geen trucjes te gebruiken. Hij kon mijn belletje altijd laten rinkelen!”

“Te veel informatie”, fluisterde Samantha.

Gelukkig waren ze net aangekomen op hun bestemming in een buitenwijk van New Orleans. Tante Lulu wilde een aantal mensen ontmoeten die in de folder van Jude’s Angels stonden. Of in ieder geval zien waar ze woonden.

Ze stopten bij een oud, slecht onderhouden appartementencomplex. Het had orkaan Katrina net overleefd, maar Ike had er ook flink huisgehouden. De muren waren beschimmeld en veel ruiten waren nog steeds kapot. Het gebouw had al twintig jaar geen verfkwast van dichtbij gezien. Er stond dan ook een bord buiten dat hier binnenkort chique appartementen werden gebouwd onder de naam Magnolia Gardens. Niet voor arme mensen, dat was duidelijk. Dus zouden zeker honderd gezinnen dakloos worden.

Ze liepen om het gebouw heen. Er was bijna geen gras en de kinderen speelden op verroeste schommels en wipjes. Tante Lulu werd steeds kwader. Binnen zag alles er nog beroerder uit. Er waren veel deuren met kapotte sloten. Het stonk ongelooflijk in de gangen.

“Het is niet te geloven,” zei Samantha, “maar mensen staan in de rij voor deze appartementen. Er is een enorm tekort aan woningen in New Orleans. Betaalbare woningen, wel te verstaan. Sommige ouders hebben hun kinderen naar familie buiten de stad gestuurd, omdat ze geen andere oplossing zien.”

“Ik heb al genoeg gezien”, zei tante Lulu. Grace wist dat haar boosheid zou worden vertaald in daden binnen de stichting. Ze keek naar tante Lulu, die in haar strakke rode broek het gebouw uit liep.

Daarna bezochten ze een mooi huis in de stijl van een ranch dat de orkaan wel goed had doorstaan. Het had een mooi gazon in de voortuin en achter het huis een terras met een barbecue en kinderspeelgoed. Het probleem hier was dat drie gezinnen deze driekamerwoning moesten delen. Ze waren familie van elkaar en heetten allemaal Arnaud. Er woonden zeven volwassenen, vier tieners en acht kinderen onder de dertien, onder wie twee baby’s. Het was een onhoudbare situatie.

De dames van de stichting en een aantal leden van de familie Arnaud zaten even later op het terras limonade te drinken en de donuts op te eten die tante Lulu had meegenomen. De Arnauds waren creolen, ze hadden een donkere huidskleur. Cecile, een gescheiden moeder met een pasgeboren zoontje, was kapster bij een chique salon in de stad. Haar moeder Eulalie was serveerster in een restaurant en haar echtgenoot Martin was loodgieter. Hij bekeek zijn vrouwelijke gasten met het nodige wantrouwen.

“Ik ken een Josephine Arnaud in Houma”, zei tante Lulu ineens.

“Dat is mijn zus”, zei Martin.

“Zij heeft toch geen last gehad van de orkanen?”

Martin schudde zijn hoofd. “Nee, maar na Katrina heeft ze onze ouders en twee nichtjes in huis genomen.”

“Hoe red je het met zoveel mensen in één huis?” vroeg Grace.

“We doen alles om de beurt”, zei Eulalie, en ze schaterde het uit. Ze wees naar de wc. “En dat valt niet mee met maar één badkamer voor zoveel mensen. Ik kan me niet meer herinneren wanneer ik voor het laatst in bad heb gelegen.”

“Je moet ook niet in bad gaan”, mopperde Martin. “Dat kost te veel water.”

“Ach, joh”, suste zijn vrouw.

Samantha legde uit hoe de Hope Foundation werkte en dat Jude’s Angels hun best deden om gezinnen te herenigen of bij elkaar te houden.

Martin verstijfde. “Wij hebben geen liefdadigheid nodig. Jullie zijn allemaal hetzelfde. Jullie komen arme mensen aangapen, alsof we aapjes zijn.”

Eulalie wilde haar man de les lezen om zijn botte reactie, maar tante Lulu hief haar hand op. “Doe niet zo koppig, Martin. Je bent toch geen ezel? Iedereen heeft wel eens hulp nodig. Ik heb ook niet altijd zo op rozen gezeten, hoor. Ik ben lange tijd arm geweest, dus je hoeft bij mij niet aan te komen met die houding.”

Martin boog zijn hoofd, maar mopperde zachtjes: “Veel mensen zijn veel slechter af dan wij.”

“Dat zal best.” Lulu kneep hem even vergevingsgezind in zijn arm, al had hij zich niet verontschuldigd. “We moeten het ook stap voor stap aanpakken. En we kunnen wel advies gebruiken van mensen zoals jullie.”

Een tienermeisje stak haar hoofd om de deur. “Oma, krijg ik vijf dollar voor een ijsje? Ik wil met Billy gaan wandelen.” Achter haar stond een rolstoel met een jongen erin die hooguit zeven was. Hij was ernstig gehandicapt.

Grace en haar vriendinnen waren geschokt. Niet door de jongen op zich, maar omdat deze familie nog meer leed verborg. Zijn familieleden staken allemaal trots hun kin in de lucht. Het was duidelijk dat ze niet gediend waren van medelijden.

Lieve hemel! Hoe kregen ze het voor elkaar om hier te wonen met zoveel mensen én een kind in een rolstoel?

Op weg naar de auto mompelde tante Lulu: “Deze familie gaan we absoluut helpen!”

De vier dames hadden veel te bespreken op de terugweg naar Houma. Samantha woonde in het Garden District in New Orleans, maar ze ging mee naar Houma om te kijken hoe het huis voor de kinderen opschoot. Ze wilde ook de plannen voor het pokertoernooi bespreken met Angel en Grace.

“Nou, één ding is duidelijk!” zei tante Lulu stellig.

“Wat bedoel je?” vroeg Charmaine.

“Ik móét wel honderd worden, als ik al die mensen wil helpen!”

Grace had kunnen zweren dat het irritante stemmetje in haar hoofd ‘Amen!’ zei.





Hoofdstuk 10





Had die engel het echt zo heet of was er meer aan de hand?





Angel begroette tante Lulu, Charmaine en Samantha, die het bouwterrein op liepen. Toen gaf hij Grace een knipoog.

Ze droeg sandalen, een witte spijkerbroek en een laag uitgesneden limoengroen hemdje. Haar borsten waren niet groot, maar ook niet klein. Voor een vrouw van vijfendertig had ze een strak achterste. Ze had haar rode haar boven op haar hoofd vastgezet met een klem, maar een paar plukjes hingen nonchalant langs haar gezicht. Ze had roze wangen. Waarschijnlijk van het rijden in de zon met open dak, niet omdat ze hem zo opwindend vond.

Ze zag er zo goed uit. Als hij ongegeneerd zijn gang mocht gaan, zou hij haar optillen, in de schaduw op de grond leggen en urenlang met haar vrijen. En dan zou zij hetzelfde met hem doen. Wauw! Hij kon beter aan iets anders denken voordat zijn lichaam zou verraden waar hij aan dacht.

“Hoi, lieverd!” Hij stak zijn hand uit en pakte een beestje uit haar haren.

Ze sloeg zijn hand weg. “Ik ben je lieverd niet, jij… jij… Smeerlap! Was dat je vriendin die we net zagen wegrijden?”

“Welke vriendin?”

“Heb je er zoveel? Die in de groene Volvo.”

“Dat is Sherry Romines, een studente. Ze werkt in haar vakantie als serveerster in het restaurant waar ik wel eens eet. Sherry had aangeboden om te helpen met het schilderwerk.”

“En ze zal je ook wel met andere dingen hebben geholpen”, beet Grace hem toe.

“Ben je jaloers, Grace?”

“Absoluut niet! Het is gewoon een opmerking.”

“Ik heb je om één nacht gevraagd, snoepje. Niet om vaste verkering.”

“Doe niet zo bot. En als je geen shirt aantrekt, doe ik niet mee aan deze vergadering.”

“Waarom niet?”

“Je bent te narcistisch voor woorden.”

“Dat is anders een woord dat ik niet eens kan uitspreken.”

“En het is, eh… onfatsoenlijk. Dat heb ik al eens gezegd.”

“O, het gaat weer over mijn navel. Zo zie je maar, Grace. Zelfs jij kunt opgewonden raken, terwijl je niet dolverliefd bent.”

“Wie zegt dat ik opgewonden ben?”

Angel keek demonstratief naar haar tepels, die hard van opwinding tegen het dunne hemdje drukten.

“Rotzak”, zei ze, en ze sloeg haar armen over elkaar.

“Ben je trouwens wel eens verliefd geweest?”

“Nee. Ik ben als tiener wel in bed gesprongen met iedere redelijk aantrekkelijke knul met een erectie.”

“Wát? Jij? Dat geloof ik niet.”

“Toch is het zo.”

“En heb je daarna als boete een gelofte van kuisheid afgelegd?”

“Zoiets.”

“Waarom was ik toen niet in je leven? Voor je het celibaat omarmde, bedoel ik.” Hij trok een komische pruillip, maar stiekem betreurde hij deze gemiste kans echt.

“Je had me vast niet gemogen in die tijd.”

Hij grijnsde breed om haar op de kast te krijgen, maar kwam toen terug op haar opmerking over zijn naakte bovenlijf. “Ik heb het erg heet, Grace. Ik heb hard gewerkt en de airco is nog niet geïnstalleerd.”

“Dat weet ik”, gaf ze toe. Nu de andere vrouwen binnen waren, greep Grace de kans die Angel haar voortdurend had ontnomen. “Over die weddenschap van ons, ik-”

“Heb het lef niet je terug te trekken”, viel hij haar in de rede. “Afspraak is afspraak.”

“Maar het is onzinnig!”

“Ik vind van niet. Wil je misschien oefenen?”

Hij deed een stap in haar richting.

Ze deinsde achteruit en botste met haar rug tegen de muur. “Waarom moet je mij zo nodig hebben, Angel? Ik ben geen jonge meid. Ik ben niet sexy. Je kunt iedere vrouw krijgen die je maar wilt.”

“Dat is niet waar”, zei hij. Hij boog zich naar haar toe en ademde haar geur in. Weer citrusvruchten, dacht hij. Sinaasappel wordt nog een afrodisiacum, als het zo doorgaat. Dan zit ik straks al te kwijlen als ik Fanta ruik.

Grace keek hem vragend aan.

“Dat je niet sexy bent is onzin. En ik kan niet iedere vrouw krijgen die ik wil.” Ik wil eigenlijk over haar hals likken, misschien smáákt ze ook naar sinaasappels, dacht Angel.

“Hou toch op!”

“Ik kan jou niet krijgen.” Of klinkt dat te zielig? vroeg hij zich af.

“Je hebt gezegd dat je me niet meer wilde.”

Hij schudde zijn hoofd. “Nee, ik heb gezegd dat ik niet meer verliefd op je ben, dat ik niet meer met je wil trouwen. Maar ik wil je nog steeds.”

“Séks, dat is het enige wat je wilt!” zei ze verwijtend.

“Dat klopt, maar wel met jou. Ik ben niet meer te houden!”

“Je stelt me diep teleur, Angel.”

“Leuk geprobeerd, liefje. De weddenschap gaat echter nog steeds door.”

“Dan zal ik je wel móéten verslaan.” Ze stak haar kin in de lucht.

“Doe je best maar, schatje.” Voor hij naar binnen slenterde gaf hij haar de genadeklap: “Gracie, doe je witte halterjurk met die grote rode bloemen aan tijdens het toernooi. Zonder ondergoed. Dan word ik misschien afgeleid.” Ik word waarschijnlijk gek van lust, dacht hij nog.

Grace stond nog steeds te mopperen toen hij het huis al lang was binnengelopen. Angel hoopte maar dat ze net zo opgewonden was als hij. O, Grace, dacht hij. Laat me niet langer zo naar je snakken. Geef je over of maak voorgoed een einde aan onze vriendschap.





Angel leidde de drie vrouwen door het huis met een actielijst.

Grace liep mee, maar ze moest zich inhouden.

De vraag was of ze zo opgefokt was over die idiote weddenschap en zijn suggestieve geplaag, of hevig opgewonden bij de gedachte de weddenschap te verliezen.

Grace begreep niet waarom ze die kerel ineens zo aantrekkelijk vond. Nou ja, dat was niet helemaal waar. Ze had altijd geweten dat hij aantrekkelijk was, maar ze had hem nooit opwindend gevonden. Nu dus wel.

Ze wuifde zichzelf koelte toe met een stuk schuurpapier.

Angel keek haar vragend aan.

Ha! dacht ze. Alsof ik hem dát aan zijn neus ga hangen.

Angel had een denim overhemd aangetrokken, maar het open laten hangen. Steeds werd haar blik naar die navel van hem getrokken! En lager. Behalve een prachtig lichaam had Angel een onweerstaanbare glimlach en chocoladebruine pretogen met ongelooflijk lange wimpers. En het hielp niet dat hij zich omdraaide. Hij had ook een heerlijk kontje en lange, gespierde benen. Haar gezicht ging al gloeien als ze eraan dacht. Ze vond zelfs zijn knieën sexy!

“Gracie, je bent weer afgeleid. Je hebt de vraag van Angel niet beantwoord”, zei tante Lulu met een uitdagende grijns op haar rimpelige gezicht.

“Wat?” Grace keek expres niet naar Angel. Hij grinnikte alsof hij precies wist waaraan ze dacht.

“We vragen ons af of de kinderen hun nieuwe huis al mogen zien”, herhaalde Samantha. “Charmaine en ik willen ze vrijdag graag laten meehelpen met het schilderwerk.”

“Maar ik wil juist een gigantisch verrassingsfeest voor ze organiseren als ze hun voltooide huis te zien krijgen!” riep tante Lulu enthousiast. “Morgen ga ik met Charmaine meubels kopen. Die heeft een fantastische smaak.”

Grace en Samantha keken elkaar even aan. Wat die smaak betreft waren ze het niet met Lulu eens, maar dat hielden ze voor zich. Het zou waarschijnlijk een bank worden met zebraprint, lavalampen en fluwelen schilderijen.

“Het kan toch geen kwaad om nog een paar weken te wachten?” vroeg Grace.

“We zouden dat tv-programma moeten bellen, waarin mensen een nieuw huis krijgen. Dan zullen we eens laten zien wat je voor anderen kunt doen”, ging tante Lulu verder.

“Nee, nee, nee!” riep Angel snel. “Geen publiciteit, weet je nog?”

“O ja”, mompelde Lulu teleurgesteld.

“Oké, tante Lulu”, zei Angel, en hij keek op zijn bouwschema. “We laat het huis 25 juni aan de kinderen zien, een week na het pokertoernooi.” Bij het laatste woord knipoogde hij naar Grace.

“Ben je dan helemaal klaar?” vroeg Charmaine.

Angel knikte. “Wel als iedereen helpt met schilderen. Starr Foods zorgt ervoor dat elektriciens de lampen in het plafond komen aansluiten. De dames van tante Lulu’s kerk maken gordijnen en de vrouwen van de familie LeDeux schenken linnengoed en keukengerei. Ik verzorg de laatste afwerking, maar op het laatst is er altijd iets wat nog moet worden gedaan.”

“Ik dacht dat we nu al lang klaar zouden zijn”, merkte tante Lulu op. “Dat is niet persoonlijk bedoeld, lieve schat.”

Angel was niet beledigd. “Als dit een normaal bouwproject was geweest en iedereen de hele dag had meegewerkt, waren we inderdaad klaar geweest. Maar we mochten geen aandacht trekken en de meeste vrijwilligers moeten overdag gewoon werken.”

“Dat klopt.” Tante Lulu gaf een verzoenend klopje op zijn hand, die hij op het aanrecht had gelegd. Dat was gemaakt van rood graniet dat iemand voor een prikje op de kop had getikt bij een outlet.

Grace wist niet hoe ze het had. Ze staarde naar zijn lange vingers met de kortgeknipte nagels. Ze vroeg zich af hoe het zou zijn als die handen haar…

“Wat is er, lieverd?” vroeg tante Lulu.

Grace keek haar verbaasd aan.

“Je kreunde”, verduidelijkte de oude dame.

De vrouwen keken Grace bezorgd aan, maar Angel grijnsde.

“Ik kreunde niet. Dat was mijn maag”, zei Grace snel. “Ik heb honger.”

“Ik ook”, zei Angel. Toen hij het puntje van zijn tong langs zijn lippen liet gaan, wist iedereen dat hij het niet over eten had.





Dom, dom, tidom…





Het was vrijdagavond. Morgen zou de belangrijkste dag van zijn leven zijn. Dan pokerde hij met Grace. Vanavond zat hij in de Swamp Tavern met vier LeDeux-mannen stevig te drinken. Niet bepaald slim, zou je zeggen…

“Ik denk dat we nog een rondje oesterknallers moeten nemen.” René gebaarde naar de barkeeper.

Een oesterknaller was geen drankje voor gevoelige types. Het was een rauwe oester in een whiskyglas met tabasco en een flinke scheut bourbon. Het was de bedoeling dat je het geheel in één keer achteroversloeg. Daarna ging je vanzelf met je voet stampen en gillen.

“Hoe kan ik er met zo’n drankje voor zorgen dat Grace verliefd op me wordt?” vroeg Angel. Hij was er niet blij mee dat bijna iedereen in Louisiana wist dat hij achter Grace aan zat. Dat had hij aan tante Lulu met haar grote mond te danken.

“Drank is anders een probaat middel om een vrouw van haar remmingen af te helpen. En niet te vergeten haar ondergoed”, merkte Luc LeDeux op, en de mannen schaterden het uit. Luc was bepaald niet de aangewezen persoon om advies te geven. Hij was razend en tierend naar zijn eigen bruiloft gesleurd, nadat hij een of ander liefdesdrankje had gedronken. Toen hij eenmaal voor het altaar stond, werd hij inderdaad hopeloos verliefd, maar zoiets was niet aan te raden.

“Als Grace weer nuchter is, zal ze hetzelfde voor me voelen als nu”, zei Angel. Hij kon zijn eigen teleurstelling niet aanhoren, dus sloeg hij nog een oesterknaller achterover. Hij wist niet meer of het de vierde of de vijfde was. In zijn tong had hij al geen gevoel meer.

“Moet je luisteren…”

O nee! dacht Angel. Nu gaat John LeDeux me ook nog trakteren op zijn wijsheid. Voordat hij trouwde was John een onverbeterlijke vrouwenversierder geweest.

“Ik denk dat Grace eigenlijk al verliefd op je is, maar ze weet het zelf nog niet. Jij moet dat gevoel in haar wakker schudden. Door haar eens lekker te laten schudden van opwinding.”

“Zoiets zeg je toch niet”, merkte Remy LeDeux op. De meeste vrouwen vonden hem een knappe vent, maar dat gold slechts voor de ene kant van zijn gezicht. Op de andere kant had hij diepe littekens van brandwonden. Hij was piloot geweest in de Golfoorlog en zijn vliegtuig was ontploft. Het was een wonder dat hij nog leefde.

“Dat heb ik anders van tante Lulu geleerd”, kaatste John terug.

Dat vroeg om nog een rondje oesterknallers.

“Waarom denk je dat ze al verliefd op me is?” Doe niet zo zielig! verweet Angel zichzelf in gedachten.

“Omdat ze je constant uit de weg gaat”, antwoordde John.

“Hallo! Heb je nog meer van die heldere ingevingen?”

“Nee, ik meen het. Als ze niet verliefd was, zou ze er geen moeite mee hebben met je om te gaan. Dan zou ze er alles aan doen om weer vrienden met je te worden, lijkt me.”

“Hoe dan ook: als ik morgen verlies, ben ik haar kwijt. Ik blijf niet met mijn kop tegen de muur lopen.”

“En als je wint?” vroeg René met suggestief opgetrokken wenkbrauwen.

Angel probeerde hetzelfde te doen met zijn wenkbrauwen, maar hij kreeg er om de een of andere reden geen beweging in.

“Heb je al een plan, bedoel ik”, verduidelijkte René.

“Min of meer.”

“Wat bedoel je daarmee? Je kunt een vrouw niet verleiden zonder een plan of een tactiek.”

“O nee?” vroegen Luc en Remy in koor.

“Mijn plan is om te winnen met pokeren en op die manier Grace in mijn bed te krijgen. Daarna zie ik wel hoe ik het aanpak.”

“Of je voelt het wel.” Remy was normaal gesproken niet zo grof. Hij was al aardig aangeschoten.

“Seks is niet altijd een voorspel voor liefde, maar je kunt gerust van de liefdesprofessor aannemen” - de andere mannen rolden allemaal geërgerd met hun ogen - “dat goede seks een vrouw kan klaarmaken voor de liefde. En dat is dubbelzinnig bedoeld.”

Nu werd er ook gekreund van ergernis.

“Luister, Sabato. Zorg dat je een mooi verhaal klaar hebt voor Grace, anders ben je straks geen lid meer van het lekkere-mannen-gilde. Wij mannen uit het zuiden zijn dan geen verfijnde heertjes, maar we zijn wel stoer.”

“Het lekkere-mannen-gilde?” riepen de anderen verbijsterd.

“Ja! We zijn toch lekkere mannen? We moeten een gilde oprichten om elkaar te helpen.”

“Wat kun jij uit je nek kletsen”, zei Angel vermoeid.

“Ik heb een artikel gelezen in de Cosmo, waarin-” ging John verder.

“Lees jij de Cosmo?” Remy schoot in de lach en viel bijna van zijn barkruk.

John vertrok geen spier, zo zelfverzekerd was die vent. “Ik liet mijn haar knippen bij Charmaine en daar las ik het. Wist je dat je een vrouw een paar keer achter elkaar een orgasme kunt bezorgen door iets heel eenvoudigs te doen?” Hij legde vervolgens uit wat dat eenvoudige was.

Angel wist niet dat seks hem nog kon schokken, maar zijn mond viel open. Hij was niet de enige bij wie dat gebeurde.

“Dat zou ik nooit doen”, zei Luc verontwaardigd.

“Ik wel”, zeiden de anderen.

“Nou ja, ik misschien ook wel.” Luc grinnikte.

“Ik ga ook de Cosmo lezen”, merkte Remy op.

Ze zaten hard te lachen toen Charmaine en haar man Rusty binnenliepen. De barkeeper had haar blijkbaar gebeld, omdat hij niet wilde dat de aangeschoten mannen zelf naar huis zouden rijden.

Charmaine bekeek het stel en schudde meewarig haar hoofd.

“Lees jij de Cosmo?” vroeg Angel aan Rusty.

Rusty knipoogde naar zijn vrouw en antwoordde: “Altijd.”

“Er stond laatst een artikel in”, begon Luc, en hij vertelde het verhaal nog eens. “Wist je dat?” vroeg hij daarna aan Rusty.

“Natuurlijk”, antwoordde Rusty.

“Waarom heb je ons dat niet verteld?” vroeg Luc nijdig.

“Je hebt me niets gevraagd”, zei Rusty.

“Je bent vanaf vanavond geen lid meer van de LeDeux-matenclub! We hadden je eerst moeten vragen! Niet te geloven!” riep René, die oprecht beledigd was.

Een lekkere-mannen-gilde en een LeDeux-matenclub? Die kerels zijn geschift, dacht Angel.

“Tee-John LeDeux!” Charmaine zette haar handen in haar zij, waardoor haar heupen benadrukt werden. Het waren mooie, ronde heupen die goed uitkwamen in de strakke zwarte spijkerbroek. Ze droeg rode cowboylaarzen en om het plaatje af te maken had ze een rood T-shirt aan waarop stond: Ik verwen mannen… en vrouwen. Op haar rug stond Charmaines schoonheidssalon, Houma, Louisiana. Ze keek John, haar halfbroer, kwaad aan. “Heb je mijn Cosmo’s weer zitten lezen?”

John grinnikte.

Even later werden ze allemaal door Rusty naar huis gebracht. Charmaine zat naast hem en ze draaide zich om naar de twee mannen die nog niet waren afgezet. Remy was al in slaap gevallen. Ze gaf Angel een visitekaartje. “Ik heb een afspraak voor je gemaakt. Morgenochtend om negen uur.”

“Wát?” Angel deed het leeslampje aan en keek op het kaartje. Er stond op: Evelines Magiewinkel, Eveline Anjou, voodoo-priesteres, St. Charles Avenue, New Orleans, Liefdesdranken zijn onze specialiteit.

“Voodoo? Tante Lulu krijgt een rolberoerte als ze hierachter komt. Zwarte magie gaat niet samen met St. Judas en de kerk, denk ik.”

Charmaine giechelde. “Wat niet weet, wat niet deert.”

Toen Angel een uur later de zitkamer van de woonboot in liep, zag hij op zijn telefoon dat hij een voicemail had.

Tante Lulu had een bericht ingesproken: “Als je je inlaat met die voodoo-onzin, laat Sint Judas je vallen als een baksteen. Begrepen?”





Je bent nooit te oud om te…





Zaterdagmiddag liep tante Lulu opgetut aan de arm van Stanley Starr door de feestzaal van de kerk. Het pokertoernooi verliep uitstekend, tot nu toe. Ze hadden al vijfentwintigduizend dollar binnengehaald met de entreegelden en de inzet van alle deelnemers.

“Wat voor parfum heb je op, lieverd?” vroeg hij, terwijl hij haar hand vastpakte. “Je ruikt naar een bloemenweide in de lente.”

Lulu keek naar de ouderdomsvlekken op hun handen en glimlachte. Ze sloeg hem speels met haar waaier tegen zijn borst. “Je bent altijd een charmeur geweest, Stan. Zelfs toen je verkering had met Sophie.”

“Tja, dat zit in mijn genen.” Hij liet zijn witte wenkbrauwen suggestief op en neer dansen.

“Maar ik moet zeggen dat jouw Old Spice ook erg lekker is.”

“Je hebt me ooit verteld dat het je favoriete mannengeur is”, zei hij. “Daarom heb ik het vandaag opgedaan.”

Lulu kon zich niet meer herinneren wanneer ze dat had gezegd. Als het nog voor Sophie was, was het zeker vijftig jaar geleden. Toch voelde ze een rilling van opwinding door haar oude lichaam gaan, omdat hij aan haar had gedacht.

Ik ben drieënnegentig, maar ik kan nog steeds een charmeur aan de haak slaan. Niet slecht! dacht ze tevreden.

Ze liepen langs het kraampje met hapjes en drankjes. Stella Guenot keek Lulu vuil aan en fluisterde zo hard tegen Lily Beth Morgen dat Lulu het kon horen: “Sommige bejaarden kunnen zich niet gedragen naar hun leeftijd.”

Toen moest Lulu natuurlijk ook duidelijk hoorbaar tegen Stan zeggen: “Sommige mensen zijn zo groen als gras van jaloezie, vind je niet?”

“Absoluut”, zei hij grinnikend, en hij kuste haar hand.

Lulu voelde haar uitgezakte borsten omhoog veren van opwinding.

Om niet al te schaamteloos over te komen zocht ze snel afleiding. Ze keek vrolijk om zich heen. Harde Cajun-muziek schalde uit de luidsprekers. Op dit moment werd er niet gepokerd en was stilte niet vereist. Grote spandoeken kondigden het van nu af jaarlijkse pokertoernooi aan.

Ze droeg haar rode zijden jurk en haar Marilyn Monroe-pruik. Charmaine had haar prachtig opgemaakt met make-up die niet in haar rimpels klonterde en zachtrode lipgloss die niet uitliep. Haar dunne grijze wimpers waren licht aangezet met mascara. Aan haar voeten had ze rode leren pumps die enorm knelden, maar prachtig stonden bij haar favoriete cocktailjurk. Na het toernooi ging ze met Stanley uit eten, als haar voeten het voor die tijd niet begaven.

“Weet je wat ze vroeger zeiden, Louise?” fluisterde Stanley in haar oor. “Als een vrouw rode schoenen draagt, heeft ze vast geen slipje aan.”

“Stanley!” Ze sloeg hem weer met haar waaier.

“Ik bedoelde het niet beledigend, lieverd”, zei hij snel. “Je ziet er geweldig uit.”

Stan zag er ook indrukwekkend uit in zijn witte pak en zijn hemelsblauwe overhemd dat prachtig kleurde bij zijn blauwe ogen. Hij had blauwe suède schoenen aan en, natuurlijk, een Elvis-stropdas. Het viel Lulu nu pas op dat hij ook Elvis-bakkenbaarden had. Ze waren wit, maar toch… Het feit dat hij nog haar had op zijn leeftijd was al bijzonder. Alles bij elkaar was hij zo aantrekkelijk dat ze bijna in zwijm viel. Haar knellende schoenen hadden er misschien ook iets mee te maken...

Het diner was nu afgelopen. De tafels werden weer verschoven voor de finalepartij. Maar eerst zouden voormalig pokerkampioenen Angel en Grace hun kunsten vertonen. Ze zouden drie partijen spelen voor een weddenschap waarvan niemand iets wist. Zelfs tante Lulu niet en dat wilde iets zeggen.

Het toernooi was om één uur begonnen, en om vijf uur waren er nog tien spelers over. De verliezers die hoog waren geëindigd gingen toch blij naar huis met hun prijzen, zoals dinerbonnen, verwenweekends, vliegtickets, golfclubs, pizza’s en nog veel meer. De eerste tien kregen ieder een dvd-speler en de winnaar kreeg een laptop en een reis naar Las Vegas, waar het nationaal kampioenschap werd gehouden.

De twee beste tafels in het publiek waren gereserveerd voor de families LeDeux en Starr. Lulu en Stan liepen ernaartoe. Halverwege werd tante Lulu bijna omvergelopen door een chagrijnige man van middelbare leeftijd.

“Kijk eens uit waar je loopt”, zei Stan, die haar opving.

“Hou je mond, ouwe zak. Waarom ga je niet terug naar je verpleegtehuis?”

Wat een lomperik! dacht tante Lulu. Toen zag ze dat hij een bril met dikke glazen droeg. Misschien kan hij niet goed zien en is hij eigenlijk geen lomperik, dacht ze toen. Ze wilde altijd het goede in mensen ontdekken.

Maar de lomperik verontschuldigde zich niet. Hij vloekte en vroeg dwingend aan tante Lulu: “Waar is Grace O’Brien?”

“Wat?” Tante Lulu keek hem wantrouwig aan. Zijn gedrag beviel haar helemaal niet. “Wat moet een onbehouwen kerel als jij met Grace?”

“Laat maar zitten!” De kerel liep weg en begaf zich in de menigte.

Stan en Lulu keken elkaar geschokt aan.

“Sommige mensen zijn onbeschoft geboren en hebben nooit iets bijgeleerd”, concludeerde ze.

Met een zucht van verlichting ging ze zitten. Stiekem liet ze de pumps van haar voeten glijden. Ze vreesde dat ze ze niet meer aan zou krijgen.

Terwijl Stan twee glazen ijsthee ging halen, keek tante Lulu de zaal rond.

Een eindje verderop zag ze Ella en haar broers helpen met het inklappen van tafels en stoelen. Lena stond achter de kassa van de drankkraam. Er werden geen alcoholische dranken verkocht om problemen te voorkomen. Bovendien zouden ze dan geen ambtenaren over de vloer krijgen die kwamen controleren of ze zich wel aan de wet hielden. Maar je wist nooit wie er langs zouden komen. Daarom had tante Lulu aan politieagent Tee-John LeDeux gevraagd een oogje in het zeil te houden. Stel dat die lui van de kinderbescherming toevallig ook aanwezig waren…

Vrijdag zouden ze het inwijdingsfeest houden voor het nieuwe huis. Als alles meezat, waren de kinderen op die dag definitief verhuisd. Lulu hoopte dat de kinderen dan eindelijk met rust zouden worden gelaten.

Toen Stanley terugkwam, zei ze: “Weet je wat ik het leukste vind van dit toernooi?”

“Zeg het eens.”

“Het is voor een goed doel, maar iedereen heeft het naar zijn zin. Zelfs de vrijwilligers. Wist je dat er vandaag twintig leden van de familie LeDeux aanwezig zijn?”

“Dat is nog niets, lieverd. Er zijn zeker dertig Starrs in de zaal op dit moment. Ik heb een hard werkende, vruchtbare familie!”

Tante Lulu lachte om zijn dubbelzinnige knipoog. “O, het is bijna zover! Angel en Grace gaan zo beginnen. Wat ziet Gracie er prachtig uit in die witte jurk met die grote rode bloemen erop! En Angel is echt een ontzettend knappe vent!”

Alsof hij haar had gehoord draaide hij zich om en liep Angel naar haar toe. Hij ging op zijn hurken zitten, waardoor zijn spijkerbroek strak om zijn gespierde dijen trok. Wat een spetter! dacht tante Lulu. Als ik jonger was, zou ik me wat meer in hem verdiepen.

“Wat is er, lieverd?” vroeg ze.

“Ik ben zo zenuwachtig. Ik weet zeker dat ik ga verliezen.”

“Het is maar een spelletje. Maak je niet druk. Je bent zo springerig als een vlo in een gloeiende koekenpan!”

“Dat is een beeld waar ik meteen rustig van word!”

Lulu legde lachend haar hand op zijn schouder.

“Deze pokerpartij is mijn laatste kans. Als ik verlies, is het afgelopen.”

“Tussen Grace en jou?”

Hij knikte.

“Ach, lieverd. Je moet niet te veel op één paard wedden. Je krijgt nog andere kansen.”

“Ik heb al mijn kansen al verspeeld.”

“Grace is niet gemakkelijk te doorgronden, dat weet ik, maar ik heb de indruk dat ze je de laatste tijd meer aandacht schenkt.”

Zijn glanzende donkerbruine ogen straalden ineens weer hoop uit. En tante Lulu herkende nog steeds die intieme blik in zijn ogen. Die blik waaruit ze opmaakte dat Angel in staat was een vrouw in extase te brengen. “Echt waar?” vroeg hij. Zijn stem klonk een stuk opgewekter. “Hoe kom je daarbij?”

“Dat heb ik gemerkt. Weet je, Angel… Nee, laat maar zitten.”

“Wat is er?”

“Nou ja, ik heb altijd de indruk dat Grace iets verbergt. Als ik haar bepaalde vragen stel, kijkt ze me zo bang aan.”

“Ik begrijp wat je bedoelt en ik vind het onvoorstelbaar dat ik het vroeger nooit heb gemerkt. De laatste weken ben ik meer over haar moeilijke jeugd te weten gekomen dan de afgelopen tien jaar.” Was ik vroeger zo ongeïnteresseerd? dacht Angel. Of wist Grace het goed te verbergen? “Er is iets ergs gebeurd in het verleden wat ze geheim wil houden.”

“Ja, maar ik weet niet wat. Wist je trouwens dat ze bijna al het geld dat ze heeft verdiend met pokeren en schat graven heeft weggegeven?”

“Wát? Dat is onmogelijk!” Angel wist bijna precies hoeveel geld het was. Niet zoveel als hij, maar toch zeker twee miljoen.

Tante Lulu haalde haar schouders op. “Wat kan ik doen om je te helpen?”

“Kun je voor me bidden? Of misschien kun je haar betoveren met voodoo. Grapje! Maar is er iets wat je kunt doen om me te helpen? Jij staat dichter bij God dan ik.”

“O Angel! Ik weet het niet. God vragen om je te helpen met gokken…”

“Is dat erger dan voor me bidden dat ik Grace in bed kan krijgen? Je hebt gezegd dat je dat vorige week hebt gedaan.”

“Daar zit wat in. Maar je kunt geen vuurwerk afsteken zonder een vlam. Blijkbaar heeft mijn gebed niet geholpen op dat gebied.”

Angel kreeg ineens meer kleur in zijn knappe gezicht. “Nee, maar ik heb wel de indruk dat ze wat, eh… warmer voor me loopt.”

Tante Lulu knikte. “Toch denk ik dat we de zware jongens erbij moeten halen.”

Angel keek haar vragend aan. “St. Judas en zijn kornuiten?”

“Uiteraard. Nee, ik bedoel het liefdescomité van de familie LeDeux, oftewel de Cajun Village People.”

“Als je dát maar uit je hoofd laat!” Grommend van walging stond hij op. Zijn knieën kraakten niet, wat tante Lulu ongelooflijk vond. “Ik zal maar vertrouwen op mijn pokertalenten en op mijn geluk.”

“Veel geluk dan!” riep tante Lulu hem na. “Domme gans”, mompelde ze zachtjes.





Hoofdstuk 11





Hoe doortrapt kan een rotzak zijn?





George Allison tikte ongeduldig met zijn voet op de grond, terwijl hij achter het rode cordon stond te wachten. Grace O’Brien, voor wie hij was gekomen, ging midden in de zaal tegenover Angel Sabato aan tafel zitten.

Medewerkers van het toernooi zetten snel achter ieder van hen een bord met daarop alle belangrijke wedstrijden die ze in het verleden hadden gewonnen. Op het ene bord stond: Angel Sabato: Wereldkampioen pokeren 2001 en 2002; Tweede bij de Wereldkampioenschappen 1997 en 1999. En op het andere stond: Grace O’Brien: Wereldkampioen Pokertour 2000, Tweede bij de Wereldpokertour 1997 en 1998; Twaalfde bij de Wereldpokertour 2001.

George was vanochtend geland op het vliegveld van New Orleans. Hij had een auto gehuurd en was rond het middaguur in Houma aangekomen. Met behulp van Google had hij Grace’ adres gevonden. Toen hij bij een winkeltje aan de kant van de weg vroeg waar het was, vertelde de eigenaar dat Grace naast de matriarch van de LeDeux-clan woonde. Hij had gehoord dat Grace bevriend was met deze rijke Cajuns. Dat ze in een eenvoudig huisje woonde zei dus niets. Dat deden wel meer welgestelden. Thuis leefden ze redelijk sober, terwijl ze zich aan de andere kant van de wereld te buiten gingen aan luxe met de groten der aarde. George ging ervan uit dat dit ook gold voor Grace en haar rijke vrienden.

Toen hij het huis van Grace had gevonden, vertelde een buurvrouw dat Grace en de hele familie LeDeux in Houma waren voor een groot liefdadigheidsfeest.

Nou ja, hij had tijd genoeg.

En moest je haar nu eens zien in die slettenjurk. Haar hele rug was bloot, dus ze droeg niet eens een onderhemd. Haar tegenspeler kon zijn ogen niet van haar afhouden! Die slet wist goed de aandacht te trekken. Heupwiegend liep ze naar de tafel, alsof ze de koningin van het bal was!

Twee vrouwen ging precies voor zijn neus staan. Hij wilde ze net opzij duwen toen ze begonnen te roddelen.

“Ik heb gehoord dat Grace O’Brien vroeger non is geweest.”

“Maar ze heeft twee miljoen dollar gewonnen met pokeren!”

“Een pokerende non?”

De dames giechelden. “En nu woont ze in Bayou Black, naast dat rare oude mens Louise Rivard.”

“Louise Rivard is misschien gek, maar ik heb wel gehoord dat ze stinkend rijk is. Die hele familie LeDeux zwemt in het geld. Blijkbaar hebben ze goed geboerd toen die piratenschat vorig jaar in het moeras werd gevonden. Grace O’Brien en Angel Sabato hebben er allebei aan meegewerkt, geloof ik. Die goudschat was ook tien miljoen waard.”

“Die Louise Rivard heeft daar vast ook van geprofiteerd, want die tante heeft een miljoen dollar opzijgezet voor die nieuwe stichting van haar. Waarom heb ik nou nooit zoveel geluk?”

“En ik dan? Ik win nog niet eens met bingo!”

Nu had George zelf gehoord dat Grace ook miljonair was. Omdat ze het geld had gewonnen met pokeren en het opgraven van een piratenschat had hij geen gewetensbezwaren als hij zich een deel ervan toe-eigende. Dat geld had hij al lang verdiend met het opvoeden van haar bastaard.

Een stem met een lijzig zuidelijk accent zei door de luidsprekers: “Dames en heren, ik ben René LeDeux. Binnen enkele ogenblikken begint de wedstrijd tussen voormalig pokerkampioenen Grace O’Brien en Angel Sabato. Het wordt ongetwijfeld spannend! Ik zal de wedstrijd regelmatig van commentaar voorzien, maar u kunt alles ook volgen op de televisieschermen in de zaal. Is iedereen er klaar voor? Dan kan de wedstrijd nu beginnen!”

George had Grace tijdens het pokertoernooi willen aanspreken, maar nu veranderde hij van gedachten. Hij kon beter wachten tot ze alleen thuis was. In een later stadium kon hij haar schandalige verleden altijd nog openbaar maken. Als ze niet wilde betalen, bijvoorbeeld.

Ja, dat was een goed plan. Hij zou haar eerst beleefd vertellen wat hij de afgelopen tien jaar had gedaan voor haar ongewenste kind. En dan zou hij duidelijk maken wat voor een bedrag hij in gedachten had als vergoeding voor al die moeite en investeringen. Hij zou niet hebberig worden en het bleef bij een eenmalige betaling. Hij was per slot van rekening geen afperser. Hij was een gewone vent die recht had op compensatie. Maar hoeveel geld kon hij redelijkerwijs vragen voor ieder jaar dat hij voor haar kind had gezorgd? Tienduizend dollar per jaar? Nee, hij zou dertigduizend per jaar vragen. Dan kon hij zijn prijs laten zakken, als ze wilde afdingen.

George had grootse plannen met het geld. Eindelijk kon hij zijn ogen laten laseren. Dan hoefde hij die rotbril niet meer op waarmee hij als kind altijd was gepest. Hij zou een breedbeeld-tv kopen met plasmascherm. Misschien zou hij met zijn vrouw op vakantie gaan naar Las Vegas. Er waren zoveel dingen die hij had moeten missen… Hij kon misschien beter driehonderdduizend dollar eisen.

Maar wat moest hij doen als ze weigerde hem te geven waar hij recht op had?

Dan zou die slet wel in de krant lezen wat ze was: Rijke non geeft haar kind weg.





Schatje, zullen we met elkaar spelen?





Grace haalde diep adem en probeerde rustig te blijven. Ze was altijd zenuwachtig voor een wedstrijd, maar nu was ze echt op van de zenuwen.

Wat is er met me aan de hand? vroeg ze zich af.

Ze luisterde niet naar het commentaar van René LeDeux en het geroezemoes van de menigte. Ze probeerde ook het nagelbijten te laten, maar dat viel niet mee. Concentreer je op je kaarten, zei ze in zichzelf. Dat probeerde ze in elk geval.

Sinds Angel over deze krankzinnige weddenschap was begonnen had ze aan niets anders kunnen denken. En niet zozeer aan het winnen. Meer aan wat ze zou winnen als ze verloor. Wilde seks met een ongelooflijk lekker ding. Ze zou eindelijk kunnen toegeven aan al haar heimelijke verlangens. Ze had er immers zelf niet voor gekozen deze prijs te betalen. Het was Angels keuze.

Ze bekeek hem even snel. Hij had zich geschoren en was naar de kapper geweest. Hij droeg een wit T-shirt onder een spijkeroverhemd. Het shirt en zijn spijkerbroek waren zelfs gestreken. Misschien kwam het door zijn mediterrane voorouders, maar hij was een knappe vent en dat wist hij donders goed. De vrouwen die altijd om hem heen zwermden lieten er geen twijfel over bestaan.

Zo had Grace zich nooit gedragen.

Ze waren vrienden geweest. Ze was nu eens zijn partner, dan weer zijn tegenstander geweest bij talloze pokerwedstrijden. Ze had bij hem achter op de motor gezeten. Ze hadden vaak genoeg een hotelkamer gedeeld, maar altijd apart geslapen. Ze had hem wel eens naakt gezien, omdat ze een paar keer per ongeluk de badkamer in was gelopen toen hij zich net had uitgekleed. Maar ze had er nooit aan gedacht met hem te vrijen. Ze had hem nooit echt opwindend gevonden, hoe mooi hij ook was. Een jaar geleden had ze zijn huwelijksaanzoek afgewezen, omdat hij niet meer dan een goede vriend van haar was. En zo zag ze hem nog steeds. Min of meer.

O, wat was ze in de war.

Toen ze er met tante Lulu over wilde praten, had de oude vrouw gezegd: ‘Soms zitten onze ware gevoelens zo diep dat we ze zelf niet kennen. Ze komen pas naar boven als je er klaar voor bent.’

Wat had ze daarmee bedoeld?

Lulu had eraan toegevoegd: ‘Als ik jou was, zou ik die jongen kussen alsof hij net is teruggekomen van het front. En dan maar zien wat er gebeurt.’

Grace wist precies wat er zou gebeuren. Ze had echter geen sarcastische opmerking gemaakt, omdat tante Lulu natuurlijk dacht aan haar verloofde die was gesneuveld.

Angel bekeek zijn kaarten en zei toen met een diepe, zwoele stem: “Ik zie dat je de jurk van mijn keuze hebt aangetrokken.”

Hij probeerde haar af te leiden.

“Dat is het enige wat ik heb gedaan.”

Angel gooide twee kaarten op tafel en gebaarde naar de dealer voor twee nieuwe. Luc LeDeux gaf hem twee nieuwe kaarten.

“Dus je hebt wel ondergoed aan?” vroeg Angel aan Grace.

Luc grijnsde, maar zei niets.

Grace negeerde zijn vraag. Angel liet rustig zijn blik langs haar bovenlichaam glijden. Haar rug was helemaal bloot, dus ze had geen beha aan. Onder zijn gefascineerde blik voelde Grace haar borsten opzwellen van verlangen. Haar tepels tintelden en werden hard. Gelukkig kon hij niet door de stof van haar jurk heen kijken.

“Een slipje, misschien. Daar kan ik wel tegen.”

Ik geef hem een koekje van eigen deeg, dacht Grace. “Een kanten slipje.”

Angel grijnsde langzaam. “Eén-nul voor de dame. O Gracie! Wat ga ik van je genieten.”

“Dat had je gedroomd!”

“Ik wil je even laten weten dat ik me aan mijn deel van de weddenschap heb gehouden.”

“Wat bedoel je?”

“Ik heb geen ondergoed aan. Als ik heb gewonnen, wil ik geen moment verliezen! Dan begint het echte spel pas!”

Hij was onuitstaanbaar! “Zelfingenomen stinkzwam! Je gaat er al van uit dat je wint!” Ze hadden allebei stapels fiches voor zich staan ter waarde van een miljoen dollar per persoon. Die fiches waren voor de show, omdat de inzet al duidelijk was. Maar dat mocht het publiek natuurlijk niet weten. Grace duwde een stapeltje fiches naar het midden en legde haar flush open op tafel. “Ik wil je kaarten zien.” Hij had twee paren, dus ze had gewonnen. Dat was gemakkelijk.

“Dat is pas je eerste hand, schatje”, zei Angel. “Laat maar eens zien wat je de volgende keer klaarmaakt.”

“Kom maar op, als je durft, grote jongen”, zei Grace.

Ze zetten allebei opnieuw in en Angel mompelde dat hij inderdaad groot was.

René vertelde door de luidsprekers welke andere mogelijkheden ze hadden met zo’n hand kaarten en welke tactieken er bij het pokeren konden worden toegepast. Deze keer won Angel. Met een duivelse grijns haalde hij de gewonnen fiches naar zich toe. Nu is hij nog verleidelijker, dacht Grace benauwd.

“Het is één-één, dotje. Heb je zin om de inzet te verhogen?”

“Nee.”

“Ben je bang om te verliezen?”

“Nee.”

Dit was de derde hand. Omdat dit het laatste spel was, golden er andere regels. Angel en Grace zetten allebei in voordat ze twee kaarten voor zich kregen. Grace keek even wat ze had: een boer en een dame. Angel keek ook. Natuurlijk vertrokken ze allebei geen spier.

Luc legde nu drie kaarten open op tafel. Een dame, nog een dame en een boer.

Wat een geluk had ze! Ze zou in ieder geval een full house met dames krijgen. Het enige waarmee ze nog kon worden verslagen was een full house met heren of azen.

Ze verdubbelde haar inzet en Angel volgde haar.

Luc legde de volgende kaart op tafel… Harten drie.

Daar had ze niets aan, maar Angel ook niet.

Ze bekeek haar gesloten kaarten nog een keer en Angel deed hetzelfde.

Blufte hij? Hmm…

Luc draaide de laatste kaart om. Het was een ruiten tien.

Grace zette voor het laatst fiches in.

Angel volgde haar weer, maar hij verhoogde de inzet vervolgens.

Grace wist dat ze had gewonnen. Ze was ervan overtuigd. Toch keek ze hem lange tijd zwijgend aan. Heel even flitste een ongelooflijk kwetsbare, hopeloze blik in de ogen van de man met het stalen gezicht.

En Grace voelde een steek door haar hart gaan.

Zonder te aarzelen nam ze een beslissing die de rest van haar leven zou beïnvloeden. Ze was zelf verbijsterd. “Ik pas.”

Angel legde zijn kaarten open op tafel. Hij had een aas en een heer. Samen met zijn andere kaarten had hij een goede hand, maar niet goed genoeg om te winnen. Angel keek haar vragend aan.

“Je kunt niet altijd winnen”, zei Grace, en ze probeerde haar gezicht in de plooi te houden.

Grace duwde haar kaarten onder de stapel. “Jij hebt gewonnen.”

Angel keek haar geschokt aan. “Laat eens zien wat je hebt.” Hij vertrouwde het niet. Blijkbaar had ze ongewild signalen afgegeven die hij niet goed kon duiden. Hij stak zijn hand uit en pakte haar kaarten. Voordat hij ze kon omdraaiden sloeg ze haar hand erop. Ze was niet van plan te laten zien hoe dom ze was.

Nu drong het echter tot haar door wat de gevolgen waren van haar impulsieve daad. O nee. O néé!

Ze sloeg haar ogen langzaam op en keek hem aan. Ze had verwacht dat hij haar triomfantelijk zou aankijken of zou zeggen: ‘Ik heb gewonnen! Je bent van mij… voor één nacht.’

Maar dat deed hij niet. Hij stond op, boog even voor het applaus en liep weg. Toen hij een stukje bij haar vandaan was gelopen, draaide hij zich om. “Tot zo”, zei hij zacht. Toen liep hij de zaal uit.

Dat was het.

Maar het was genoeg. Lieve hemel, het was meer dan genoeg.





En toen begon het echte spel…





Het was al donker en Grace was er nog niet.

Angel wist niet zeker of ze wel zou komen, maar hij was helemaal klaar voor haar. Hij had het licht in de woonkamer uitgedaan en kaarsen aangestoken. Grace’ favoriete witte wijn stond in een koeler op tafel. Haar lievelings-cd stond op repeat. Hij had die dure dessertkaas gekocht waar Grace zo dol op was. Vers fruit lag in de koelkast, maar hij had geen aardbeien gekocht. Daar was ze immers allergisch voor. Op de broodplank lag een vers stokbrood, dat morgen keihard zou zijn.

Als hij een aardige kerel was, zou hij tegen Grace hebben gezegd dat de weddenschap niet doorging. Dat hij niet van haar verwachtte dat ze zich aan de afspraak hield. Blijkbaar was hij niet zo aardig als iedereen dacht, want hij zou alles van haar nemen wat hij kon krijgen. Daarna zou hij wel zien hoe ze verdergingen.

Hij haalde even zijn schouders op, maar toen verstijfde hij. Hij hoorde een geluid. Het geluid van naaldhakken op het dek van de woonboot.

Zijn hart sloeg op hol, maar hij bleef met zijn rug naar de deur staan. Hij draaide zich zelfs niet om toen hij de hordeur hoorde dichtvallen. Toen hij zich eindelijk omdraaide, stond Grace midden in de kamer.

“Ik ben er”, zei ze een beetje boos en erg nerveus.

Nou, nerveus was hij ook!

In het kaarslicht was Grace het toonbeeld van vrouwelijkheid. Ze had haar rode haar ontkruld, maar in de vochtige hitte gingen sommige lokjes alweer hun eigen gang. Subtiele oorbellen met pareltjes wiebelden zachtjes aan haar oren. Ze had haar volle lippen rood gestift en droeg nog steeds de witte halterjurk met de grote rode bloemen. Haar lange benen eindigden in roomwitte voetjes die ze in witte sandaaltjes met hoge naaldhakken had gestoken. Een roodharige Marilyn Monroe, zoals ze in The Seven Year Itch boven het ventilatierooster van de metro stond. Waarom had hij hier geen ventilator?

Hij staarde sprakeloos naar haar. Het leek een eeuwigheid te duren voor hij zei: “Ik ben blij.”

“Waarmee?”

“Dat je bent gekomen.” Hij leunde tegen de muur en sloeg zijn armen over elkaar. Anders zou hij haar bespringen als een bronstig hert. Deze keer zou hij het rustig aan doen. Eerst zouden ze een glas wijn drinken. Even kletsen. Misschien zou hij haar onverwacht kussen. Twee keer. Twintig keer… Nee, dat kon hij niet. Hij had al te lang moeten wachten.

“Wil je je jurk voor me uitdoen, Grace?” Er ging niets boven je kaarten onverwacht open op tafel te gooien.

Ze knipperde met haar ogen en keek hem verbijsterd aan.

“Heel langzaam.”

“Je denkt zeker dat ik het niet zal doen.”

“Ik hoop van wel.”

Ze deed langzaam de gevlochten riem rond haar middel af, terwijl ze hem bleef aankijken. “Je denkt vast dat ik verlegen ben en onervaren, maar dat is niet zo. Ik ben vroeger heel wild geweest en dat ben ik nog, al laat ik dat nooit merken.”

Hij glimlachte. Hij kon er niets aan doen. “Wees vanavond wild voor mij, Gracie.”

“Morgen heb je een hekel aan jezelf, Angel.”

“Dat betwijfel ik.”

Ze slikte. “Ik ben niet zo jong en fris meer als die meisjes met wie je normaal gesproken het bed deelt. Ik ben vijfendertig en dat is te zien.”

“Hoe kom je erbij dat ik die jonge meisjes aantrekkelijk vind?”

Ze keek hem wantrouwig aan.

Hij schudde zijn hoofd. “Al een hele tijd niet meer, Gracie.”

Ze liet haar riem op de vloer vallen en de stof van haar jurk bolde op. Het was nu een vormeloze ballon van mooie witte stof met rode bloemen erop, die alleen omhoog werd gehouden door de strik in haar nek.

“Je zult er spijt van krijgen dat je me hiertoe hebt gedwongen”, zei ze, maar ze had haar handen al op de geknoopte halter.

“Van mij mag je best denken dat je wordt gedwongen. Ook als dat niet zo is.”

“Ik kom altijd mijn beloften na.”

“Is dat de enige reden dat je bent gekomen?”

Ze kon niet liegen. In plaats van bevestigend te antwoorden zei ze: “Ik weet het niet.”

Hoop zwol warm en krachtig in zijn borst. Even vroeg hij zich af wat ze bedoelde. Misschien niet wat hij hoopte. Maar daar zou hij later wel over piekeren. Nu gebaarde hij dat ze moest doorgaan met uitkleden.

Zelfs vanaf die afstand kon hij haar parfum ruiken. Lelietjes-van-dalen. Dat had hij haar een keer gevraagd toen ze naast elkaar hadden gezeten bij een pokerwedstrijd. De geur had hem afgeleid. Op een aangename manier, dat wel.

“Trek die jurk uit”, herhaalde hij.

Haar groene ogen schoten vuur. Maar niet alleen van woede. Hij zag onmiskenbaar opwinding in haar blik. Misschien verbeeldde hij het zich, maar dat kon hem niet schelen.

Grace maakte de strik los, hield de linten even omhoog en liet ze toen los. De vederlichte jurk gleed langzaam langs haar lichaam naar beneden en bleef rond haar voeten liggen.

Een tijdje kon hij zijn blik niet laten zakken en bleef hij haar in de ogen kijken. Maar toen deed hij het toch.

“O, mijn lieve Gracie!”

Ze was nog mooier dan hij zich had voorgesteld. Door die sexy schoentjes met hoge hakken stond ze met haar billen naar achteren en haar buik naar voren gedrukt. Alsof ze poseerde voor een naaktfoto. Het enige kledingstuk dat ze droeg was een wit, hoog opgesneden slipje van kant. Ze had echter niet verteld dat het was geborduurd met piepkleine roze roosjes. Met haar vlammend rode haar stond ze daar als een lange, slanke godin. Haar borsten met de kleine roze tepels waren perfecte halve bollen. Ze waren groter dan hij had gedacht, maar dat kon ook komen door het contrast met haar smalle taille. Haar heupen waren precies rond genoeg. Angel vond haar ongelooflijk mooi. Hij hield zelfs van haar afgebeten duimnagel. Ze was misschien niet de mooiste vrouw die hij ooit had gezien. Ze had niet meer het perfecte lichaam van een meisje van twintig, maar wat vond hij haar prachtig!

“Waarom sta je zo ver van me af?” beet ze hem toe.

“Omdat ik me tegen de muur staande moet houden. Anders val ik misschien flauw.”

Ze trok haar wenkbrauwen vragend op en glimlachte als Mona Lisa.

“Ik krijg bijna geen lucht als ik naar je kijk, Grace. Mijn hart bonkt in mijn keel en het bloed trekt weg uit mijn hoofd. Ik voel me nederig, omdat ik je zo naakt mag zien.”

“Wauw! Wat een mooie woorden! Mijn hart zou nog op hol slaan.”

“Ik heb ook een erectie waarmee ik een locomotief zou kunnen optillen, alleen van jou.”

Ze lachte. “Dat is de Angel die ik ken en…”, ze aarzelde, “… en vaak heb gezien.”

Hij had gehoopt dat ze zou zeggen dat ze van hem hield. Maar dat had ze niet gezegd, en dat kwetste hem.

“Laten we het doen, dan zijn we ervan af. Oké?” vroeg ze onrustig.

“Hét doen? Denk je dat het maar één keer zal gebeuren? Dat had je gedacht, lieverd. Ik ben vanavond de baas. Je hebt beloofd om de hele nacht te blijven en ik ben niet van plan één secónde van die ene nacht te verspillen. Volgende week slaap ik wel weer. Vanavond wordt er gevrijd.”

“Erg subtiel.”

Angel haalde zijn schouders op. “Dit was geen stomme weddenschap, Grace. Het is de beste afspraak die ik ooit met je heb gemaakt. Dat had ik jaren geleden al moeten doen.”

“Toen wilde je me niet.”

“Denk je dat, schatje? Ik was vanaf onze eerste ontmoeting altijd bereid je te bespringen.” Hij liep bij de muur vandaan en kwam op haar af. “Nee, niet weglopen. Draai je maar om. Heel langzaam.”

Nu kon hij haar taille zien, een onderdeel van het vrouwenlichaam dat hij bijzonder opwindend vond. Ze had een beetje cellulitis op haar ronde billen, maar dat stond hem helemaal niet tegen. Nee, hij was alleen maar gefascineerd door de kuiltjes boven haar billen. Die zou hij met liefde gaan kussen. De kuiltjes én de ronde billen.

“Doe je armen omhoog en til je haren op”, zei hij met een rauwe stem. Hij fluisterde bijna. Ze stond weer met haar gezicht naar hem toe en hij stond nog zeker een meter van haar af. “Zo ja. Blijf zo staan.”

“Als ik moet blijven staan als een naakt beeld, moet jij ook je kleren uitdoen.”

“Ik dacht dat je het nooit zou vragen.” Hij glimlachte en schopte zijn schoenen uit. Met een ruk trok hij zijn spijkeroverhemd en daarna het witte T-shirt over zijn hoofd. Meteen liet hij de knoop van zijn spijkerbroek losschieten, maar hij deed de rits niet naar beneden.

Ze deed haar lippen vaneen en liet haar blik over zijn borst naar zijn navel glijden.

Ik dank de hemel dat ze mijn navel zo mooi vindt, dacht hij. Misschien moet ik er een piercing in laten zetten.

Was de piercing die ik vroeger in mijn broek verborg niet gek genoeg?

Juist. Geen piercing, dus.

Langzaam liep hij om haar heen. Hij raakte haar niet aan, maar liet elk detail van haar lichaam op zich inwerken. Alsof hij probeerde haar in zijn geheugen te prenten. Alles wat hij had bedacht om Grace te verleiden was hij ineens vergeten. Angel was tot nu toe een zorgeloze vrouwenversierder geweest. Hij kende wel honderd manieren om een vrouw te verleiden. Met Grace kende hij alleen het doel van zijn reis, maar hij had geen idee hoe hij er moest komen. Hij wist alleen dat hij zijn doel langzaam wilde bereiken. Héél langzaam. Maar zijn lichaam ging zijn eigen gang en maakte al plannen om een kortere route te nemen.

Grace staarde naar zijn broek, die laag op zijn heupen hing.

“Nog niet”, zei hij.

Ze keek hem geïrriteerd aan. “Als je zo naar me blijft kijken, krijg ik misschien vanzelf een orgasme en dan is je feestje snel afgelopen.”

W-wát? dacht Angel ademloos. “Gracie, zoiets mag je niet tegen me zeggen.”

“Waarom niet?”

“Omdat ik dan ook klaarkom.”

Ze glimlachte, alsof dat haar bedoeling was.

Angel had veel moeite om de Grace die voor hem stond te begrijpen. Ze zond voortdurend tegenstrijdige signalen uit, als een knipperende neonreclame.

Dus besloot hij even te kijken waar hij aan toe was door met zijn knokkels licht over haar tepel te strijken.

Haar adem stokte en haar tepel werd nog harder.

Hij deed hetzelfde met haar andere tepel en vroeg hees: “Vind je dat fijn?”

“Nee hoor. Mijn tepels zijn hard, omdat het hier zo koud is. Tss!”

Even wilde hij ook met sarcasme terugslaan, maar toen veranderde hij van gedachten. Hij had wel iets beters te doen. “Je bent nog mooier dan in mijn stoutste dromen”, mompelde hij, terwijl hij om haar heen bleef lopen. Toen hij achter haar stond, keek Grace over haar schouder. “Heb je de laatste tijd veel over me gedroomd, Angel?”

“Constant.”

“Hé! Wat doe je?” Ze sprong op van schrik toen hij achter haar knielde en een voor een haar knieholten kuste.

“Waar ik zin in heb.”

“Hé!”

Hij deed het weer.

“Wil je dat ik een hartaanval krijg van schrik?”

“Nee, alleen een aanval van lust.” Hij legde zijn handen om haar middel, zodat ze zich niet kon omdraaien. “Kun je niet tegen kietelen?”

“Ik dacht altijd van wel, maar nu weet ik het niet meer.”

“Blijf zo staan.” Hij liet haar los en legde zijn handen op haar enkels. Vervolgens liet hij ze omhoog glijden langs haar kuiten, haar dijen, haar heupen, haar middel, haar bovenlichaam en haar onderarmen.

Er ging een huivering door haar heen.

Hij trok het elastieken bandje van haar kanten slipje naar achteren en duwde het met één beweging langs haar benen naar beneden. Ze stapte eruit en schopte haar schoentjes ook uit.

Angel zei: “Spreid je benen een stukje, lieverd.”

Ze aarzelde even, maar deed toen wat hij zei.

Nu liet hij zijn handen over haar voeten naar boven gaan. Langs de binnenkant van haar kuiten en haar dijen, helemaal naar boven. Vervolgens streelde hij de ronding van haar billen, haar onderrug. Toen liet hij zijn handen langs haar ruggengraat weer naar haar nek glijden.

Grace kreunde van opwinding en zakte bijna door haar knieën.

Angel stond snel op en drukte haar tegen zich aan met zijn arm om haar middel. Zijn andere hand was vrij om… andere dingen te doen. Hij keek over haar schouder naar beneden. Haar borsten leken hem te smeken om ze te kussen en de rode krullen tussen haar dijen…

“Je doet me denken aan de schilderijen van Vargas, die vaak in de Playboy stonden.”

“Je bent gek. Die vrouwen zijn bijna té perfect.”

“Goed dan, jij bent gewoon perfect. Oké?” Hij kuste de zijkant van haar hals. Ze hield haar handen nog steeds omhoog. “Deze zijn ook perfect”, mompelde hij. Hij nam de onderkant van haar borsten in zijn handen en maakte haar tepels nog harder met zijn duimen.

“O Angel!” Grace liet haar handen zakken. Ze drukte haar hoofd tegen zijn schouder en haar borsten in zijn handen. Hij voelde haar tepels tegen zijn handpalmen wrijven. “Waag het niet hiermee op te houden!” zei ze hijgend.

Hij speelde met haar borsten en fluisterde de heerlijkste, erotische beloften in haar oor. Ondertussen liet hij steeds even zijn tong naar binnen glippen.

Aan de manier waarop Grace haar lichaam strekte merkte Angel dat ze snel op weg was naar haar eerste hoogtepunt. Blijkbaar wilde ze het genot uitstellen, want ze probeerde zijn handen van haar borsten te duwen. “Stop… Wacht even… Ik moet… Ik kan me niet concentreren… Je doet te veel tegelijk.”

Maar hij hield niet op. Hij zoog op haar oorlelletje en streelde haar tepels met zijn duim en wijsvinger.

Ze kreunde hartstochtelijk. Hij legde zijn ene hand onder aan haar hals en de andere op haar buik. Hij drukte zijn onderlichaam tegen haar aan. De harde bobbel in zijn broek drukte tegen haar billen. Het was hemels. Zij moest het ook hebben gevoeld, want haar onderlichaam schokte.

“Laat het maar komen, lieverd”, fluisterde hij.

En dat deed ze. Ze liet haar hoofd naar achteren vallen en drukte haar borsten naar voren. Een siddering die eindeloos leek ging door haar hele lichaam.

Toen het voorbij was, zakte ze door haar benen. Angel tilde haar op en droeg haar naar de slaapkamer. Hij legde haar zachtjes op het bed, terwijl hij de omfloerste blik in haar ogen zag. Hij keek naar haar half geopende mond.

Ze keek ook naar hem. Eerst zag ze hem onscherp, maar daarna liet ze haar blik naar zijn gulp zakken. Hij had haar nog niet eens gekust, maar hij was nog nooit zo opgewonden geweest.

Toen ze hem vragend aankeek, haalde hij zijn schouders op en grijnsde hij onweerstaanbaar.

“Zo, lieverd. Dat was een leuk voorafje.”





Hoofdstuk 12





Oops, she did it again…





Grace lag schaamteloos naakt op het bed. Haar lichaam zinderde nog na van het ongelooflijke orgasme.

“Dat móét een voorafje zijn”, zei ze. “Ik heb de afgelopen twee jaar geen seks gehad. Als ik dan toch een goede vriendschap om zeep ga helpen, wil ik het échte werk voor het hoofdprogramma.”

“Wat bedoel je?”

“Alsof je dat niet weet.” Ze wierp een betekenisvolle blik op de berg condooms op het nachtkastje. “Je bent wel optimistisch.” Ze telde ze. Het waren er tien.

Hij glimlachte.

“Kijk niet zo zelfvoldaan.”

“Dat doe ik ook niet. Ik ben gewoon gelukkig, omdat ik je na al die jaren in mijn bed heb.” Hij bleef haar lichaam bekijken alsof ze het mooiste cadeau onder zijn kerstboom was.

“Eíndelijk? Wat een onzin. Alsof je al jaren naar me verlangt, maar dit is iets nieuws. Misschien zijn het de eerste verschijnselen van de penopauze. Of je hebt gewoon te veel testosteron.”

“Zo oud ben ik niet en mijn testosteron is dik in orde.”

“Doe die broek uit.”

“Ik hou van een vrouw die weet wat ze wil.”

“Doe hem heel langzaam naar beneden.” Ze herhaalde zijn eigen bevel. Ze kwam op haar ellebogen omhoog om het goed te kunnen zien.

De knoop van zijn broek was al los. Langzaam deed hij de rits van zijn gulp een stukje omlaag. Daarna liep hij even weg om het licht te dimmen en drukte hij op een knopje van de muziekinstallatie. Barry White begon een klef liefdesliedje te zingen.

“Angel”, zei Grace een beetje paniekerig.

“Maak je geen zorgen, Grace. Ik bedoel er niets mee. Die cd is niet van mij. Ik zal iets anders opzetten.” Hij stond nog steeds met zijn rug naar haar toe en ze zag hem verstijven. Zijn spieren spanden zich.

Grace realiseerde zich dat ze hem had gekwetst met haar overdreven reactie. “Het geeft niet”, zei ze. “Ik vind Barry White best leuk.” Maar haar opmerking kwam te laat. Angel had al iets anders opgezet. Dit liefdesliedje klonk nog wanhopiger. Ze barstten allebei in lachen uit.

Haar aandacht was ineens afgeleid toen ze zag dat Angels spijkerbroek over zijn billen naar beneden was gezakt. Hij had niet gelogen tijdens het pokertoernooi. Hij had inderdaad geen ondergoed aan.

Hij zette een andere cd op en trok zijn broek omhoog. Toen draaide hij zich om. De glimlach gleed van zijn lippen terwijl hij naar het bed liep. Hij hield haar blik gevangen met zijn zinderende chocoladebruine ogen. Hij deed zijn lippen langzaam vaneen en zei: “Kijk maar.”

Langzaam deed hij zijn gulp helemaal open. Hij duwde zijn spijkerbroek over zijn slanke heupen en zijn platte, gespierde buik, over zijn keiharde erectie en zijn lange, gespierde benen. Zonder te kijken stapte hij uit de pijpen en schopte hij de broek aan de kant. Daarna ging hij met zijn benen een beetje wijd voor haar staan. Waar wachtte hij op? Haar goedkeuring?

“Zo zo, je bent inderdaad een grote jongen”, zei ze. “Waar is de piercing die je in de Playgirl had?”

“Die heb ik eruit gehaald. Het was zo’n gedoe als ik op vliegvelden door de metaaldetector moest.”

Ze rolde op haar zij en stak haar hand uit om hem aan te raken.

Hij schokte even toen ze haar vingers over zijn gevoelige lichaamsdelen liet gaan. Ze streelde hem met haar wijsvinger tussen zijn dijen en liet haar vingers toen over zijn hele erectie glijden. Hij pakte haar hand vast en deed voor wat hij het fijnste vond. Al snel kreunde hij echter en ging hij op bed zitten. Hij tilde haar op, legde haar midden op de matras, en ging op haar liggen. Hij zorgde ervoor dat hij niet te zwaar op haar drukte en vlijde zijn erectie tussen haar dijen.

“Ik wil zoveel met je doen”, fluisterde hij. “Maar eerst…”

Hij kuste haar.

En kuste haar nog eens.

Daarna kuste hij haar tot ze bijna smolt van verlangen.

Hij likte aan haar lippen en beet zacht in haar onderlip. Toen zoog hij erop. Met zijn sensuele mond drukte hij haar lippen vaneen zodat hij zijn tong bij haar naar binnen kon laten glijden. Met langzame, onweerstaanbare bewegingen van zijn tong haalde hij haar over haar tong ook bij hem naar binnen te laten gaan. Hij deed zijn lippen nog verder vaneen, alsof hij haar wilde opeten.

Grace had haar armen om zijn schouders geslagen. Ze streelde zijn rug en woelde met haar handen door zijn dikke, kort geknipte haar. Op een gegeven moment werd ze overweldigd door hartstocht. Om er niet aan ten onder te gaan zei ze: “Dat ik me zo laat gaan betekent niet dat ik met je wil trouwen.”

“Dat heb ik je ook niet gevraagd”, antwoordde Angel, en hij beet in haar schouder.

“Au! Zolang je maar weet dat dit alleen maar seks is en-”

“Hou je mond, Grace.”

Hij liet zijn mond langs haar hals naar beneden glijden tot hij bij haar borsten kwam. “Je bent hier wel bijzonder gevoelig, schatje. Er zijn niet veel vrouwen die een orgasme kunnen krijgen als je alleen hun borsten streelt.”

“En wat je met mijn oor deed hielp ook.” Ze hijgde, want hij masseerde haar borsten met zijn grote handen. Terwijl hij zijn middelvingers over haar tepels liet glijden, vroeg hij: “Smaak je net zo lekker als je voelt?” Hij wachtte niet op antwoord, maar sloot zijn mond om haar borst. Hij zoog er zachtjes op en liet toen langzaam los, waardoor zijn vochtige lippen langs haar tepel gleden. Die nam hij licht tussen zijn tanden, en streelde met zijn tong haar tepel.

Het genot was zo intens dat ze bijna flauwviel. Gelukkig lag ze al op bed. Toen ze het bijna niet meer uithield en hem smeekte op te houden, begon hij aan haar andere borst. Maar eerst keek hij even tevreden naar de vochtige, harde tepel die hij had losgelaten.

Hij had gelijk wat betreft haar gevoelige tepels. Iedere streling en elk likje daar stuurden een trilling rechtstreeks naar haar onderbuik.

“Zeg eens wat je fijn vindt, Gracie”, zei hij hees. Hij keek haar aan met een verhitte, begerige blik. Zijn lippen waren vochtig en gezwollen van het kussen.

“Alles… alles wat je met me doet.”

“Dit?” Hij kneep lichtjes in haar tepels.

“Ja!”

“Dit?” Hij liet zijn hand over haar lichaam naar beneden glijden tot aan haar navel. Toen liet hij zijn mond al kussend dezelfde weg afleggen, tot hij ook bij dat opwindende kuiltje kwam. Hij likte aan zijn lippen en stak toen zijn tong ritmisch in haar navel.

Ze kreunde en deed haar dijen nog verder vaneen. Ze wilde hem in zich voelen. Daarom pakte ze zijn armen vast en probeerde ze hem naar boven te trekken. “Hou op… Ik wil geen voorspel meer. Ik wil jou.”

“Nog niet, schatje.”

“O, alsjeblieft! Ik hou het niet meer uit!”

“Lieverd, ik geef de leiding over dit spel niet uit handen.”

Ze duwde haar heupen omhoog toen hij zijn lippen in de rode krulletjes tussen haar dijen drukte. Hij begon haar nu op de meest intieme manier verrukkelijk te kwellen.

Grace wilde hem eigenlijk zeggen dat hij daarmee moest ophouden, dat ze hém wilde. Het enige wat ze kon uitbrengen was gekreun en een hartgrondig: “Aah!” Ze voelde het bloed naar haar onderlichaam stromen en haar heupen maakten schokkerige bewegingen.

Angel duwde zijn handen onder haar billen en gebruikte zijn schouders om haar dijen nog verder van elkaar te doen. Nu was ze helemaal overgeleverd aan zijn fantasie en aan zijn tong, die hij als een erotisch instrument gebruikte. Alles wat hij deed vond ze fijn, maar hij deed niet wat ze écht wilde.

“Weet je wel hoe mooi je hier bent, Grace?” vroeg hij.

Ze kreunde alleen maar.

“En je bent hier zo heet en vochtig. Hoe komt dat, denk je?” vroeg hij plagerig.

Ze wilde hem bestraffend aankijken, maar ze kon haar ogen niet opendoen.

“Zal ik je hier aanraken?” vroeg hij. Hij blies op haar meest gevoelige plekje.

Dat werd nog heter en gevoeliger.

Toen kuste hij het heel voorzichtig en Grace verstijfde, omdat ze bijna haar hoogtepunt bereikte. Maar zo wilde ze niet opnieuw een orgasme krijgen.

“Nee! Ik wil… Hou op… Ik wil je nu… Néé!”

Maar Angel was onvermurwbaar. Hij kuste en likte haar tot ze een kreet slaakte van puur genot en ze opnieuw op de toppen van haar orgasme schokte.

Ze was even helemaal van de wereld. Toen Angel zei: “Doe je ogen open, Grace.” Dat deed ze en ze zag dat zijn gezicht vlak boven haar was. Hij had haar knieën ver omhoog geduwd. Toen hij haar aandacht had, liet hij zich eindelijk langzaam helemaal bij haar naar binnen glijden.

Opnieuw begon haar schaamteloze lichaam te schokken. Hij vulde haar al, terwijl hij nog groter was.

“Neem me helemaal”, fluisterde hij hees.

Grace kwam een beetje omhoog en sloeg haar armen om zijn schouders en drukte haar heupen omhoog. Het was ongelooflijk, maar nu kwam er meer ruimte voor hem.

Ze waren allebei verbijsterd.

Angel wachtte even om haar lichaam aan hem te laten wennen. Hij fluisterde lieve woordjes en gaf haar vlinderlichte kusjes. Toen ze helemaal ontspannen was en haar lichaam er klaar voor was, begon hij langzaam, met lange bewegingen in haar te bewegen.

“Je bent net heet fluweel. Hoe voel ik in jou, Grace?”

“Als heet marmer. Levend, heet marmer”, zei ze lachend. Haar lichaam schokte en opnieuw trilde een schijnbaar eindeloos orgasme door haar heen.

Met korte, snelle bewegingen stootte hij tegen haar gevoeligste plekje. Ineens kreunde hij hard en spande hij zijn hele lichaam, de spieren in zijn nek strak als kabels.

Daarna lagen ze allebei lang uit te hijgen. Het enige wat ze hoorden was de muziek en het bonken van hun harten. Grace had nog nooit zoiets meegemaakt. Ze had dit ongelooflijke genot graag toegeschreven aan haar celibataire levensstijl van de afgelopen jaren, maar ze wist dat dit niet de echte oorzaak was.

Toen Angel haar aankeek en een paar natte krulletjes van haar voorhoofd streek, begreep ze meteen wat er aan de hand was. Hij hoefde niets te zeggen, ze zag het aan zijn gezicht. Hij hield van haar en wat ze zojuist samen hadden beleefd was de uitdrukking van zijn liefde.

Grace vroeg zich af of ze ook van hem hield. Was alles wat zij met hem had gedaan ook een onbewuste uiting van háár liefde geweest?

Als dat zo was, maakte dat de situatie nog tragischer dan voorheen. Er was immers geen toekomst weggelegd voor hen. Nu zouden ze allebei diep worden gekwetst.

Gelukkig kon ze die gedachte uit haar hoofd zetten. Angel ging op zijn rug liggen en drukte haar tegen zich aan. Hij drukte haar hoofd tegen zijn schouder en legde haar arm op zijn borst.

“Dat was ongelooflijk, Grace”, zei hij, terwijl hij lichtjes haar rug streelde.

“Het was voor mij ook alsof de aarde onder me bewoog”, antwoordde ze. “Jij hebt zulke ervaringen vast vaker, maar ik niet.”

“Misschien was het je lust die na jaren weer wakker werd.”

“Misschien.”

“Of iets meer?”

“Misschien.”

“Heb ik je pijn gedaan?”

“Alleen in het begin een beetje, maar het was meer dan de moeite waard.”

“Gelukkig.” Hij kuste haar op haar hoofd.

“Wanneer kunnen we het weer doen?” vroeg ze, en ze gaapte.

Hij sloeg haar speels op haar billen.

Ze beet hem in zijn schouder.

En toen kroop ze nog dichter tegen hem aan en… viel ze in slaap.





Angel stond met een grimmig gezicht een biertje te drinken op het dek. Het was middernacht en Grace lag al een uur te slapen. Hij had nog een uur of zes voor de zon zou opgaan en Grace en hij weer alleen vrienden konden zijn.

Dan zou Angel haar loslaten. Dat was toch precies wat je moest doen, als je van iemand hield? Angel wist alleen zeker dat Grace hem niet zou loslaten.

Hij moest in Louisiana blijven tot na het inwijdingsfeest van het huis. Daarna had hij nog een aantal zaken te regelen, maar dan…

Eigenlijk wist hij niet wat hij ging doen. Maar hij zou zeker niet in het zuiden blijven bij die boerenpummels, als Grace hem niet wilde.

Voorlopig zou hij zich alleen concentreren op de komende uren. Hij moest onvergetelijke herinneringen overhouden aan deze nacht met Grace. Herinneringen die hem altijd zouden bijblijven. Het zou waarschijnlijk de enige nacht met haar zijn.

De seks was fantastisch geweest, maar hij wist ook dat het genot zo overweldigend was geweest door de liefde die hij voor Grace voelde. Hij kon zich niet voorstellen hoe spectaculair het zou zijn als zijn liefde werd beantwoord.

Maar dat was zielig gepieker. Hij wilde niet verpesten wat nog voor hem in het verschiet lag.

Daarom ging hij weer naar binnen. Hij maakte crackers met kaas klaar en legde kersen, stukjes perzik, watermeloen en sinaasappel in een schaal. Met een dienblad waarop ook twee volle wijnglazen stonden liep hij de slaapkamer in. Hij zette het op het nachtkastje.

Grace sliep nog. Ze lag op haar rug met haar armen boven haar hoofd en haar benen gespreid. Volkomen bevredigd lag ze daar. Angel had ooit een artikel gelezen van een seksuoloog die beweerde dat je kon zien aan de slaaphouding wat voor bedpartner iemand was. Grace was in ieder geval héél opwindend. Angel zag haar even als zijn eigen, ongelooflijke Grace.

Angel ging op het bed zitten en keek lange tijd naar haar. Hij probeerde te ontdekken waarom hij zoveel van haar hield. O, ze was aantrekkelijk en ze bleken seksueel perfect bij elkaar te passen. Maar het was haar compassie en haar gevoel voor humor die hij in de loop der jaren had leren waarderen. Ze was de enige vrouw ter wereld die hem aan de grond kon nagelen met haar blik. Angel moest toegeven dat hij zijn liefde voor haar niet kon toeschrijven aan één eigenschap. Hij hoefde het helemaal niet te begrijpen.

Het was tijd om weer plezier te gaan maken. Hij zou haar iets laten meemaken wat haar nog lang zou heugen. Hij zou gevoelens in haar opwekken die ze nog niet kende.

Om te beginnen legde hij kersen op haar tepels en in haar navel. Hij legde schijfjes watermeloen in een rechte lijn van haar schouder naar de krulletjes tussen haar dijen. Haar vrouwelijkheid omlijstte hij met stukjes perzik. Als klap op de vuurpijl liet hij ook een beetje honing op haar mond vallen.

Toen riep hij: “Gracie! Wakker worden. Het hoofdgerecht wordt opgediend!”





Grace had een prachtige droom.

Ze lag op haar rug in het gras tussen de citroenbomen. De frisse geur van de rijpe vruchten en de subtiele geur van de citroenbloesem tintelden in haar neus. Of nee, het waren perzikbomen. De sappige, rijpe vruchten met fluwelige velletjes hingen zwaar aan de takken.

Het was een heerlijke, warme dag en ze was helemaal ontspannen. Maar toen voelde ze een druppel op haar lip. En nog een. Regende het? Ze likte de druppels met haar tong op. Het was honing.

Ineens was ze wakker.

Angel zat naast haar en boog zich over haar heen. Toen ze wilde vragen wat hij deed, liet hij nog een beetje honing in haar mond lopen.

Ze slikte de honing door en keek toen naar beneden.

“O! Wat heb je nu gedaan?”

“Ik dacht dat dit zo’n feestje was waarbij je zelf je eten moest meenemen.” Hij gaf haar een kus en likte de honing van haar tong en haar lippen.

Toen gaf hij haar een glas wijn. “Pas op”, zei hij, en hij hielp haar voorzichtig overeind. “Ik wil niet dat je mijn meesterwerk kapotmaakt.” Hij grijnsde. “Luister, schatje. Er is een onschuldige manier om fruit te eten en een ondeugende.”

“En jij gaat me leren hoe het ondeugend kan.”

“Precies!”

Tijdens zijn demonstratie kon ze geen woord uitbrengen. Ze kreunde en hijgde wel.

“Uit kersen moet je eerst het sap zuigen voordat je erop kauwt. En watermeloen zit zo vol sap dat het er vanzelf uit loopt! Je móét het wel oplikken. Perziken? Mmm! Ik ben er dol op.” Het nuttigen van de perziken ging zo goed dat Grace schokkend een hoogtepunt bereikte.

Daarna gooide ze Angel op zijn rug. Hees zei ze vlak bij zijn gezicht: “Wist je dat ik heerlijke kersenjam en watermeloen met wijncocktails maak?”

“Leef je maar uit, schatje”, zei hij aanmoedigend.

Het duurde niet lang voor hij lag te kreunen en te hijgen, omdat ze hem zo verrukkelijk kwelde. Ze smulde van zijn honing en wist hem ook een orgasme te bezorgen, wat niet eens zijn bedoeling was geweest.

Achteraf lagen ze lachend na te hijgen.

“Wat is er aantrekkelijker dan een man die een vrouw in bed aan het lachen kan maken?” vroeg ze, terwijl ze met zijn borstharen speelde, waar de honing in kleefde.

“Een vrouw die een man kan laten glimlachen in bed?” Hij gaf haar een kusje en een klap op haar achterste. Met een overdreven zuidelijk accent zei hij: “Kom op, baby! Deze lakens zijn smerig. Wij moeten nodig douchen.”

Ze grinnikte. “Ik dacht dat je het nooit zou vragen.”





Hoofdstuk 13





Watersport kan heel opwindend zijn…





“Dat bedoel ik!”

Angel draaide aan alle knopjes en richtte de sproeiers van de supermoderne douche precies op Grace, die verbijsterd om zich heen keek. Kon ik haar in mijn leven maar net zo eenvoudig een plek geven als tussen deze waterstralen, dacht Angel.

“Jeetje! Dit lijkt Starwars wel!” zei ze lachend.

“Maar dan erotisch!”

Eerst zeepte hij haar helemaal in met naar munt geurende douchegel. Daarna masseerde hij shampoo in haar rode krullen. Het duurde niet lang voor ze allebei toe waren aan meer opwinding.

“Je moet precies doen wat ik zeg”, zei Angel, terwijl hij Grace met zijn lichaam tegen de muur van de douche drukte.

“O ja?”

“Het is voor je eigen bestwil.”

“Pff!”

Hij stelde de tien sproeiers zo in dat sommige harde stralen gaven en andere meer een soort mist. Hij richtte ze op speciale plekken op haar lichaam, dat al verhit was van de stoom en hopelijk ook van opwinding.

“Spreid je benen, lieverd.” Hij knielde voor haar om te laten zien in welke positie hij haar wilde hebben. “Ja, zo is het goed.” Toen gaf hij haar de douchegel en ging hij zelf tegen de muur tegenover haar staan.

Eerst begreep ze niet wat hij wilde.

“Volgens mij ben je nog niet helemaal schoon”, zei hij om haar een hint te geven.

Toen ze doorhad wat hij bedoelde, schoot ze in de lach. “Jij krijgt wel waar voor je geld, als je gokt!”

“Inderdaad.”

Grace kneep een flinke dot douchegel in haar hand en zette het flesje weg. Toen deed ze haar ogen dicht en begon ze zichzelf langzaam in te zepen. Eerst haar nek en haar schouders, toen haar borsten. Daarna concentreerde ze zich op haar tepels. Eerst met ronddraaiende bewegingen, daarna liet ze haar middelvingers eroverheen gaan. Op iedere tepel was een hete douchestraal gericht. Ze deed haar ogen half open en keek zwoel naar Angel.

Die gaf haar opnieuw het flesje douchegel.

Grace deed weer een beetje in haar handpalm. Daarna drukte ze haar schouders tegen de warme tegelmuur en verspreidde ze de gel over haar buik en de krulletjes tussen haar dijen. Haar gevoeligste plekje werd ook geraakt door zo’n heerlijke straal heet water. Ze bewoog haar onderlichaam, zodat ze werd gemasseerd zonder dat Angel haar daar aanraakte.

Hij zag dat ze al bijna een orgasme kreeg. Ze deed haar dijen verder vaneen en drukte kreunend haar heupen naar de waterstraal.

Dit was het moment waarop hij had gewacht. Snel deed hij een condoom om, en tilde haar op met zijn handen onder haar billen. Met één beweging gleed hij bij haar naar binnen.

Grace keek even verrast op, maar sloeg meteen daarna haar armen om zijn nek. Ze drukte haar gezicht tegen zijn hals en sloeg haar benen om zijn heupen. Hij was al te ver en zij ook. Na een paar stoten bereikten ze tegelijk hun hoogtepunt. Kort, maar krachtig.

“Probeer je me uit te putten?” vroeg Grace hijgend.

“Juist niet. Ik wil dat je nog heel lang en gelukkig leeft en deze nacht nooit meer vergeet.”

“O Angel…” Meer zei ze niet. Het klonk onheilspellend.





O, mijn gebroken hart…





Toen Grace een paar uur later wakker werd in Angels armen, was zij degene die het initiatief nam. Het was al bijna ochtend. Hun nacht samen was bijna voorbij.

Dit was het mooiste en ook het vreselijkste wat Grace ooit had meegemaakt. De liefde bedrijven met Angel was het mooiste, omdat het veel meer was dan seks. Het was bijna magisch, wat ze voelde. Het vreselijkste was dat ze hierna niet lang en gelukkig zouden samenleven. Nu ze wist wat ze zou moeten missen, zag haar toekomst er ineens heel somber uit.

Hoe kon iets wat zo fantastisch was tegelijkertijd zo verkeerd zijn?

Niet echt verkeerd, dacht ze toen. Hopeloos, dat was het.

Niets in het leven is hopeloos, zei het stemmetje in haar hoofd. Als dat Sint Judas is, ga ik echt te veel om met tante Lulu, dacht Grace.

Ze had zoveel ballast uit haar verleden dat ze een serieuze relatie niet aankon. Grace wist zeker dat Angel met minder geen genoegen zou nemen, wat hij ook zei.

Een man als Angel wilde ongetwijfeld kinderen. Dat had hij vroeger al eens gezegd. Hoe kon ze ooit overwegen nog een kind te krijgen? Het ene kind dat ze had gekregen had ze gedood en het andere had ze weggegeven. Het was uitgesloten!

Maar als… zei het stemmetje in haar hoofd.

Nee! Met dat spelletje doe ik niet meer mee, dacht Grace wanhopig.

Ze maakte zich los uit Angels armen en ging op haar knieën naast hem op de grond zitten. Een tijdje bekeek ze zijn slapende gezicht en zijn ontspannen lichaam. Hij was zo ongelooflijk mooi. Als hij sliep, leek hij echt op een engel. Een gevallen engel misschien, gezien zijn verleden. Maar toch…

Hij had zijn bijna zwarte haar heel kort laten knippen. Ofschoon Grace de paardenstaart vroeger ook aantrekkelijk had gevonden, paste dit beter bij hem. Zijn schaamteloosheid stond in mooi contrast met zijn beschaafde uiterlijk.

Hij had duidelijk mediterrane trekken, zoals mooi gevormde jukbeenderen en sensuele lippen. Maar de ware schoonheid daarvan werd pas zichtbaar als zijn donkere ogen ondeugend schitterden.

Zijn lichaam… Tja, wat kon je daarvan zeggen? Ze vond het perfect. Zijn buik was plat en gespierd, zijn benen waren lang en krachtig en zijn navel was hemels. Verder naar beneden verborg hij echter zijn grootste schat. Zelfs in rusttoestand was hij onweerstaanbaar. Grace vroeg zich af of ze de gaatjes nog kon zien waar vroeger de piercing had gezeten. Ze boog haar hoofd een stukje opzij om het beter te kunnen bekijken.

Ineens zag ze dat zijn soldaat niet langer op de plaats rust maakte, maar naar haar salueerde.

Ze liet haar blik omhoog schieten en zag dat Angel naar haar keek. “Ga door, schatje”, zei hij rustig.

“Smeerlap! Je was de hele tijd al wakker, zeker?”

Hij grinnikte.

“Ik keek alleen maar of je de piercing nog had die op die foto in de Playgirl stond…” Ze stopte, omdat ze wist dat ze onzin uitkraamde. Blozend sloeg ze haar ogen neer.

“Kijk maar rustig.”

“Nee, ik doe liever dit.” En toen begon Grace hem te beminnen. Alsof ze echt van hem hield.

En hij beantwoordde haar gevoel met iedere kus en aanraking.

Langzaam en onvoorwaardelijk gaven ze zich aan elkaar over.

Toen ze op zijn schoot zat, zei ze hees van opwinding: “Kijk eens naar ons.” Haar rode en zijn zwarte krulletjes kleurden prachtig bij elkaar. “Zijn we niet mooi samen?”

Als antwoord rolde hij zijn heupen heen en weer, waardoor ze tot een hoogtepunt kwam. Alweer.

Later hield hij haar in zijn armen, alsof hij haar nooit meer wilde loslaten. Hij zei niet de vier woorden die hem uit het hart waren gegrepen, maar Grace wist dat hij ze voelde.

Toen Angel even later weer in slaap viel, glipte ze stilletjes uit bed en kleedde ze zich aan. Eerst wilde ze een briefje achterlaten, maar wat kon ze erop zetten?

Het stemmetje in haar hoofd zei: wat dacht je van ‘Ik hou van je’?

Grace schudde haar hoofd. Als ze dat zei, zou ze de beerput van haar verleden opentrekken. En die wilde ze voorgoed dicht laten.

Grace huilde de hele weg naar huis. Vanzelfsprekend.





En toen was het voorbij…





Angel staarde met droge ogen naar het plafond. Vanbinnen huilde hij echter toen hij Grace hoorde wegrijden.

Hij had het gevoeld toen ze uit bed was gegaan. Natuurlijk had hij niet verwacht dat ze zou blijven. Of afscheid zou nemen. Wat zou dat voor zin hebben?

Maar zijn hart - en zijn hele lichaam - deden pijn van verlangen naar meer. Waarom hield hij zoveel van een vrouw die hem zomaar kon verlaten? Na de nacht van hun leven?

Met een zucht stond hij op. Hij liep de lege woonkamer in en ging achter zijn laptop zitten. Nadat hij hem had opgestart stuurde hij een e-mail naar Ronnie van Jinx, Inc.





Hoi Ronnie!

Wat is het volgende project in je agenda? Ik ben vanaf volgende week weer beschikbaar.

Groet, Angel





Grace kwam net uit de badkamer toen ze een klop op de deur hoorde.

Het was te vroeg voor de kinderen. Die sliepen in het weekend uit tot een uur of negen.

Zou het Angel zijn?

Ze wist niet hoe ze zou reageren als hij het inderdaad was. Het was immers beter definitief een punt achter hun relatie te zetten. Het was zinloos een hopeloze zaak te rekken. Aan de andere kant miste ze hem verschrikkelijk. Haar lichaam droeg de sporen van hun wilde nacht. Zijn stoppels hadden haar wangen geschuurd en ook andere lichaamsdelen waren nog gevoelig van hun intieme contact.

Ze trok een badjas aan en liep naar de voordeur. Met Angel in gedachten deed ze de deur open. Te laat dacht ze eraan dat er iemand van de kinderbescherming voor kon staan.

Een onbekende man van middelbare leeftijd of ouder staarde haar aan. Hij had een bierbuik onder zijn geruite overhemd en droeg een bril met een zwart montuur. Zijn neus was rood en enigszins opgezwollen, wat erop duidde dat hij een stevige drinker was.

“Bent u van de kinderbescherming?”

“Wat? Ik kom uit Atlanta!”

“Niet van de kinderbescherming, dus?”

“Welnee! Ik ben George, eh… Smíth.” Hij aarzelde te lang voordat hij zijn achternaam zei, dus Grace wist meteen dat hij loog. “Mag ik binnenkomen?”

“Dat lijkt me geen goed idee. Mijn, eh… man staat nog onder de douche.”

“Ik weet toevallig dat je niet bent getrouwd. Maar zo te zien heb je wel een vent aan de haak geslagen.” Hij lachte smalend en knikte naar haar gezwollen lippen. Toen duwde hij de deur open en liep hij gewoon naar binnen.

Grace schrok niet echt. De man zag er ongevaarlijk uit. Misschien wilde hij iets verkopen en was zijn verkooptechniek nogal agressief. Net als van die verzekeringsagent, vorige week.

Maar nee, dat was het niet. Grace kreeg een vreemd, onaangenaam gevoel. “Hoe weet u dat ik niet ben getrouwd?”

“Ik weet alles van je.”

“Wát?”

George keek om zich heen. “Niet veel bijzonders voor een rijke meid.”

“Misschien ben ik geen rijke méíd!”

“Ik zag een BMW buiten staan.”

“Die is acht jaar oud.”

“Ziet er anders nog nieuw uit.”

“Ik onderhoud hem goed.”

“Haal eens een kop koffie voor me. We moeten praten.”

De brutaliteit! dacht Grace woest. “Nee, je krijgt geen koffie en we gaan ook niet praten.” Ze liep naar de paraplubak bij de voordeur. “Ga onmiddellijk mijn huis uit voor ik de politie bel.”

“O, dat doe je vast niet.”

“Hoezo niet?”

“Omdat dan iedereen te horen krijgt over Andrea.”

Grace had een paraplu gepakt die ze nu als een zwaard in zijn richting stak. “Oké, je hebt mijn aandacht. Wie is Andrea?”

Hij grijnsde op een manier die ze alleen maar als verdorven kon omschrijven. “Je dochter.”

“Wat? Ik héb helemaal geen dochter.” Plotseling begon haar hart te bonken.

“Ben je vergeten wat er op 10 december 1991 is gebeurd?”

Het bloed trok uit haar gezicht en ze liet zich in een stoel vallen. George ging op de bank tegenover haar zitten. Het amuseerde hem dat ze zo was geschrokken.

Grace voelde haar hart samenknijpen van paniek. “Vertel het maar.”

“Mijn vrouw en haar eerste man adopteerden Andrea toen ze een paar dagen oud was. Harald overleed tien jaar geleden.”

“En?”

“Sindsdien heb ik voor je dochter gezorgd en het wordt tijd dat ik daarvoor word beloond.”

“Beloond?” Ze was zo verbijsterd dat ze iets te horen kreeg over haar dochter dat het niet tot haar doordrong. Andrea… Wat een mooie naam! Ze zou haar nu in gedachten geen Sarah meer noemen.

“Ja, driehonderdduizend dollar is wel genoeg. Dertigduizend per jaar is niet zo’n hoge onkostenvergoeding.”

“Zoveel geld heb ik helemaal niet. Wat doe je als ik niet betaal?”

“Je foto stond in de krant bij een stuk over die stichting, dus iedereen kent je nu. Wat zou men ervan vinden dat die lieve juffrouw O’Brien haar eigen kind heeft weggedaan? Terwijl ze andere kindertjes helpt.”

“Ik heb haar niet wéggedaan!”

George maakte een nonchalant gebaar en ging er niet op in.

“Dit is chantage!”

“Nee, het is een simpel verzoek om onkostenvergoeding.”

“Zoveel geld heb ik niet. Ik heb honderdduizend dollar vastzitten in aandelen en nog een ton in mijn pensioenverzekering. Het duurt wel even voor ik aan dat geld kan komen.”

“Luister, ik ben niet onredelijk. We kunnen een compromis sluiten en op tweehonderdduizend dollar uitkomen. Laten we elkaar donderdag om twaalf uur ontmoeten in het Lafayette Hotel in Houma. Neem het geld mee, in contanten.”

“Wacht even. Je krijgt geen cent, tenzij je me informatie geeft over mijn… dochter.”

“Wat wil je weten?”

“Alles.”

“Ze lijkt sprekend op je.” Dat vond hij geen compliment.

Had ze echt een dochter die op haar leek? Grace kreeg tranen in haar ogen.

Met tegenzin haalde George een foto uit zijn portemonnee. Grace kon nauwelijks iets zien door haar tranen heen. Nadat ze haar ogen had afgeveegd keek ze gespannen naar de foto. Een meisje met fel rood haar stond onder een magnolia. Ze had groene ogen en dezelfde koppige kin als Grace, maar ze was langer dan haar moeder. Dat had ze van haar vader, evenals haar rechte neus en haar brede mond.

“Ze kan goed leren. Het was de bedoeling dat ze in de herfst naar de universiteit zou gaan, maar het geld dat Harald voor haar opzij had gezet is op.”

Dat betwijfelde Grace geen moment.

“Nu moet ze gaan werken tot ze zelf haar studie kan betalen. Als serveerster of zo. Misschien gaat ze dan naar de plaatselijke hogeschool.”

Niet als ik er iets aan kan doen, dacht Grace.

“Heeft ze… Vraagt ze wel eens naar me?”

“Nee. Ze heeft altijd gedacht dat je haar niet wilt zien.”

Grace verstijfde.

Op dat moment rende Ella door de achterdeur naar binnen, gevolgd door Lena, Miles en Lionel. Ze waren vroeg op, voor een zondag. Tante Lulu sliep niet veel en had ze waarschijnlijk vroeg wakker gemaakt.

“Grace, luister eens!” riep Ella. “We gaan winkelen. Tante Lulu en Lena gaan meubels kopen en tante Lulu heeft gezegd dat ik een cd mag kopen en Miles een computerspel. Waar is mijn lievelingsshirt?”

“Op de droger.”

Toen pas zagen de kinderen de onbekende man. Het viel Miles meteen op dat Grace een paraplu in haar hand had. Hij keek haar vreemd aan.

“Grace”, zei Lionel, terwijl hij dichterbij kwam. “Heb je hulp nodig?”

“Nee hoor. Alles is in orde. Gaan jullie je maar verkleden. Misschien ga ik wel mee.” Als ik niet te verbijsterd ben om me te bewegen, dacht ze.

Met tegenzin lieten de kinderen haar alleen.

George snoof afkeurend. “Je hebt wel een stel kleurlingen geadopteerd, maar je hebt geen tijd voor je eigen jong.”

“Ik heb ze niet geadopteerd. Ze zijn hier maar tijdelijk. En ik stel het niet op prijs dat je zo’n woord gebruikt.”

“Wat? Jong?”

“Nee, dat andere.”

“Kleurlingen?” Hij lachte schamper. “Er zijn veel ergere woorden.”

“Hoe haal je het trouwens in je hoofd om je eigen dochter - je adoptiedochter - ‘een jong’ te noemen?”

“Ha! Ik heb haar helemaal niet geadopteerd. Waarom zou ik dat doen? Ik heb toch zeker niet om een dochter gevraagd.”

Grace kreeg ineens een rotgevoel. Haar dochter moest samenleven met deze gevoelloze idioot. “Weet Andrea dat je hier bent?”

“Absoluut niet! Ze heeft er niets mee te maken.”

Je gebruikt haar anders wel om mij geld af te persen, dacht Grace. Ze zei echter niets om hem niet nog meer op de kast te jagen.

Grace wist niet of ze hem het geld zou geven. Ook niet of ze contact zou zoeken met haar dochter. Ze moest die kerel eerst de deur uit zien te werken, dan kon ze daarna rustig nadenken.

“Heb je whisky in huis? Ik kan wel een borrel gebruiken.”

“Nee, dat heb ik niet in huis. Je kunt nu beter gaan. Ik zal donderdag naar het hotel komen. Heb je een visitekaartje of zoiets?”

“Denk je dat ik achterlijk ben?” vroeg hij smalend.

Jazeker, dacht Grace. “Hoe kan ik je bereiken, als er iets misgaat?”

George schudde zijn hoofd. “Zorg er maar voor dat er niets misgaat.”

Toen hij weg was, wist Grace de kinderen over te halen op haar te wachten. Ze liep naar het huisje van tante Lulu. De oude vrouw stond net af te wassen.

“Gracie? Wat is er aan de hand, lieve kind?” Ze droogde haar handen af aan een theedoek.

Grace liet zich op een keukenstoel zakken, liet haar hoofd in haar handen zakken en begon te huilen. Ze huilde heel lang en schokkerig, alsof al het verdriet om haar dochter eruit kwam.

Toen ze eindelijk weer tot bedaren was gekomen, keek ze op. Tante Lulu keek haar bezorgd aan.

“Het gaat om mijn dochter.”





Thee is het beste medicijn voor elk probleem… En Sint Judas.





Tante Lulu zette een kop thee voor Grace neer en ging ook aan tafel zitten. Die arme meid had net het hele verhaal verteld over haar vreselijke jeugd, haar verloren dochter en die schofterige afperser.

“Waar moet ik beginnen om al die problemen op te lossen?” zei Grace wanhopig.

Tante Lulu glimlachte. Het oplossen van problemen was haar specialiteit.

“Drink je thee op, lieverd. Het is mijn speciale mix om de zenuwen te kalmeren. Daarna zullen we praten.”

Grace dronk slokje voor slokje de kruidenthee op. Daarna zette ze het lege kopje op het schoteltje. In gedachten verzonken liet ze haar wijsvinger over de rand van het kopje glijden.

“Wat moet ik nu doen?” vroeg ze na een tijdje.

“Wat zou je willen doen?”

“Ik zou mijn dochter willen ontmoeten. Met haar in contact komen op de een of andere manier.”

“Dat spreekt vanzelf, maar eerst moet je beslissen wat je met die George wilt doen.”

Grace knikte. “Misschien moet ik hem het geld geven, onder voorwaarde dat hij een ontmoeting met mijn dochter regelt. Als zij dat ook wil, tenminste.”

“Nee, nee, nee! Toegeven aan slechte mensen is zinloos. Die rotzak zal je nooit meer met rust laten, als je hem geld geeft. Zo iemand is net een bodemloze put.”

“Ik heb geen geld, afgezien van die twee ton.”

“Dat geeft niks.” Ze bekeek Grace even aandachtig. Het viel Lulu op dat haar lippen waren gezwollen en dat haar wangen rood en een beetje geïrriteerd waren. “Ik zie dat je gisteravond op bezoek bent geweest bij Angel.”

Grace voelde haar wangen gloeien. Tante Lulu smolt bijna weg toen ze die vrijgezelle meid zag blozen. Vijfendertig jaar en nooit getrouwd, dacht ze. Maar daar is wel iets aan te doen. Aan dat ongetrouwde, tenminste. Tante Lulu was al volop plannen aan het bedenken in die richting. “Waarom vertel je Angel niet wat die afperser van je wil? Hij zal je vast wel helpen.”

Grace schrok. “Nee! Hij mag er niets van weten! Nee, het is beter als hij niets weer over mijn… verleden.”

“Luister, kindje. Mensen maken nu eenmaal fouten, maar je kunt niet je hele leven blijven boeten voor wat je in het verleden hebt gedaan. Je was pas zestien toen je een kind kreeg. Misschien had je het kind zelf moeten opvoeden, maar blijkbaar had je toen niemand om op terug te vallen. Nu wel.”

“Maar ik had beter moeten weten. Het jaar daarvoor heb ik abortus laten plegen. Had ik onderhand niet moeten leren voorbehoedsmiddelen te gebruiken?”

“Lieve kind, waarom verwijt je jezelf nog steeds dingen die je niet meer ongedaan kunt maken? Je moet eraan denken wat je nu kunt doen om het goed te maken.”

“Ik wil Angel er niet bij betrekken.”

Tante Lulu kneep haar ogen tot spleetjes. “Daarom heb je zeker zijn hart gebroken? Je wilt boeten voor je zonden. Luister, meisje. God vindt het maar niks dat mensen zichzelf zo willen straffen. Dat is zíjn werk. En - nee, laat me uitpraten - er is nog iets. God heeft je al lang vergeven. Het wordt tijd dat je jezelf ook vergeeft.”

Grace barstte weer in huilen uit. Wie had kunnen vermoeden dat er zoveel tranen in een mens konden zitten? Toen ze drie zakdoeken vol had gesnoten, stelde tante Lulu voor om Tee-John om hulp te vragen. “Hij is politieagent en weet wel hoe je zo’n leegloper moet aanpakken.”

“Nee! Ik moet eerst van alles uitzoeken voor ik contact kan zoeken met Andrea. Als die kerel de gevangenis in gaat, wil ze me misschien helemaal niet meer zien. Maar ik wil hem niet betalen. Ik geef dat geld liever aan Andrea, voor haar studie.”

“Vraag Luc dan om hulp. Hij is advocaat. Hij is discreet en weet vast wel wat je kunt doen in zo’n situatie.”

Grace knikte.

Tante Lulu pakte Grace’ hand vast en boog haar hoofd om te bidden. “Sint Judas, help Grace alstublieft. Ze is geen hopeloos geval, maar u bent ook de beste heilige voor degenen die wanhopen. En lieve God, sta Grace alstublieft bij in deze moeilijke tijden. Amen.”

“Dank je”, zei Grace snikkend, en ze kneep Lulu dankbaar in haar oude hand.

Toen zei tante Lulu iets wat weer zo typisch voor haar was. “Ik vraag me af of die Andrea al een uitzetkist heeft.”





Hoofdstuk 14





En het leven gaat gewoon door in Louisiana. Nou ja, gewoon…





Iedereen deed heel vreemd.

Angel was de hele week druk bezig om het huis voor de kinderen af te werken. Hij kreeg gelukkig hulp van veel LeDeux-mannen, maar die keken hem steeds zo raar aan. Ze gaven hem ook ongevraagd advies over zijn liefdesleven. Omdat hij met Grace naar bed was geweest? Nee, ze waren zelf ook geen lieverdjes. Bovendien was Grace de weddenschap zelf aangegaan.

Toen John LeDeux hem ook weer zijdelings aankeek, had Angel er genoeg van. “Wat is er toch?” gromde hij.

“Niets.”

“Lieg niet! Er is duidelijk wél iets!”

“Dat kan ik niet vertellen.”

“Wie dan wel?”

John wilde hem niet in de ogen kijken.

“Grace?”

John haalde zijn schouders op.

“Is er iets met Grace aan de hand?” Ze was toch niet zwanger? Nee, dat kon je zo snel niet zien. Bovendien hadden ze condooms gebruikt. “Is ze ziek?”

“Nee.”

“In gevaar dan?”

“Oeps! Ik herinner me ineens dat ik avonddienst heb.”

“Wat een rotsmoes!”

“Ik moet naar Baton Rouge om iemand te schaduwen.”

“Zal ik jou eens schaduwen? Hardhandig?”

“Laat tante Lulu dat maar niet horen, vriend.”

“Tante Lulu is hier niet en ik ben je vriend niet.”

“Rustig aan, Sabato.”

“Je werkt me op de zenuwen, LeDeux.”

“Luister, sukkel. Grace heeft het alleen tegen tante Lulu en Luc verteld. Verder mag niemand het weten. Ik heb ze toevallig horen praten en Remy weet het ook, omdat tante Lulu een pistool wilde kopen. En René… Nou ja, het lukt René altijd om tante Lulu uit te horen. Dus eigenlijk weten alleen Luc en tante Lulu ervan.”

“Wat een gezwets! Wat zei je over een pistool? Laat ook maar. Ik ben weg!” Hij legde zijn hamer neer en liep weg.

“Waar ga je naartoe, vriend?”

“Naar Grace. Ze moet me vertellen wat er aan de hand is.”

“Ze is niet thuis.”

Angel draaide zich om en keek woedend naar de etter die stond te grijnzen. “O nee?”

“Ze is in het Lafayette Hotel in Houma.”

“Alleen?”

John schudde zijn hoofd.

“Heeft ze een minnaar?”

“Dat meen je niet. Je hebt haar zeven uur lang alle hoeken van de kamer laten zien. Ze heeft vast geen zin in een kerel.”

Kan er dan niets geheim blijven? dacht Angel geërgerd. Ik moet weg uit Louisiana voordat ik gek word. “Vertel me nu precies… Nee, laat maar. Ik kom er zelf wel achter.”

Toen hij instapte, riep John vanuit de deuropening: “Succes!”

Angel was bang. Niet alleen omdat John ineens zo ernstig keek, maar vooral omdat hij voelde dat zijn leven binnenkort helemaal op zijn kop zou staan. Hij vond het vreselijk dat hij het niet in de hand had.

Probeer eens te bidden, zei Sint Judas in zijn hoofd.





Vertrouw me maar, schatje…





Grace klopte op de deur van kamer 217 in het Lafayette Hotel.

Luc hield zich aan het eind van de gang verborgen. Tante Lulu wachtte beneden bij de receptie. Ze was woest, omdat ze niet mee naar boven mocht.

Grace had een grote schoudertas bij zich. Er zaten stapeltjes krantenpapier in met een paar echte bankbiljetten bovenop. Daarmee wilde ze George om de tuin leiden. Grace zou naar binnen gaan en de deur op een kier laten staan, zodat Luc binnen kon komen om die afperser eens flink de stuipen op het lijf te jagen. De politie mocht er niet bij worden betrokken. Luc was namelijk van plan George flink onder de druk te zetten. Ze moesten weten waar de dochter van Grace woonde en hoe ze haar kon ontmoeten. Op dit moment wisten ze niets over Andrea. George had vast alles gelogen. En als hij echt George Smith heette, was hij vast niet de enige in zo’n grote stad. Hopelijk zouden ze de nodige informatie op een rustige, geweldloze manier uit hem krijgen. Daarna zou Luc hem dwingen Louisiana te verlaten.

“Je bent te laat”, snauwde George toen hij de deur opendeed. Hij trok Grace met een ruk naar binnen.

Gelukkig kon ze met haar voet verhinderen dat de deur helemaal dichtviel.

Grace zag op de tafel een fles sterke drank en een halfleeg glas staan. Om twaalf uur ’s middags? dacht ze. Een volle koffer lag open op de vloer. George was vast van plan om na hun afspraak meteen te vertrekken.

“Nee, ik ben precies op tijd”, zei Grace rustig.

“Heb je het geld?”

Ze knikte en liet de zware tas op de vloer zakken. “Maar eerst wil ik antwoorden op mijn vragen.”

George schrok. “Wat bedoel je?”

“Ik wil contact opnemen met mijn dochter, dus ik wil een adres en telefoonnummer hebben.” Toen George tegensputterde, stak ze haar hand op. “Ik wil geen wraak nemen. Ik wil alleen Sar… eh… Andrea ontmoeten, als zij dat ook wil.”

“En als ze dat niet wil? Ze heeft nooit op internet gezocht naar haar ouders. Ze heeft vast geen interesse.”

“Dat kan me niet schelen. Ik wil haar laten weten dat ik mijn best heb gedaan haar op te zoeken.”

“Een beetje laat, vind je niet?”

Grace hield voet bij stuk.

George stelde voor: “Als ik nu eens tegen Andrea zeg dat je haar wilt spreken, dan kan ik contact opnemen met jou.”

Grace schudde haar hoofd. Ze vertrouwde die slijmbal voor geen meter.

Op dat moment werd de deur met een klap opengegooid. Luc liep met een indrukwekkende houding de kamer in. Hij had een pak aan, maar een cowboypak en getrokken revolvers zouden hem beter hebben gestaan op dit moment. Nu kwam het erop aan dat Luc zijn gladde advocatentactieken zou inzetten om George aan het praten te krijgen.

“Vuil kreng! Je hebt de politie gebeld!” schreeuwde George.

“Welnee, dit is mijn advocaat.”

“Ik wil alleen even met je praten”, zei Luc. “Ik heb een aantal documenten bij me die je moet tekenen.”

“Ik teken niks!”

“Maak je niet zo druk, man. Ik wil alleen een redelijke ruil. Haar geld voor jouw informatie.” Luc liep langzaam naar het bureau. “Ik zal mezelf even een borrel inschenken en dan kunnen we praten als redelijke mensen. Grace, wil jij ook iets drinken?”

Ik? Whisky? Bah! dacht Grace. “Ja, graag.”

Ze hadden George onderschat. Toen ze even waren afgeleid door het drankje, greep hij de tas met geld - hij dacht tenminste dat er geld in zat - en rende hij de kamer uit. Luc ging hem als een speer achterna, maar George was al in de lift verdwenen. Luc rende de trap af en Grace ging zo snel mogelijk achter hem aan. Toen ze in de ontvangsthal kwamen, zagen ze George naar de draaideur rennen.

Op dat moment stond tante Lulu op. Ze haalde een pistool tevoorschijn en riep: “George?”

Hij schrok en keek om. Tante Lulu schoot. Ze miste George, maar raakte een houten beeld van een Indiaan. In de verwarring die erop volgde struikelde George. Hij liet de tas vallen, maar maakte dat hij wegkwam. Het lukten ze niet om hem in te halen.

Grace was niet blij met deze afloop. Ze had haar kans om haar dochter te ontmoeten gemist. Binnen de kortste keren arriveerde de politie. Luc en tante Lulu werden ondervraagd. Toen begon Grace te huilen. Dat deed ze wel vaak de laatste tijd. Ze hoorde de woorden ‘chantage’ en ‘overval’ vallen, maar Luc hield vol dat ze de verdachte niet officieel wilden beschuldigen. Tante Lulu had echter een pistoolschot gelost in een openbare ruimte. Dat zou ongetwijfeld problemen opleveren. Daarom leende ze Lucs mobieltje en belde ze meteen een aantal invloedrijke vrienden.

Grace probeerde tot zichzelf te komen. Ze depte haar ogen met een tissue. Ineens kreeg ze een idee. Misschien kon ze wat informatie over George vinden in zijn koffer, die nog in zijn kamer stond. Ze wilde weglopen om erheen te gaan voordat de politie haar voor was. Toen zag ze ineens Angel staan.

Hij keek haar verbijsterd en gekwetst in de ogen. “Grace?”

“Wat doe jij hier, Angel?” vroeg ze in paniek.

“Wat is er aan de hand?” Angel keek eerst naar haar en toen naar Luc en tante Lulu.

“Niks. Ga alsjeblieft weg.”

“Wie was die kerel die net wegrende?”

“Niemand. Ik wil dat je weggaat, Angel.”

“De politie had het net over chantage. Word je gechanteerd, Grace?”

“Wat een onzin.”

“Weet je wat onzin is? Dat iedereen die jou kent op de hoogte is van deze geheimzinnige situatie, behalve ik. Hoe komt dat, Grace?”

“Dat is niet waar. Alleen Luc en tante Lulu weten ervan.” Toen ze zich realiseerde dat dat niet waar was, zei ze: “Er is niets geheimzinnigs aan.”

“Hou op met liegen!” Angel kneep zijn ogen tot spleetjes. “Heeft dit iets te maken met het feit dat je niet kunt trouwen en geen gezin kunt stichten?”

Ze wilde het ontkennen, maar de blos op haar wangen verraadde haar.

“Verdomme!” riep Angel, en hij sloeg hard met zijn vuist tegen de pilaar naast hem. Een politieagent keek hun kant op. “Waarom vertrouw je me niet, Grace?”

Ze wilde zijn geschaafde knokkels bekijken, maar dat zou hij toch niet toelaten. “Het is geen kwestie van vertrouwen.”

“Ja, dat is het wel. Ik weet nu zeker dat ik geen enkele kans maak op een relatie met jou. Ik hoopte dat je van me hield, maar je respecteert me niet eens!”

“Dat is niet waar! Angel, dit is niet het juiste moment voor zo’n discussie.”

“Wanneer is het ooit wel het juiste moment, Grace?”

Dat wist ze zelf ook niet.

Hij schudde meewarig zijn hoofd. “Ik heb altijd een zwak voor je gehad, Grace. Maar ik heb er genoeg van door je aan het lijntje te worden gehouden.”

Grommend van afkeer draaide hij zich om en liep hij naar buiten.





De reisgids voor het zonnestelsel, eh… het moeras…





Lena zat op het terras achter Grace’ huisje. Ze hielp Ella ballonnen opblazen. Ze gingen het nieuwe huis versieren voor het inwijdingsfeest dat morgen zou plaatsvinden.

Ze stond er versteld van wat er de afgelopen maand allemaal was gebeurd. Tante Lulu en haar familie en vrienden waren echt reddende engelen geweest. Ze hadden met alles geholpen, terwijl ze zelf ziek in bed lag. Nu was ze hersteld en hadden ze een nieuw huis. Bovendien was er een fonds voor hen geopend, zodat ze allemaal konden studeren. Verder was er een procedure gestart waarmee ze de voogdij over haar broers en haar zusje zou krijgen. Lena was diep onder de indruk.

Grace liep naar buiten met een dienblad en zette dat op de tafel. “Ik heb boterhammen voor jullie gemaakt, jongens. Als jullie me nodig hebben, kunnen jullie me op mijn mobiel bereiken. Ik ga met tante Lulu boodschappen doen. Over een uur zijn we wel terug.” Tegen Lionel zei ze: “We gaan vanmiddag een paar cliënten van tante Lulu bezoeken. Vind je het leuk om mee te gaan?”

“Ja, graag. Ik hoop dat ze weer iets spectaculairs doet, zoals een baby met ademhalingsproblemen uitroken.” Hij duidde op een oude, beproefde methode om benauwdheid op te heffen. De anderen waren al zo gewend aan de vreemde behandelmethodes van de oude vrouw dat ze niet eens raar opkeken.

Toen Grace was weggereden, zette Lena de cd op met muziek van hun ouders. Ze luisterden allemaal ademloos naar de bluesnummers die ze al lang vanbuiten kenden. Lena had geen groot muzikaal talent, maar ze dacht erover muziekwetenschappen te gaan studeren. Misschien hadden haar muzikale ouders haar indirect toch iets nagelaten.

Lena keek op en zag een meisje voor het huisje staan. Ze was ongeveer van haar eigen leeftijd en had lang rood haar in een paardenstaart. Ze droeg zwarte sportkleding en ze had een versleten paarse rugzak bij zich.

Ze praatte nooit met onbekenden, maar dit meisje zag er ongevaarlijk uit. Ze was waarschijnlijk verdwaald. Maar Lena zag geen auto of scooter. Hoe was dat meisje dan hier terechtgekomen?

Lena stond op en gebaarde naar de anderen dat ze moesten wachten. Toen liep ze om het huis. Ze vroeg: “Kan ik je misschien helpen?”

“Woont Grace O’Brien hier?”

Lena knikte. “Ze is nu niet thuis.”

Het meisje knikte en keek om zich heen. “Wat een mooi huisje.”

Dat was het ook. Roze klimrozen groeiden aan alle kanten over de gevels. Het was wel klein en Lena zou blij zijn als ze in hun eigen, grote huis konden gaan wonen.

“Wil je misschien iets eten, terwijl je wacht?” vroeg Lena.

Het meisje likte aan haar droge lippen. Het was heet en benauwd. Ze had vast dorst. Zonder op antwoord te wachten liep Lena weer naar het terras.

Het meisje liep achter haar aan.

“Ik ben Lena Duval.” Ze stelde haar broers en haar zusje ook voor, en toen keek ze het meisje vragend aan.

“Ik ben Andrea Fletcher”, zei ze, terwijl ze nerveus heen en weer drentelde.

“Kom, we gaan net eten.”

“Waar kom je vandaan?” vroeg Lionel, terwijl ze zich tegoed deden aan sandwiches, aardappelsalade en grote glazen ijsthee.

Andrea, die aanviel als een hongerig paard, veegde haar mond af met een St. Jude’s-servetje. “Atlanta”, antwoordde ze.

“Hoe ben je dan hier gekomen?” wilde Miles weten.

“Ik ben naar New Orleans gevlogen, met de bus naar Houma gekomen en daarna heb ik gelift.”

“Liften is toch gevaarlijk?” Lena zou het zelf nooit doen.

Andrea haalde haar schouders op. “Iedereen in Houma kent blijkbaar die oude tante Lulu.”

“Als je haar ontmoet, weet je meteen waarom.” Lena schonk de glazen nog een keer vol.

“Ze is knettergek!” zei Ella.

“Ella!” Lena keek haar zusje bestraffend aan. Tegen Andrea zei ze: “Tante Lulu is misschien excentriek, maar ze is heel lief voor ons. En Grace ook.”

“Ze hebben een huis voor ons gebouwd. Dat is meer dan lief”, merkte Lionel op. “Morgen gaan we verhuizen.”

“En ze hebben ons geld gegeven, zodat we allemaal kunnen studeren”, voegde Miles eraan toe.

Andrea’s mond viel open. Toen kreeg ze tranen in haar ogen. “Betaalt Grace O’Brien een huis en de studie voor vier mensen?”

“Nou ja, niet alleen Grace. De familie LeDeux”, legde Lena uit. “En Grace is een soort erelid van die familie.”

“Zijn ze rijk?” Andrea keek verbaasd naar het eenvoudige huisje van Grace.

“O ja”, zei Lionel. “Dat zie je niet aan de manier waarop ze leven, maar ze zijn stinkend rijk.”

Lena tikte hem op zijn arm. “Dat is niet aardig.”

“Maar het is wel zo”, wierp Ella tegen. “Grace is vroeger non geweest en daarna pokerkampioen. En ook schatgraver, dus ze moet wel rijk zijn.”

“Non en… pokerkampioen?” Andrea wist niet wat ze ervan moest denken.

Lena corrigeerde haar jongere zusje. “Het is niet de bedoeling dat je dat aan iedereen vertelt.”

Ella boog beschaamd haar hoofd.

Andrea veegde de tranen weg en stak haar kin in de lucht.

Lena begreep niet waarom ze huilde, maar ze durfde het niet te vragen.

“Zijn jullie door Grace geadopteerd?” vroeg Andrea.

“Nee, we zijn niet eens pleegkinderen”, legde Lena uit. “Onze oude caravan is gesloopt en we mogen bij Grace logeren tot het huis af is. Onze ouders zijn dood. Het is een lang verhaal.”

“Wat zijn dat voor beeldjes?” Andrea wees ernaar.

“Die zijn van Sint Judas, de favoriete heilige van tante Lulu.” Lena keek lachend naar het Sint Judas-altaartje, het Sint Judas-vogelbadje en de Sint Judas-windgong. “Hij is de beschermheilige van hopeloze gevallen.”

“O, die kan ik ook wel gebruiken. Waar zijn die ballonnen voor?”

“Voor het inwijdingsfeest van ons nieuwe huis. Het is morgenavond”, zei Lionel. “Wil je ook komen? Het is aan de andere kant van Bayou Black, aan Live Oak Lane.”

“Misschien.” Andrea keek erg verdrietig en Lena wist niet wat ze moest zeggen. Ze wilde dat Grace snel thuiskwam.

“Mag ik naar het toilet?” vroeg Andrea.

“Ja hoor. Het is links naast de woonkamer. De pyjama van Ella ligt vast nog op de vloer.”

“Nietes! Die heb ik in de wasmand gegooid!”

“Voor het eerst”, mompelde Lena.

Toen Andrea met haar rugzak naar binnen was gelopen, keken ze allemaal naar Lena.

“Wie ís dat?” vroeg Lionel.

“Ze vraagt wel veel over Grace”, zei Miles.

“En ze lijkt heel veel op haar”, merkte Ella op.

Ze keken zwijgend naar het huis, waar Andrea naar binnen was gegaan.

Was het mogelijk? Ze dachten allemaal hetzelfde.





Hoofdstuk 15





De verloren dochter was niet meer verloren…





Andrea kon haar tranen niet bedwingen toen ze eenmaal alleen in de badkamer was, maar ze vermande zich. Ze wist dat ze niet meer kon ophouden, als ze zich zou laten gaan. Toen ze gisteren in New Orleans was aangekomen, was ze bang geweest dat ze haar vader tegen het lijf zou lopen. Gelukkig was dat niet gebeurd. Hij was nu waarschijnlijk druk bezig met chanteren. Waarom zag haar moeder niet dat hij een gewetenloze rotzak was? Andrea was vastbesloten het huis uit te gaan, al wist ze nog niet waar ze zou gaan wonen en wat ze zou gaan doen.

Ze veegde de tranen van haar wangen en liep de badkamer uit. Door het keukenraam zag ze dat iedereen nog buiten was. Nu kon ze even ongestoord rondsnuffelen. Ze zag dat er drie kleine slaapkamers in het huisje waren. Die van Grace trok haar natuurlijk het meest.

Andrea liep meteen naar het bureau, waarop een aantal ingelijste foto’s stond. Op een ervan stond Grace met een donkerharige man. Ze hadden hun armen om elkaars middel geslagen. Ze schrok. Zou dat mijn vader zijn? vroeg ze zich af. Op een andere foto nam Grace haar prijs in ontvangst bij een pokertoernooi. Op weer een andere droeg ze een nonnenhabijt. Alles wat die kinderen hadden verteld moest wel waar zijn. Er was ook een foto waarop Grace en de donkerharige man met andere mensen achter een berg gouden dukaten stonden. Naast die foto stond een ingelijst krantenknipsel over Jinx, Inc. en de vondst van de piratenschat in Bayou Black.

Zou dat de reden zijn waarom haar moeder haar had weggegeven? Haar leven was zo druk dat ze geen tijd had voor een baby. Toch begreep Andrea niet hoe ze het over haar hart had kunnen verkrijgen.

Haar moeder had haar weggegeven, maar ze hielp nu wel vier volslagen vreemden aan een nieuw huis én een studie. En zíj had niet eens genoeg geld om naar het schooltje in de buurt te gaan.

Andrea was gekwetst tot in het diepst van haar ziel. Ze wilde de vrouw die haar op de wereld had gezet en vervolgens had weggedaan eens duidelijk vertellen hoe ze over haar dacht. Andrea wilde wraak nemen voor het verdriet dat haar moeder haar had gedaan. Hoe zou ze dat het beste kunnen aanpakken?

Misschien moest ze morgenavond naar dat feestje gaan en haar vernederen waar iedereen bij was. Ja, dat was een goed idee. Dan zou ze weten hoe het voelt om in een hoekje te willen kruipen. Hoe het voelde om dood te willen zijn. Daarna zou ik verder kunnen gaan met mijn eigen leven, dacht Andrea.

Zonder ouders.

Maar niet zonder hoop. Dat zou ze niet laten gebeuren. Op de een of andere manier zou ze haar studie afmaken en bewijzen dat zij haar moeder ook niet nodig had.

Op dat moment hoorde ze stemmen van volwassenen. O nee! Ze was er nog niet aan toe om Grace te ontmoeten. Op de een of andere manier moest ze hier weg. Een kilometer verderop was een camping. Ze zou voor een nacht een caravan huren, dat kon ze wel betalen. Op het feestje zou ze het goed laten knallen en dan zou ze met de noorderzon vertrekken. Op naar onbekende verten.

Ze pakte haar rugzak en glipte door de voordeur naar buiten. Achter het huis riep Lena: “Andrea! Tante Lulu en Grace zijn terug. Kom maar kennismaken.”

Toen Lena niets hoorde, ging ze naar binnen. Ze doorzocht alle vertrekken en merkte tot haar verbazing dat het meisje was verdwenen.





Ze houdt van hem, ze houdt niet van hem. Ze houdt van hem, ze…





“Denk je dat het mijn dochter was?”

Grace zat midden in de nacht op het terras. Net als tante Lulu kon ze niet slapen. De oude dame had haar kaarsje zien flikkeren in de tuin en was met een fles paardenbloemwijn naar haar toe gekomen.

“Waarschijnlijk. Ben je naar het busstation in Houma geweest?”

“Ja. Ik heb overal gezocht.” Toen Lena vertelde over het roodharige meisje, wist Grace meteen dat het Andrea moest zijn. Ze vond het hartverscheurend dat het meisje naar haar had moeten komen en niet andersom. Bovendien maakte ze zich zorgen om haar veiligheid. Ze was ’s nachts alleen op een onbekende plek.

Meteen na de desastreuze ontmoeting met George Smith had Grace een detective in de arm genomen om George en nu ook Andrea op te sporen.

“Wat een bende!” verzuchtte Grace. “Ik heb mezelf zo diep in de nesten gewerkt dat ik er nooit meer uit kom.”

“Het werkt altijd hetzelfde met die nesten. Als je erin zit, moet je ophouden ze te bouwen”, zei de oude, wijze vrouw.

“Wat bedoel je?”

“Voordat je naar oplossingen voor je problemen gaat zoeken, moet je eerst de óórzaak van je problemen aanpakken. Deze toestand is ontstaan door leugens en geheimen.”

“Bedoel je dat ik Angel alles moet vertellen?”

“Om te beginnen. Zelfs als je niet met hem wilt trouwen, heeft hij als je beste vriend recht op de waarheid.”

“Je had zijn gezicht moeten zien, die dag in het hotel. Hij was zo diep gekwetst… Sindsdien heb ik hem tientallen keren gebeld, maar ik krijg steeds zijn voicemail.”

“Wat wil je eigenlijk, Grace? Het is niet veel moeite om hem op te zoeken en alles uit te leggen. Je kunt het vast goedmaken met hem, ook als je niet met hem trouwt.”

“Zo ver vooruit heb ik nog niet gedacht.”

“Hou je van die knul?”

“Dat weet ik niet. Ik heb er veel verdriet van dat ik hem zo diep heb gekwetst en ik mis hem verschrikkelijk.”

“Hoe was de seks?”

“Tante Lulu!”

“Wat? Denk je dat ik niets weet van zulke dingen?”

“Nee, maar ík wil er niet over praten.”

“Was het zo fijn?”

Grace kon een glimlach niet onderdrukken.

“Is het geen tijd om op te houden met die bangigheid?” zei tante Lulu nuchter.

Ze had gelijk. Grace had haar hele leven gebaseerd op schuldgevoelens en het verbergen van haar verleden. Ze voelde zich nog steeds schuldig, omdat ze haar kind zomaar had achtergelaten. Bovendien was ze bang dat Angel nu heel slecht over haar zou denken.

“Komt Angel morgenavond naar het feest?”

“Waarschijnlijk wel, maar dan wacht je te lang. Zijn vliegtuig vertrekt zaterdagochtend om negen uur uit New Orleans.”

“Dan is het hopeloos, denk je niet?”

Tante Lulu grinnikte. “Dan ben je hier wel aan het goede adres.” Ze wees naar het terras. Een opvallend heldere ster stond toevallig precies boven het altaartje van Sint Judas.

Grace meende even te zien dat het beeldje naar haar knipoogde. Nu ben ik echt overspannen aan het worden, dacht ze. Ik hoor ook al hemelse muziek.

Het is niet meer dan een opvallende ster en het gekwaak van kikkers in het moeras, dacht ze nukkig.

Hoe durf je zoiets te denken! zei het stemmetje in haar hoofd.





Gedonder in het moeras… O jee!





Angel was niet van plan om naar het feestje te gaan. Zijn hart was gebroken en het zou fataal zijn om Grace nu nog te zien.

Hij voelde zich als de ezel van het spelletje. Grace had zogezegd alle staarten in zijn achterwerk geprikt.

Heb je zelfmedelijden, jongen? zei een stemmetje in zijn hoofd.

Ach, hou je kop! dacht hij geïrriteerd.

Durf je zo tegen God te praten? ging het stemmetje door.

Ik dacht dat je Sint Judas was.

Durf je zo tegen Sint Judas te praten?

O, ik geef het op! Angel had geen zin meer om tegen te spreken.

Ben je misschien een… hopeloos geval?

“Ik ga hier net op tijd weg”, mompelde hij. “Voor ik helemaal gek word. Ik vraag me af of psychiaters wel eens van het Sint Judas-syndroom hebben gehoord.”

Moet je hem nu eens horen, zei het stemmetje.

“Of van tante-Lulu-leipheid?”

Die vrouw is een heilige! riep het stemmetje verbolgen.

Lieve hemel! Angel wilde zijn handen over zijn oren leggen, maar dat zou niets helpen. Hij had ze bovendien nodig aan het stuur van zijn auto.

Hij had zijn koffers gepakt en op de achterbank gelegd. Morgenochtend vertrok het vliegtuig. Het huis van de Duvalletjes was klaar en hij had maandagochtend een afspraak met Ronnie van Jinx, Inc. Die LeDeux-kerels zouden het wel begrijpen. Angel was geen type om afscheid te nemen en hij zat niet te wachten op bedankjes.

Hij had waarschijnlijk het grote geheim van Grace wel bij een van hen kunnen lospeuteren, maar wat had dat voor zin? Hij was met stomheid geslagen dat ze andere mensen wel in vertrouwen nam en hem niet. Zelfs als ze niet van hem hield, had hij zoiets niet van zijn beste vriendin verwacht.

Het was nog licht en er was niets op tv, dus had hij voor zijn vertrek de woonboot helemaal opgeruimd. Nu was hij op weg naar de Swamp Tavern voor een laatste biertje in de moerasdelta. Daarna zou hij al naar New Orleans kunnen gaan en een hotelkamer kunnen nemen voor een nachtje.

Terwijl hij over het verlaten landweggetje reed, zag hij ineens een meisje met een rugzak staan. Ze stak haar duim op. Wat gevaarlijk! Die meid zou beter moeten weten, dacht hij geïrriteerd.

Toen hij dichterbij kwam, viel het zonlicht op haar rode paardenstaart. Hij reed haar voorbij en keek nog eens goed.

“Dat geloof ik niet!” Angel remde met piepende banden en stopte aan de kant van de weg. Hij draaide zich om en keek over zijn schouder. Het meisje kwam aarzelend dichterbij. Ze dacht waarschijnlijk dat hij haar wilde versieren.

Het meisje leek sprekend op Grace, maar dan een stuk jonger. Haar rode haar was alleen iets langer, haar groene ogen iets donkerder en ze was iets langer. Angel durfde te zweren dat ze Grace’ zusje was.

Nee, dat is ze niet! riep de stem in zijn hoofd.

Ze is haar dochter!

“Goeie genade!”

Dus dát was haar grote geheim! Maar hoe was dat mogelijk? Het meisje was zeker achttien en Grace was vijfendertig. Dan was Grace hooguit zestien toen ze het kind kreeg.

“Goeie genade”, fluisterde hij nog een keer.

Het meisje deed het portier open en vroeg: “Komt u in de buurt van Live Oak Lane? Het is aan de andere kant van Bayou Black, denk ik.”

Het huis van de familie Duval! Angel haalde een paar keer diep adem voordat hij antwoord gaf. “Ja, stap maar in. Ga je naar het feest?”

“Ja, zoiets.”

Zoiets? Oké.

Het meisje stapte in en ging zo ver mogelijk bij hem vandaan zitten. Angel keek in zijn spiegeltje en reed weg.

“Hoe weet u dat er een feestje is?” vroeg het meisje. Ze had zelfs dezelfde hese stem als Grace.

“Meisje, in Bayou Black weet iedereen alles van iedereen.”

“Komt u hier niet vandaan?”

“Nee. Ik woon meestal in New Jersey, maar ik ben nogal mobiel. En jij?”

“In Atlanta, maar ik zal voorlopig ook wel mobiel zijn, denk ik.”

Angel had geen zin erop in te gaan. Ze zou hem waarschijnlijk toch niets vertellen. Er viel een gespannen stilte en hij keek een paar keek zijdelings naar het meisje. De gelijkenis met Grace was ongelooflijk.

Had Grace er zo uitgezien voordat ze non werd?

Was dit meisje de reden waarom ze het klooster in was gegaan?

Was Grace daarom zo gesloten en bang voor relaties?

Nee, nee, nee! Ik steek me niet weer in dat wespennest! dacht Angel kwaad. Ik zet die meid af aan het begin van de weg en dan verdwijn ik voorgoed uit Louisiana. Misschien kan ik vanavond een vroege vlucht nemen, bedacht hij.

“Ik ben Angel Sabato. Hoe heet jij?”

Ze aarzelde even. “Andrea Fletcher.”

“Hoe oud ben je?”

“Waarom wilt u dat weten?”

Ze denkt misschien dat ik wil weten of ik strafbaar zal zijn, als ik haar versier. “Zomaar.”

“Bijna negentien.”

Angel glimlachte. Alsof dat veel ouder was dan achttien. “Ben je al lang in Louisiana?”

Ze schudde haar hoofd. “Pas twee dagen.”

“Blijf je lang?”

Ze schudde opnieuw haar hoofd.

Angel reed naar een restaurant en parkeerde de auto. Hij zette de motor af en staarde haar zwijgend aan.

“Wat is er?” Het meisje legde haar hand op de deurknop, klaar om de auto uit te springen.

“Je kunt ophouden met die mooie verhalen, meisje. Je bent de dochter van Grace, nietwaar?”

In plaats van hem gelijk te geven barstte ze in snikken uit. Voordat Angel wist wat er gebeurde had hij een jongere versie van Grace in zijn armen. Hij legde zijn hand troostend op haar rug en kraamde onzin uit zoals: “Kom, kom. Het zal allemaal wel goed komen.”

Ondertussen vertelde ze snikkend hele verhalen over George, chantage, adoptie, een rotmoeder, een overleden vader, geen geld voor een studie en wel voor de studies van die andere kinderen.

Een uur later had Angel twee kamers met verbindingsdeur gehuurd in een motel. De eigenaar keek hem aan alsof hij een vieze oude man was die het aanlegde met een kind. Angel keek net zo vuil terug. Híj was de viezerik!

Angel zei tegen Andrea dat ze in haar kamer moest blijven. Hij gaf haar geld om pizza te bestellen en verzekerde haar dat alles binnenkort zou worden opgelost. Hij zou Grace gaan halen. Dan kon Andrea Grace vertellen hoe ze over haar dacht en uit haar leven verdwijnen of herenigd worden met haar biologische moeder.

Andrea bleef maar vragen stellen over Grace. Ze had zo te horen geen hoge pet op van haar moeder. Angel kon haar weinig antwoorden geven, omdat hij Grace niet zo goed kende als hij vroeger dacht. Helemaal niet, eigenlijk.

Hij wilde zelf ook zijn hart luchten bij Grace. Iemand had haar lang geleden over de knie moeten leggen. En dat bedoelde hij niet erotisch.

Wat zou Grace kwaad zijn, omdat uitgerekend híj haar dochter bij zich had. Mooi! Hij genoot er bij voorbaat van om haar kwaad te maken.

Andrea keek Angel ineens intens in de ogen. “Ben je haar vriend?”

“Waarom wil je dat weten?”

“Ik zag een foto van jou in haar slaapkamer en jullie keken naar elkaar… Je weet wel.”

Vroeger zou hij ongelooflijk gelukkig zijn geweest bij de gedachte dat er een foto van hem in haar slaapkamer stond. Nu niet meer. Angel had geen hoop meer.

De zon was nog niet onder toen hij weer over de snelweg reed. Hij reed de andere kant op, wat hij nooit had verwacht, en hij vroeg zich af hoe hij zich weer diep in de nesten had gewerkt. In de verte rommelde de donder en even later werd de rode avondhemel verlicht door een felle bliksemschicht. Als dat geen voorteken was…





Zelfs engelen hebben wel eens een slecht humeur…





Grace had het erg moeilijk die avond. Ze was óp van de zenuwen, maar het was feest. Ze moest proberen even haar zorgen te vergeten, maar allerlei gedachten bleven in haar hoofd rondspoken.

De verblijfplaats van George Smith was nog niet bekend.

Haar dochter was nergens gesignaleerd.

Politieagent Clifford ‘Tank’ Woodrow, een vriend van John LeDeux, probeerde haar te versieren.

Angel was niet naar het feest gekomen.

Grace overwoog terug te gaan naar het klooster. Niet echt, natuurlijk. Het rustige leven daar leek alleen een stuk minder gecompliceerd dan wat ze nu meemaakte.

Gelukkig was het moment waarop de broers en zussen Duval hun nieuwe huis voor het eerst zagen onvergetelijk en bijzonder ontroerend. Ze huilden allemaal en gilden van vreugde bij al het moois wat ze zagen. De zonnig gele verf op de muren van Lena’s slaapkamer; de gordijnen in Ella’s slaapkamer met foto’s van haar favoriete fotomodel erop; de twee bureaus en de nieuwe computer in de grote slaapkamer van Lionel en Miles; een douche in de ene en een ligbad in de andere badkamer; de prachtige meubels, die ze voor een prikje op de kop hadden getikt en natuurlijk de Sint Judas-koektrommels!

Het begon al te schemeren boven de rivier. Het heerlijke Cajun-diner was voorbij, maar er waren nog volop lekkere hapjes en drankjes.

De meeste gasten waren er nog en iedereen was bijzonder tevreden met het huis. In de woonkamer en op het terras rond het huis werd gedanst op harde Cajun-muziek. Iedereen was op zijn best. Zelfs Miles overwon zijn verlegenheid een beetje en Lena durfde te flirten met Andy LeDeux, de voetballer.

John LeDeux danste uitdagend om zijn vrouw Celine heen, die zich nogal opgelaten voelde. “Kom op, schatje”, zei hij zwoel. “Laat eens zien wat je kunt. Je weet wat ik graag zie.” Het grappige was dat hun zoontje Etienne uitgelaten om hen heen danste en hij kon het opvallend goed.

“Dat wordt later een wild ventje, net als zijn vader”, zei tante Lulu lachend toen ze het zag. Ze stond naast Grace in een feestelijke, ouderwetse jurk met een grote crinoline eronder die ze droeg bij squaredancing. Aan haar voeten had ze ballerina’s en op haar hoofd had ze een pruik met blonde krullen.

“Angel had hier moeten zijn”, merkte tante Lulu op.

“Is het mijn schuld dat hij niet is gekomen?”

“Wie de string past, trekke hem aan.”

“Tante Lulu!”

“Hij krijgt ongetwijfeld te horen over het bestaan van Andrea. Ik begrijp niet waarom je hem zelf niet in vertrouwen hebt genomen.”

“Omdat hij me dan een slechte vrouw zou vinden en een ongeschikte moeder.”

“Dat weet je niet.”

“Zo zie ik mezelf in ieder geval wel. En ik heb te veel aan mijn hoofd op dit moment om aan een relatie te denken.”

“Sinds wanneer wacht liefde op het juiste moment? Als de bliksem insl-”

“Wie zei er iets over liefde?”

Tante Lulu keek Grace diep in de ogen. “Schatje, je hoeft mij niets wijs te maken.” Ze schudde meewarig het hoofd en de blonde krullen dansten op en neer. “Het is alsof je alle problemen van de wereld op je schouders draagt. Die muur om je hart móét een keer worden afgebroken. Voor Angel is het waarschijnlijk te laat, maar je hebt misschien meer appels in je boomgaard.”

Grace werd kriegel van al die misplaatste tegelwijsheden. Ze wist zelf ook wel dat het te laat was voor een relatie met Angel, maar dat wilde ze niet van anderen horen.

Ineens was tante Lulu afgeleid en ze keek met een glimlach over Grace’ schouder.

Grace draaide zich om en zag die grote politieagent op zich af komen.

“Ik ben heel sappig. Noem me maar golden delicious!” Hij had het gehoord over die boomgaard.

Grace lachte. “Geef je het dan nooit op?”

“Nee. Je mag mijn boom zo vaak beklimmen als je wilt. Wil je dansen?”

“Nee.”

“Ja”, antwoordde tante Lulu. “Laat haar maar eens zien hoe een Cajun kan swingen.” Toen liep ze weg om iemand anders lastig te gaan vallen.

Tank glimlachte uitdagend naar Grace.

“Ben je Cajun?” vroeg ze.

“Tot in mijn tenen. Dans met me. De muziek is nu wat rustiger, dus we hoeven niet voor paal te staan.”

Even later stond Grace te dansen met de aantrekkelijke politieagent. Hij was natuurlijk niet zo overdonderend als Angel, maar hij zou haar misschien even kunnen afleiden van haar gedachten.

“Ben je echt een non geweest?”

Begint hij nu ook al? dacht ze vermoeid. Grace zuchtte. “Ja, maar dat is lang geleden.”

“Ik ben priester geweest.”

Grace staarde hem met open mond aan. Toen schoot ze in de lach. “Leuk geprobeerd.”

“Je kunt het een kerel niet kwalijk nemen dat hij een kansje waagt, Grace.”

“Het is geen spelletje! Waarom worden alle mannen wild bij de gedachte aan seks met een non?”

“Een kuis meisje voor de buitenwereld en een ondeugend meisje in haar hart, dat is de ultieme mannelijke fantasie.”

“Maar niet die van mij!”

Hij sloeg zijn armen om haar middel en trok haar tegen zich aan. Grace moest haar handen wel om zijn nek slaan. “Wat zijn jouw fantasieën?” fluisterde hij in haar oor. Hij liet zijn handen naar haar billen zakken en drukte haar nog dichter tegen zich aan. Grace voelde alle knopen van zijn overhemd, de gesp van zijn riem én wat eronder zat.

“Dít niet”, zei ze, en ze haalde zijn handen van haar billen.

“Ben je nog gek op die Angel?”

“Ik ben gek op niemand”, loog ze.

“Ik ook niet. Ik ben gewoon gek.”

Grace schudde haar hoofd en moest zijn handen weer van haar achterste trekken.

“O jee!”

“Wat is er?” vroeg ze verschrikt.

“Ik ruik een brandende aureool.”

“Ik ben geen engel”, wierp Grace tegen.

“Nee, maar híj wel.”

Grace draaide zich om. Inderdaad, in de deuropening stond Angel. Hij staarde naar haar achterste en keek haar toen aan alsof ze een slet was.

Zonder aarzelen liep hij naar hen toe en zei hij tegen Tank: “Haal je gore tengels van haar kont.”

Toen wees hij dreigend naar Grace. “En jij komt mee naar de keuken, flirtgraag. Ik moet je iets vertellen.”

Flirtgraag? Grace was sprakeloos.

“Dat is een behoorlijk boze engel”, zei Tank.

“Ja, dat zie ik ook wel.”





Hoofdstuk 16





Als Grace een duik neemt, moet je oppassen voor de vloedgolf…





Angel was blij dat Grace niet meteen meeliep naar de keuken. Anders had hij haar misschien gewurgd.

Veel mensen kwamen naar hem toe om hem te bedanken voor het prachtige huis. Van alle kanten kreeg hij biertjes in zijn hand gedrukt. Niemand durfde te vragen waarom hij Louisiana wilde verlaten, behalve tante Lulu natuurlijk.

“Wil je morgen nog steeds vluchten?” vroeg het oude mensje kattig.

Angel was even sprakeloos toen hij haar jurk en grote blonde pruik zag. Dolly Parton in een seniorenmusical, dacht hij. “Ik ga niet vluchten. Ik-” Hij hield op tijd zijn mond. Het was immers zinloos om die ouwe heks tegen te spreken.

“Weet je wel dat ze van je houdt?”

“Als dat zo is, weet ze het goed te verbergen! Maar het kan me niet meer schelen.”

“Pff!”

“Als je geen succes hebt met vissen, moet je soms de lijn doorknippen. Ik heb lang genoeg achter het net gevist bij Grace.”

“Daar komt je forelletje net aan”, zei tante Lulu giechelend. “Wat ziet ze er schattig uit in die gele jurk met witte stipjes. Net een popje.”

Angel zou haar heel anders beschrijven. De jurk was strapless en had voorgevormde cups. Om haar middel had Grace een brede riem en de rok was wijd en viel boven de knie.

“Ik vind het niet fijn om gecommandeerd te worden”, zei Grace recht voor zijn raap.

“Ik vind het niet fijn dat je mijn leven overhoop hebt gehaald”, kaatste hij terug.

“En ik vind het niet fijn dat jullie zo tegen elkaar praten”, deed tante Lulu ook een duit in het zakje.

“Ik? Wat heb ik verkeerd gedaan?” piepte Grace.

Angel pakte haar bij de arm en trok haar mee naar de waskamer.

Hij sloeg de deur achter zich dicht en liet tante Lulu teleurgesteld in de gang staan.

“Ben je gek geworden?” Grace trok fel haar arm uit zijn hand en sloeg hem op zijn schouder.

Hij drukte haar tegen de muur en probeerde te kalmeren. “Ik lijk inderdaad wel gek dat ik nog steeds mijn tijd aan jou verspil.”

“Ik heb je niets gevraagd! Ik dacht dat je al weg was om met een andere stewardess te gaan trouwen!”

Angel kon een grijns niet onderdrukken. “Nee, ik wil deze keer een fotomodel, of een actrice.”

“O! Is het enige criterium dat ze geen hersens mag hebben?”

“Als ze maar geen rood haar heeft.”

Grace haalde even diep adem. “Wat doe je hier? Waarom ben je teruggekomen?”

“Voor jou.”

Grace verstijfde en keek hem aan alsof ze wilde zeggen: ik heb je toch gezegd dat ik niet van je hou?

“Niet daarom, Grace. Eerlijk gezegd kom ik een roodharige moeder ophitsen, nadat ik een halve dag heb doorgebracht met haar roodharige dochter. En dan zie ik je met je tong in de keel van zo’n Cajun-ventje.”

“Cajun-kerel, zul je bedoelen”, zei ze uitdagend.

“Je kunt me nu beter niet op de kast jagen”, zei hij dreigend. “Ik ben er niet voor in de stemming.”

“Ik had mijn tong niet in zijn…” Toen tot Grace doordrong wat hij nog meer had gezegd, drukte ze haar handen tegen haar borst. Ze kreunde van schaamte. “Hoe weet je dat ik een dochter heb?”

Tranen welden op in haar ogen, die er nu uitzagen als diepe groene vijvers in de mist. Haar lippen trilden.

Maar Angel liet zich niet vermurwen. “Ja, denk je dat eens in! Ik ben niet meer de enige die van niets weet. Je grote, roodharige geheim is onthuld, Grace!”

“Het was nooit mijn bedoeling je buiten te sluiten. Ik was alleen-”

“Doe geen moeite, Grace. Ik ben niet meer geïnteresseerd in je smoesjes. Ik ben gekomen om een ontmoeting met je dochter te regelen. Daarna verdwijn ik voorgoed uit je leven.”

“Wil Andrea me ontmoeten?”

“Ja, maar stel je er niet te veel van voor. Ze wil waarschijnlijk tegen je zeggen dat ze je een waardeloze moeder vindt.”

Grace schrok. “Heeft ze dat gezegd?”

“Iets in die geest. Ze denkt dat je haar hebt weggegeven, omdat je geen barst om haar gaf. Dat je liever abortus had laten plegen, maar dat je daarvoor te lang had gewacht. Haar is verteld dat je een slet was die met iedereen het bed in dook en dat je niet eens weet wie haar vader is.”

Grace ademde fel in. “Geloof jij dat?”

“Ik weet al lang niet meer wat ik moet geloven.”

Grace sloeg haar armen om zich heen en wiegde heen en weer om niet in te storten.

Er werd op de deur geklopt. Als dat tante Lulu is, stop ik haar in de droogtrommel, dacht Angel kwaad. Misschien zou dat oude mensje daar iets van leren.

Maar ze was het niet. John LeDeux stak zijn hoofd om de deur. “Angel?”

“Nu niet, LeDeux.”

“Sorry, maar ik moet je even storen”, zei John met een brede grijns op zijn gezicht.

“Donder op. LeDeux!”

“Ik moet gaan, maar Luc heeft me gevraagd dit aan je te geven voordat hij naar huis ging. Ik zie je waarschijnlijk niet meer, omdat je morgen naar New Jersey vliegt.” Hij stak zijn hand in zijn broekzak en haalde er een stapeltje speelkaarten uit. Het waren er vijf. Hij stak ze bij elkaar als een waaier, zodat Angel kon zien welke kaarten het waren. Het was mogelijk een winnende hand voor een pokerspeler: een full house met drie koninginnen en twee boeren.

“Wat moet ik met die kaarten?”

John haalde zijn schouders op. “Luc zei dat je het wel zou begrijpen.”

Grace kreunde zacht achter hem. Angel draaide zich om en zag dat ze met een rood gezicht naar de kaarten staarde. De schaamte over haar dochter had plaatsgemaakt voor verlegenheid.

Vragend keek hij John aan.

“Wat zijn yankees toch dom. Heb je een blikseminslag nodig om die botte hersenen van je wakker te schudden?” John maakte daarna dat hij wegkwam voor Angel hem een oplawaai verkocht.

En toen begreep Angel ineens wat er aan de hand was. Langzaam draaide hij zich om naar Grace, die wilde weglopen, maar Angel bleef voor de deur staan.

“Grace?”

Ze keek hem niet aan.

Hij liep naar haar toe en tilde haar kin op, zodat hij in haar ogen kon kijken. “Ben ik gek, of was dit jouw winnende hand toen je paste tijdens het pokertoernooi?”

“Welnee.”

Hij zag aan haar rode gezicht en haar trillende vingers dat ze loog. Zijn gedachten gingen als vallende dominostenen een voor een door zijn hoofd: Grace had beweerd dat ze niet van hem hield; Grace had verzwegen dat ze een dochter had; zoveel wantrouwen maakte het zelfs moeilijk alleen vrienden met haar te zijn; Grace was altijd recht door zee geweest met kaarten. Deze keer had ze echter met opzet gepast tijdens het pokertoernooi, terwijl ze een winnende hand had; Grace had een dochter.

Daar stonden andere gedachten tegenover:

Grace had er dus bewust voor gekozen de nacht met hem door te brengen, wat ongelooflijk was; Grace had dit voor hem willen verbergen; Grace moest dus wel serieuze gevoelens voor hem hebben. Misschien hield ze zelfs van… Grace had een dochter.

Wat betekende dit allemaal?

Angel voelde dat zijn emoties bijna op het kookpunt waren. Hij was gekwetst, woedend, teleurgesteld, maar hij had ook hoop en misschien toch nog liefde in zijn hart voor Grace. Of niet. Het enige wat hij kon zeggen was: “Grace, je wordt nog mijn dood.”





Vergeef me, pastoor, eh… Angel, want ik heb gezondigd…





Grace liep rusteloos rond in Angels motelkamer.

Ze voelde zich erg onzeker. Angel kende haar grootste geheim nu en zo te zien had hij haar al veroordeeld. Ze was ook enorm gespannen, omdat aan de andere kant van de muur haar dochter lag te slapen, die ieder moment wakker kon worden.

Grace kon het niet allemaal verwerken.

“De badkamer is vrij”, zei Angel. Hij had een handdoek om zijn middel geslagen en droogde met een andere handdoek zijn haar af.

Grace rook zijn kruidige shampoo en haar blik werd meteen naar zijn navel getrokken.

“Ik heb geen nachthemd bij me”, zei ze. Ze wilde hem laten beslissen waar ze moest slapen.

Hij rommelde in zijn tas en haalde er een T-shirt uit. Het was XL, maar het zou niet ver over haar dijen vallen. Nou ja…

“Kan ik… Mag ik haar eerst even zien?” Angel had Grace verteld dat Andrea haar morgenochtend pas verwachtte.

“Misschien wordt ze wakker. Ben je bereid vanavond met haar te praten?”

Grace schudde haar hoofd. “Maar ik zal heel stil zijn. Ik doe alleen het licht in deze kamer aan, dan wordt ze daar ook niet wakker van.”

Angel aarzelde even. Toen deed hij geruisloos de deur voor Grace open.

Haar hart bonsde in haar keel en ze kon bijna niet ademen.

Andrea had ook rood haar, maar het was langer en niet zo kroezig. De hemel zij dank! dacht Grace. Ze had de dekens van zich af geslagen en haar handen boven haar hoofd gelegd.

“Wat is ze mooi”, fluisterde Grace.

Angel liep op blote voeten naar haar toe. “Ze lijkt sprekend op je, maar ze is iets langer dan jij.”

“En dunner”, merkte Grace op.

Angel grinnikte zacht. “Ze snurkt zelfs zoals jij.”

“Ik snurk niet”, fluisterde Grace toen Angel haar terugleidde naar hun kamer.

“Jawel, maar het lijkt meer op snuiven dan snurken.”

“Wij kennen elkaar té goed, Angel.”

“Triest, nietwaar?” zei hij cynisch.

Ze had het niet bedoeld als een belediging.

Grace bleef net zo lang onder de douche staan tot het warme water op was.

Ze wist nog steeds niet wat ze moest doen, maar ze was nu rustiger. Ze zou accepteren wat het lot voor haar in petto had, maar ze fluisterde nog wel een schietgebedje voor Sint Judas.

Toen ze in de kamer kwam, had Angel bijna alle lichten uitgedaan. Hij lag op zijn buik te slapen met zijn gezicht van haar af.

Grace deed het licht uit en ging op haar rug naast hem liggen. Ze probeerde alle gebeurtenissen van die dag op een rijtje te zetten en kon absoluut niet slapen.

“Angel?” fluisterde ze.

Even bleef het stil. Toen draaide hij zijn hoofd om. “Wat is er?”

“Slaap je?”

“Niet, dus.” Hij wilde niet praten. Zijn emoties waren nog te sterk.

“Mag ik je iets vertellen?”

“Heb ik een keus?” vroeg hij op sarcastische toon.

“Ja.”

“Ga je gang dan maar”, gromde hij.

“Mijn ouders waren geen aardige mensen.”

“Nou en? Denk je dat ik ben opgegroeid bij Moeder Theresa?”

Grace negeerde zijn vraag. “Op het werk en in de kerk leken ze heel normaal, maar mijn ouders schaamden zich voor me. Waarschijnlijk omdat ze al ouder waren toen ik werd geboren. Andere mensen wisten dat ze het toch met elkaar hadden gedaan. Ze beschouwden me als een straf van God en zo behandelden ze me ook. Toen ik een jaar of vier was, moest ik uren op mijn knieën bidden, omdat ik mijn havermout niet had opgegeten. Mijn vader duwde de lepel zo ver in mijn mond dat ik moest kokhalzen. Daarna begon het weer van voren af aan.”

Grace wachtte tot Angel iets zou zeggen, maar het bleef stil. Natuurlijk waren haar ouders gemeen en misschien wel gestoord, maar wat had dat met het heden te maken? En met Angel?

“Slaap je?”

“Nee.” Ik wilde dat ik sliep, dacht hij.

“Ik mocht niet meedoen met buitenschoolse activiteiten en ook geen vriendinnen uitnodigen. Maar niemand wilde toch iets met me te maken hebben. Ik droeg lange, saaie jurken en had lange vlechten in mijn haar, alsof ik uit het kleine huis op de prairie kwam.”

Dat had ik graag willen zien, dacht Angel. Een sexy Laura Ingalls. Mmm! Hij kon zijn lachen nog net inhouden. Volgens mij ben ik gek aan het worden, dacht hij.

“Toen ik in de puberteit kwam, ging ik me verzetten tegen mijn strenge opvoeding. Als ik dan toch voor slecht word versleten, kan ik het net zo goed echt worden, dacht ik. Rond mijn veertiende werd ik echt onhandelbaar. Hoe harder ze me straften, hoe zedelozer ik werd. Alles op twee benen met een penis was loslopend wild.”

Nu weet ik eindelijk zeker dat ik een smeerlap ben, want ik zou haar graag in die tijd hebben ontmoet, dacht Angel.

“Natuurlijk konden de gevolgen niet uitblijven.” Nu ze bij het moeilijkste gedeelte kwam, kon ze geen woord meer uitbrengen.

Angel ging op zijn zij liggen en staarde naar haar in het donker. Hij zag dat ze probeerde haar tranen te bedwingen door hard op haar vinger te bijten.

Hij trok de vinger uit haar mond en hield met tegenzin haar hand vast. “Ga verder.”

“Toen ik vijftien was, heb ik abortus laten plegen. Anne Marie.”

Shit! “Heb je de foetus een naam gegeven?”

“Ik heb mijn báby een naam gegeven.”

O, dat zal het een stuk gemakkelijker hebben gemaakt, dacht hij sarcastisch.

“Ik heb mijn baby vermoord”, zei Grace met verstikte stem.

Je was pas vijftien! dacht hij woedend.

“Toen mijn ouders erachter kwamen, gingen ze door het lint. Mijn vader sloeg me voor het eerst, maar hij sloeg meteen flink hard. Ik had een blauw oog, een kapotte lip en overal kneuzingen. Mijn moeder sloot me daarna twee weken op in mijn kamer, anders had de schoolleiding de kinderbescherming erbij gehaald. Tijdens mijn gevangenschap kreeg ik alleen water en brood. Ik mocht wel naar de wc, maar ik mocht niet douchen of mijn tanden poetsen.”

Ter dood veroordeelden worden nog beter behandeld, dacht Angel grimmig. Hij kon zich niet voorstellen dat ouders een kind zo behandelden. Als ik ze nu in mijn handen had, zou ik ze een koekje van eigen deeg geven.

Zijn keel werd dichtgeknepen en hij kon geen woord uitbrengen. Daarom pakte hij haar hand stevig vast en streelde hij haar pols met zijn duim.

“Je zou denken dat ik toen mijn lesje wel had geleerd, maar dan vergis je je. Ik raakte opnieuw zwanger. Van een andere knul. Ja, ik weet toevallig wel wie de vader van Andrea is. Uit angst vertelde ik het aan niemand, maar na verloop van tijd kon ik het natuurlijk niet meer verbergen.”

Om de een of andere reden voelde Angel zijn hart samenknijpen bij de gedachte aan Grace als zwangere vrouw.

“Deze keer werd ik niet door mijn ouders geslagen of gevangengezet, maar ze stuurden me naar een katholiek opvangtehuis voor zwangere tieners. Een paar dagen na mijn zestiende verjaardag bracht ik Andrea ter wereld. Ik noemde haar Sarah. Zo heb ik haar in gedachten altijd genoemd. En ik heb heel vaak aan haar gedacht, al denken mensen misschien van niet. Ik heb haar nooit gezien. Ze werd in opdracht van mijn ouders na de geboorte meteen bij me weggehaald en ter adoptie gegeven. Ik kan niet zeggen dat ik op dat moment voor haar heb gevochten. Ik wilde alleen dat alles snel achter de rug zou zijn.” Grace stopte even. “Nu weet je alles.”

Het lukte Grace dan misschien om haar tranen te bedwingen, maar Angel lukte het niet. Gelukkig was het donker in de kamer. Hij wilde niet dat ze zou zien hoe verdrietig hij was voor haar en hoe kwaad hij was op haar ouders. Zijn woede en medelijden werden echter getemperd door zijn bewondering voor de overlevingskracht van dat diep gekwetste meisje. Hij slikte en vroeg: “Ben je toen het klooster in gegaan?”

“Alles was beter dan teruggaan naar mijn ouders. God weet wat ze me zouden hebben aangedaan als ik naar huis was teruggekeerd.”

“Oké, nu begrijp ik waarom je het verleden wilt vergeten. Maar ik ben nog steeds kwaad op je, Grace.”

“Ja, dat weet ik.”

“Ik ben kwaad, omdat je me niet in vertrouwen hebt genomen. Niet omdat je zwanger werd op je vijftiende of omdat je je kind ter adoptie hebt afgestaan. Je was nog een kind!”

“Dat is geen excuus.”

“Zelfkastijding is zinloos. Waarom heb je nooit geprobeerd je dochter te zoeken?”

“Ik schaamde me diep. Ik vond dat ik geen tweede kans verdiende. Bovendien had ik met mijn ouders moeten praten om informatie over Andrea te krijgen en dat kon ik echt niet meer.”

“Heb je al die tijd niet meer met ze gepraat?”

“Sinds ik uit het klooster ben gegaan. Dat was de laatste druppel voor ze. Ik zal niet vertellen wat ze tegen me hebben gezegd. Het was onvergeeflijk.”

Hij kon het zich voorstellen. Maar dat had niets met hem te maken.

Plotseling zwaaide hij zijn benen uit bed en deed hij zijn spijkerbroek aan. Hij trok een T-shirt over zijn hoofd en stapte in zijn slippers.

Grace kwam met een ruk overeind in bed. “Wat ga je doen?”

“Ik ga een stukje wandelen.”

“Waarom?”

“Dacht je dat alles goed zou komen als je me je geheimen opbiechtte?”

Ze zweeg en dat zei genoeg.

“Ik heb begrip voor je situatie, Grace. Maar ik weet ook dat ik met je ga vrijen als ik in bed blijf.”

“Zou dat zo erg zijn?”

“Ja. Het zou even fijn zijn, maar het zou onze gecompliceerde relatie uiteindelijk nog moeilijker maken. Als we ooit een relatie hebben gehad of zullen hebben.”

Grace kromp ineen.

“Ik heb nog te veel onbeantwoorde vragen, Grace. Hou je van me? Waarom heb je de weddenschap opzettelijk verloren? Was het oprecht wat je met me deed in bed of was dat ook een leugen? Waarom heb je gezegd dat je nooit zou trouwen of een gezin zou stichten? En de belangrijkste vraag: kan het me nog iets schelen?”

“Wat wil je van me, Angel?”

“Ik weet het echt niet meer. Misschien niets meer. Ik heb te lang moeten wachten, Grace. Ik heb een jaar geleden afscheid van je genomen en dat heb ik gisteren opnieuw gedaan. Ik weet niet of ik je nog in mijn leven wil.”

Grace keek hem verslagen aan. Ze zag er ook schattig uit, omdat haar rode haar in de war zat. Angel liet zich echter niet verleiden. Hij moest het hoofd koel houden en een wandeling zou hem daarbij helpen. Een vat whisky leek hem ook wel een goed idee.

“Het spijt me”, fluisterde ze toen hij de deur opendeed.

Zonder zich om te draaien zei hij: “Mij ook.”

Een minuut later was hij alweer binnen. Hij beende naar het bed, trok haar omhoog en kuste haar bruut. Het was een ruwe ontmoeting van monden, lippen en tongen, dwingend en opwindend. Gelukkig en helaas kuste ze hem net zo hartstochtelijk.

Net zo plotseling stopte hij weer en duwde hij haar terug in de kussens. Ze keek hem geschokt aan en vroeg: “Wat was dat?”

“Al sla je me dood!” Zijn hart was op hol geslagen en hij kon bijna niet ademhalen. “Mijn dank voor het passen tijdens onze weddenschap. Of jouw straf. Misschien allebei.”

Toen liep hij weer naar buiten.





Hoofdstuk 17





Als roodharige vrouwen met elkaar botsen…





Andrea stond in het park tegenover het motel. Ze keek naar Grace, die de weg overstak.

Haar moeder droeg een gele zonnejurk met witte stippels en sandaaltjes met hoge hakken. Waarschijnlijk dezelfde kleren die ze gisteravond aanhad op het feest. Had ze vannacht met Angel geslapen? Waarschijnlijk wel. Haar moeder had haar verteld dat ze met iedereen de koffer in dook.

De warrige, platgedrukte krullen van Grace hadden dezelfde kleur als haar eigen haar. Zat het zo raar van het slapen of van het vrijen?

Grace had geen make-up op. Of was het eraf gekust?

Andrea moest toegeven dat Grace er goed uitzag voor haar leeftijd. Heel anders dan ze had verwacht.

Angel zat op een bank achter haar en hij fluisterde bemoedigend tegen haar: “Zet ’m op, meid. Ze is je moeder. Je zult haar vast aardig vinden.”

Vergeet het maar! dacht Andrea koppig. Ze wilde dat mens haten. Andrea had haar onbekende, biologische moeder jarenlang brieven geschreven waarin ze al haar boosheid had geuit. Brieven die ze nooit had kunnen versturen.

Nu Grace dichterbij kwam vond Andrea het ineens veel moeilijker om die haat vast te houden. Ze zag dat Grace huilde. De tranen liepen over haar wangen en haar onderlip trilde. Gelukkig bleef ze op een paar meter afstand staan. Andrea had het waarschijnlijk niet kunnen hebben als die vrouw haar had willen omhelzen.

“Hallo, Andrea.”

Andrea knikte alleen. Ze probeerde een stalen gezicht te houden, maar ze zag er waarschijnlijk alleen zuur uit.

“Ik wil je al heel lang ontmoeten”, zei Grace zacht.

“Wat een flauwekul!” riep Andrea fel.

Grace deinsde even achteruit.

“Andrea”, zei Angel kalmerend.

“Sorry”, zei Andrea. “Maar je hebt me zomaar weggegeven! Alsof ik een pop was of zo. Een pop die je niet wilde. Kom nu niet met die flauwekul dat je me zo graag wil.”

“Laten we even gaan zitten”, stelde Grace voor, en ze wees naar een picknicktafel.

Even later zaten ze tegenover elkaar. Angel stond een paar meter verderop tegen een boom. “Weet je eigenlijk wel wie mijn vader is?” Andrea kon haar verachting niet verbergen, ook al had Angel haar gisteravond geadviseerd dat wel te doen. Hij had gezegd dat ze haar moeder niet mocht veroordelen.

“Toevallig wel. Zijn naam is Alexander Pappas, maar zijn vrienden noemen hem Alex. Voor zover ik weet heeft hij een Grieks restaurant in Philadelphia. Hij is zelf een Griek. Je bent lang, net als hij.”

Wauw! dacht Andrea. Ze had zich allerlei vaders voorgesteld, maar geen Griek. Niet dat er iets mis was met Grieken.

“Was je verliefd op hem?”

“Ik wilde dat ik kon zeggen van wel, maar dan zou ik liegen. Ik was pas vijftien en hij was een paar jaar ouder. Hij was een footballspeler en heel aantrekkelijk.”

Een aantrekkelijke footballspeler? Wauw!

“Weet hij dat ik besta?”

Grace schudde haar hoofd. “Maar ik zal hem opsporen, als je dat wilt.”

“Nee. Nog niet. Heb ik ook, eh… broers en zussen?”

“Dat weet ik niet.”

Andrea keek haar kwaad aan. Dat zou ze toch moeten weten?

“Lieverd, ik heb hem al achttien jaar niet meer gezien.”

Ze vond dat Grace het recht niet had om haar ‘lieverd’ te noemen. “Mijn stiefvader is een rotzak.”

“Ja, dat weet ik.”

“O nee! Heeft hij écht geprobeerd je te chanteren?” Andrea schaamde zich rot.

“Ja, maar dat is niet gelukt.”

“Gelukkig. Gaat hij nu de gevangenis in?”

“Waarschijnlijk niet. Tenzij hij nog iets crimineels doet.”

Andrea merkte nu pas dat ze haar adem inhield en ze probeerde zich te ontspannen. “Dat zou mijn moeder niet aankunnen.” En hij zou alleen maar boos worden als zij doodging, dacht Andrea kwaad.

Grace kromp even in elkaar. Waarschijnlijk omdat Andrea een andere vrouw ‘moeder’ noemde, maar wat had ze dan verwacht? Ze had het recht niet om Andrea iets te verwijten.

“Je adoptiemoeder… Heeft ze je… Is ze lief voor je?”

Andrea haalde haar schouders op. “Ze is gek op die rotzak en kiest altijd zijn kant. Maar ze is niet gemeen tegen me. Meestal niet, tenminste. Ze was veel leuker toen Harald, haar eerste man, nog leefde.”

“Andrea, waarom ben je naar Louisiana gekomen?”

“Ik hoorde mijn stiefvader met mijn moeder over je praten. Ik besloot naar je toe te gaan om tegen je te zeggen dat ik je haat. En dat ik geen hoge pet op heb van een moeder die haar kind weggeeft. Je was waarschijnlijk een echte rotmeid en dat ben je misschien nog. Mijn stiefvader heeft gezegd dat je stinkend rijk bent. Hoe kun je zoveel geld hebben? Ik kan niet eens studeren, omdat ik het niet kan betalen. En-”

Grace wilde haar hand vastpakken, maar Andrea trok hem weg. Ze zag wel dat Grace haar nagels netjes roze had gelakt. Alleen haar duimnagel was afgebeten. “Je bijt nagels”, flapte ze eruit.

Grace glimlachte. “Alleen de duim”, zei ze, terwijl ze naar Andrea’s afgebeten duimnagel keek.

“Dat zegt niets”, snauwde Andrea, terwijl ze haar hand wegstopte.

“Natuurlijk niet.” Grace trok haar hand weer terug. “Ik begrijp dat je me haat, maar wat wil je doen nu je toch bij me bent? Wil je met me mee naar huis en een tijdje bij me logeren, zodat we elkaar beter kunnen leren kennen?”

“Is Angel daar ook?”

Grace en Angel keken naar elkaar op een manier die Andrea niet begreep.

Grace antwoordde voor hen allebei. “Angel heeft andere plannen.” Haar stem klonk hees, maar ze schraapte haar keel. “Hij vertrekt morgen naar New Jersey, waar hij een baan heeft.”

Angel maakte een verontwaardigd geluid, maar hij sprak haar niet tegen.

“Is er een universiteit of hogeschool waaraan je zou willen studeren? Ik wil je heel graag helpen dat doel te bereiken.”

“Ik zou je geld nog niet aannemen als je… Als je het aan me gaf.”

Grace zuchtte diep. “Of wil je me liever nog een tijdje beledigen en dan weer naar huis gaan?”

“Ik ga nooit meer terug naar Atlanta.”

“Waar ga je dan naartoe?”

Andrea haalde haar schouders op. Ze had nog geen plannen.

“Zijn jullie een stel?” vroeg Andrea.

“Nee, we zijn geen stel”, antwoordde Angel. “Ik ga inderdaad weg, als we hier klaar zijn.” Op dat moment ging zijn mobieltje.

Grace en Andrea keken hem aan.

Ze waren blij dat ze hun aandacht even op iets anders konden richten.

“Wat?” gromde Angel in het toestel. “Grace? Dat weet ik niet. Ik vraag het wel.” Hij liet zijn telefoon even zakken. “Grace, waar is je mobieltje? Luc en tante Lulu proberen je al een hele tijd te bereiken.”

Ze haalde haar mobieltje uit haar tas en trok een scheef gezicht. “Ik ben vergeten hem op te laden”, verontschuldigde ze zich.

Angel ging verder met het telefoongesprek. “Wát? Dat méén je niet! Hoe is dat gebeurd? Rustig aan, Lena. Wát? O néé! Waar zijn ze naartoe gebracht? Is Luc ermee bezig? En tante Lulu? Welke gevangenis?”

Andrea en Grace waren allebei opgestaan en keken hem gespannen aan.

Toen het gesprek was afgelopen, zei hij tegen Grace: “De kinderbescherming is vanochtend met de politie het huis van Lena binnengevallen. Ze hebben de drie jongste kinderen meegenomen en in pleeggezinnen ondergebracht. Tante Lulu heeft zich met hand en tand verzet. Toen ze een pistool trok, werd ze gearresteerd, ook al was het niet geladen. Omdat ze in het Lafayette Hotel al een keer heeft geschoten, zit ze nu in voorarrest.”

“Wat kunnen we doen?” vroeg Grace.

“Ik zal eerst Luc bellen.”

Ondertussen zei Grace tegen Andrea: “Luc LeDeux is een advocaat.”

Weer zo’n LeDeux, dacht Andrea. Ik hoor niets anders sinds ik in Louisiana ben.

Toen Angel met Luc had gesproken, zei hij tegen Grace: “Luc gaat meteen naar de rechtbank. Hij had vanochtend de voogdijaanvraag van Lena ingediend. Daarom heeft de kinderbescherming zo snel ingegrepen. Lena weet niet hoe ze het heeft en zit helemaal alleen thuis. Kun jij naar haar toe gaan? Dan zal ik de andere familieleden proberen op te trommelen. Blijkbaar ligt iedereen nog in bed met een kater van het feestje.”

“Je moet me wel afzetten, want mijn auto staat nog bij Lena”, zei Grace.

Angel knikte. “Als Lena wat rustiger is, kun je misschien meegaan naar de rechtbank.”

“Tante Lulu zal wel over de rooie gaan”, zei Grace. Toen schoot ze in de lach. “Of ze geniet met volle teugen van de opwinding.”

“Waarschijnlijk wel”, zei Angel lachend.

Op dat moment wist Andrea dat de hereniging met haar moeder op een grote flop was uitgelopen. Haar moeder, als ze haar zo kon noemen, gaf meer om die gekken van LeDeux dan om haar. Ze had het in het begin nog niet eens in de gaten dat ze was weggelopen.

Ze was al bij de weg toen Grace riep: “Andrea, waar ga je naartoe?”

Toen Andrea geen antwoord gaf, rende Grace achter haar aan. Best snel, ondanks haar hoge hakken. Ze pakte Andrea bij de arm en hield haar tegen. “Waar ga je naartoe?”

“Wat maakt het uit? Je hebt hier je eigen familie.”

“Natuurlijk maakt het wel uit wat je doet.”

“Angel kan je hier vandaan toch niet horen, dus je hoeft niet de liefhebbende moeder uit te hangen.”

“Ik hou van je, Andrea. Of je dat nu gelooft of niet. En je gaat nergens naartoe voor het tussen ons is uitgepraat. Je gaat eerst met ons mee.”

“Wie denk je wel dat je bent? Je hebt niks over me te zeggen.”

“O lieverd. Ik ben je moeder.”

Toen ze bij de auto van Angel kwamen, waren ze allebei in tranen. En Grace zag dat Angel ook tranen in zijn ogen had.





Hoeveel horden zou ze nog moeten nemen?





Grace had het gevoel dat ze in honderd verschillende richtingen werd getrokken. Ze wist niet of ze nog meer kon verdragen. Gelukkig bleef Angel in de buurt. Voorlopig.

Terwijl hij in de keuken de familie LeDeux, Samantha en Stanley Starr belde, zat Grace met Lena en Andrea in de woonkamer. Ze had haar arm om Lena’s schouder geslagen en probeerde haar te troosten. “Schatje, je moet erop vertrouwen dat Luc ervoor zal zorgen dat alles goed komt. Hij is een uitstekende advocaat.”

“Maar mijn broers en mijn zusje moeten zo báng zijn! Vooral Miles.”

Grace leefde mee. “Er zal ze niets overkomen. Luc probeert een tijdelijk dwangbevel te krijgen om de kinderbescherming tegen te houden. Je zult zien dat ze binnen de kortste keren weer thuis zijn.”

“Maar het is weekend. Dan is de rechtbank toch niet open?”

Grace wist het niet. “Voor spoedgevallen komen ze vast wel bij elkaar.” De vraag was of de rechter zijn partijtje golf of zijn middagje vissen wilde opgeven voor een zaak die tot maandag kon wachten. Tante Lulu was in hechtenis, anders zou ze haar invloedrijke vrienden kunnen vragen in te grijpen. Nu zouden ze moeten wachten, net als iedereen.

Lena raakte in paniek. “Ik wist dat dit zou gebeuren! Ik vóélde het gewoon. We hadden beter in onze oude caravan kunnen blijven. Dan hadden we geen aandacht getrokken en dan was alles nog bij het oude.” Ze barstte weer in snikken uit.

Grace probeerde haar te troosten. “Dat weet je niet. Bovendien was je ziek, Lena. En je broers en je zusje worden steeds ouder. Ze zijn geen kleine kinderen meer en hebben meer nodig dan wat jij ze kunt geven. Een opleiding, bijvoorbeeld.”

Lena hield op met snikken en knikte.

“En maak je vooral geen zorgen om tante Lulu. Die geniet waarschijnlijk met volle teugen van dit avontuur.”

Lena probeerde te glimlachen. “Ik waardeer echt wel wat je voor ons hebt gedaan, Grace. En tante Lulu. Ze is een beetje gestoord, maar ze is net een moeder voor ons geweest. En jij ook.”

Grace zag meteen aan Andrea dat ze die opmerking over moeders helemaal niet goed kon verwerken. “Tante Lulu is voor mij ook net een moeder geweest, lieverd.”

“Líéverd”, mompelde Andrea sarcastisch.

Grace trok haar wenkbrauwen op, maar Andrea keek haar kwaad aan. Blijkbaar is ze na haar huilbui in het park weer in haar boosheid geschoten, dacht Grace. Waarschijnlijk kan Andrea het niet uitstaan dat ik zoveel aandacht aan Lena geef, terwijl ik mijn dochter zojuist voor het eerst van mijn leven heb ontmoet. Grace wilde Lena troosten, maar ze wilde Andrea ook graag aandacht geven.

Ze wist echt niet wat ze moest doen.

“Andrea, zou jij even bij Lena willen blijven? Ik moet met Angel praten. Ik weet dat jij en ik veel te bespreken hebben, maar ik hoop dat je kunt wachten tot deze crisis voorbij is.”

Blijkbaar gunde Andrea haar die tijd niet, want ze bleef met een boos gezicht zitten. “Maak je om mij maar geen zorgen. Dat heb je nog nooit gedaan.”

“Je hoeft niet bij me te blijven”, zei Lena rustig tegen Andrea.

Door die opmerking realiseerde Andrea zich ineens dat andere mensen het ook moeilijk hadden. Met het schaamrood op de kaken ging ze naast Lena zitten. Tegen Grace zei ze: “Ga maar weg. We hebben je niet nodig.”





De wet van LeDeux: als je diep in de put zit, heeft een LeDeux je er waarschijnlijk in gedumpt…





“Dit is een eersteklas VUDHG-situatie”, zei Angel tegen Grace toen ze aan de keukentafel ging zitten. Hij leunde tegen het aanrecht en had net zijn laatste telefoontje gepleegd.

“Een wat?”

“Een Volkomen-Uit-De-Hand-Gelopen-situatie”, legde Angel uit.

“Zo te horen is er meer aan de hand dan ik weet.”

“Tante Lulu verbiedt Luc om haar uit de gevangenis te halen. Ze heeft een of ander Cajun-principe. Stanley Starr is naar de gevangenis gegaan. Hij wil bij haar worden opgesloten, als ze haar niet vrijlaten. Dat zal niet zo gauw gebeuren, want ze wordt van een hele reeks vergrijpen beschuldigd. Onder andere door de kinderbescherming, omdat die niet was ingelicht over de situatie van Lena en de kinderen. Hun verblijfplaats is nog niet bekendgemaakt. Om tante Lulu te helpen zijn meer dan twintig van haar familieleden naar de rechtbank gegaan.”

“En nu is Andrea ook ineens uit het niets opgedoken.”

“Inderdaad.”

“Lief van je dat je bent gebleven, Angel. Dank je.”

“Had je gedacht dat ik je op zo’n moment zou laten zitten?” Toen hij Grace in het Lafayette Hotel had gezien, had hij besloten zich emotioneel van haar af te sluiten. Dat deed hij nog steeds, maar hij wilde haar niet alleen laten in zo’n moeilijke situatie. Hij was nog steeds een vriend en hij wilde haar bijstaan, meer niet. Hij had geen hoop meer op een relatie met haar.

Het stemmetje in zijn hoofd zei: Sukkel!

“Daarvoor heb ik je anders genoeg reden gegeven”, zei ze.

“Ja, dat klopt.”

“Wat zullen we nu doen?”

“Met tante Lulu, de kinderen of met onze relatie?”

“Heb je dan nog hoop op een relatie?”

“Nee. Ach, ik weet het niet. Nou, néé! Ik ben nog steeds woedend op je, Grace!”

Hij keek haar even in de ogen. Ze zag er verslagen uit. In een andere situatie zou hij haar meteen in zijn armen hebben genomen. Om haar te troosten, zoals het een goede vriend betaamt. Maar dat kon hij nu niet en dat begreep ze ook. Maar ze werd er toch verdrietig van. Jammer dan! dacht Angel opstandig. Ze had hem ook diep gekwetst.

“Kunnen we nog meer doen, behalve bij Lena blijven? Ik voel me zo… machteloos”, zei Grace zacht.

“Ja, ik ook. We kunnen bij tante Lulu op bezoek gaan, als dat mag. Misschien kunnen we iets voor haar doen. Haar huisje opruimen en afsluiten, of zoiets.”

“Goed idee.”

“Zou Andrea bij Lena willen blijven, denk je?”

“Vast wel. Dan kunnen ze bij elkaar uithuilen. Ze hebben het allebei extra moeilijk, omdat ze tieners zijn.”

“Andrea is een sterke meid, net als haar moeder.”

Het gezicht van Grace klaarde ineens op. “Jeetje! Dan zijn er twee Gracejes! Ik moet er niet aan denken!” Ze schoot in de lach.

“Zo ken ik mijn Gracie weer.”

“Was ik dat maar”, hoorde hij haar fluisteren. Toen liep ze terug naar de woonkamer om de meisjes te vertellen wat ze van plan waren.

Als hij zijn verstand gebruikte, zou hij Grace afzetten bij de gevangenis en daarna de benen nemen. Maar als het om Grace ging, gebruikte Angel nu eenmaal nooit zijn verstand.





Nu moet ze brommen…





“Zet dit ook op de lijst, Grace: ik heb een stuk of twaalf van die plastic Sint Judas-beeldjes nodig voor mijn medegevangenen. Probeer ook zo’n oranje bajespak voor me te vinden. Ze hadden hier mijn maat niet, dat geloof je toch niet! Besproei mijn moestuin en breng een mand okra naar mevrouw Boudreaux van de buurtwinkel. En leg een paar van die kaassouffleetjes klaar voor Useless. O ja, breng nog wat zalf naar Lester Sonnier voor zijn brandnetelpiemel.”

Tante Lulu zat achter kogelvrij glas, alsof ze levensgevaarlijk was. Grace zat aan de andere kant alles op te schrijven wat ze nodig had. Ze begon zich af te vragen hoe lang tante Lulu van plan was te blijven.

Piemel? articuleerde Angel zonder geluid naar Grace. Hij stond bij de frisdrankautomaat. Het ding slikte al zijn kleingeld in en hij had nog niets gekregen.

Grace schoot in de lach. Laat maar, articuleerde ze terug.

“Blijf je vannacht met Grace logeren bij de Duvals?” vroeg tante Lulu aan Angel. “Ik wil niet dat Lena nog meer onverwachte bezoekers krijgt.”

Angel aarzelde en keek Grace aan. Hij zuchtte en knikte.

“En Grace, je moet kleding en make-up kopen voor je dochter. Lena zei dat ze alleen die rugzak bij zich heeft. Misschien kan Charmaine met haar gaan winkelen.”

“Nee!” riep Grace iets heftiger dan de bedoeling was, maar ze wilde echt niet dat haar dochter zich net zo ordinair zou kleden als Charmaine.

“Nou, Charmaine heeft meer smaak dan alle vrouwen in Louisiana bij elkaar, meisje. Ze was niet voor niks Miss Louisiana”, zei tante Lulu overtuigd.

Vijfentwintig jaar geleden, dacht Grace. “Ik ga wel met haar winkelen.”

“Je hebt nergens tijd voor, je hebt zoveel aan je hoofd.”

Grace stak beledigd haar kin in de lucht. Natuurlijk had ze tijd voor haar dochter, nu ze eenmaal bij haar was. Al moest ze toegeven dat ze al een beetje nalatig was geweest. Er was zoveel gebeurd.

“Misschien moeten we een welkomstfeest organiseren voor je dochter. Wat denk je daarvan? We zouden het in onze achtertuinen kunnen doen. Dan halen we gewoon die heg eruit.”

Alsof dat zo gemakkelijk is. Ze lijkt wel gek, dacht Grace. Of nee, ze ís gek.

Tante Lulu had haar gedachten geraden. “Wacht maar tot ik uit de bak kom. Ik heb een kettingzaag waarmee je een lantaarnpaal kunt omzagen.”

Grace keek naar Angel. De gedachte aan dat drieënnegentigjarige wijfie met een kettingzaag in haar roekeloze handen was meer iets voor een horrorfilm!

“En Angel, ga even naar de opslagplaats van Remy. Daar staat een uitzetkist met jouw naam erop.”

Angel had tot zijn verbazing een blikje cola uit de automaat gekregen en hij had net een slokje genomen. De cola spoot in alle richtingen uit zijn neus en mond toen hij tante Lulu hoorde.

Grace schoot in de lach. Meteen erna dacht ze dat ze ernstig aan het aftakelen was, omdat ze zoiets al grappig vond.

Maar toen zei tante Lulu tegen haar: “En jij moet een kist uit de kruipruimte onder mijn huis halen. Die is voor jou.”

Angel stond zijn gezicht af te vegen en grijnsde vol leedvermaak naar Grace. “En wat zit erin?” vroeg hij aan de oude dame.

“Wat dacht je? Haar kussenslopen met geborduurd monogram, vingerdoekjes, Sint Judas-placemats en haar bruidsquilt natuurlijk. Ik heb dat een jaar geleden allemaal gemaakt, voordat jullie uit elkaar gingen. Nu jullie weer bij elkaar zijn, kunnen we de bruiloft regelen.”

De monden van Angel en Grace vielen tegelijkertijd open.

“Ik vertrek uit Louisiana als deze toestand is opgelost”, zei Angel.

“Over welke toestand heb je het?” vroeg tante Lulu met een scherpe trek om haar mond.

“Nou ja, eh… Je weet wel. Lena’s familie, de dochter van Grace en jij in de gevangenis.”

“Echt waar? En ik dacht dat je bleef voor Grace. Neem me alsjeblieft niet kwálijk!”

“Ja, ik wil Grace ook helpen.” Hij werd een beetje rood en durfde Grace niet aan te kijken.

“Ik heb ook te veel aan mijn hoofd met Andrea”, zei Grace om Angel te helpen. “En ik denk helemaal niet aan trouwen.”

Angel keek Grace vuil aan. Blijkbaar waardeerde hij haar bijval niet.

“Wat is er?” vroeg ze verontwaardigd.

“Niks. Helemaal niks!”

“Jij wilt anders ook helemaal niet trouwen!”

“Jij verandert ook nooit.”

“Jij bent anders degene die weggaat, ik niet!”

“Ik heb je niet horen vragen of ik wilde blijven.”

“Blijf dan, verdomme!”

“Wat zeg je dat romantisch!”

Ze keken kwaad naar elkaar, maar tante Lulu was tevreden. “Het valt niet mee om zo laat in het jaar nog een zomerbruiloft te boeken in Our Lady of the Bayou Church. Je moet zo snel mogelijk afspreken met pastoor Pete. Zeg maar dat Louise Rivard je heeft gestuurd.”

Grace sloeg haar handen voor haar gezicht en Angel drukte zijn voorhoofd net iets te hard tegen de frisdrankautomaat. Ineens begon het ding blikjes uit te spugen en het hield niet meer op. Angel probeerde ze op te vangen, maar het waren er te veel. Grace kwam hem helpen. Een paar blikjes gingen kapot en de frisdrank spoot in het rond.

Een bewaker kwam aanrennen met een woedend gezicht. “Ik had moeten weten dat die LeDeux hier een rotzooi zouden maken.”

“Hé!” riep tante Lulu beledigd. “Dat pik ik niet.”

“Wij zijn geen LeDeux!” riepen Grace en Angel in koor.

“Ze zijn ere-LeDeux”, merkte tante Lulu trots op.

“Dat dacht ik al”, zei de bewaker chagrijnig. Hij bekeek de smeerboel en zei: “Dat gaat je vijftig dollar kosten.”

“Ik betaal geen cent”, zei Angel. “Ik heb genoeg geld in dat apparaat gestopt voor nog meer blikjes dan dat apparaat er heeft uitgebraakt.”

“Kun je dat bewijzen, jochie?” vroeg de bewaker.

“Hier!” Grace sloeg een biljet van vijftig dollar op de tafel.

“Helemaal niet”, zei Angel, en hij pakte het biljet van de tafel. “Ik ga een klacht indienen!” Hij probeerde het bankbiljet in Grace’ tas terug te stoppen.

“Vanuit je cel?” vroeg de bewaker, terwijl meer bewakers op de herrie af kwamen. Sommige hadden hun pistool al getrokken.

Angel bleef tekeergaan en tante Lulu moedigde hem aan, maar Grace zag kans samen met Angel ongehavend het gebouw uit te komen.

Die dag was er ongelooflijk veel gebeurd: de Duvals waren ontvoerd door de kinderbescherming, tante Lulu was de gevangenis in gegaan en Angel en Grace waren ook bijna opgesloten. Verder had Grace haar dochter voor het eerst ontmoet en wilde Angel eigenlijk ontsnappen.

Een alledaagse hectische dag in het moeras.





Hoofdstuk 18





Als je engelen te veel op de proef stelt…





Nu had hij er genoeg van!

Angel was niet besluiteloos. Dat was hij nooit geweest. Zelfs niet toen hij naakt poseerde voor Playgirl.

Waarom bleef hij dan rondhangen in Louisiana en vroeg hij zich af wat hij met Grace moest beginnen? Moet ik wel of moet ik niet? Zal ze wel of zal ze niet? Maar als we dit of als we dat? Ineens wist hij wat hij moest doen. Hij moest seks hebben met Grace tot hij er scheel van werd, zijn botten smolten in zijn lijf en zijn hart eindelijk bevrijd zou zijn van dat knagende gevoel. Ja, dat ging hij doen.

Gisteravond had hij besloten dat het een vergissing was om met Grace de koffer in te duiken, maar ineens kon dat hem niet meer schelen. Het was tijd om te doen wat hij echt wilde en de rest van de wereld moest het maar bekijken.

En toen ging als een teken uit de hemel de deur open en kwam Grace binnen. Angel dacht even dat hij engeltjes hoorde zingen en op harpjes hoorde spelen. Geen geestelijke liederen, maar liefdesliedjes. Soulmusic, baby. Sint Judas heeft een apart gevoel voor humor, dacht hij.

Het was pas negen uur ’s avonds, maar Lena en Andrea waren al naar bed gegaan. Ze waren op van alle emoties en gebeurtenissen van vandaag.

Grace verscheen als een engeltje, maar zo zag ze er niet uit.

Ze droeg een neonroze, echt zijden pyjama van Lena. Lena had hem voor een schijntje bij de kringloopwinkel gekocht, maar hij was nog als nieuw.

“Grace?” Angel ging zitten op de bank die voor hem als bed was opgemaakt. Hij droeg alleen zijn geluksonderbroek, een boxershort van zijn favoriete voetbalclub. Maar vanavond had hij geen geluk nodig.

“Ik kan niet slapen”, zei ze.

Daar weet ik alles van, dacht hij. “Daar kan ik wat aan doen.”

“Er is vandaag zoveel gebeurd en… Kun je dat echt?”

“Absoluut.”

Het maanlicht viel door het keukenraam naar binnen. Angel zag dat Grace ineens bleef staan alsof er een onzichtbare barrière door het midden van de kamer liep. Die barrière ga ik over een ogenblik slechten, dacht Angel.

“Ik wilde je alleen bedanken, omdat je me vandaag hebt geholpen. Dat waardeer ik enorm.”

Bedank me straks maar, dacht hij wellustig. “Hoezeer?”

“Wat?”

“Hoezeer waardeer je dat?”

Grace boog haar hoofd iets opzij. “Je hebt je geluksonderbroek aan. Denk je dat je vannacht geluk zult hebben?”

“O, zeker. En jij bent mijn geluksfee. Kom hier, Tinkerbell. Peter Pan zal je laten… vliegen.”

Grace lachte. “Moeten we er niet eerst over praten, denk je?”

“Nee, nee, néé! Ik ben het zat om te denken en te praten. Het is tijd voor actie! Laten we doen wat goed voelt en al die verstandige gedachten uit ons hoofd zetten.”

“Je bent wel opdringerig.”

“Het beest in me is wakker geworden.” Hij stapte over de barrière, nam haar in zijn armen en kuste haar. “Mmm, je smaakt naar kauwgum.”

“De tandpasta van Miles.”

“Waar smaak ik naar?”

Ze glimlachte tegen zijn lippen. “Seks.”

“Zo mag ik het horen.” Toen kuste hij haar aandachtig, diep en vol overgave. Hij legde zijn handen op haar billen en tilde haar op. Al kussend liep hij met haar in zijn armen naar haar slaapkamer. Daar legde hij haar op het eenpersoonsbed en deed de deur op slot.

“Eindelijk thuis”, zei hij. Hij ging naast haar liggen en boog zich over haar heen.

“Dat zou tijd worden”, zei ze. “Ik heb honger als een-”

“Ik ook.”

Hij kuste haar en liet zijn tong ritmisch in en uit haar mond glijden. In dat ritme begon hij onwillekeurig ook met zijn onderlichaam te bewegen. Grace kuste hem met evenveel passie. De hele tijd liet hij zijn handen over de gladde, sexy stof van haar pyjama glijden. Zijdezachte strelingen waren het. Zij liet haar handen over zijn rug gaan, van zijn schouders tot zijn middel. Toen liet ze haar handen onder de band van zijn boxershort glijden en pakte ze zijn billen vast.

Hij schokte met zijn onderlichaam tegen haar aan, precies op de juiste plaats. Snel kuste hij haar om haar kreet te smoren. De meisjes mochten niet wakker worden. Hijgend trok hij zich weer terug.

Ze kreunde gefrustreerd en probeerde zijn hoofd weer naar zich toe te trekken.

“Wacht”, zei hij.

“Ik kan niet wachten”, zei ze buiten adem.

“O schatje!” Zijn lid reageerde meteen toen hij die woorden hoorde. Hij moest deze sekstrein vaart laten minderen, dan zouden ze allebei veel meer genieten. Hij ging op zijn knieën zitten en trok haar op zijn schoot, hun meest gevoelige plekjes heerlijk tegen elkaar aan gedrukt.

Angel zag even vuurwerk toen hij zijn ogen dichtdeed. Toen hij ze weer opendeed, zei hij: “Laat zien wat je lekker vindt.”

Ze draaide langzaam met haar heupen en vlijde haar onderlichaam tegen hem aan. Ondertussen liet ze haar borsten met het zijden pyjamajasje erover langs zijn borsthaar en tepels glijden. Ze stak haar vingers in zijn haar en kuste hem met zachte likjes van haar verleidelijke tong. “Dat vind ik lekker. Nu jij.”

Hij had geen aanmoediging nodig. Hij schoof zijn boxershort voorzichtig naar beneden, trok het pyjamajasje over haar hoofd en scheurde met een ruk de pyjamabroek van haar lijf.

Grace schrok. “Je hebt de pyjama van Lena kapotgemaakt!”

“Ze krijgt van mij een nieuwe”, zei hij met hese, begerige stem, terwijl hij zich verlustigde aan het lichaam van zijn droomvrouw. Ja hoor. Hij hield nog steeds van Grace. Wat was hij een idioot geweest. De vraag was alleen… Nee, daar wilde hij nu niet aan denken. Nog niet.

“Raak me aan”, fluisterde hij, en hij deed voor hoe hij het lekker vond. Meteen daarna kreunde hij: “Neem me.”

Dat deed ze. En hoe! Ze nam hem helemaal. Hij duwde haar dijen verder uit elkaar en begon haar te strelen waar ze met elkaar waren verbonden. Zonder verdere waarschuwing slaakte ze een kreet en voelde hij dat ze al een climax bereikte. Het was te snel.

Hij pakte haar bij haar middel vast, zodat ze zich niet kon bewegen.

“W-Wat is er?”

“Rustig aan, lieverd.”

“Maar ik wil…” Ze probeerde haar onderlichaam tegen hem aan te duwen.

Hij liet het niet toe.

Toen ze zich ontspande, werd haar blik wazig van opwinding. Hij boog zich voorover en nam een tepel in zijn mond. Hij zoog erop en liet zijn tong erover glijden.

Opnieuw begon haar onderlichaam te schokken.

Hij hield haar weer stil. Het schokken stopte. Ze keek hem aan alsof ze duizelig was van verlangen. Zo wilde hij haar zien. “Schatje?”

Eerst drong niet tot haar door wat hij had gezegd.

“Lieverd?”

Ze trilde over haar hele lichaam.

“Rustig maar.” Hij legde zijn vingertop tegen haar lippen. Toen legde hij haar eigen handen op haar borsten. “Streel jezelf. Doe wat je zou doen als ik er niet was. Zoals je dat zelf lekker vindt.”

Normaal gesproken zou ze hebben geprotesteerd, maar nu was ze te opgewonden. Ze tilde haar borsten iets op en masseerde haar tepels met haar handpalmen.

“Kijk me aan.”

Terwijl ze hem in de ogen keek, draaide ze met haar vingertoppen cirkeltjes over en om haar tepels. Ze beet op haar onderlip om te voorkomen dat ze kreunde. Toen ze opnieuw een climax voelde aankomen, duwde hij haar van zich af. Ze lag nu met haar schouders op bed, maar hij bleef in haar. Hij zag dat ze het bijna niet meer uithield van verlangen.

“Zul je alles doen wat ik je vraag, Grace?” vroeg hij.

Ze aarzelde. “Ik weet het n-”

“Vertrouw je me, Grace?” Dat was een lastige vraag na de gebeurtenissen van de afgelopen dagen.

Ze knikte eerst langzaam en daarna overtuigd.

“Goed zo.” Hij trok zich langzaam uit haar terug en zei: “Op handen en knieën dan, lieverd.”

Zonder te aarzelen deed ze wat hij vroeg.

Hij drukte haar hoofd zachtjes tegen de matras. Met zijn knieën tussen haar dijen duwde hij haar billen juist naar boven. Toen liet hij zich weer bij haar naar binnen glijden en begon hij langzaam in haar te bewegen.

Veel te snel nam zijn opwinding een loopje met hem en bereikte hij zijn hoogtepunt. Grace kreeg tegelijkertijd een orgasme. Het kwam in lange, overweldigende golven van onuitsprekelijk genot. Ze jammerde en drukte haar nagels in de matras. Hij kreunde diep en krachtig.

Even later lag hij ontspannen op haar en streelde hij haar haren. Ze huilde. Ze zei dat het tranen van geluk waren. Daarna viel ze in een diepe, bevredigde slaap.

Hij had nog nooit zulke opwindende seks gehad als nu met Grace. Hij was ervan overtuigd dat dit voor haar ook gold. Toch maakte hij zich zorgen. Wat zou ze zeggen als ze wakker werd en ontdekte dat hij een foutje had gemaakt? Hij was namelijk vergeten een condoom te gebruiken.





Hun speeltuin was niet voor kinderen…





“Hé, Gracie! Wil je met me spelen?”

Gracie ontwaakte uit een verrukkelijke slaap. Ze rekte zich uit en voelde een prettige spierpijn op de gekste plekken in haar lichaam. Spelen? Ze deed haar ogen open.

Angel kietelde haar borsten met de franje van de gordijnen, die ze vorige week hadden opgehangen.

“Spelen? Wat voor spelletje wil je doen?” Ze herinnerde zich weer wat ze een uur geleden met Angel had gedaan. Ze ging zitten en sloeg hem op zijn borst.

“Hé!” Hij greep haar handen en duwde ze boven haar hoofd, zodat ze weer moest gaan liggen. “Waar heb ik dát aan te danken?”

“Je weet precies waaraan… Je bent pervérs! Ik ben geen hondje!”

“O, dát! Lieverd, vrijen op z’n hondjes is niet pervers.” Hij grijnsde schaamteloos. “Ik wist wel dat je het lekker zou vinden. Je vond het heerlijk!”

“Niet waar.”

“Ik had anders de indruk dat je een orgasme kreeg. Je piepte zo hoog met dat opgewonden stemmetje van je.”

“Je hebt me erin geluisd.”

“Hoezo?”

“Je hebt me zo opgewonden dat ik niet meer wist wat ik deed.”

“En daar klaag je over?”

“Ik hou er niet van als ik niet…” Ze wist niet hoe ze het moest zeggen.

“De touwtjes in handen heb?” vroeg Angel.

“Precies!”

“Maar dat is juist het geheim van fantastische seks.”

“O ja? Dan is het tijd dat je mij de touwtjes in handen geeft.”

“Ik dacht dat je het nooit zou vragen.” Hij liet haar los, ging op zijn rug liggen en gaf haar grijnzend de kwastjes.

Het duurde niet lang of Angel was van gedachten veranderd. Hij lag met zijn polsen aan het bed gebonden en ze had hem van top tot teen bekeken, gekust, gelikt en gebeten. Ze vertelde voortdurend wat ze met hem ging doen.

“Ik ben zo gek op je navel, Angel. Vind je het lekker wat ik met je tepels deed? Moet het harder? Oké. Mag ik je hier aanraken? O, kietelt dat? Ik kan niet zeggen wat het bij me teweegbrengt als je dat ruige geluid maakt. Ik wil je proeven, mag dat? Daar ook? O já, daar ook. Zo, ben je er al aan toe om het netjes te vragen?”

“Ja, alsjeblieft.”

“Alsjeblieft wat?”

“Wil je me alsjeblieft uit mijn lijden verlossen?”

“Oké.” Ze wilde net op hem klimmen toen hij haar tegenhield. Hij knikte naar het kastkastje waar verpakte condooms lagen. Iets zat haar dwars, maar ze kon er niet opkomen wat. Langzaam rolde ze het condoom over zijn lid. Toen ze Angel had losgemaakt, had ze geen tijd meer om te denken. Het leek wel een rodeo.

Voordat ze een tijdje later in Angels armen indommelde mompelde ze: “Hoe moet ik Andrea aanpakken?”

Hij kuste haar op haar hoofd. “Wees gewoon jezelf, dan trekt ze wel bij.”

“Ze is leuk, vind je niet?”

“Ja, net als haar moeder.”

“Dat zeg je alleen, omdat ik je je gang heb laten gaan.”

“Denk je?”

“Ik maak me zorgen om tante Lulu, om Lena en de kinderen.”

“Ik niet.”

Ze tilde haar hoofd op en keek hem even aan.

“Een LeDeux komt altijd op zijn pootjes terecht. En ze hebben Sint Judas aan hun kant. Cajuns blijven elkaar altijd trouw.”

“Je klinkt zelf al als een Cajun.”

“Mais oui, chère.” Hij liet zijn wijsvinger over haar lippen glijden en glimlachte. “Je zult het zien. Over een maand is alles weer normaal, voor zover dat mogelijk is in dit moeras.”

“Je zult wel gelijk hebben.”

Hij kroop dichter tegen haar aan en trok haar been over zijn dijen. “Doe maar een dutje, Grace. Daarna…”

Ze voelde dat hij iets opwindends ging zeggen.

“Wat dan?” drong ze aan.

“… wil ik een ander spelletje met je spelen.”





Ze wilden vadertje en moedertje spélen…





Om de reputatie van Grace te redden was Angel voor de ochtend uit haar kamer gegaan. Zelf wilde hij het liefst van de daken schreeuwen hoe geweldig ze het hadden gehad.

In plaats daarvan had hij voor Lena en Andrea zijn speciale Spaanse omelet gebakken met geroosterde ciabatta en gebakken tomaten met geraspte kaas. De meiden zaten te smullen van het heerlijke ontbijt.

“Moeten we Grace niet wakker maken?” vroeg Lena.

“Laat haar maar even uitrusten. Het was gisteren een vermoeiende dag voor haar.”

Andrea maakte een afkeurend geluid. “Ja, ik heb haar perfecte leventje wel even overhoop gehaald.”

“Hou op, Andrea. Grace is een lieve vrouw en ze houdt van je, dat weet ik zeker. Ze heeft het niet gemakkelijk gehad. Je moet haar een kans geven.”

“Als je wist hoe ik het heb gehad met mijn stiefvader, zou je-”

“Hé, mijn leven is ook niet bepaald over rozen gegaan”, viel Lena haar in de rede. “Grace heeft me trouwens wel eens verteld hoe gemeen haar ouders waren. Geloof maar dat ze haar leven tot een hel hebben gemaakt toen ze zwanger werd.”

“Lena heeft gelijk”, zei Angel. Hij pakte Andrea’s hand vast om zijn kritiek wat te verzachten. “Je hebt alle recht op je gevoelens. Die wil ik ook niet veroordelen. Ik wil alleen dat je jouw oordeel over Grace opschort tot je het hele verhaal kent.”

“Waarom vertel jij het me dan niet?” vroeg ze, terwijl ze haar hand wegtrok.

“Ik ken ook niet het hele verhaal.”

De triomfantelijke blik waarmee Andrea hem aankeek ergerde hem. Vooral omdat ze gelijk had. Hij was immers zelf ook kwaad op Grace, omdat ze zoveel voor hem geheim had gehouden. Hij hield zich voor dat Andrea nog een kind was en dat hij geduld met haar moest hebben. “Ik weet niet alles van haar verleden, maar ik ken Grace goed genoeg. Je kunt haar vertrouwen.”

Hij wist eigenlijk ook wel dat zoiets nu juist heel moeilijk is voor een kind dat door haar moeder in de steek is gelaten, maar dat hield hij wijselijk voor zich. Hij wilde dat niet zeggen. Het zou alles nog ingewikkelder maken.

Toen ging zijn mobieltje, waardoor hij gelukkig dit moeilijke gesprek kon afbreken. “Sabato”, zei hij in het toestel.

“Hoi Angel, met Luc LeDeux.”

“Is er al nieuws?”

“Ik kom net van rechter Wilkins en hij verwacht me binnenkort terug. Ik heb een voorstel voor Grace en jou.”

“O jee.”

“De rechter wil de kinderen weer naar huis laten gaan, als ze tot de hoorzitting aanstaande woensdag worden begeleid door geschikte volwassenen.”

“Is Lena niet geschikt?”

“Nee, want ze heeft de andere kinderen verborgen gehouden voor de kinderbescherming. Haar geschiktheid als voogd moet juist worden vastgesteld tijdens de hoorzitting.”

“Wat stel je voor?”

“Kunnen Grace en jij tijdelijk voogd zijn voor de drie kinderen?”

“Ik had vandaag willen vertrekken.”

“Ja, dat weet ik. Het is veel gevraagd, dat realiseer ik me. Kun je je vertrek misschien een paar dagen uitstellen?”

Angel keek naar Lena, die zich duidelijk zorgen maakte. Ze keek hem gespannen aan. Ze had tranen in haar ogen en drukte haar gevouwen handen tegen haar lippen. “Ja, dat kan wel.”

“Er is nog iets.”

“O jee, o jee.”

“Kunnen jullie doen alsof jullie, eh… verloofd zijn?”

“O jéé!”

“Het is maar tijdelijk.”

“O dúbbel jee!”

“De rechter is eerder geneigd jullie het tijdelijke voogdijschap te geven als jullie een stel zijn.”

“Ik zal kijken wat ik kan regelen. Grace ligt nog te slapen.”

“Op weg naar het gerechtsgebouw is een groot warenhuis. Misschien kun je daar een goedkope verlovingsring kopen.”

Angel schoot in de lach. Hij stelde zich voor dat hij Grace naar de sieradenafdeling zou moeten slépen.

“Als er iets misgaat, moet je me bellen”, zei Luc. “Anders zien we elkaar over twee uur bij de rechter.” Hij gaf het adres van het gerechtsgebouw en het nummer van de kamer.

“Hoe gaat het met tante Lulu?”

Luc zei lachend: “De openbaar aanklager wil haar tot maandag vasthouden, maar de bewakers willen haar zo snel mogelijk vrijlaten. Ik hoef je niet te vertellen waarom. De leiding van de gevangenis wordt gek van haar. Ze wil onder andere de kok leren écht Cajun te koken. Ze heeft haar medegevangenen beeldjes van Sint Judas gegeven en ze wil Cajun-muziek in de gangen kunnen draaien. Ze wil pas douchen als ze de badkamer hebben gedesinfecteerd en ze wil weten wie verantwoordelijk is voor het schoonmaken van het sanitair. Ik hou mijn hart vast voor die persoon. En dat is nog maar het begin.”

Angel schaterde het uit. Hij lachte nog nadat de verbinding was verbroken. Toen zag hij dat Lena en Andrea hem aankeken alsof hij gek was geworden.

“Lena, het lijkt erop dat Grace en ik je mama en papa worden.” Hij merkte al snel dat hij het beter anders had kunnen zeggen.

Andrea barstte in snikken uit en rende naar binnen. Ze smeet Lena’s slaapkamerdeur achter zich dicht.

Angel zuchtte. Hij moest Grace ten huwelijk gaan vragen.

Joepie. Hij kon niet wachten.





Hoofdstuk 19





Soms kun je de gerechtelijke molens iets sneller laten draaien…





Grace zat in de kleine rechtszaal, maar ze luisterde helemaal niet naar de rechter. Ook niet naar de boos kijkende ambtenaren van de kinderbescherming. Zelfs niet naar Luc en Angel.

Nee hoor. Ze had alleen maar aandacht voor de ring aan haar linkerringvinger. Er zat een tweekaraat nepdiamant in. Het was het mooiste, meest ordinaire sieraad dat ze ooit had gezien.

Ze was even bang geweest dat Angel hun nachtelijke escapades wilde gebruiken om haar aan zich te binden. Gelukkig had hij haar uit de droom geholpen. Op het parkeerterrein van het warenhuis had hij gezegd: ‘Maak je niet druk, Grace. Denk nu even aan anderen. Dit doen we alleen om die kinderen te helpen.’

Toch kon ze haar ogen niet van haar ring afhouden. Ze dacht eraan hoe het zou zijn onder andere omstandigheden. De seks met Angel was inderdaad ongelooflijk geweest en dat kon ze en wílde ze niet vergeten.

Toen ze opkeek, knipoogde Angel naar haar.

Jeetje! Hoe kon ze nou zo opgewonden raken van een knipoog na wat ze vannacht allemaal hadden gedaan? Ze bloosde en Angel moest een grijns onderdrukken. Zijn lippen waren nog gezwollen van het kussen en haar lippen waren er niet veel beter aan toe.

“Neem me niet kwalijk”, zei de rechter geïrriteerd.

Ze keken allebei geschrokken zijn kant op.

“Misschien hebben de tortelduifjes het niet door, maar we houden hier een officiële hoorzitting.”

“Sorry”, zeiden ze in koor.

Toch had Angel het lef haar hand te pakken en de ring te kussen.

Luc stak zijn duim onopvallend op. Hij dacht blijkbaar dat Grace en Angel een toneelstukje opvoerden om de kinderen te helpen.

Grace was ineens teleurgesteld. Het gebaar van Angel was niet spontaan, maar van tevoren bedacht.

Toen sprak ze zichzelf in gedachten streng toe. Hou op, Grace! Angel en jij zullen nooit een relatie krijgen. Hij vertrekt binnenkort - waarschijnlijk voorgoed - uit je leven. Andrea is in je leven gekomen en zíj heeft je aandacht nodig. Tante Lulu en de Duval-kinderen ook. Je kunt nu geen afleiding gebruiken. Het is hoog tijd dat je de chaos in je leven eens op orde brengt! Hou op met dromen.

“Waar zouden deze kinderen wonen als ik u tijdelijk voogdijschap over ze gaf?” vroeg de rechter.

“In het huis dat speciaal voor hen is gebouwd op Live Oak Lane”, antwoordde Luc.

“Waar wonen jullie?” vroeg de rechter aan Angel en Grace.

“Ook in dat huis”, antwoordde Grace.

“Voorlopig”, vulde Angel aan. “Ik heb nog een appartement in New Jersey, maar dat ga ik verkopen. Grace heeft een huisje in Bayou Black dat we willen verbouwen, als ik het aangrenzende perceel heb gekocht. Ik kan u de voorlopige ontwerpen laten zien, als u wilt.”

Grace keek hem verbijsterd aan. Meende hij het of was hij zo’n goede acteur?

“Wanneer gaan jullie trouwen?” vroeg de rechter.

“Volgend jaar”, antwoordde Grace.

“Volgende maand”, zei Angel droog.

Grace keek hem niet aan. De rechter keek van de een naar de ander.

“Grace wil wachten, omdat ze een grote bruiloft wil. Maar zo lang kunnen we niet wachten. Haar biologische klok staat niet stil, als u begrijpt wat ik bedoel. Grace is bijna vijfendertig. O sorry, ik was even vergeten dat je een beetje gevoelig bent op dat gebied, lieverd.”

“Dat geeft niks, líéverd.” Grace kon hem wel wurgen, maar dat zou hun zaak geen goed doen. Daarom kneep ze heel hard in zijn hand. Ze hoopte dat de ring pijnlijk in zijn huid drukte.

“U kunt die kinderen niet bij die mensen achterlaten!” wierp meneer Olsen van de kinderbescherming tegen. “Meneer Sabato en mevrouw O’Brien zijn dik bevriend met die gevaarlijke Louise Rivard. Dat mens zit nu in de gevangenis voor illegaal wapenbezit, het aanvallen van een politieagent en nog een aantal vergrijpen.”

“Ho even!” Luc stond op en boog zich naar de zuur kijkende man toe. “Mijn tante is poeslief en nog niet eens berecht, laat staan veroordeeld! Ze heeft er zelf voor gekozen om in de gevangenis te blijven, anders was ze al vrij op borgtocht. Bovendien zijn die twee zware beschuldigingen ingetrokken en zit ze alleen voor kleine vergrijpen in voorarrest. Bovendien gaat deze zaak niet over mijn tante. Ik kan me ook wel afvragen hoe dik bevriend u bent met uw collega mevrouw Pitot. Misschien wil uw vrouw graag weten of uw initialen op de kussenslopen van mevrouw Pitot zijn geborduurd.”

Meneer Olsen begon te hyperventileren en nam snel een maagtabletje. Mevrouw Pitot werd vuurrood. Ze brieste van woede, waardoor ze haar dikke wangen helemaal opblies.

Rechter Wilkins sloeg met zijn hamer op zijn bureau. “Zo is het wel genoeg, LeDeux. Gelukkig ken ik je tante en begrijp ik dat je voor haar wilt opkomen. Anders zou ik je veroordelen voor minachting van de rechtbank.” Hij vroeg aan Olsen: “Waar zijn die kinderen nu?”

Met tegenzin vertelde de man waar ze waren ondergebracht.

“Hebt u dat gezin nu al uit elkaar gehaald?” vroeg de rechter verbolgen.

“We konden zo snel geen geschikte plaats vinden voor drie kinderen.”

“Dat had u moeten bedenken voordat u kwam binnenvallen met de politie”, zei de rechter. Toen Olsen en Pitot protesteerden, stak hij zijn hand op. Hij keek op zijn horloge en zei: “Zorg dat die kinderen binnen een uur hier zijn en draag ze over aan meneer Sabato en mevrouw O’Brien. Omdat de kinderen nu tijdelijke voogden hebben, kunnen we de zitting van woensdag uitstellen.” Aan de secretaris gaf hij opdracht een nieuwe datum te prikken over ongeveer twee weken. “Dan hebben we genoeg tijd om de situatie goed te bekijken.”

De rechter stond op en liep weg. Hij liet de aanwezigen verbluft achter. Voordat hij bij de deur was had hij zijn toga al uitgetrokken. Eronder droeg hij een wit golfshirt, een geruite golfpantalon en golfschoenen met spikes. Met de deurknop in zijn hand draaide hij zich om. Hij zei tegen Luc: “Zeg maar tegen je tante dat het haargroeimiddel uitstekend werkt.” Hij had een dikke bos wit haar.

Angel fluisterde Grace iets in het oor. Door zijn warme adem in haar oor smolt ze bijna van opwinding. Ze verwachtte dat hij zou vragen of ze tevreden was met de uitkomst van de hoorzitting. In plaats daarvan likte hij aan haar oor en zei hij zwoel: “Lieverd, wanneer gaan we weer vrijen? Ik heb net een nieuw spelletje bedacht: sexy golf!”





Het ultieme geneesmiddel voor alle vrouwelijke kwalen: winkelen!





Andrea liep met Grace door het winkelcentrum en ze had flink de pest in.

O ja, Grace had diep in de buidel getast voor haar. Ze had nieuwe kleren gekregen - broeken, topjes en schoenen - en een tas vol dure verzorgingsproducten en make-up.

Maar Grace had geld zat. Met dure cadeaus kon ze niet goedmaken dat ze haar dochter achttien jaar geleden had weggegeven en nooit meer naar haar had omgekeken.

“Laten we hier een pizza gaan eten”, stelde Grace voor. “Ik heb honger.”

“Moet je niet naar je verloofde en je gezinnetje?”

“Doe niet zo sarcastisch. Je weet heel goed dat ik niet verloofd ben en dat de voogdij maar tijdelijk is.”

“Dat weet ik nog niet zo zeker. Angel verdedigt je met hand en tand!” ’s Ochtends had Grace voorgesteld om te gaan winkelen, maar Andrea had haar aanbod afgeslagen. Toen had Angel Andrea onder vier ogen gezegd waar het op stond. Ze kon zich voortaan als een volwassene gedragen of teruggaan naar huis en verder leven met die rotzak van een stiefvader. En ze moest ophouden Grace te straffen voor wat er achttien jaar geleden was gebeurd. Toen Andrea zich had willen verdedigen, was hij haar in de rede gevallen met de woorden: ‘Iedereen maakt fouten. Accepteer dat maar.’

Angel had haar ook gedwongen haar adoptiemoeder te bellen om te zeggen dat ze veilig en wel was. Dat was een feest geweest, maar niet heus! Ze had op de achtergrond haar stiefvader horen zeggen dat ze thuis moest komen, omdat ze haar zo misten. Dat haar vrienden hadden gebeld en dat ze met hem en haar moeder op vakantie zou gaan en meer van die blabla. Andrea had meteen door dat hij op een andere manier geld van Grace wilde lospeuteren. Het gesprek was minder soepel gaan verlopen toen Andrea zei dat de politie vragen had gesteld over George.

En nu speelde Grace moedertje in een zelfbedieningsrestaurant. Bleken ze dezelfde soort pizza met zongedroogde tomaten en basilicum te hebben gepakt! En dezelfde frisdrank… Ze hadden te veel overeenkomsten om ze te negeren. Dat zag Andrea ook.

Ze gingen zitten en aten zwijgend hun pizza.

Na een tijdje zei Grace: “Andrea, ik wil iets met je bespreken.”

Andrea werd meteen achterdochtig. Grace had Andrea verteld onder wat voor omstandigheden ze ter wereld was gekomen. Diep in haar hart begreep Andrea wel waarom Grace haar ter adoptie had afgestaan. Ze was zelf drie jaar ouder dan Grace destijds, maar ze wist niet wat ze zou doen als ze zwanger werd. En in die tijd waren er niet zoveel hulporganisaties voor zwangere tieners. Wat Andrea vooral dwarszat waren de achttien jaar erna. Waarom had Grace haar niet opgespoord? Al was het maar om te weten hoe het met haar ging. Andrea had nog veel afschuwelijker ouders kunnen hebben.

“In tegenstelling tot wat de meeste mensen, inclusief je stiefvader, denken, heb ik niet zoveel geld”, vertelde Grace. “Ik heb veel geld geschonken aan liefdadigheidsinstellingen, maar dit heb ik nog.” Grace deed haar tas open en haalde er een envelop uit die ze voor Andrea neerlegde.

“Wat is het?”

“Maak maar open. Het is voor jou.”

Schijnbaar onverschillig schoof Andrea de envelop naar zich toe. Ze keek erin. En toen nog eens. “Ik begrijp het niet. Het is een cheque van honderdduizend dollar.”

Grace knikte. “Dat is de helft van wat je stiefvader wilde hebben. Het is voor jou. Ik hoop dat je het gebruikt voor je studie.”

Andrea wist niet hoe ze het had. Ze werd overvallen door allerlei tegenstrijdige emoties en gedachten. Met dit geld zou ze kunnen studeren aan de universiteit van haar keuze. Ze zou alle banden met die rottige stiefvader kunnen verbreken. En - wat nog het belangrijkste was - misschien gaf Grace toch wel iets om haar… Maar nee, dit betekende iets anders. Het kostte haar veel moeite, maar Andrea schoof de envelop terug naar Grace. “Is dit om je schuld af te kopen, Grace?”

Grace schudde haar hoofd. “Dit geld heb ik lang geleden speciaal voor jou opzijgezet. Ik wist niet hoe je heette of waar je woonde. Zelfs niet of ik je ooit zou ontmoeten, maar dit geld wachtte op je. Het verbond me op de een of andere manier met je, al wist ik niets van je.”

Ze kregen allebei tranen in hun groene ogen. Andrea huilde, omdat ze ineens hoop had gekregen. Misschien Grace ook.

“Lieverd”, zei Grace, en ze pakte haar handen vast.

Deze keer trok Andrea ze niet terug.

“Geld is niet zo belangrijk, als je aan je meest primaire behoeften kunt voldoen. Als ik blut ben, kan ik altijd nog gaan pokeren. Ik kan weer gaan schat graven of ik word kruidendokter. Dat maakt me niet uit. Op dit moment wil ik maar één ding, en dat is jou gelukkig maken.”

“Ik begrijp niet wat je bedoelt.”

“Ik hoop dat je bij mij in Louisiana blijft. Ik hoop dat je gaat studeren, als je dat wilt. Maar zelfs als je teruggaat naar je adoptiefouders in Atlanta, zal ik je helpen. Hopelijk kunnen we elkaar af en toe ontmoeten.”

“Wat wil je eigenlijk van me?” vroeg Andrea onzeker.

“Vergeving? Begrip?” Grace aarzelde. “Liefde?”

“Waarom blijf je zo lief, terwijl ik het je zo moeilijk heb gemaakt?”

“Omdat ik van je hou.” Ze barstte bijna in tranen uit. Daarom zei Grace: “Laten we weggaan.”

Ze pakten alle tassen bij elkaar en liepen naar de uitgang. Een ouder echtpaar zat aan een tafel vlak bij de deur. De grijze dame, die ongeveer zo oud was als tante Lulu, zei tegen Grace: “Mijn man en ik hebben jullie prachtige rode haar zitten bewonderen. Zijn jullie zussen?”

Andrea’s hart sloeg ineens op hol. Ze kon bijna niet ademhalen. Toen keek ze naar Grace. Ze slikte en sloeg haar arm om haar schouder. “Nee, dit is mijn moeder.”





Wie zegt dat gerechtelijke procedures saai zijn?





Angel en de twintig andere mensen in de rechtszaal waren gekomen om tante Lulu te steunen. Ze had inderdaad een piepklein gevangenisoveralletje gekregen. Het was roze in plaats van oranje. Zonder de helpende hand van schoonheidsspecialiste Charmaine zag ze er heel gewoon uit met haar kort geknipte haar.

Grace zat naast Angel. De afgelopen dagen was ze niet zo dicht bij hem in de buurt geweest. Het viel niet mee om als beesten tekeer te gaan met vijf andere mensen in huis.

Maar Andrea zat aan de andere kant naast Grace en dat was geweldig. Sinds ze hadden gewinkeld konden ze beter met elkaar opschieten. Ze vielen elkaar niet om de hals, maar ze waren vriendelijk tegen elkaar. Dat was al een enorme overwinning.

Ze zaten allemaal te wachten tot de lopende zitting was afgelopen. Het betrof een student die zijn potlood had gevent op een zuipfeestje. Zijn uitspatting was nu op YouTube te zien en dat wilde hij verbieden.

“Ik heb wel eens mijn kont laten zien toen ik net zo oud was. Niet voor medestudentes, maar voor een hele groep cheerleaders”, fluisterde John LeDeux tegen Angel. “De cheerleaders vonden het niet erg, maar de coach was geen kenner van goede Cajun-billen.”

“Waarom verbaast dit me niet?”

“Jij hebt anders heel wat meer blootgegeven voor Playgirl.”

“Maar dat had veel voordelen.”

“Ja, dat kan ik me voorstellen.”

De twee kerels grijnsden naar elkaar.

“O, lieve hemel! Is dat John LeDeux op de eerste rij?” vroeg rechter Lightley. “Wat doet die politieagent hier?” Hij keek even in de papieren die voor hem lagen. “Dat wordt vast interessant”, mompelde hij.

John fluisterde tegen Angel: “Ik kende Lightley al toen hij nog geen rechter was. Ik ging om met zijn zoon Fred, ofwel Zippo.”

Angel begreep dat die bijnaam iets te maken had met de gulp van Fred en hij was niet verbaasd.

De gerechtsdienaar kondigde de volgende zaak aan: “Dit is de zaak Houma versus Louise Rivard. Ze wordt beschuldigd van verzet bij arrestatie en van het aanvallen van een politieagent. De beschuldiging van het illegaal dragen van een vuurwapen is geseponeerd, omdat mevrouw Rivard een vergunning bleek te hebben.”

De rechter zette zijn ellebogen op zijn bureau en liet zijn kin op zijn gevouwen handen rusten. “Hallo, Louise.”

Tante Lulu wuifde even. “Hoi, Bob.”

Ze kenden elkaar blijkbaar.

Angel was wederom niet verbaasd.

Luc stond op en zei tegen de rechter: “Ik ben Luc LeDeux en ik vertegenwoordig de beklaagde.”

“John én Luc LeDeux in mijn rechtszaal? Waar heb ik dát aan te danken? Waarom ben ik deze week niet op vakantie gegaan?”

Luc negeerde zijn opmerking en vervolgde: “Edelachtbare, misschien kan ik met de aanklager tot een overeenkomst komen. Dan hoeft de bejaarde beklaagde niet te getuigen.”

De openbaar aanklager was duidelijk geïntimideerd door de onmiskenbare relatie tussen de rechter en de familie LeDeux. Hij knikte instemmend.

“Helemáál niet!” riep tante Lulu, en ze sprong op. Luc zei dat ze moest blijven zitten, maar ze negeerde hem. “Ik wíl juist getuigen en van dealtjes moet ik niks hebben! Ik ken mijn rechten. Ik kijk altijd naar die tv-serie over de rechtbank!”

Luc kreunde van schaamte. Ze had nog zo beloofd om haar mond te houden.

“Trouwens, mijn familie en vrienden zijn van ver gekomen om voor me te getuigen. De lieve schatten!” Ze gebaarde naar de mensen die achter haar zaten en wierp Stanley zelfs een kushandje toe. Ze straalde als een geboren actrice.

De rechter keek met grote ogen naar de toeschouwers. “Willen al deze mensen voor je getuigen? Hoeveel zijn het er?”

Luc mompelde iets.

“Hoeveel? Ik versta u niet.”

“Drieëntwintig.”

“Drieëntwíntig? Dan wordt de zaak geseponeerd.” De rechter sloeg met zijn hamer op zijn bureau en de aanhangers van tante Lulu juichten uitgelaten. Nu hamerde de rechter om stilte. “Nog één ding, mevrouw Rivard”, zei de rechter toen het rustig was. “Als u weer eens op hol slaat, wacht dan tot ik op vakantie ben.”

“Zeker weten, rechter”, antwoordde ze, en ze deed een vreugdedansje voor de neus van de politieagent die ze zogenaamd had aangevallen. Toen vroeg ze aan de rechter: “Zeg Bob, hoe is het met je moeder?”





Ook nalatigheid kan gevolgen hebben…





Angel wist dat hij het had verbruid. Hij kon het echter niet langer uitstellen. Grace moest het weten.

De afgelopen week hadden ze niet veel met elkaar gesproken. Ze konden zich immers nooit afzonderen met vijf anderen in huis.

Door samen in één huis te wonen kon Lena echter het voogdijschap over haar broers en haar zusje krijgen. Tussen Grace en Andrea ging het goed. Als alles eenmaal in orde was met de Duvals, zou Andrea bij Grace intrekken. Andrea en Lena zouden in de herfst aan de universiteit gaan studeren. Andrea zou op kamers gaan in Baton Rouge en Lena ging forenzen naar een dependance van de universiteit in Alexandria.

“Gracie, ik moet met je praten”, zei Angel, terwijl hij het terras achter het huis op liep. Ze zat met Lena te luisteren naar de muziek van Lena’s ouders.

Grace schrok en stond meteen op.

“Laten we een stukje gaan wandelen”, zei hij, en ze liepen een bospad op.

“Wat kijk je ernstig”, zei ze in een poging de spanning te verbreken, maar ze hoorde zelf haar stem trillen. “Andrea zei dat je met Ronnie had gebeld. Wil je vandaag vertrekken? Ga je toch weg voordat de hoorzitting is geweest?”

Haar vraag verbaasde hem. “Nee, dat is het niet. Ik heb beloofd dat ik zou blijven tot de zitting en dat doe ik ook. Kan het je iets schelen dat ik straks wegga?”

“Natuurlijk kan het me iets schelen.” Ze legde haar hand op zijn onderarm. “Ik waardeer het echt dat je me zo goed hebt geholpen.”

“Op waardering zit ik niet te wachten.” Vraag me alsjeblieft of ik wil blijven, Grace! dacht hij. Alsjeblieft!

Ze knipperde met haar ogen om haar tranen te bedwingen. “Andrea - en de kinderen - zijn erg op je gesteld.”

En jij? dacht Angel.

“Ze zullen je missen.” Grace slikte. “Ik zal je ook missen.”

Vraag dan of ik wil blijven, verdorie!

Toen ze dat niet deed, schoof hij haar hand van zijn arm. Zwijgend liepen ze door. Ze kwamen bij de boomstronk waar ze een paar weken geleden hadden gezeten. Hij schopte ertegenaan om eventuele slangen te verjagen en ging toen zitten.

“Andrea heeft je geaccepteerd als haar moeder”, zei hij. “Zal dat je leven veranderen, denk je? Zul je toch gaan trouwen, kinderen krijgen en een normaal leven leiden?” Angel baalde van de sombere klank van zijn stem.

“Ik vind mijn leven nu al normaal!”

“Maak je niet zo druk.”

“Mijn leven is nog steeds niet helemaal op de rails, Angel. Ik kan mijn toekomst niet voorspellen.”

Nu wist hij meteen welke plaats hij in haar leven zou innemen. Geen enkele. “Luister. Wanneer moet je weer ongesteld worden?”

“Wát?” piepte ze.

“Sst! Wil je dat iedereen het hoort?”

“Waarom wil je dat weten? Je hebt toch iedere keer een condoom omgedaan?”

Hij voelde zijn gezicht gloeien van schaamte. “Eén keer ben ik… Die eerste nacht in het huis van Lena. Niet kwaad worden, Grace. Ik was zo opgewonden dat ik het… Nou ja, ik wil alleen weten of je zwanger bent.”

Geschrokken ging ze naast hem zitten. “Mijn menstruatie kan iedere moment komen. Dat condoom is niet alleen jouw verantwoordelijkheid, Angel. Ik heb er ook niet aan gedacht. Maar zwanger… Dat kan toch zeker niet?”

Moet ik haar nu ook al uitleggen waar baby’s vandaan komen? Je zou denken dat ze dat onderhand wel weet. Het is al moeilijk genoeg dat Miles van tien zulke vragen stelt. “Zou dat zo verschrikkelijk zijn?”

“Dat is het ergste wat me op dit moment kan overkomen.”

Met die woorden sloeg ze zijn hoop de bodem in. Het krijgen van zíjn kind zou het ergste zijn…

Grace zag hoe teleurgesteld hij was. “Stel het je eens voor, Angel. Andrea is net in mijn leven gekomen. We moeten samen proberen een relatie van moeder en dochter op te bouwen. Een báby zou nu helemaal niet welkom zijn.”

“Wanneer zijn baby’s dán welkom bij jou?” vroeg hij scherp.

“Je weet wat ik bedoel.”

“Nee, dat weet ik niet. Maar je vertelt het me toch als je zwanger bent?”

“Natuurlijk, maar wat wil je doen als het…” Ze maakte haar zin niet af.

“Ik zou niet zo dom zijn om je nog een keer ten huwelijk te vragen, maar ik zou wel voor mijn kind willen zorgen. Als je het wilt houden, tenminste.”

Ze schokte even met haar hoofd naar achteren, alsof hij haar een klap in haar gezicht had gegeven. Dat was precies wat hij zonet had gevoeld.

Boos en verdrietig stond hij op. Hij keek haar kwaad aan. “Ik wil nog wel zeggen dat ik de gelukkigste man op aarde zou zijn, als je een kind van me kreeg. Jammer dat jij er totaal anders over denkt.”

Hij liep weg en hoorde haar niet zeggen: “Ik zou ook gelukkig zijn, Angel. Echt waar.”





Hoofdstuk 20





Ze was de Lieve Lita van het moeras…





Grace overwoog tante Lulu om advies te vragen. Ze moest dus wel heel erg in de war zijn.

Terwijl ze de oude vrouw naar haar cliënten bracht had ze de gelegenheid met haar te praten. Ook thuis hadden ze de hele dag het rijk alleen. Angel en René LeDeux waren met alle kinderen rivierkreeft gaan vangen. Als de vangst goed was, zouden ze vanavond een feestje bouwen.

“Wie gaan we vandaag bezoeken?” vroeg Grace.

“Elvira Benoit. Ik wil haar de kruidenthee geven die ik Baby Blues heb genoemd. De dokter heeft haar niet kunnen helpen.”

“Een postnatale depressie kan behoorlijk zwaar zijn, begrijp ik.”

“Vooral als je al acht kinderen hebt.”

“Misschien moeten we in plaats van thee een groot pak condooms meenemen voor haar echtgenoot”, opperde Grace.

“Of een knoop in zijn piemel leggen.” De oude dame giechelde ondeugend. “Elvira knapt wel weer op. Haar tante Celie logeert bij haar en helpt haar met alles. Mijn thee zal Elvira weer een beetje energie geven. Heb je die snijbiet uit de moestuin meegenomen?”

“Ja hoor. Het is trouwens ongelooflijk hoeveel groente je kunt oogsten in zo’n kleine moestuin.”

“Mijn geheim is alligatormest. Niet lachen, ik meen het! En eekhoornmest is het beste voor mijn rozen. Maar kippenstront is nergens goed voor, als je het mij vraagt. Bah!”

“Als jij het zegt.”

“Trouwens, ik zaai zoals de indianen dat doen. Op dezelfde plek kunnen drie verschillende planten gedijen: één die wortels vormt, één die lange uitschieters krijgt en één die pollen maakt.”

Grace was onder de indruk van haar enorme kennis van kruiden en planten. “Wie wil je vandaag nog meer bezoeken?”

“Leroy Daigle heeft een versterkend tonicum nodig. Hij is veel afgevallen na de chemokuur. Ik heb geconcentreerd rendiermerg bij me, maar hij kan nog beter bouillon maken van schenkel met veel extra botten erbij. Als het afkoelt, moet het zo dik zijn als gel. Dat is veel lekkerder dan die gedroogde troep. Mijn moeder maakte het minstens één keer per week voor ons. Heerlijk! Misschien maak ik ook een grote pan. Op de terugweg kunnen we even langs de slager rijden. O ja, misschien wil Leroy mijn thee proberen die soms helpt tegen prostaatkanker.”

“Met zegepalm en duizendblad?”

“Precies. Doe er ook maar een beetje zoethout bij.”

“Oké.” Grace schreef het op in haar notitieboekje. “En we moesten ook zalf tegen luieruitslag meenemen voor die tweeling.”

“Die moeder is heel dom. Ik heb al zo vaak tegen haar gezegd dat ze gewoon vaseline op die billetjes moet smeren. Toch blijft ze die dure, geparfumeerde rotzooi kopen die hun huidje irriteert.”

Daarna hadden ze het nog even over Lena en de kinderen en over Andrea. Toen zei tante Lulu ineens: “Nou, voor de draad ermee, meisje. Wat zit je echt dwars?”

“Angel.”

“Dat dacht ik al.”

“Ik ben bang dat hij nooit meer zal terugkomen, als hij weggaat.”

“Waarschijnlijk niet.”

“Dank je. Daar heb ik veel aan.”

“Ik kan je niet helpen als je zelf niet weet wat je wilt.”

“Ik wil…”

Tante Lulu trok haar wenkbrauwen een beetje ironisch op.

“Ik wil dat hij blijft. Denk ik. Maar ik weet niet onder welke voorwaarden. Begrijp je wat ik bedoel?”

Tante Lulu knikte. “Als vriend, minnaar, echtgenoot of alle drie.”

“Precies.”

“Jullie zijn toch met elkaar de koffer in gedoken? Dan is het erg moeilijk om weer gewoon vrienden te worden. Misschien wil hij blijven als je minnaar, maar dat zou hij vast niet lang volhouden. Hij wil meer. Bovendien moet God niks hebben van al dat zondigen.”

“Wil God dat we gaan trouwen? Weet je dat zeker?” Grace probeerde er een grapje van te maken.

Maar tante Lulu kon er niet om lachen. “God houdt niet van seks buiten het huwelijk, maar hij wil het een tijdje door de vingers zien als het goed afloopt. Anders is het alleen maar lust.”

“En is dat verkeerd?”

“Dat weet je zelf ook wel.”

“Ik weet dat Angel wil trouwen en kinderen van zichzelf wil.” Grace wilde er nog niet over beginnen dat ze misschien zwanger was.

“Zou het zo erg zijn om een kind van hem te krijgen?”

“Dat heeft Angel me ook gevraagd.”

“En wat heb je gezegd?”

“Niets”, loog ze.

Tante Lulu zag het aan haar gezicht. “O Grace! Je hebt hem vast diep gekwetst.”

“Maar hij heeft me niet ten huwelijk gevraagd! Niet meer na vorig jaar.”

“Dat zal hij ook nooit meer doen.”

“Wát?” Grace was nu echt geschokt door haar directheid.

“Die jongen heeft zijn gevoelens te vaak blootgelegd. Het is nu jouw beurt om hem te vragen. Als je hem wilt, tenminste.”

Daar was Grace al bang voor. De kaarten waren gedeeld, het spel was begonnen. Nu moest ze all-in gaan of passen. Ze wist niet of ze de moed had voor zo’n grote beslissing. Bovendien was ze een hopeloos geval. Welke man zou haar willen? Plotseling hoorde ze iets. Ze keek opzij naar tante Lulu. “Hoorde je dat?”

“Wat?”

“De donder.”

“Nee.” Lulu kneep haar ogen tot spleetjes en keek haar even onderzoekend aan. Toen grinnikte ze. “Dat is een teken uit de hemel. Sint Judas luistert naar ons.”





De ene keer zijn menstruatieklachten erger dan de andere keer…





Grace vierde het door de koelkast in haar huisje leeg te halen. Ze had nog steeds die belachelijke verlovingsring om. En ze huilde tranen met tuiten.

Ze was niet bepaald in een feeststemming, ofschoon Lena die ochtend tijdens de hoorzitting het officiële voogdijschap over haar broers en haar zusje had gekregen. Een jaar voorwaardelijk en als het goed ging definitief.

Luc LeDeux was echt een geweldige advocaat. Hij had die rechter zelfs een paar keer laten glimlachen.

De jongelui wilden geen feestje bij tante Lulu. De hele familie LeDeux en hun vrienden waren naar restaurant de Cagey Cajun gegaan, waar altijd een Zydeco-band speelde. Na het eten was een aantal van hen nog naar de bioscoop gegaan, maar Grace was voor het dessert al vertrokken.

Angel had haar vandaag iets te vaak gevraagd of ze zwanger was. Na de laatste keer had ze gesnauwd: ‘Als je dat nog één keer vraagt, zorg ik dat je een gevállen engel wordt. Door je een enorme oplawaai te geven!’ Daarop had hij nuchter geantwoord: ‘Iemand voelt zich vandaag niet zo lekker.’

De hele maand al niet, eigenlijk.

Ze had hem niet gevraagd bij haar te blijven, al had tante Lulu dat wel geadviseerd. Grace durfde niet. Bovendien wilde ze dat hij voor háár bleef, niet omdat hij zich verplicht voelde als ouder van een kind.

Bovendien had Angel een tijd staan praten met een mooie blondine aan een andere tafel. Val, René’s vrouw, had haar aan hen voorgesteld. De blonde schoonheid was makelaar en werkte voor projectontwikkelaar Simone Fontenot Breaux, de moeder van Val. ‘Je moet ook eens met haar praten’, had Angel tegen Grace gezegd.

Ja, dat zal wel.

‘Ik meen het. Ze is erg interessant.’

‘En ik kan je wel honderd moppen vertellen over domme blondjes.’

‘Gracie! Je bent jaloers!’ Zijn zelfingenomen glimlach had haar enorm geïrriteerd.

De genadeklap kwam voor Grace toen ze thuiskwam en haar menstruatie was begonnen. Ze kreeg meteen hoofdpijn en buikkramp. Haar humeur zakte beneden ieder peil.

Daarom was ze nu al een uur aan het huilen en schoonmaken tegelijk. Wie had gedacht dat ze zo teleurgesteld zou zijn, omdat ze níét zwanger bleek te zijn? Wie had gedacht dat ze diep in haar hart toch wilde trouwen en kinderen wilde krijgen? Ze had jarenlang volgehouden dat het niets voor haar was. Gisteren nog.

Wat nu?

Ze wist het echt niet meer.





O, mijn liefje…





Angel schrok toen hij bij Grace kwam. Ze zat op de vloer met haar bovenlichaam in de koelkast te snikken. Hij had wel eens gehoord dat mensen hun hoofd in de oven staken, maar in de koelkast… Bovendien had Grace geen zelfmoordneigingen. Hier was iets vreemds aan de hand.

“Grace?”

Van schrik stootte ze haar hoofd tegen het metalen rekje in de koelkast. “Au!” Ze kwam uit de koelkast en wreef over de bult. Met haar andere hand wreef ze de tranen van haar wangen. Hij zag dat ze nog steeds de goedkope verlovingsring droeg, terwijl dat niet meer nodig was. Dat was een wel erg zielige strohalm waar hij zich aan vastklampte, maar hij had nu eenmaal weinig houvast bij Grace.

“Waarom huil je?”

“Ik huil niet. Dat komt door de ammonia in het schoonmaakmiddel”, loog ze. “Wat doe je hier?”

“Leuke begroeting.”

“En waar is je vriendinnetje?”

“Welk vriendinnetje?”

“Die sexy blonde makelaar.”

“O, dát vriendinnetje!” Angel grijnsde naar haar.

Hij zag dat Grace die grijns graag van zijn gezicht wilde slaan. Vooral toen haar blik viel op het doosje in zijn hand. O jee! Voordat hij het kon uitleggen stond ze hem al met haar handen in haar zij woest aan te kijken. “Heb je een zwangerschapstest gekocht? Idioot! Wat heb ik nu al duizend keer gezegd? Je moet óphouden over… Je weet wel! Heb jij geen hersens?”

“Dat zal wel niet, schatje. Ik dacht alleen dat het gemakkelijker voor je zou zijn als je het al wist.”

“Je zult jezelf bedoelen! Dan kun je lekker meteen vertrekken.”

“Ben je gek geworden?”

“Nee, alleen niet zwanger.” Ze barstte weer in tranen uit en wilde langs hem heen de keuken uit lopen.

Angel gooide het doosje op de keukentafel en pakte haar bij de arm. Hij keek haar smekend aan, maar ze keek hem niet aan.

“Wat is hier in vredesnaam aan de hand?”

“Ik ben ongesteld geworden.”

“Huil je dáárom?” Ineens begreep hij dat Grace wel degelijk zwanger had willen zijn van zijn kind. “O Gracie.” Hij tilde haar op en droeg haar naar de kamer. Met haar op schoot plofte hij in de schommelstoel. Samen schommelden ze en samen huilden ze om een niet-bestaand kind dat achteraf toch gewenst bleek te zijn.

Toen Grace uit was gehuild, had ze helemaal geen energie meer. Angel droeg haar naar de slaapkamer, kleedde haar uit tot op haar ondergoed en legde haar op het bed.

“Niet weggaan.”

“Ik ga alleen maar naar de badkamer.” Angel kwam even later terug met een glas water, een aspirine en een pilletje tegen menstruatieklachten. Hij wist uit ervaring dat die combinatie het beste werkte bij Grace.

“Dank je.” Ze zag er zo eenzaam en verloren uit.

Angel trok ook zijn kleren uit en kroop in zijn boxershort bij haar in bed. Hij trok haar tegen zich aan, zodat ze met haar hoofd op zijn schouder rustte. “Slaap maar lekker, lieverd. Straks zul je je veel beter voelen.”

“Ik ben blij dat je bent gebleven. Dank je.”

“Waar zou ik naartoe moeten gaan?”

Rond middernacht kwam Andrea thuis. Ze stak haar hoofd om de slaapkamerdeur en was niet verbaasd Angel bij Grace in bed te zien liggen. Dat verbaasde Angel wel.

“Gaat het goed met haar?” fluisterde Andrea.

Angel knikte. “Ze is gewoon uitgeput van alle stress.”

Andrea knikte. “Dat komt ook door mij.”

“Ze zou het niet anders willen.”

Andrea glimlachte verlegen. “Welterusten.”

“Welterusten, lieverd.”

Uren later lag hij nog op zijn rug naar het plafond te staren. Grace sliep erg diep. Af en toe kreunde ze en woelde ze rusteloos. Dan kuste hij haar voorhoofd en streelde hij haar zachtjes tot ze weer rustig werd. Ze waren zo sterk met elkaar verbonden dat het bijna pijn deed. Vooral omdat het deze keer niet seksueel was. Angel moest veel overdenken.

Deze keer moest hij een definitieve beslissing nemen over Grace.

Midden in de nacht kuste hij haar nog een laatste keer. Hij deed zijn broek en shirt aan en sloop zachtjes de slaapkamer uit. In de keuken schreef hij Grace een briefje. Er was zoveel te zeggen, maar dat zou hij later zelf doen. Eerst moest hij alles op een rijtje zetten. Daarom schreef hij alleen:

Grace, sorry dat ik er niet was toen je wakker werd. Ik moet een aantal belangrijke zaken regelen. Ik ben snel weer terug. Dan praten we verder.

A.





Een probaat middel tegen vrouwelijke depressie? Een cowboy!





De volgende ochtend werd Grace heel ontspannen wakker.

Nee, ze was niet zwanger. Het had haar echter diep geraakt dat Angel net zo verdrietig was als zij. Hij had haar de hele nacht zo lief getroost.

Grace rekte zich uit en ging rechtop in bed zitten. Het eerste wat ze zag was de goedkope, maar voor haar onbetaalbare verlovingsring aan haar vinger. Ze glimlachte ernaar. Toen merkte ze pas dat Angel niet bij haar in bed lag. Ze hoorde hem ook niet in huis lopen. Misschien was hij op de bank gaan liggen, omdat Andrea ook thuis was.

Haar vredige gevoel verdween op slag toen ze opstond en zijn korte, zakelijke briefje las. Het was niet eens ondertekend met ‘kusjes’ of ‘liefs, Angel’.

Wat een ongevoelige hork!

Toen haar woede een beetje was gezakt, putte ze troost uit de gedachte dat hij zou terugkomen. Dat was tenminste iets. Bovendien moest ze zelf ook van alles regelen. Angel was zo slim geweest om de zwangerschapstest in de vuilnisbak te gooien voor Andrea - of nog erger: tante Lulu - die zou vinden.

Een aantal dagen verstreken en Grace had nog niets van Angel gehoord. Ze nam zich voor hem niet te bellen. Maar stel dat hem iets is overkomen, dacht ze. Toen belde ze Ronnie om te vragen of zij Angel had gezien.

“Ja”, antwoordde Ronnie kortweg.

“Gaat hij weer werken voor Jinx?”

“We hebben het erover gehad, maar…”

Grace kende Ronnie al jaren en haar koele toon kwetste haar. “Ik wil je niet lastigvallen, Ronnie.”

“Je valt me niet lastig, Grace. Dat is het niet. Alleen… Angel heeft me dingen verteld die ik geheim moet houden.”

“Dat geeft niets.” Dat gaf heel véél!

“Hij moet een aantal zaken op een rijtje zetten.”

Wie niet? dacht Grace kwaad.

“Geef hem een kans, Grace. Angel is een fantastische kerel.”

“Ik was bang dat hem iets was overkomen, omdat ik al dagen niets van hem heb gehoord. Een fantastische kerel zou even bellen om te laten weten dat alles in orde is.”

“Dat is waar. Ik zal met hem praten, Grace.”

Dat betekende dat Angel nog steeds in New Jersey was. “Laat maar zitten.”

Op de vijfde dag hield Grace het echter niet meer uit en belde ze zijn mobieltje. Ze belde drie keer en de laatste keer liet ze een boodschap achter: “Bel me terug.” Ze deed hetzelfde op de zesde, de zevende en de achtste dag. Toen gaf ze het op. Hij belde niet terug.

Grace was er kapot van.

De negende dag had ze met tante Lulu afgesproken in het wellnesscentrum van Charmaine. De oude dame had een verwendag voor haar geregeld om Grace te troosten en om haar vijfendertigste verjaardag te vieren. Zelf had Grace haar verjaardag het liefst overgeslagen, maar dat zou tante Lulu nooit accepteren.

Grace kreeg een complete behandeling met gezichtsbehandeling, manicure, pedicure, body scrub en cellulitisbehandeling, afgesloten door een lichaamsmassage en een donkere spoeling om de eerste grijze haren te verbergen die Grace onlangs had ontdekt. Nee, ze was niet van plan te vieren dat ze die had, al had een trendy magazine dat aangeraden.

“Heb je al iets van die sukkel gehoord?” vroeg tante Lulu toen ze naast elkaar op massagetafels lagen te wachten.

Grace schudde haar hoofd.

“Maak je maar geen zorgen, meid. Mannen zijn soms heel dom. Hij komt vast terug. Ik heb wel iets opgevangen.”

“O ja?”

“Als ik jou was, zou ik Ardith Smith in Houma bellen.”

“Wie is dat?”

“Dat is de makelaar die we een paar weken geleden hebben ontmoet in de Cagey Cajun, weet je nog?”

“O ja, die blonde Barbie. Waarom zou ik haar moeten bellen?”

“Charmaine heeft via via gehoord dat Angel contact met Ardith heeft gehad. Een paar keer zelfs.”

Grace slikte haar tranen weg. De ploert! De vuile verrader! Maar hij is niet met me getrouwd, dacht ze toen. Niet eens verloofd, trouwens. Grace keek even naar de ring met de grote nepdiamant, die ze nog steeds droeg.

Een vrouw van middelbare leeftijd kwam de kamer binnen. Ze droeg witte orthopedische schoenen, een witte broek en een witte jas. Ze had haar haren pikzwart geverfd en haar lippenstift was knalrood. “Leuk u weer eens te zien, mevrouw Rivard. Wat ziet u er mooi uit met dat groene haar.”

Grace zou het niet mooi noemen, maar opvallend was het wel en dat was vast de bedoeling.

“Het had niet groen moeten worden, maar champagneblond. Nu zit ik met dit limoenhoofd, ha ha! ‘Dat krijg je als je gebleekt haar wilt kleuren’, zei Charmaine nog. Maar ik vind het best leuk.”

“Ja, het ziet er pittig uit!”

Tante Lulu knikte naar Grace. “We moeten Grace ook wat meer pit geven.”

Als je het maar laat, dacht Grace.

“Dit is mijn vriendin en assistente Grace O’Brien. Ze gaat zich binnenkort verloven met een spetter van een kerel, dus ze moet er op haar best uitzien.”

O nee!

“Gracie, dit is Erline Vincent. Haar moeder was een van mijn beste vriendinnen. Ze is onlangs voorgoed vertrokken.”

Grace knikte naar Erline. “Gecondoleerd.”

“O, ze is niet overleden. Ze is verhuisd naar zo’n seniorencommune bij Baton Rouge.”

Terwijl Erline tante Lulu naar buiten reed, hoorde Grace de oude dame zeggen: “Kun je die golfbaldeukjes uit mijn billen duwen? Ik heb vanavond een afspraakje.” Daarna hoorde ze het geluid van tante Lulu’s gegiechel in de gang verdwijnen.

Toen werd het heerlijk rustig in de kamer. Grace viel zelfs even in slaap. Ze werd wakker toen ze een diepe stem hoorde. “Hallo! Ik ben Roy.”

Goeie genade! dacht Grace geschrokken. Ze hebben een man gestuurd! Moet hij mijn cellulitis masseren? Ik ga straks iemand wurgen en ik weet nu al wie.

Toen ze haar ogen opendeed, viel Grace bijna van de massagetafel van verbazing. Roy leek wel op Roy Rogers, de cowboyheld. Hij droeg een laag hangende spijkerbroek, een cowboyhoed en -laarzen, maar geen shirt. Hij had alleen een rode zakdoek om zijn hals geknoopt. Echt een type voor Charmaine, wist Grace meteen.

“Is dit een grapje? Zoals zo’n verrassingsfeestje met strippers?”

Lachend zette Roy zijn massageolie en andere attributen klaar. Hij had ook een vreemd langwerpig voorwerp met een dikke rubberen borstel op het eind dat een beetje op een vibrator leek. “Nee, ik ben geen stripper. Ik ben professioneel geschoold massagetherapeut en ik schrijf een proefschrift over sportmassage aan de universiteit van Tulane.”

“Weet je zeker dat je geen Chippendale-danser bent?”

“Ik kan voor geen meter dansen.”

Alsof dat een vereiste was voor een Chippendale…

“Iemand van de Village People dan?”

“Ik ben geen homo.” Hij stak trots zijn kin in de lucht en vroeg: “Hebt u liever een andere therapeut, mevrouw? Deze reactie krijg ik wel vaker. Mensen beoordelen anderen nu eenmaal op hun uiterlijk.”

Die zit, dacht Grace. Nu kan ik geen kant meer op. “Natuurlijk niet. Ga je gang maar.” Maar als hij me nog één keer ‘mevrouw’ noemt, ben ik weg.

Grace gaf geen kik toen hij een cd opzette. Niet met rustgevende vogelzang, maar met countrymuziek. Ze hoorde Rascal Flatts zingen dat hij smolt. Wat toepasselijk, dacht ze.

Roy neuriede mee en verwarmde de massageolie in zijn handen voordat hij haar gespannen schouders begon te masseren. Toen hij eenmaal was begonnen, smolt Grace ook bijna. “Ik kan zeker geen foto krijgen van jou, terwijl je me masseert?”

“Zo, u bent snel van gedachten veranderd.” Hij grinnikte. “Ik weet het niet. Hoezo?”

“Die wil ik naar iemand opsturen.”





Hoofdstuk 21





Alles liep zo lekker…





Sinds Angel Grace twee weken geleden had achtergelaten in de rivierdelta was hij al een keer terug geweest in Louisiana. Nu vertrok hij opnieuw naar het zuiden.

Vorige week was hij bij de makelaar en de architect geweest. Dat betrof één van de zaken die hij op een rijtje moest zetten.

De verkoop van zijn huis in New Jersey had hij ook geregeld. Hij had het te koop willen zetten. Twee dagen na zijn gesprek met de makelaar was het echter al verkocht. Voor een miljoen dollar. Het was dan ook een heel luxe appartement met prachtig uitzicht over zee. Nu had Angel geen enkele band meer met de oostkust.

Hij was vertrokken naar Louisiana in zijn bestelwagen met open laadbak. Die had hij volgestouwd met alle spullen die hij wilde houden. Zijn Harley Davidson stond op de aanhangwagen. Hij had zijn klassieke sportwagen verkocht, wat ook een flink bedrag had opgeleverd.

In het handschoenenvakje van zijn auto zat een mooi fluwelen doosje van Cartier.

Angel had zelfs de ouders van Grace opgespoord. Ze bleken allebei al jaren dood te zijn. Grace zou er waarschijnlijk niet om rouwen.

Na zijn vertrek uit New Jersey was Angel eerst naar Philadelphia gegaan om Alexander Pappas op te sporen. Angel wilde die Griek eerst ontmoeten voordat hij Andrea zijn adres gaf. Op die manier kon hij haar veel verdriet besparen, als de man zijn dochter niet wilde zien. Pappas bleek juist heel geïnteresseerd te zijn in zijn onbekende dochter.

Bovendien wilde Angel dat Grace geen onduidelijkheden meer in haar leven had als hij haar over zijn plannen vertelde. Dat kon nog tegenvallen. Alexander Pappas was gescheiden, aantrekkelijk - als je van Griekse goden houdt - en stelde veel te veel vragen over Grace. Toen Angel met veel tegenzin antwoord gaf, vroeg Alexander wat zijn relatie was met Grace. ‘We zijn verloofd’, had hij gezegd. Dat was niet helemaal gelogen…

En nu was Angel eindelijk terug in Louisiana. Hij kon nu al zijn kaarten open op tafel leggen en hopelijk deze keer zijn hartenvrouw winnen. Hij reed langs de huisjes van Grace en tante Lulu. Hun auto’s stonden er niet, maar dat had hij ook niet verwacht. Ze waren vandaag waarschijnlijk naar een vergadering van de stichting. Ongeveer een kilometer voorbij het huis van Grace sloeg hij een onverharde weg in die naar Sweetland ging. Dat was een verwaarloosd Cajun-landhuis met veel grond waar vroeger een rietsuikerplantage was. Het stamde van voor 1861. Dat was het jaar waarin de Amerikaanse burgeroorlog uitbrak, en waarin veel mooie huizen waren verwoest. Oudere huizen waren dus zeldzaam en meestal erg gewild. Dit huis stond echter al heel lang leeg. In het tropische klimaat van Louisiana duurde het niet lang voor het onbewoonde huis was veranderd in een jungle. Toch kon je nog goed zien hoe mooi het ooit was geweest en weer zou kunnen worden. Angel had zelfs een afbeelding gezien van het huis in volle glorie. Er liep van het landgoed een brede laan naar Bayou Black met aan weerszijden enorme, eeuwenoude eiken. Die moesten de wind en de regen tegenhouden als de vroegere bewoners in hun koets op weg gingen. Het huis zelf was wit met een prachtige versierde gevel. Het had niet helemaal gaaf de tijd doorstaan, maar het dak was nog opvallend goed. Het huis had drie verdiepingen. Buiten tegen de gevel liepen vanaf de begane grond twee sierlijke stenen trappen naar de tweede en destijds belangrijkste verdieping. De begane grond was vroeger voor de keukens en andere functionele vertrekken. Op de tweede verdieping bevonden zich de woon- en slaapvertrekken van de eigenaar en zijn gezin. Op de derde verdieping waren de slaapkamertjes van het personeel gevestigd. Op het landgoed stonden nog meer oude gebouwen, waarvan sommige zelfs slavenonderkomens waren geweest.

Op weg van en naar Remy’s woonboot was Angel er steeds langsgereden. Dit huis een opknappertje noemen was wel erg zwak uitgedrukt en het stikte er van de slangen. Maar het huis trok hem enorm aan. Hij hoopte dat Grace het ook mooi zou vinden. Hij was vanaf vandaag namelijk de trotse eigenaar van het landgoed.

Angel parkeerde de auto voor het landhuis en stapte uit. Met zijn handen in zijn zij keek hij even vol bewondering naar zijn nieuwe bezit. Toen reed hij naar een bijgebouw, dat nog een goed dak had. Hij koppelde de aanhanger los en zette zijn motor erin. Die zou binnen de kortste keren vol zitten met slangen. Angel ging een goed kapmes kopen om de wilde planten weg te halen en een speciale stok om slangen mee te vangen. Daarna zou hij zich in het huis van Grace douchen en verkleden. Hij wist immers waar ze altijd de sleutel verstopte.

Daarna was het tijd om Grace alles te gaan vertellen.





Hij had iets moois voor haar…





Het was twee weken geleden dat Grace hem voor het laatst had gezien. Nu liep ze het hoofdkantoor van Starr Foods binnen om een vergadering van de Louisiana Hope Foundation bij te wonen. Andrea had haar afgezet en was zelf doorgereden naar de universiteit in Baton Rouge, waar ze vandaag toelatingsexamen ging doen. Andrea en Andy LeDeux zouden daarna samen uit eten gaan. Grace kon met tante Lulu en Remy terugrijden naar huis.

Tante Lulu had tegen Grace gezegd dat ze zich leuk moest aankleden. Na afloop van de vergadering waren ze namelijk uitgenodigd voor een feestelijk buffet bij Remy. Tante Lulu had niet gezegd ter ere waarvan.

Daarom droeg Grace haar witte halterjurk met de grote rode pioenrozen, hoewel die jurk wel pijnlijke herinneringen opriep. Misschien zou ze vanavond in deze jurk een leuke man ontmoeten en leukere herinneringen maken. Toch voelde ze weerzin bij de gedachte met een andere man naar bed te gaan en een relatie te beginnen. Grace wist dat ze verder moest met haar leven, maar daar was ze nog niet aan toe.

Grace ging in de vergaderruimte naast tante Lulu zitten, die haar even bemoedigend in haar arm kneep.

Er waren maar negen aanwezigen. Grace vermoedde dat Samantha Daniels afwezigheid heimelijk betreurde. Samantha genoot ervan hem op stang te jagen. Aan de kant van de familie LeDeux zaten behalve tante Lulu ook Luc, René en Remy. Van de familie Starr waren Samantha, Stanley, tante Dot en Angus gekomen.

Nadat de notulen van de vorige vergadering waren goedgekeurd gaf penningmeester Angus de laatste financiële cijfers door. Toen vroeg Samantha tante Lulu een verslag te geven over de Duval-kinderen en hun nieuwe huis.

Tante Lulu droeg een lavendelkleurig broekpak en voor een feestelijk tintje had ze een - jawel - lavendelkleurige spoeling in haar grijze haar. Haar nagels waren gelakt met lavendelkleurige lak en minuscule paarse viooltjes. Ze had vast de hele ochtend in Charmaines schoonheidssalon gezeten.

Stanley droeg een wit pak met een rode anjer en lavendelbloemen in zijn knoopsgat. Hij gaat zeker mee naar het feestje, dacht Grace. Ze moest tot haar verdriet toegeven dat die twee bejaarden meer geluk in de liefde hadden dan zij, hoe ongelooflijk dat ook was.

Tante Lulu deed verslag van haar avonturen in de gevangenis en de rechtbank. Daarna vertelde ze dat de kinderen het heel goed hadden in hun nieuwe huis. Ze beëindigde haar verslag met de woorden: “We hebben veel geleerd van dit project. Bijvoorbeeld dat we moeten ingrijpen voor er echt een crisis ontstaat in gezinnen. We zijn nieuwe ideeën aan het formuleren.” Toen iedereen applaudisseerde, keek ze stralend de kring rond.

Daarna werd er besproken wat de stichting kon doen voor de familie Arnaud.

Samantha vermeldde verder wat voor wensen mensen hadden ingestuurd en welke ze werkelijk konden vervullen. Tante Dot vertelde dat ze bezig was een database op te zetten van gezinnen in nood.

“We hebben een pand nodig waar we gezinnen tijdelijk kunnen opvangen tot ze definitieve woonruimte krijgen”, merkte tante Lulu slim op. Vreemd genoeg keek ze Grace indringend aan toen ze dit zei.

Grace dacht diep na over dat idee, waardoor ze niet in de gaten had dat er iemand naast haar kwam zitten. Ze rook zijn aftershave voordat ze zag wie het was.

“Hallo, lieverd, ik ben terug.”

Langzaam draaide ze haar hoofd in zijn richting. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was zat Angel gladgeschoren en netjes gekleed naast haar. Hij had ook nog het lef om naar haar te knipogen. Wat een éíkel! dacht Grace. Tegen de andere aanwezigen zei hij: “Sorry dat ik zo laat ben.” Vervolgens pakte hij haar hand vast.

Ze sloeg hem zo hard tegen zijn borst dat hij met stoel en al achteroverviel. Hij kwam rustig weer overeind en pakte zijn stoel. Met een grijns op zijn gezicht zei hij tegen haar: “Ik heb jou ook gemist, schatje.”

Iedereen keek naar Angel en Grace alsof ze niet goed bij hun hoofd waren.

Dat waren ze ook niet. Grace dacht in ieder geval dat ze gek zou worden van boosheid.

“Dus je bent niet blij me te zien”, fluisterde Angel.

“Val dood”, siste Grace, en ze negeerde hem verder. “Ga verder”, zei ze tegen tante Dot.

“Tja, eh… ik zei net dat we…”, stamelde tante Dot.

“Laten we naar buiten gaan”, fluisterde Angel tegen Grace, en hij legde zijn hand op haar schouder.

Ze duwde zijn hand weg. “Als je me nog één keer aanraakt, bijt ik je vingers eraf!”

“Misschien moeten we de vergadering later voortzetten”, stelde Samantha voor.

“Nee, ga rustig verder”, zei Grace, beschaamd dat ze de vergadering stoorde. Ze had zich niet kunnen inhouden.

“Grace en ik gaan wel even naar buiten”, zei Angel.

“Over mijn lijk! Hé! Hou óp! Zet me néér!” Angel had haar uit haar stoel getild en over zijn schouder gegooid. Haar jurk schoof zover omhoog dat haar billen bijna zichtbaar waren.

“Ik hoop dat je geen ondergoed aanhebt”, zei Angel tegen haar billen.

Ze trapte een behoorlijke scène toen Angel de razende Grace via de lift en de grote ontvangsthal naar de parkeerplaats droeg. “Ik ga je vermoorden!” riep ze toen hij het portier van zijn bestelwagen opendeed. Ze zag wel dat hij heel wat bagage in de laadbak onder een dekzeil had verborgen. Angel zette haar op de passagiersstoel en deed snel de deur op het kinderslot. Voordat ze aan de bestuurderskant kon ontsnappen was hij ingestapt.

Hij haalde diep adem en keek haar aan. “Ik ben terug.”

“Dat zal me een zorg zijn!’

Angel schoot in de lach.

Grace staarde hem sprakeloos aan. Die ongelooflijke zak had het lef haar uit te lachen! Toen nam hij haar in zijn armen en kuste hij haar hartstochtelijk. Voor ze naar hem kon uithalen liet haar echter weer los.

Hij startte de motor en reed het parkeerterrein af.

“Waar gaan we naartoe?” beet ze hem toe.

“Naar Bayou Black. Ik wil je iets laten zien.”

“Je hebt niets wat ik wil zien.”

“Weet je dat zeker?”

“Absoluut. Waar heb je al die tijd uitgehangen?”

“In New Jersey, Philadelphia en nog een paar plekken. Ik moest van alles regelen.”

Grace was te kwaad en te trots om ernaar te vragen.

“Ik heb mijn appartement verkocht, het grootste deel van de inboedel, mijn Corvette en mijn vissersboot.”

“Je Corvette? Maar je bent dol op die auto.”

“Ik hou meer van andere dingen.”

Ze durfde hem niet te vragen wat hij bedoelde.

“Het spijt me dat ik je heb gekwetst door zo lang weg te blijven.”

“Wilde je me straffen?”

Hij fronste verbaasd zijn wenkbrauwen.

“Omdat ik je vorig jaar heb afgewezen”, verduidelijkte ze.

“Dat is niet in me opgekomen. Anders had ik… Nee, ik moest definitief afscheid nemen van mijn leven in New Jersey.”

“Heb je mijn berichten op je mobieltje afgeluisterd?”

“Ja, maar ik kon niet terugbellen. Ik was bang dat je me zou tegenhouden. Ik moest alles eerst in orde brengen.”

Grace liet hem weten dat dit een zwak excuus was en dat hij een egoïst was. Hij had haar per slot van rekening kunnen sms’en dat alles in orde was en dat hij aan haar dacht. Maar dat was blijkbaar te veel gevraagd. Daarna weigerde ze nog tegen hem te praten. Toen ze na een tijd langs haar eigen huisje reden, kon ze zich echter niet meer inhouden. “Waar gaan we naartoe?”

“Heb je besloten dat je weer tegen me wilt praten?”

“Ik zou niet te ver gaan, als ik jou was.”

“Is dat een uitnodiging?”

Grace gromde van woede.

“Ik vind het heerlijk als je gromt.” Hij reed een zandweg op waar een afgebroken wegwijzer lag met Sweetland erop. Hij parkeerde de bestelwagen voor het landhuis en zette de motor af. “We zijn er.”

“Waar?”

“Thuis.”

“Wát?”

“Ik heb dit landgoed gekocht.”

“Ben je helemaal gék geworden?”

“Zie je niet hoe mooi het zou kunnen worden?”

“Ik zie een verbouwing die een miljoen gaat kosten. Je kunt het beter slopen!”

Angel liet zijn schouders hangen.

Grace keek hem zwijgend aan. Ze was woedend, maar ook blij dat hij terug was. Ze merkte dat ze hem kwetste met haar gebrek aan enthousiasme. Waarom was het zo belangrijk voor hem wat ze van die bouwval vond?

Met een zucht stapte hij uit. Hij liep om de auto heen en deed het portier aan haar kant open. “Ik zal je een rondleiding geven.”

“Is dat wel veilig?”

Angel grinnikte. “Afgezien van de slangen wel. Ik heb de grootste al namen gegeven. Wacht tot je Wilbur ziet.”

“Dat meen je toch niet?”

“Jawel. Maar kijk eerst eens goed naar het huis voordat je iets zegt.” Hij haalde een foto uit zijn borstzak en gaf die aan haar. Er stond een oud schilderij op van het huis zoals het vroeger was. “Zo moet het worden.”

Grace kon wel zien dat het vroeger heel mooi was geweest. “Wanneer? Over twintig jaar?”

“O, wat heb je weinig vertrouwen.”

“Sinds wanneer heb jij zovéél vertrouwen?”

“Sinds ik tante Lulu heb ontmoet.”

“Weet ze van je bouwplannen af?”

“Ja, sinds vanochtend.”

Ineens ging Grace een licht op. “Is dit de reden waarom je zoveel met makelaar blonde Barbie hebt gepraat?”

“Ja.”

Grace sloeg hem op zijn schouder.

Hij deed net alsof het pijn deed. “Waar heb ik dat aan verdiend?”

“Omdat je mij hebt laten denken dat je een onbetrouwbare, waardeloze kl-”

“Was je jaloers, Grace?” zei hij met een brede grijns om zijn lippen. Hij kuste haar snel en sprong weg voordat ze hem kon slaan. “Wees straks voorzichtig op de buitentrap, lieverd. Dicht bij de gevel zijn de treden nog solide.” Ze liepen voorzichtig de trap op en bleven staan op de veranda die helemaal om de tweede verdieping van het huis was gebouwd. “Op de derde verdieping is er ook een”, zei Angel. “De tweede verdieping is de belangrijkste. Er is een balzaal, een aantal salons en een eetzaal. Op de derde verdieping zijn zes slaapkamers.”

Grace liep naar binnen en keek rond in de foyer. Ze moest toegeven dat het wel charme had. Het houtsnijwerk van de trapleuning en balustrade was prachtig. Het was ooit overgeschilderd, maar een goede schilder zou het perfect kunnen restaureren.

“Een beroemde meubelmaker heeft in een periode van armoede al het houtwerk gedaan en ook de versierde kozijnen aan de buitenkant.”

“Die kunnen ook worden gerestaureerd”, zei Grace, terwijl ze verder liep.

De vloeren van cipressenhout waren doorleefd, maar in goede staat. Het sierlijke stucwerk op de plafonds viel haar meteen op, evenals de prachtige marmeren schoorsteenmantels. In de kozijnen zat op de meeste plaatsen nog het oude glas. Ze keken uit op wat vroeger prachtige tuinen waren geweest. Sommige rozenstruiken leefden nog en bloeiden kleurrijk tussen de wilde planten. “Op zolder moet ook allerlei interessant spul staan. Ik ben er nog niet geweest, want ik wilde samen met jou kijken.”

Grace knikte.

Ze sloeg hem niet meer en ze leek minder kwaad. Dat vond Angel een goed teken en hij deed een schietgebedje voor Sint Judas.

Toen ze in een slaapkamer aan de achterkant van het huis stonden, wees hij naar een aantal bijgebouwen. “Dat zijn oude slavenonderkomens. Ik denk erover daarvan complete bungalows te maken met eigen keuken en badkamer.”

“Ik begrijp niet helemaal waarom je dit landgoed hebt gekocht.” Grace keek hem aan.

Angel haalde diep adem om moed te verzamelen. Het was nu of nooit. Hij pakte haar handen vast en was opgelucht toen ze die niet terugtrok. “Ik wil je, Gracie. Ik wil je al vanaf onze eerste ontmoeting. Ik moest eerst mijn banden met New Jersey verbreken, anders zou ik nooit helemaal voor jou kiezen.”

Ze zei niets, maar ze had hem nog niet gewurgd.

Nog niet.

“Ik heb me afgevraagd wat ik zou kunnen doen, als ik hier woonde. Ik ben ervan overtuigd dat je tante Lulu en je werk als natuurgenezer niet wilt opgeven en Andrea al helemaal niet. Je hebt een stabiele omgeving nodig. Ik ook, trouwens. Ik heb hier al een huis gebouwd. Met veel plezier, trouwens Een mooi, oud huis vérbouwen zou ik nog leuker vinden. Ik heb wel talent voor restaureren, denk ik. Wat ik niet weet, kan ik vast leren.”

“Waarom wil je zo’n groot huis?”

Hij zag dat ze bang was. “Ik wil kinderen, Grace. Maar het is geen vereiste. Ik wil ook goed voor Andrea zorgen. Ik zal wel mijn best blijven doen je ervan te overtuigen dat ons gezin met een paar baby’s nóg gelukkiger zou worden.”

Grace kreeg tranen in haar ogen, van ontroering én van angst. Daarom ging hij snel verder.

“Hoe zou je het vinden als we hiervan - hij wees naar de bijgebouwen - tijdelijke onderkomens maken? Voor gezinnen in nood.”

Grace trok haar wenkbrauwen op. Tante Lulu zat hier vast achter. Die ouwe bemoeial. “Een soort opvangcentrum?”

“Precies. En het huis zelf is niet zo groot als het lijkt.”

“Pff! Het is een paleis!”

“Goed dan, een paleisjé.”

“Maar wat doe je met al dat land? Je zou een fulltime tuinman moeten aannemen.”

“Gracie! Ik heb net mijn appartement verkocht voor een miljoen en mijn Corvette voor tweehonderdduizend dollar. Ik heb twee miljoen in aandelen en krijg ieder jaar de nodige dividenden uitgekeerd. Ik kan wel een tuinman betalen. Ik ben anders met mijn geld omgegaan dan jij, Gracie. Ik ben egoïstisch geweest en heb het meeste zelf gehouden.”

“Dus nu wil je me overhalen met geld en bezit.”

“Nee, Gracie.” Hij keek naar hun handen. “Je draagt nog steeds mijn verlovingsring.”

Ze lachte. “Mijn vingers zijn opgezwollen en ik krijg hem niet af.”

Hij trok hem gemakkelijk van haar vinger.

“Hé! Geef terug.”

Hij schudde zijn hoofd, liet haar hand los en ging op één knie voor haar zitten. Hij haalde een fluwelen doosje uit zijn achterzak.

Grace drukte haar vingers tegen haar lippen en snikte zacht.

“Gracie, wil je met me trouwen?” Hij kreeg tranen in zijn ogen.

“O Angel”, zei ze. Ze had ook tranen in haar ogen toen ze het doosje openmaakte. Het was de ring die ze had, maar niet zo absurd groot en zeker niet kitscherig. Dit was een echte diamant.

Voordat ze kon protesteren had hij de ring al aan haar vinger geschoven. “Kijk eens, Gracie. Hij past precies!” Hij vouwde haar vingers naar binnen, zodat ze de ring niet kon afdoen en kuste haar hand.

“Accepteer je Andrea als je stiefdochter?” vroeg ze.

Angel knikte en hoop welde op in zijn borst.

“En zou je tevreden zijn met één kind van jezelf?”

Nee, dacht hij. Ik wil een jongen én een meisje. “Natuurlijk.”

“Ik vind het huis leuk. Het heeft karakter. Ik kan voelen dat hier veel mensen hebben gewoond. Ik denk dat ze gelukkig zijn geweest.”

“En mij, Gracie? Vind je mij ook leuk?”

“Wat ben je toch een sukkel.” Ze liet zich ook op haar knieën zakken. “Nee, Angel. Ik vind je niet leuk.”

Hij dacht dat zijn hart het zou begeven.

“Ik hou van je”, zei ze.

Toen barstten ze allebei in tranen uit, want ze hadden lang op die woorden moeten wachten.

Ze legden zijn shirt en haar jurk op de houten vloer en bedreven daar de liefde. Steeds opnieuw fluisterden ze hoeveel ze van elkaar hielden. Hun kussen smaakten zoeter dan ooit in hun nieuwe huis, dat heel toepasselijk ‘Sweetland’ heette.





Hoofdstuk 22





Raad eens wie hun eerste gast zal zijn…





Pas uren later vertrokken ze weer van Sweetland en Grace was in de zevende hemel. Ze was nog nooit zo gelukkig geweest.

Nadat ze de liefde hadden bedreven op de vloer waren ze weer op ontdekkingstocht gegaan door het huis. Overal vonden ze mooie en opwindende dingen.

In de keuken riep Angel: “Moet je deze antieke theekopjes eens zien! Ze zijn vast van beroemde fabrieken.” Hij keek naar de namen op de onderkant.

“Kun je dat nog zien onder zo’n dikke laag vuil?” antwoordde Grace. “Maar kijk eens wat een grote schouw! Daar kun je een hele koe in roosteren!”

“Dan doen we dat voor ons inwijdingsfeest.”

“Getver!”

Angel grijnsde naar haar.

“Ik ben dol op je als je grijnst.”

“O ja?”

“Ik krijg er kriebels van in mijn buik.”

“Kriebel, kriebel”, zei hij, en hij kietelde haar buik. Toen drukte hij haar nog dichter tegen zich aan. “Ik hou zoveel van je, Gracie. Het is net alsof ik droom.”

Ze knikte. “Alleen worden we nooit meer wakker. Dit is voor altijd, Angel. Ik zal altijd van je blijven houden.”

“Voor altijd”, zei hij.

Ze waren allebei onder de indruk van hun liefde, en ze waren ongelooflijk gelukkig. Ze konden niet van elkaar afblijven.

“Het is net alsof mijn gevoelens gevangenzaten in een donkere kamer en nu eindelijk zijn bevrijd”, zei Grace. “Hoe is het mogelijk dat ik alles zo lang heb weggestopt?”

“Omdat je een koppig wijfie bent?” Hij dook weg toen ze hem probeerde te slaan, maar trok haar meteen weer tegen zich aan.

“Misschien heeft het zo moeten zijn. Misschien heeft God” - hij lachte - “nee, misschien hebben God én Sint Judas zo hun eigen tempo.”

In een van de bijgebouwen ontdekten ze een antieke kast. En in de schuur gereedschap dat nog ouder was. In de oude slavenverblijven vonden ze bijzondere, eenvoudige meubels.

Het landgoed was één grote schatkamer. Om hier rond te lopen was nog opwindender voor Grace dan de meest sensationele projecten van Jinx.

Sweetland was een ruwe diamant die hen de rest van hun leven zou blijven boeien. En bezighouden, vermoedde ze.

Terwijl ze rondliepen kusten ze elkaar steeds weer. Of ze keken elkaar verwonderd in de ogen. Ook hadden ze het over wat ze de afgelopen twee weken hadden gedaan.

“Dat meen je niet!” riep Grace toen hij vertelde over Alexander Pappas. “Dat kun je niet maken.”

“Ik heb het juist gedaan om jou en Andrea een hoop verdriet te besparen. Stel dat hij helemaal geen interesse had voor zijn dochter.”

“En is dat zo?”

“Was dat maar waar. Nee, hij is een aardige kerel. Alleen een beetje té geïnteresseerd in jou, als je het mij vraagt. Hij zal wel naar Louisiana komen om het weer met je aan te leggen.”

“Je bent jaloers!” Grace schaterde het uit. Toen glimlachte ze gelukzalig naar hem.

“Absoluut! Net als jij op makelaar Barbie.”

“Praat me er niet van.”

“Ik heb trouwens ook iets gedaan wat je misschien niet zo leuk vindt.”

“O jee.” Grace bleef ineens staan en ze hield Angel tegen.

“Ik heb je ouders gezocht. Ik weet niet hoe ik het je moet vertellen, Grace. Ze zijn allebei dood.”

Grace dacht even na over dit nieuws. “Het ergste is dat ik eigenlijk niets voel.”

Daarna maakten ze trouwplannen.

“Laten we niet meer wachten, dat heb ik al te lang gedaan”, stelde Angel voor.

“Tante Lulu zal zich ermee willen bemoeien.”

Angel kreunde. “Trouwen in de kerk?”

“Absoluut.”

“Ik zou willen dat het hier kon.”

“Dan moeten we minstens een jaar wachten! Ik vind een máánd al te veel.”

“Oké, maar we laten die Cajuns op onze bruiloft niet alles bepalen”, waarschuwde Angel.

“Waarom probeer jij tante Lulu niet een beetje af te remmen? Je bent haar favoriete yankee.”

“We moeten allebei onze best doen haar te bewerken.”

“Waar gaan we wonen zolang Sweetland nog niet klaar is?”

“Wat denk je van jouw knusse huisje? Het is klein, maar dat zal juist een stimulans zijn om aan de slag te gaan met dit huis. En Andrea gaat op kamers, dus dan hebben we meer ruimte. Misschien kunnen we de loodgieters en elektriciens hier al voor de winter laten komen.”

“Ik verheug me erop om intiem met jou te zijn in mijn huisje.”

“Ja, dat zie ik.”

“Wat een mooie gedachte dat we onze toekomstige herinneringen hier zullen maken. We zullen hier vast ook bruiloften krijgen, al kunnen wij hier nu niet trouwen. Hopelijk kunnen we het later nog eens overdoen. En misschien trouwt Andrea hier wel”, zei Grace dromerig.

“Onze eigen kinderen ook.” Hij aarzelde even. “Denk je dat we al een baby hebben gemaakt?”

Grace trok haar wenkbrauwen op. Ze had er geen moment aan gedacht.

“Grace?”

De kwetsbaarheid in zijn stem ontroerde haar diep. “Ik weet het niet. Het zou wel een prachtige manier zijn om ons huis in te wijden. En het antwoord op je onuitgesproken vraag is ja, ik wil een kind van je. Zo snel mogelijk. Mijn biologische klok tikt gewoon door, zoals je tegen de rechter al zei.”

Angel beloonde haar met een hartstochtelijke kus. “Ik ben dol op je biologische klok. Zullen we nog een keer vrijen?”

“Hier tussen de slangen?” Ze liepen langs een beeld dat de rand van de vroegere bloementuin markeerde. “Een ander keertje”, zei ze lachend.

“Het was te proberen.” Hij zuchtte gespeeld dramatisch. “Dan maar op de achterbank van mijn wagen.”

Toen ze bij Remy kwamen, was het feest al in volle gang. Daar stonden ze niet van te kijken. Van het aantal gasten wel. Ze liepen om het huis heen en zagen een grote feesttent in de tuin met een spandoek waarop stond: Gefeliciteerd, Angel en Grace!

Grace keek hem aan en zei: “Je was wel erg zeker van je zaak.”

“Ik zweer je dat ik hier niets vanaf wist. Ik heb niemand iets verteld.”

“Ook tante Lulu niet?”

“Voorál tante Lulu niet.”

“Ik ga even in de spiegel kijken. Hoe zie ik eruit?”

“Geweldig.”

“Waarom grijns je zo naar me?”

“Je ziet eruit alsof je net hebt gevrijd.”

“O, geweldig”, zei ze droog.

“Dat zei ik net.”

Grace bleef even staan en keek hem diep in de ogen. “Voor we worden verzwolgen door de menigte wil ik dit nog zeggen: ik hou van je.”

“Ik hou ook van jou, lieverd.”

“Ik ben zo blij dat je hebt volgehouden en hebt gewacht tot ik eindelijk wist wat ik wilde.”

Hij trok haar tegen zich aan en grinnikte. “Ik weet al wat vanavond ons eerste cadeau zal zijn.”

“Een beeld van Sint Judas”, zeiden ze in koor.





De Cajun-koppelaarster krijgt altijd haar zin…





Tante Lulu zat tussen de mensen in de tuin van Remy, als een koningin die haar domein overziet. Dat beviel haar uitstekend.

Remy had een groot huis met een enorme tuin die grensde aan de brede rivier. Daar lag zijn oude woonboot voor anker. Hij had er gewoond voordat hij met Rachel trouwde en een aantal kinderen kreeg en adopteerde.

“Waarom zit je te grinniken, tante Lulu?” Tee-John liet zich door zijn lange benen zakken en ging in kleermakerszit naast haar op het gras zitten.

“Ik ben blij dat deze klus er bijna op zit”, zei ze mijmerend.

“Bedoel je het koppelen van Grace en Angel?” vroeg Tee-John.

Tante Lulu knikte. “Ik zweer het je, die twee hebben er langer over gedaan om bij elkaar te komen dan twee katten erover doen om een molensteen op te vreten. Wanneer nemen Celine en jij trouwens nog een kind?”

Tee-John was eraan gewend dat zijn tante nogal eens zulke bommen liet vallen in een gesprek. “Waarom vraag je dat? Is Etienne niet genoeg voor je?”

De oude vrouw schudde haar hoofd. “Die jongen heeft een broer of een zus nodig om hem een beetje af te remmen. Enige kinderen zijn veel te eenzaam.”

“Binnenkort”, gaf hij toe, en hij veranderde snel het onderwerp van gesprek. “Hoe heb je dit feest op zo’n korte termijn georganiseerd? Niemand wist ervan dat Angel en Grace waren verloofd. Hij vertelde me net dat hij haar vandaag ten huwelijk heeft gevraagd.”

Tante Lulu glimlachte als een kat die net van de room heeft gesnoept. “Zo gaat dat nu eenmaal hier in het moeras, jongen. Ik hoorde het van iemand toen ik in Charmaines schoonheidssalon was. Die vrouw had van Vals moeder gehoord dat Angel een huis in de buurt van Bayou Black wilde kopen. Lieve hemel! Die jongen heeft ze niet allemaal op een rijtje, hoor! Hij heeft die puinhopen van Sweetland gekocht, niet te geloven, toch? Toen vroeg Angel aan Lena of ze een foto wilde maken van die zogenaamde verlovingsring van Grace. En Ronnie belde me op om te vertellen dat Angel zijn huis en al zijn spullen in yankeeland had verkocht.”

Toen Tee-John weer was weggelopen, zag tante Lulu dat Daniel probeerde ongezien langs haar heen te glippen. “Kom hier”, zei ze met autoriteit in haar stem. Wie zou haar durven negeren?

Daniel probeerde het, maar toen ze hem een boze blik toewierp, gaf hij zich gewonnen. Hij zuchtte en kwam naar haar toe.

“Waar ga je naartoe?” vroeg ze streng.

“Naar huis.”

“Waarom? Om je verdriet te verdrinken?”

“Wat weet je van mijn verdriet, oude dame?”

“Ik weet dat je veel kinderen hebt zien sterven en dat je overspannen bent.”

“Ik heb een burn-out”, corrigeerde hij haar.

“Wat dan ook. Heb je geen vriendin?”

“Nee, en dat wil ik ook niet.”

“Volgens mij ben je niet zo dom als je je voordoet. En zelfs een blind zwijn vindt af en toe een eikeltje.”

“Hartelijk bedankt, tante. Nu voel ik me echt een stuk beter.”

“Ik zag net dat je je googly eyes niet van Samantha kon afhouden.”

“Ik zou niet weten wat googly eyes zijn, dus het lijkt me sterk dat ik ze heb.”

“Ik herken googly eyes meteen. Maar je bent een LeDeux. Het maakt niet uit hoe je je aanstelt, vrouwen vallen toch op je. Het is nu jouw beurt, jongen. Ik hoorde net de donder rommelen.”

Hij was ongetwijfeld op de hoogte van haar theorie over liefde die inslaat als de bliksem. In paniek zei hij: “O nee! Richt je aandacht alsjeblieft op mijn broer Aaron en niet op mij!”

Ze keken allebei naar Aaron, die aan het flirten was met Samantha op de dansvloer. Daniel en zijn broer leken sprekend op elkaar, alleen hun haar en hun kledingstijl waren anders.

“Ik denk dat we deze keer twee vliegen in één klap krijgen. Sint Judas heeft al een tijdje geen tweeling gedaan.”

“Het spijt me, maar ik ben jaren geleden van mijn geloof gevallen.”

“Wat een onzin! Nu gaat Sint Judas extra zijn best voor je doen, dat weet ik zeker!”

“Ik ga ervandoor”, zei Daniel, maar in plaats daarvan beende hij naar de dansvloer. Hij tikte zijn broer op de schouder en duwde hem opzij om met Samantha te kunnen dansen. Zo kwam alles toch nog op zijn pootjes terecht. Daniel en Samantha keken elkaar aan en hun ogen leken wel vuur te spuwen. Nee, het zou tante Lulu niets verbazen als die twee binnen een jaar ook waren getrouwd. Weer een overwinning voor de heilige Judas.

Op dat moment zagen Grace en Angel haar alleen zitten.

“Zullen we?” vroeg Grace.

“Vooruit met de geit.”

Ze liepen naar de oude dame toe. Angel ging op zijn hurken naast haar zitten. “Dank je voor al je hulp”, zei hij met een onweerstaanbare glimlach.

“Je hebt haar uiteindelijk gekregen en daar gaat het om. De aanhouder wint.” Tegen Grace zei ze: “Soms ben je dommer dan een pad die op een brulkikker zit, meisje. In ieder geval als het om de liefde gaat.”

“Kwek, kwek”, zei Grace lachend. Ze kneep liefdevol in de arm van haar wijze vriendin. “Hoe heb je dit feest op zo’n korte termijn uit de grond gestampt?” vroeg Grace vol bewondering.

“Dat is een peulenschil, als je overal vrienden en familieleden hebt. En dat hebben jullie twee nu ook, want jullie blijven gelukkig in de buurt wonen.”

Grace en Angel waren allebei ontroerd door haar woorden. Voor hen was het belangrijk om familie te hebben én een eigen gezin te stichten.

Toen na een tijd een aantal feestgangers naar huis vertrokken, bleven alleen de echte nachtbrakers over. Angel zei tegen Grace: “Wil je dansen?”

“Oké.” Ze liep naar de dansvloer, maar Angel pakte haar hand en hield haar tegen.

“Niet hier”, zei hij mysterieus.”

Grace keek hem vragend aan.

“Herinner je je nog die bijzondere douche op de woonboot?” Hij knikte naar het gevaarte dat aan het eind van de tuin in het water lag.

“Die erotische watermassage? Hoe zou ik die ooit kunnen vergeten?”

“Nou ja, ik vroeg me af of je misschien…” Hij keek quasiverlegen naar zijn schoenen. “Heb je misschien zin om met me te dansen onder die douche?”

“Naakt?”

“Kan het ook anders dan?”





Een maand later trouwden ze in de kerk van Our Lady of the Bayou. Andrea gaf haar moeder weg. Tante Lulu had een echt Cajun-feest georganiseerd in de feestzaal naast de kerk. Er was een buffet met echte Cajun-gerechten, er was een band die echte Cajun-muziek speelde en iedereen had het enorm naar zijn zin.

Tante Lulu had zich ook nog bemoeid met Andrea en Ruth, haar adoptiemoeder. Die twee hadden zich met elkaar verzoend. Ruth had eindelijk genoeg gekregen van George en hem de deur uit gezet. Luc had de adoptieprocedure in gang gezet, zodat Angel Andrea zou kunnen adopteren. Ruth gunde hun alle geluk van de wereld en zag Andrea regelmatig. Angel had een beetje moeite met de opbloeiende relatie tussen Andrea en haar biologische vader Alexander Pappas. Voor Angel was Andrea vooral de dochter van Grace en straks ook van hem.

Het verbaasde niemand dat Grace zwanger was toen ze trouwde.

En ver boven alles en iedereen uit schudden God en Sint Judas elkaar lachend de hand.