Een zee van verlangen(53)

‘Zit je nu goed?’ informeerde Adriana met nauwelijks verholen sarcasme.

‘Ja, dank je,’ antwoordde Melora bijdehand.

‘Je wilde me onder vier ogen spreken?’ Een aandachtige luisteraar zou de spot in haar stem hebben gehoord.

‘Eerlijk gezegd, ja. Al die jaren ben ik heel nieuwsgierig geweest naar iets, en misschien zou je me opheldering kunnen geven, omdat lord Sedgwick je zo verafgoodde.’

Adriana trok argwanend haar wenkbrauwen op. ‘Ja?’

‘Ik heb me vaak afgevraagd of lord Sedgwick ooit spijt heeft gehad van het contract tussen Colton en jou, waartoe hij het initiatief heeft genomen, en wie meer spijt had van zijn overeenkomst, lord Sedgwick of zijn zoon. Als hij had voorzien dat Colton liever weg zou gaan dan de rest van zijn leven met jou door te brengen, zou lord Sedgwick waarschijnlijk Jaclyn of mij hebben gekozen. Niemand heeft ooit kunnen verklaren waarom hij juist aan jou de voorkeur gaf als vrouw voor zijn erfgenaam. Maar natuurlijk doet dat er nu niet meer toe. Het is nu aanpassen aan de toekomst. Dus vertel me eens, wat vind je van je verloofde nu je hem terug hebt gezien?’

Geërgerd door Melora’s honende theorieën en vragen, verklaarde Adriana nadrukkelijk: ‘Colton ís niet mijn verloofde, en misschien wordt hij dat nooit, dus hou op hem zo te noemen. Je kent het contract net zo goed als ik. Hij heeft drie maanden om me het hof te maken en uit te maken of hij geneigd is tot een verloving, alvorens een beslissing te nemen. Dus als je zo vriendelijk wilt zijn niet meer op die manier over hem te spreken, zou ik je dankbaar zijn voor je wellevendheid, waar het je zo duidelijk ontbreekt aan begrip en tact.’ Ze haalde achteloos haar schouders op. ‘Wie kan de houding van een man in een paar uur beoordelen? Colton lijkt heel aardig, maar we zijn weinig meer dan vreemden voor elkaar.’

‘Is hij knap?

‘Hij lijkt veel op zijn vader.’

‘O, dan moet hij héél knap zijn. Vond jij zijn vader niet knap?’

‘Ik heb lord Sedgwick altijd een heel gedistingeerd uitziende man gevonden.’

‘Denk je dat Colton staat te popelen om je het hof te maken na zo lang te zijn weg geweest? Na zijn opstandige weigering al die jaren geleden, wil hij waarschijnlijk de hele kwestie nu het liefst negeren.’

Adriana sprong verontwaardigd overeind en liep haastig de kamer door om een kopje thee van haar moeder in ontvangst te nemen.

‘Dank u, mama,’ mompelde ze. Op haar gemak nam ze een slokje voor ze een scone accepteerde.

Melora kwam naast haar zus staan en nam haar onderzoekend op. ‘Weet je, Adriana, je zou toch volumineuzere jurken moeten dragen om het feit te camoufleren dat je zo lang en mager bent. En mag ik ook zeggen dat een beetje rouge op je wangen je beter zou staan? Maar het trauma van Coltons thuiskomst zal daar wel iets mee te maken hebben. Hoewel ik meeleef met je angst dat hij je even hardvochtig zal afwijzen zoals hij jaren geleden heeft gedaan, mag je je emoties toch niet zo overduidelijk laten blijken. Engelsen houden hun gevoelens onder controle, al heb jij kennelijk nooit de kunst geleerd kalm en beheerst te lijken. Alles staat op je gezicht te lezen.’

Adriana keek met een liefdevolle glimlach naar haar moeder en probeerde haar zus te negeren, die bij tijden zo irriterend kon zijn als een zoemende mug. ‘De thee is heerlijk, zoals altijd, mama.’

‘Dank je, kindlief,’ zei Christina, en gaf een teder kneepje in de hand van haar dochter. ‘Je hebt de gave om me een heel bijzonder gevoel te geven, terwijl het zo simpel is wat ik voor jullie doe.’

Melora kwam tussen hen in staan en plantte een klinkende zoen op de wang van haar moeder. ‘Dat komt omdat u zo bijzonder bént, mama.’

‘Bewaar wat van die affectie voor mij,’ zei Gyles grinnikend terwijl hij de kamer binnenkwam.

Melora draaide zich met een vrolijke lach om en leek door de kamer te zweven in haar haast zijn aandacht te trekken. ‘Papa, u weet dat u mijn hele hart bezit.’

‘Niet zo vleien,’ bromde hij lachend en kneep liefdevol in haar schouder. ‘Ik weet heel goed dat je hart gestolen is door die jongeman met wie je gaat trouwen. En als je hier weggaat, zul je een stukje van het mijne meenemen.’

Voldaan keek Melora hooghartig om naar Adriana, maar zag teleurgesteld dat Adriana niets had gemerkt van hetgeen zich achter haar rug afspeelde. Haar zus staarde bijna weemoedig door het raam.

Onwillig om die onverschilligheid, zei ze: ‘Ik veronderstel dat Adriana’s huwelijk niet ver weg meer zal zijn nu Colton terug is, papa, tenzij ze natuurlijk iets doms doet, zoals die deugniet van een Roger onaangekondigd in en uit te laten lopen zoals hij geneigd schijnt te doen. Ik betwijfel of Colton daar het geduld voor heeft.’