Een zee van verlangen(135)

De dominee grinnikte opgelucht. ‘Hm, dat lijkt me redelijk, ja. Zullen we dan maar beginnen met de plechtigheid?’

Dr. Croft wees naar de trap. ‘Ik vrees dat je het huwelijk boven zult moeten voltrekken, William. Ik heb mijn patiënt verboden gedurende een paar dagen zijn bed te verlaten. Als hij een week blijft liggen, zou ik het nog beter vinden.’ Hij wees naar Adriana en voorspelde: ‘Ik weet zeker dat hij bereid zou zijn mijn instructies op te volgen als deze mooie jongedame erin zou toestemmen zijn verpleegster te zijn en bij hem te blijven om ervoor te zorgen dat hij niet uit bed komt. We zijn weliswaar niet officieel aan elkaar voorgesteld, maar ik geloof dat dit de jonge vrouw is die de lord van plan is tot vrouw te nemen, lady Adriana.’

De dominee streek peinzend over zijn kin. ‘Hm, eh… als de man zo onbekwaam is, kan het huwelijk misschien beter worden uitgesteld tot hij weer op de been is. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit een huwelijk heb voltrokken waarbij de bruidegom in bed lag.’

Dr. Croft lachte spottend. ‘Lord Randwulf staat erop dat de huwelijksbeloften vanavond nog worden uitgewisseld, en als ik jou was, William, zou ik hem maar zijn zin geven. Zoals ik heb kunnen constateren, kan hij heel onaangenaam worden als hij gescheiden wordt gehouden van zijn verloofde. Hij beschikt ook over een groot aantal scheldwoorden, dat je vocabulaire behoorlijk zal uitbreiden, zij het niet noodzakelijkerwijs verbeteren. Hij moet les hebben gehad van de Fransen als hij met hen in een handgemeen was. Het is ondenkbaar dat een Engelse gentleman zulke woorden zou gebruiken.’

‘O, ja, ik begrijp het. Nou ja, niets aan te doen, veronderstel ik. Dus laten we aan de gang gaan.’

Toen het verband was aangelegd en een laken over zijn heupen was gelegd, draaide Colton zich op zijn zij. Dat veroorzaakte zó’n hevige pijn, dat hij zich niet ervan bewust was dat het laken tussen zijn dijen verstrikt was geraakt en nu verraderlijk strak om zijn lies spande en zijn navel bloot lag.

De brave dominee begon te sputteren toen hij het gebrek aan decente bedekking zag, maar toen de aanstaande bruid binnenkwam en haastig naar het bed liep, begon hij zich ernstig ongerust te maken. Zijn wangen kleurden donkerrood bij het schokkende gebrek aan fatsoen waarvan hij getuige was. Hij schraapte zijn keel en zocht hulp bij Percy. ‘Denkt u dat u iets kunt vinden om over de gewonde man te leggen zolang de dames in de kamer zijn?’

Percy glimlachte geamuseerd terwijl hij naar de beide vrouwen keek. Ze leken zich volkomen onbewust van het feit dat Colton bijna naakt was. ‘Ach, de een is zijn zuster, en over een paar ogenblikken zal de ander zijn vrouw zijn. Het lijkt me niet zo erg belangrijk.’

‘Niettemin vind ik het laken pijnlijk ontoereikend voor een huwelijksplechtigheid,’ merkte dominee Dalton op, hevig van streek door de aanblik. Het was al erg genoeg dat de onderbuik van de man bloot was, zonder zich er pijnlijk van bewust te zijn dat het laken aan zijn edele delen gekleefd zat. Hij was tenminste dankbaar dat de toekomstige bruidegom het hoofd koel hield in het bijzijn van de dames en hen niet allemaal shockeerde.

Al grinnikend kreeg Percy medelijden met de blozende dominee en spreidde een lichte deken uit over het onderlichaam van de bruidegom. Colton merkte het nauwelijks, want zijn blik was uitsluitend gericht op zijn toekomstige bruid.

‘En je ouders?’ vroeg hij ongerust. ‘Zijn ze er al?’

‘Ze zijn bij tante Tilly en je oom Alistair. Als ze er zó lang over doen voor ze hier zijn, kan ik me alleen maar indenken dat ze gehoord hebben dat ik terug ben in het huis in de stad, maar verder niets.’

Coltons lippen krulden zich in een langzame grijns. ‘Zullen zíj even verbaasd opkijken!’

Adriana boog zich naar hem toe, en trok achterdochtig haar wenkbrauwen op toen de krachtige geur van de cognac die dr. Croft hem had toegediend in haar neusgaten drong. ‘Weet je zeker dat je nuchter genoeg bent om te weten wat je doet, lieveling? Ik wil niet dat je later klaagt dat je bedrogen bent. Misschien kunnen we het huwelijk beter uitstellen tot je niet meer onder de invloed van alcohol verkeert en je weer op de been bent.’

‘Ik dénk er niet aan! Ik wil niet het risico lopen dat ik je kwijtraak,’ verklaarde Colton met een snelle blik op Riordan. Hij was er zelf zo na aan toe geweest Adriana te verliezen, dat Colton volkomen begreep wat de ander doormaakte, en hij had medelijden met hem. ‘Laten we beginnen met de plechtigheid.’

Adriana stond naast het bed en herhaalde haar belofte vol overtuiging en met vochtige ogen. Haar hand werd stevig omklemd door de hand van de man aan wie ze jaren geleden beloofd was.

Toen de dominee een paar ogenblikken later om de ring vroeg, heerste er enige verwarring, want dat kleine detail hadden ze over het hoofd gezien. Maar Colton wilde absoluut aan het verzoek voldoen. Bijna twintig jaar lang had hij aan zijn pink een kleine familiering gedragen. Hij trok hem eraf en schoof de ring, ook al was hij te groot, aan Adriana’s slanke vinger terwijl hij de woorden van de dominee herhaalde.