Een nacht in(25)

Gina streek met haar hand over de sprei, en slikte moeizaam. ‘Er valt niets te vergeven, papa. Je had me nodig, en ik heb ervoor gekozen om te blijven. Misschien is de liefde tussen mij en Zahir gewoon niet voorbestemd. Maar goed, hoe is het met jou? Vind je het erg dat ik zo lang wegblijf?’

‘Erg?’ Haar vader klonk verbaasd. ‘Natuurlijk vind ik dat niet erg! Dit is een geweldige kans om hogerop te komen, als je dat tenminste wilt. Maar als je ervoor kiest om bij Zahir te blijven, vind ik dat natuurlijk ook goed. Mijn zegen heb je.’

Ze was verbijsterd. Kennelijk was hij echt veranderd. ‘Bedankt. Hoe bevalt de nieuwe huishoudster eigenlijk?’

‘Om eerlijk te zijn, Lizzie is een geschenk uit de hemel. Ze kan heerlijk koken, en ze is ook nog eens dol op geschiedenis. Het is een slimme meid, en een prima moeder voor dat zoontje van haar. Dat is trouwens ook een pienter joch. Hij heeft dat probleempje met mijn computer zelfs al weten op te lossen. Het gaat hier allemaal prima, dus je hoeft je geen zorgen te maken, Gina. Als je me maar af en toe belt om te laten weten hoe het met je gaat, oké? En bel ook gerust als je iets nodig hebt, wat dan ook.’

Gina kreeg een brok in haar keel, en knikte. Nadat ze al die jaren had gedacht dat hij haar amper zag staan, was het overweldigend om zoveel liefde en betrokkenheid in zijn stem te horen. Zeker nu ze zo ver bij hem vandaan was, en het nog een hele tijd kon duren voordat ze hem weer in levenden lijve zou zien.

‘Dat zal ik doen, papa.’

‘Dan gaan we nu maar ophangen, schat. Ik spreek je snel weer.’

‘Tot gauw.’



Toen Zahir de zon onder zag gaan, ging zijn hart sneller kloppen en liep hij naar het balkon. Door die natuurpracht voelde hij zich altijd heel nederig, en in stilte deed hij een dankgebedje.

Nadat de zon onder was gegaan, belandde hij echter weer met een schok in het heden, en werd hij zich weer bewust van zijn pijn en de frustratie omdat hij niet kon doen en laten wat hij wilde.

Het liefst was hij vandaag de woestijn in getrokken op zijn prachtige Arabische hengst, met de zwoele wind in zijn haren en de zon op zijn rug, om even te vergeten dat hij de sjeik van Kabuyadir was. Deze keer was zijn dagdroom echter anders dan anders geweest. Op de rug van de hengst, veilig in zijn armen, zat een vrouw, de vrouw die al drie jaar zijn dromen beheerste en die door een onwaarschijnlijke speling van het lot nu in zijn paleis verbleef.

Hij had het idee nog niet laten varen om Gina tot zijn courtisane te maken, ook al had hij zich voorgenomen dat hij haar met zijn verlangen geen onveilig of beschaamd gevoel wilde bezorgen. Morgen zou hij verdergaan met zijn pogingen om haar te overreden. Uiteindelijk zou ze wel gaan inzien dat het de meest logische oplossing was om hun wederzijdse verlangen naar elkaar te stillen. Als ze zijn courtisane werd, zou hij zich niet zo kwetsbaar hoeven opstellen als drie jaar geleden, hield hij zichzelf voor. Hij zou haar op een afstand kunnen houden, behalve dan als ze de liefde met elkaar bedreven. Waarschijnlijk zou hij altijd bang blijven dat ze hem opnieuw zou teleurstellen.

Toch ontspande hij een beetje bij de gedachte dat ze in de buurt was, en dat ze binnenkort – zeer binnenkort – de nacht met elkaar zouden doorbrengen. Langzaam liet hij zijn adem ontsnappen.

‘Jamal!’

‘Ja, majesteit.’ Zijn trouwe bediende kwam vrijwel meteen aansnellen uit een van de aangrenzende kamers, waar hij op instructies van Zahir wachtte, zelfs ’s nachts.

‘Ik ga naar beneden, naar de hamam. Na mijn bad wil ik zoals gewoonlijk gemasseerd worden, en daarna moet de dokter een nieuw verband komen aanleggen. Wil je dat voor me regelen?’

‘Uiteraard, majesteit.’



Bij het krieken van de dag waste Gina zich en kleedde ze zich aan, waarna ze direct koers zette naar de bibliotheek. Na het ontbijt zou ze met Farida beginnen aan de inventarisatie, maar nu kon ze even alleen zijn.

Ze neusde in de rekken met boeken, en droeg uiteindelijk vier zware geschiedenisboeken naar een lange tafel naast een rij smalle ramen. In de verte hoorde ze de muezzin oproepen tot het rituele gebed, en even sloot ze haar ogen om het gezang beter tot zich door te laten dringen. Vervolgens sloeg ze het eerste boek open.

Er stond een aantal interessante verwijzingen in naar de familie van Zahir, en het boek hield haar een ruim uur geconcentreerd bezig. Toen ze doorkreeg hoe laat het al was, zette ze de boeken snel terug op de planken en liep naar het terras, waar ze had afgesproken om met Jake te ontbijten.

‘Goedemorgen, Gina. Ik hoorde dat je gisteren gebabbeld hebt met de zus van de sjeik. Hoe is de weduwe? Net zo aantrekkelijk als haar broer, of heeft ze aan het kortste eind getrokken wat haar uiterlijk betreft?’

‘Goeie genade, Jake, waar zijn je manieren gebleven? Stel je voor dat Jamal je zou horen!’ Gina keek haar collega doordringend aan, en speurde vervolgens het terras af naar Zahirs bediende. Gelukkig bleek die nergens te bekennen. Alleen de twee meisjes die het eten opdienden, stonden stilletjes bij de muur te wachten tot ze hen van dienst konden zijn.