Dubbel bedrog(70)

Megan probeerde zich voor te stellen wat voor soort onenigheid haar vader en de ex-veroordeelde konden hebben gehad. Een tweevoudig moordenaar die illegaal in het land verbleef en die de taal van zijn slachtoffer niet sprak… Haar fantasie bleek niet toereikend voor die taak.

‘Het lijkt me eerder waarschijnlijk dat Julio Castellano geen persoonlijke grief tegen mijn vader koesterde,’ zei ze. Ze schoof de politiefoto van zich af. De blik van die kerel begon haar op de zenuwen te werken. ‘Heeft de politie in Miami ook de mogelijkheid overwogen dat iemand hem heeft betaald om mijn vader te vermoorden?’

‘Je bent me net een stap voor,’ zei Harry. ‘De politie werkt momenteel aan die theorie, ja. Ze gaan ervan uit dat Castellano als huurmoordenaar was aangeworven.’

‘De politie heeft Castellano’s naam en arrestatiebevel al aan de media vrijgegeven.’ Ellie lachte schamper. Het was zo’n ongewoon geluid dat Megan ineenkromp vanwege het verdriet dat eruit bleek. ‘Wat verwed je erom dat die idioten van de pers op dit moment druk bezig zijn de hele wereld te laten weten dat ik erachter kwam dat Ron me zevenentwintig jaar lang had bedrogen, en dat ik daarom Castellano heb ingehuurd om mijn overspelige echtgenoot naar de andere wereld te helpen?’

Megan wisselde een ontzette blik met de sheriff. Met het oog op de vermiste drie miljoen dollar had zij gedacht aan een duistere deal die mislukt was, waarbij een kwade zakenrelatie Castellano had ingehuurd om een zakelijke rivaal uit te schakelen. Het was bepaald niet bij haar opgekomen dat de politie haar eigen moeder boven aan de lijst met verdachten kon hebben gezet.

‘De politie zal toch niet zo stom zijn om mam te verdenken!’ Ze zond een zwijgende bede om geruststelling naar de sheriff. ‘Hoe zou mam in vredesnaam contact hebben moeten opnemen met zo’n gevaarlijke moordenaar, een illegale immigrant die hier ook nog eens meer dan vierduizend kilometer vandaan woont?’

‘De politie van Miami verdenkt je moeder er niet van dat ze iets te maken heeft met Rons dood,’ zei Harry snel. ‘En om eerlijk te zijn, verdenken ze Avery Fairfax evenmin. Ga maar na. Als ze ook maar het geringste vermoeden hadden dat Ellie erbij betrokken was, dan hadden ze allang een van hun rechercheurs hierheen gestuurd om Ellie te verhoren.’

‘Maar dat zal de media er niet van weerhouden druk te speculeren.’ Ellies stem klonk sarcastisch. ‘Dit geeft de media juist een excuus om de politie zwart te maken. Ze zullen me op minstens vijf zenders hebben berecht en veroordeeld nog voordat de avond voorbij is.’

‘En Avery wordt op vijf andere zenders veroordeeld,’ merkte Megan op. ‘Het is wel een troost, voor wat het waard is, dat de media kwaad zullen spreken van beide partijen.’

‘De speculaties duren hooguit totdat de politie Castellano heeft opgespoord,’ zei Harry. ‘Daarna houden de beschuldigingen wel op, want dan is de waarheid bekend.’

‘Ervan uitgaande dat Castellano zijn mond opendoet,’ zei Ellie.

‘Dat zal geen probleem zijn, dat kun je van mij aannemen.’ Harry kantelde zijn stoel achterover, zodat hij op de twee achterste stoelpoten balanceerde. ‘Let maar eens op. Castellano zal niet weten hoe snel hij degene die hem heeft ingehuurd moet verklikken, want dat is de enige manier om zijn huid te redden.’

‘En hoelang duurt het volgens jou voordat de politie van Miami die Castellano te pakken heeft?’

‘Dat hoeft niet zo lang te duren.’ Eerlijkheid noopte hem tot een aanvulling. ‘In het slechtste geval een maand of twee.’

Of drie of vier, dacht Megan mistroostig.

Ellie maakte een onelegant snuivend geluid. ‘Dat kun jij gemakkelijk zeggen, Harry, maar jij moest maar eens degene zijn die máár een maand of twee lang van moord beschuldigd wordt. Ik kan je vertellen dat er weinig lol aan is. Als iemand mijn portie over wil nemen, dan is hij van harte welkom.’

‘Al die media-aandacht heeft ook een positieve zijde.’ Harry pakte Ellies hand en streek afwezig met zijn duim over haar knokkels. ‘Door al die publiciteit blijft de politie van Miami alert. Ze zullen hun uiterste best moeten doen om Castellano te vinden, anders staan ze voor het hele land in hun hemd op de televisie.’

Megan was blij dat haar moeder gefocust leek te zijn op de narigheid die hernieuwde aandacht van de media met zich mee zou brengen, en niet op de weerzinwekkende details van de moordaanslag op Ron en Castellano’s meedogenloosheid in het verleden.

Wat haarzelf betrof, riep de nieuwe informatie meer nieuwe vragen op dan dat er werden beantwoord. Als Castellano inderdaad een huurmoordenaar was, dan was hij niet bijster goed in zijn werk. Toen hij eenmaal in haar vaders hotelkamer was binnen gedrongen – wat waarschijnlijk het moeilijkste deel van zijn taak was geweest, met het oog op de goede veiligheidsmaatregelen van het hotel – waarom had hij Ron dan niet gewoon in zijn slaap omgebracht? Waarom waren overal tekenen van een gevecht, en zoveel bloedsporen, waaronder die van hemzelf? Tenzij de dader natuurlijk verwacht had haar vader in zijn eentje slapend aan te treffen, maar in plaats daarvan tot de ontdekking was gekomen dat haar vader wakker was en het bed deelde met een onbekende vrouw.