Dodenschip(70)

Hali stopte de opname. ‘Ik kan het geluid nog meer bewerken, maar ik weet niet of het veel beter wordt.’

‘Alles wat verstaanbaar is tussen dat statische geknetter is de moeite zeker waard,’ Cabrillo wreef in zijn vermoeide ogen.

‘Je moet gaan slapen,’ zei Hali, al was dat overbodig. Juan knikte.

‘Weet jij iets over die Zelimir Kovac?’ vroeg hij.

‘Ik heb via Google op die naam gezocht, maar niets gevonden. Als Eric weer dienst heeft zal hij verder zoeken.’

‘Waar is Eric nu?’

‘Aan het flirten met die jongedame in de ziekenboeg. Hij brengt haar een ontbijt en hij maakt er handig gebruik van dat Mark in zijn hut slaapt.’

Juan was Jannike Dahl helemaal vergeten. Hij wist dat ze geen naaste familie had, maar er moesten toch mensen zijn die geloofden dat ze met alle andere opvarenden van de Golden Dawn verdronken was. Helaas zouden ze nog een tijd in die waan blijven. Juan wist niet precies waarom hij wilde wachten met de melding dat ze gered was, maar het zesde zintuig dat hem de afgelopen jaren al zo vaak geholpen had maakte duidelijk dat hij geheim moest houden dat Jannike nog leefde.

De mensen die verantwoordelijk waren voor het vergaan van het cruiseschip geloofden dat alle opvarenden dood waren, en het kon een voordeel zijn meer te weten dan de daders. Maar Juan wist nog niet waarom dat een voordeel kon zijn. Voorlopig was Janni veilig bij hen, aan boord van de Oregon.

Juan keek om naar de roerganger. ‘Stuur, wat is de verwachte aankomsttijd in Heraklion?’

‘We arriveren daar tegen vijf uur vanmiddag.’

De Oregon voer naar de hoofdstad van Kreta, waar Chuck Gunderson hen zou opwachten met de Gulfstream om Max, Eddie en Kyle naar de afgesproken plek in Rome te brengen. Juan had nog tijd om te beslissen of Jannike aan boord zou blijven. Hij liep naar zijn computer en typte enkele instructies voor Kevin Nixon in de Magic Shop: er moest een paspoort voor haar gemaakt worden. Juan besloot ook met Julia Huxley te overleggen voordat hij een beslissing zou nemen. Als Janni aan boord bleef, dan was er een kans dat Hux kon ontdekken waarom ze de besmetting had overleefd, als Mark en Eric zich vergisten met hun idee dat het acute voedselvergiftiging was.

Tien minuten later lag Cabrillo languit op zijn bed en hij sliep zo vast dat hij voor het eerst sinds lange tijd niet met zijn tanden knarste.





16


Zelimir Kovac vond mensen vermoorden leuk.

Hij had die bijzondere karaktereigenschap pas ontdekt toen de burgeroorlog in zijn vaderland Joegoslavië uitbrak en hij in militaire dienst moest. Voordat hij militair werd was Kovac bouwvakker en amateurbokser zwaargewicht. Maar in het leger had hij zijn ware roeping gevonden. Vijf glorieuze jaren had hij met zijn groep gelijkgestemde soldaten door het land getrokken, en daarbij honderden Kroaten, Bosniërs en Kosovaren vermoord.

Toen de NAVO in 1999 zich in de strijd mengde had Kovac, die eerst een andere achternaam had, geruchten gehoord over tribunalen voor verdachten van misdaden tegen de mensheid. Hij was er zeker van dat hij bovenaan zou staan op de lijst van personen die gezocht werden door de autoriteiten. Daarom deserteerde hij en vluchtte via Bulgarije naar Griekenland.

Met zijn lange gestalte en de bouw van een bokser duurde het niet lang voordat hij werk had gevonden als beul in de onderwereld van Athene. Zijn meedogenloosheid en sluwheid werden beloond en hij maakte promotie in de wereld van de georganiseerde misdaad. Zijn reputatie werd nog geduchter nadat hij een complete bende Albanese drugsdealers uitmoordde omdat die probeerden de heroïnemarkt over te nemen.

Tijdens zijn eerste jaren in Athene begon Kovac boeken te lezen in het Engels, om de taal te leren. Het onderwerp was onbelangrijk voor hem; hij las biografieën over mensen van wie hij nog nooit gehoord had, hij las over de historie van plaatsen die hem niet interesseerden en hij las romans met een plot dat hem niet kon boeien. Het enige wat telde was dat de boeken in het Engels geschreven waren.

Tot hij in een antiquariaat een boek met ezelsoren vond. De titel vond hij interessant: We’re breeding ourselves to death, geschreven door dr. Lydell Cooper. Kovac dacht ten onrechte dat het boek over seks ging en daarom kocht hij het.

Het boek was een rationele uitleg van alles waar Kovac sinds de oorlog in geloofde. Er waren te veel mensen op de planeet, en als daar niets tegen gedaan werd dan was de wereld ten dode opgeschreven. Uiteraard benoemde dr. Cooper niet een bepaalde etnische groep, maar Kovac las het boek met zijn eigen racistische visie en hij was ervan overtuigd dat Cooper doelde op inferieure bevolkingsgroepen, waarin Kovac al zoveel slachtoffers had gemaakt.

Zonder natuurlijke vijanden is de bevolkingsgroei ongeremd, en door de programmering van het menselijk DNA om zich voort te planten zal die ook niet afnemen. Alleen de primitieve virussen zijn een bedreiging, en als die uitgeroeid worden is de dreiging nog groter.