De vergeten tuin(70)

‘Ja, heb je nog iets opwindends gevonden?’ vroeg Ruby.

Cassandra hoorde zichzelf zeggen: ‘Ik ben er zelfs achter wie Nells biologische ouders waren.’

Ruby slaakte een gilletje. ‘Wat? Wie? Hoe?’

‘Het stond in haar aantekeningen.’

‘Wie waren het?’

Cassandra beet op haar lip om te voorkomen dat ze zelfingenomen zou glimlachen. ‘Ze heetten Rose en Nathaniel Walker.’

‘O, lieve hemel, dezelfde naam als mijn schilder, Grey! Hoe groot is die kans nu helemaal, en dat we het vandaag nog over hem hebben gehad, en dat hij ooit op hetzelfde landgoed heeft geleefd als…’ Ruby verstijfde toen haar gezicht door het dagende besef van roze grauw werd. ‘Je bedóélt mijn Nathaniel Walker ook.’ Ze slikte. ‘Was Nathaniel Walker jouw overgrootvader?’

Cassandra knikte en kon een glimlach niet onderdrukken. Ze voelde zich een beetje belachelijk.

Ruby’s mond zakte open. ‘En daar wist jij helemaal niets van? Toen ik je vandaag in de galerie sprak?’

Cassandra schudde haar hoofd. Ze zat nog steeds als een malloot te lachen. Ze zei maar wat, al was het alleen maar om die idiote grijns van haar gezicht te krijgen. ‘Ik ben er vanmiddag pas achter gekomen toen ik het in Nells aantekeningen las.’

‘Ongelooflijk dat je niet meteen bent losgebarsten toen we hier daarnet arriveerden!’

‘Met al je gepraat over salsa denk ik dat ze weinig kans kreeg,’ zei Grey. ‘Bovendien vinden sommige mensen het juist prettig om hun privéleven privé te houden, liefste.’

‘O, Grey, niemand vindt het leuk om een geheim te bewaren. Het enige leuke aan een geheim is dat je het eigenlijk niet mag doorvertellen.’ Hoofdschuddend keek ze naar Cassandra. ‘Jij bent dus familie van Nathaniel Walker. Sommige mensen hebben alle geluk van de wereld, verdorie.’

‘Het voelt een beetje raar. Het is heel onverwacht.’

‘Dat kun je wel zeggen,’ zei Ruby. ‘Er zijn een heleboel mensen die de geschiedenis uitpluizen in de hoop dat ze familie van die verrekte Winston Churchill zijn en jou werpt de voorzienigheid zomaar een beroemde schilder in de schoot.’

Cassandra glimlachte weer; ze kon het niet helpen.

De ober kwam weer om voor alle drie een glas champagne in te schenken.

‘Op het ontrafelen van mysteries,’ proostte Ruby.

Ze klonken en namen alle drie een slok.

‘Neem me niet kwalijk als dit dom klinkt,’ zei Grey, ‘mijn kennis van de kunstgeschiedenis laat veel te wensen over, maar als Nathaniel Walker een vermiste dochter had, moet er toch een grootscheepse zoektocht op touw zijn gezet?’ Hij gebaarde naar Cassandra. ‘Ik trek je grootmoeders naspeuringen niet in twijfel, maar hoe is het in hemelsnaam mogelijk dat de dochter van een beroemde kunstenaar vermist raakte zonder dat iemand ervan wist?’

Voor de verandering had Ruby geen antwoord paraat. Ze keek naar Cassandra.

‘Voor zover ik het begrijp uit Nells aantekeningen, beweren alle bronnen dat Ivory Walker op haar vierde is overleden. Dat is de leeftijd waarop Nell in Australië opdook.’

Ruby wreef zich in de handen. ‘Denk je dat ze is ontvoerd en dat de dader het deed voorkomen alsof ze was gestorven? Wat vreselijk opwindend! Wie was dat dan? En waarom hebben ze dat gedaan? Wat is Nell allemaal te weten gekomen?’

Cassandra lachte verontschuldigend. ‘Blijkbaar is het haar niet gelukt dat stuk van het mysterie op te lossen, althans niet met zekerheid.’

‘Hoezo? Hoe weet je dat?’

‘Ik heb het slot van haar aantekeningen gelezen. Nell was er niet achter.’

‘Maar ze moet toch íéts hebben gevonden? Een hypothese hebben gevormd?’ Ruby’s wanhoop was bijna tastbaar. ‘Zeg me dat ze een theorie had! Dat ze ons iets van houvast heeft nagelaten!’

‘We hebben een naam,’ zei Cassandra. ‘Eliza Makepeace. Ik had nog nooit van haar gehoord, maar ik begrijp dat ze in haar tijd vrij bekend was. Nell had een koffer met een sprookjesboek dat een aantal herinneringen opriep. Maar als Eliza Nell op die boot heeft gezet, is ze zelf niet in Australië aangekomen.’

‘Wat is er dan met haar gebeurd?’

Cassandra haalde haar schouders op. ‘Er staat niets over op papier. Het is net alsof ze in rook is opgegaan rond de tijd dat Nell naar Australië werd gebonjourd. Wat Eliza’s plan ook geweest mag zijn, het moet op de een of andere manier zijn misgelopen.’

De ober schonk hun glazen bij en informeerde of ze zover waren om de hoofdgang te bestellen.

‘Ik neem aan van wel,’ zei Ruby. ‘Maar kunt u ons nog vijf minuten geven?’ Ze sloeg het menu doelbewust open en zuchtte. ‘Dit is allemaal zo ontzettend spannend. En dan te bedenken dat je morgen naar Cornwall afreist om je geheime huisje te zien! Hoe kun je daar zo kalm onder blijven?’