De vergeten tuin(161)

Later bedreven ze de liefde en ontdekte Rose dat de dames gelijk hadden gehad. Het was pijnlijk, maar Rose was vertrouwd met pijn en kon heel goed buiten zichzelf treden zodat de ervaring meer iets werd wat ze observeerde dan voelde. In plaats daarvan richtte ze zich op zijn curieuze gezicht, dat zo dicht bij het hare was: zijn gesloten ogen, zijn gladde donkere oogleden en zijn volle lippen die zo anders stonden dan ze ooit had gezien; zijn jachtige ademhaling. Rose besefte dat ze macht had. In alle jaren van kwakkelende gezondheid had Rose zichzelf nooit sterk gewaand. Ze was arme Rose, breekbare Rose, zwakke Rose. Maar op Nathaniels gezicht las Rose verlangen en dat maakte haar sterk.

In Italië had het wel geleken alsof de tijd niet meer bestond. Waar ooit sprake was geweest van uren en minuten, bestonden nu slechts dagen en nachten, zon en maan. Het was een schok om in Engeland terug te komen waar hun weer de extra last van de tijd wachtte. Het was ook een schok geweest om het leven op Blackhurst te hervatten. In Italië was Rose aan privacy gewend geraakt en nu merkte ze dat ze de aanwezigheid van andere mensen niet prettig meer vond. De bedienden, mama, zelfs Eliza… Altijd loerde er wel iemand om de hoek om haar aandacht van Nathaniel af te leiden. Rose zou graag een eigen huis hebben gehad, waar niemand hen ooit zou storen, maar ze wist dat daar nog tijd genoeg voor was. En ze begreep ook dat mama gelijk had: in Blackhurst kon Nathaniel beter de juiste mensen leren kennen en het huis zelf was groot genoeg om wel twintig mensen comfortabel te huisvesten.

Dat was maar goed ook. Rose legde haar hand zacht op haar buik. Vermoedelijk zouden ze voor het nieuwe jaar een kinderkamer nodig hebben. De hele ochtend had Rose zich al merkwaardig gevoeld, alsof ze een bijzonder geheim herbergde. Ze wist zeker dat zo’n monumentale gebeurtenis zo hoorde te voelen, dat een vrouw zich direct bewust was van het mirakel van nieuw leven in haar lichaam. Rose omklemde het gouden hart van de margriet en liep terug naar het huis terwijl de zon heerlijk op haar rug scheen. Ze vroeg zich af wanneer ze haar geheim met Nathaniel zou delen. Ze moest ervan glimlachen. Wat zou hij opgewonden zijn! Want ze zouden pas compleet zijn als ze een kind hadden.





36





Cliff Cottage, Cornwall, 2005



En eindelijk leek de herfst te beseffen dat het september was. De zomerse nadagen waren van het toneel verjaagd en in de verborgen tuin reikten lange schaduwen al naar de winter. De grond lag bezaaid met dode bladeren, oranje en lichtgroene, en kastanjes hingen trots in hun stekelige jasje aan de vingers van koude takken.

Cassandra en Christian hadden de hele week in het huisje gewerkt. Ze hadden klimplanten ontward en verwijderd, beschimmelde wanden geboend en vergane vloerdelen gerepareerd. Maar omdat het vrijdag was en ze er allebei even happig op waren, hadden ze besloten de verborgen tuin ook wat aandacht te geven.

Christian groef een gat op de plek waar de zuidelijke poort was dichtgemetseld, want hij probeerde de onderkant van de uitzonderlijk grote steunpilaren van zandsteen te bereiken die verticaal waren geplaatst. En Cassandra had twee uur bij de noordmuur gehurkt gezeten om varens te verwijderen uit wat ooit een bloemperk moest zijn geweest. De klus deed haar denken aan weekeinden in haar kinderjaren, wanneer ze Nell hielp met wieden in haar tuin in Paddington, en dat gaf Cassandra een geruststellend vertrouwd gevoel. Achter haar had ze een flinke berg dode bladeren en wortels verzameld, maar het tempo liep terug. Het was moeilijk om je niet te laten afleiden in de verborgen tuin. Als je onder de muur door was gekropen, was het net alsof je op een plek kwam waar de tijd had stilgestaan. Het kwam door de muren waarschijnlijk, hoewel het gevoel van isolement verderging dan het puur fysieke. De geluiden waren hier anders, de vogels zongen luider en de bladeren fluisterden in de wind. Geuren waren ook sterker – vochtige vruchtbaarheid, zoete appels – en de lucht was schoner. Hoe langer Cassandra in de tuin was, hoe meer ze ervan overtuigd raakte dat ze gelijk had. Deze tuin sliep niet, hij was springlevend.

De zon was een eindje verschoven en wierp lichtbundels door de slingerplanten van het baldakijn, en van een boom vlakbij regende het opeens kleine gele blaadjes. Toen Cassandra die als vlokken goud in linten van licht zag fladderen, voelde ze opeens de overweldigende aandrang om te tekenen, om dit magische contrast tussen licht en donker op papier te vangen. Haar vingers jeukten en stelden zich de potloodstrepen voor die nodig waren om de bundels recht te krijgen, en de schaduw die nodig was om transparantie te bereiken. Het verlangen om te tekenen verraste haar.

‘Theepauze?’ Aan de andere kant van de tuin gooide Christian zijn schep tegen de muur. Hij tilde zijn verschoten T-shirt op om het zweet van zijn voorhoofd te wissen.

‘Klinkt goed.’ Ze klopte de aarde en stukjes varen van haar handschoenen af aan haar spijkerbroek en probeerde niet naar zijn blote buik te kijken. ‘Kook jij het water of ik?’